Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Νεκροί στο Παρίσι VS Πρόσφυγες

Η Ζντένκα είναι παντρεμένη με τον Βρασίδα και έχουν και ένα αγοράκι. Ο Βρασίδας είναι ένας μέθυσος αγροίκος και ιδιαίτερα βίαιος μέσα στο σπίτι του. Την χτυπάει συχνά, δέρνει και κακοποιεί τον μικρό και η ζωή των ασθενέστερων μελών της οικογένειας τα τελευταία χρόνια χορεύει στους σκοτεινούς και τρομακτικούς ρυθμούς της ενδοοικογενειακής βίας.

Μια μέρα η Ζντένκα το παίρνει απόφαση και εγκαταλείπει το σπίτι της μαζί με το αγοράκι της και εξαφανίζεται.

Λίγες μέρες μετά ο Βρασίδας, έχοντας υπόνοιες ότι η Ζντένκα βοηθήθηκε οικονομικά από τον Αγησίλαο προκειμένου να διαφύγει, καταφτάνει στο σπίτι του τελευταίου, γκρεμίζει την πόρτα και τον τσακίζει στο ξύλο με έναν λοστό.

Ποιον λυπάσαι περισσότερο;
Ας αποφύγουμε την υπερανάλυση στο συγκεκριμένο ζήτημα. Για εμένα προσωπικά ισχύουν τα εξής:
  1. Ματώνει η καρδιά μου για το παιδάκι και θα έκανα τα πάντα για να το βοηθήσω.
  2. Λυπάμαι ιδιαίτερα και συμπάσχω με τον Αγησίλαο.
  3. Λυπάμαι, αλλά σαφώς πολύ λιγότερο για τη Ζντένκα.
Πως μεταφράζεται αυτό; Αν μεταξύ Αγησίλαου και Ζντένκας μπορούσα να σώσω μόνο τον έναν εκ των δύο από τη μάνητα του Βρασίδα, θα επέλεγα με κλειστά μάτια τον πρώτο.

Ακούω ήδη τον σκεπτικιστή αναγνώστη να μου φωνάζει: "Και με ποιο αντικειμενικό κριτήριο καταλήγεις στο συγκεκριμένο πόρισμα;" Και του απαντώ αμέσως. Το μοναδικό αντικειμενικό κριτήριο, για να αποφασίσεις με ποιον θα συμπάσχεις περισσότερο, είναι η επιλογή. Ποιος απ’ αυτούς είχε τη δυνατότητα να επιλέξει λαμβάνοντας αποφάσεις οι οποίες διαμόρφωσαν την τραγική κατάσταση που περιγράψαμε;

Η Ζντένκα κάποτε επέλεξε. Αξιολόγησε έναν άνθρωπο και αποφάσισε να περάσει τη ζωή της μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένη να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της υπομένοντας την αρχική της κακή επιλογή, αλλά αν μη τι άλλο επέλεξε. Θα στήριζα την καινούρια της απόφαση και ενδεχομένως θα την βοηθούσα κιόλας αλλά…

Ο Αγησίλαος αντίστοιχα κάποτε δεν επέλεξε! Η για την ακρίβεια έκανε τις δικές του επιλογές για μια ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή μακριά από τους διάφορους Βρασίδες αυτού του κόσμου. Και τελικά ένας απ’ αυτούς τους Βρασίδες ήρθε και τον βρήκε. 

Στο κάτω μέρος της κλίμακας επιλογής, όπως πάντα, βρίσκονται τα παιδιά. Τα παιδιά δεν αποφασίζουν ποτέ και για τίποτα. Και απλώς λούζονται τις επιλογές των μεγάλων. Ναι, θα πρέπει να βρούμε τρόπο, όσο δύσκολο κι αν είναι, να προφυλάξουμε τα παιδιά αυτού του κόσμου.

#ParisAttacks
13 Νοεμβρίου, 6 συντονισμένες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, 153 νεκροί (μέχρι τώρα), και τουλάχιστον 200 τραυματίες.

Ειλικρινά δεν μου καίγεται καρφί αν θα ξεσηκωθούν οι διάφοροι κατ’ ιδίαν θεώρηση ανθρωπιστές μόλις θα ακούσουν αυτά που έχω να πω. Το τωρινό κύμα των προσφύγων προφανώς και δεν έχει καμία σχέση με τους τρομοκράτες τζιχαντιστές αλλά η αλήθεια είναι ότι:

Με εξαίρεση τα παιδιά, ΝΑΙ, αισθάνομαι πολύ πιο συγκλονισμένος με το δράμα που ζουν αυτή τη στιγμή οι Γάλλοι, συγκριτικά με το δράμα των προσφύγων!



Ανάλυση
Μιλάμε για ενήλικες ανθρώπους σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, με δικαίωμα στις επιλογές τους. Κάποιοι έστησαν θρησκευτικού τύπου ανελεύθερες και φανατικές κοινωνίες, οι οποίες σχεδόν καθολικά έχουν αποδειχτεί για τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων μη βιώσιμες (βλ. Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία κλπ.). Κάποιοι άλλοι έστησαν κοσμικές κοινωνίες δυτικού τύπου και απολαμβάνουν σήμερα προνόμια τα οποία δεν υπάρχουν στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Με κατά το δυνατόν καθολική πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία λόγου και σκέψης και ανθρώπινα δικαιώματα. Θα απαντήσει κάποιος ότι και οι πρώτοι δεν επέλεξαν αλλά γεννήθηκαν μέσα σε μια δεδομένη κουλτούρα και τρόπο ζωής. Θα ανταπαντήσω ότι αυτό είναι απλώς η άποψή μας και όσο κι αν το γνωρίζουμε ότι έχουμε δίκιο, άλλο τόσο δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος ώστε η δική μας άποψη να θεωρείται βαρύνουσας σημασίας συγκριτικά με την άποψη που κουβαλούσαν οι πρόσφυγες πριν αναγκαστούν από την σκληρή πραγματικότητα να γίνουν πρόσφυγες. Και η αλήθεια είναι ότι οι λαοί της Μέσης Ανατολής ζουν ακολουθώντας τυφλά τις επιταγές της παράδοσης και των ιερών τους βιβλίων και θεωρούν ότι ο κοσμικός τρόπος ζωής των δυτικών κοινωνιών είναι ανήθικος και λάθος.

Επίσης είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το εξής. Κάποια παιδάκια έρχονται στη ζωή σε περιοχές του κόσμου όπου η ειρήνη και η ευημερία, αυτά τα προνόμια που απολαμβάνουμε εμείς οι υπόλοιποι, αποτελούν άγνωστες λέξεις. Κάποιοι οποίοι μεγάλωσαν μέσα στις προαναφερθείσες συνθήκες, συνεχίζουν να προάγουν τον περιορισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις ανελευθερίες, και σε πιο τραβηγμένες καταστάσεις το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, με αποτέλεσμα να αφαιρούν ζωές. Η αιτία (κοινωνικές συνθήκες) μπορεί και να παραπέμπει σε αδικία. Το αποτέλεσμα όμως είναι καταλυτικό. Ναι, κάποτε υπήρξαν και αυτοί παιδάκια και γέμισαν τις φυλλωσιές του δέντρου της ζωής. Σήμερα όμως κόβουν συστηματικά τα κλαδιά του.

Οπότε; Ποια είναι η αντιμετώπισή μας απέναντι στους πρόσφυγες; Τους απορρίπτουμε; Κάθε άλλο. Εξήγησα ήδη ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να αλλάζει και να διορθώνει τις αρχικές κακές του επιλογές. Σε μια προηγμένη κοινωνία θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχτούμε, με την προϋπόθεση όμως να θέλουν να αλλάξουν όντως τις επιλογές τους και όχι να τις μεταφέρουν στα μέρη μας. Δεν είναι χωρικό το ζήτημα. Είναι ζήτημα πολιτισμού και κουλτούρας. Καλώς να ορίσουν οι καινούριοι μέτοχοι του κοσμικού τρόπου ζωής, αλλά δεν χρειαζόμαστε άλλους φορείς της κουλτούρας του θρησκευτικού φανατισμού. Σας φαίνεται πολυσύνθετο το ζήτημα; Ίσως επειδή πραγματικά είναι!

#PrayForParis
"Ο Θεός είναι μεγάλος" φωνάζει ο ένας τη στιγμή που γαζώνει με καλάσνικοφ μερικούς αμέριμνους πελάτες ενός εστιατορίου.

"Pray for Paris" ανταπαντούν κάποιοι συγκλονισμένοι και γεμίζουν το Twitter και με το αντίστοιχο hashtag #PrayForParis.

Επειδή μάλλον δυσκολεύεστε να κατανοήσετε τη ρίζα του προβλήματος, ας το πούμε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Κχμ, κχμ, κχμμμ...

Βάλτε θεούς και προσευχές στον κώλο σας!



Share: