Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2020

Δεν κολλάει κορονοϊός με τη Θεία Κοινωνία. Δώστε μου τώρα τη ΜΕΘ που δικαιούμαι.


Θετικοί στον κορονοϊό οι μητροπολίτες Ιερισσού Θεόκλητος, Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Ιερώνυμος, πρώην Καλαβρύτων – Αιγιαλείας Αμβρόσιος, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος Γεώργιος, ο επίσκοπος Ωλένης Αθανάσιος και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Νεκρός από κορονοϊό ο Λαγκαδά Ιωάννης.

Επειδή βλέπω την τελευταία εβδομάδα πολλούς να εξεγείρονται με την υποτιθέμενη αναλγησία κάποιων από εμάς απέναντι στους ιερείς, και να εξηγούν ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να αμφισβητούμε το δικαίωμα των ιερέων στις ΜΕΘ, ας κάνουμε κάποιες αναγκαίες διευκρινίσεις:

1. ΟΛΟΙ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ

Όλοι. Τόσο απλά και δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω διευκρίνηση.

2. Στην πράξη, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ

Η συζήτηση στην παρούσα φάση εξελίσσεται σε δύο διακριτά επίπεδα.

Επίπεδο 1

Πρώτο επίπεδο και πιο light αυτό της επί θεωρητικού επιπέδου κουβέντας. Μια πολύ απλή και πολύ απαραίτητη κουβέντα που πρέπει κάποτε να ανοίξει, είναι αν και κατά πόσον δικαιούται κάποιος να δυναμιτίζει τις προσπάθειες που γίνονται για να μην καταρρεύσει το σύστημα υγείας εν μέσω πανδημίας, διατηρώντας στο ακέραιο τις απαιτήσεις του από το ίδιο αυτό σύστημα. Η συγκεκριμένη κουβέντα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξελιχθεί σε λαϊκό δικαστήριο. Μπορεί όμως θαυμάσια να καλλιεργήσει τον προβληματισμό και την κοινωνική ευαισθησία σε ανθρώπους οι οποίοι πορεύονται στη ζωή τους με την περίεργη αντίληψη ότι όλοι οι άλλοι τους χρωστάνε, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι δεν χρωστάνε και δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Η όλη συζήτηση μπορεί να θεωρηθεί άσκηση αυτογνωσίας.

Επίπεδο 2

Εδώ η κουβέντα διεξάγεται πλέον με όρους πιεστικούς και αμείλικτους, σε πραγματικές και σκληρές συνθήκες και όχι στα πρασινολίβαδα του Σάιρ, όπου όλοι ζουν αγαπημένοι και μονιασμένοι.

Η Ελλάδα, και πολύ περισσότερο η Θεσσαλονίκη, βρίσκονται οριακά κοντά στο σημείο εκείνο όπου οι διαθέσιμες ΜΕΘ τελειώνουν. Και όπως μας έχει δείξει ήδη η πράξη στις χώρες που αντιμετώπισαν το τέρας την Άνοιξη (βλ. Ισπανία και Ιταλία), όταν δεν υπάρχουν ΜΕΘ, οι γιατροί μέσα σε όλα τα άλλα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, φορτώνονται και με το εξαιρετικά βαρύ φορτίο του να επιλέγουν ποιος θα διεκδικήσει τις πιθανότητες να ζήσει και ποιος θα αφεθεί να πεθάνει. Με απλά λόγια, ποιος βαριά άρρωστος θα έχει προτεραιότητα εισαγωγής στις ΜΕΘ.

Τα βασικά κριτήρια επιλογής είναι 2 + 1:

  1. Αυτός που είναι πιο νέος. Ακούγεται ανάλγητο αλλά είναι πολύ λογικό. Δεν έχει ούτε τα ίδια χρόνια μπροστά του ούτε την ίδια δύναμη για να ανακάμψει ένας 50αρης με έναν 80αρη.
  2. Αυτός που είναι πιο υγιής. Ακούγεται επίσης ανάλγητο αλλά ήδη έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε τη λογική. Δεν έχει τις ίδιες πιθανότητες να γλυτώσει από την περιπέτεια ένας απόλυτα υγιής που προσβλήθηκε από COVID-19 και ένας με βαρύ υποκείμενο νόσημα όπως καρκίνο ή καρδιά. 
  3. Το celebrity status του ασθενούς. Παρεμπιπτόντως, το celebrity status παρακάμπτει ακόμα και τα κριτήρια 1 και 2. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με τη μεγάλη παραφωνία. Η λογική είναι μεν παρόμοια με τα προαναφερθέντα κριτήρια, αλλά μόνο όταν μιλάμε για celebrity status που ανταποκρίνεται σε άτομο του οποίου η απώλεια θα επηρεάσει πολλούς. Δεν έχει σημασία πόσο αντιπαθής μπορεί να μας είναι ο Boris Johnson και ο Donald Trump. Την ώρα που θα προσβληθούν από COVID-19 και θα χρειάζονται νοσηλεία, θα έχουν το πλέον κορυφαίο και πολυάριθμο ιατρικό επιτελείο πάνω απ’ τα κεφάλια τους γιατί δεν μιλάμε για απλά άτομα αλλά για θεσμικούς εκπροσώπους. Μιλάμε για άτομα που έχουν εκλεγεί. Τα ίδια ισχύουν και για άλλες ομάδες ανθρώπων των οποίων ο θάνατος είτε θα δημιουργήσει νέα προβλήματα σε άλλους είτε θα τους στερήσει από την αντιμετώπιση των υφιστάμενων προβλημάτων (π.χ. γιατροί). Δεν μιλάμε για απλά άτομα αλλά για συνδετικούς κρίκους της κοινωνίας. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που έχουμε στην ουρά διασημότητες όπως μεγάλο όνομα της νύχτας, γνωστός ποδοσφαιριστής, γόνος της υψηλής κοινωνίας, pop τραγουδίστρια κλπ; Δυστυχώς για τις σύγχρονες κοινωνίες, τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά είναι τόσο ανύπαρκτα ώστε να συμπεριλαμβάνουμε απροβλημάτιστα τα συγκεκριμένα άτομα στην κατηγορία των συνδετικών κρίκων, παρά το δεδομένο ότι η απώλειά τους δεν έχει αντικειμενικά σοβαρές συνέπειες στις ζωές των άλλων. Δεν έχει σημασία πόσο συμπαθούσατε τον Kobe Bryant. Εμένα προσωπικά υπήρξε ο ένας από τους δύο πλέον αγαπημένους μου NBAers όλων των εποχών. Η απώλειά του με στεναχώρησε πολύ. Φαντάζομαι, κάποιους άλλους πολύ περισσότερο. Αλλά οι ζωές που επηρεάζονται σοβαρά, είναι και πάλι αποκλειστικά στο συγγενικό του και φιλικό του περιβάλλον. Και όχι, δεν θεωρώ σοβαρές τις συνέπειες που υπέστη η Nike. Αν υπέστη.

Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε λοιπόν, είτε όχι, προβάδισμα στην κούρσα για την τελευταία ΜΕΘ έχει ο πιο διάσημος. Εξήγησα τις ενστάσεις μου, αλλά έτσι τελικά λειτουργεί η κοινωνία και οι οποιεσδήποτε αλλαγές, αν επέλθουν και όποτε επέλθουν, βρίσκονται σε ένα μακρινό μέλλον. Στο παρόν, η αναγνωρισιμότητα κερδίζει. Και η αναγνωρισιμότητα αυτή έχει ένα και μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό. Οι αναγνωρίσιμοι, τη διασημότητά τους την κέρδισαν! Είτε μιλάμε για απήχηση σε αποχαυνωμένους και χαζούς, είτε για απήχηση σε λογικούς και μορφωμένους.

Επιστρέφοντας όμως στους ιερείς, θα ήταν αμαρτία να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε τον τυραννόσαυρο  που χέζει μέσα στο καθιστικό μας. Δώστε βάση:

  1. Είναι συνήθως ηλικιωμένοι. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι 82 ετών.
  2. Πολλοί απ’ αυτούς είναι με προβλήματα υγείας.
  3. Ανήκουν όμως στα celebrities αυτής της χώρας και θα παρακάμψουν την ουρά στις ΜΕΘ παρά τα 1 και 2.
  4. Ανήκουν στα celebrities της χώρας χωρίς να έχουν κερδίσει τη διασημότητά τους. Η θεσμική τους προστασία και η προβολή τους μας έχει επιβληθεί κρατικά.
  5. Τους πληρώνουμε αναγκαστικά από τους φόρους μας, ενώ παράλληλα τους φοροαπαλλάσσουμε.
  6. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, αντιμετωπίζουμε και τις ανορθολογικές διδαχές τους και τις προτροπές ανυπακοής προς το ποίμνιο από την αρχή της πανδημίας. Μέρος του αδιαχώρητου στις μονάδες εντατικής θεραπείας οφείλεται και σ' αυτούς.

Σενάριο

Καταλήγουν σε κρίσιμη κατάσταση στην τελευταία διαθέσιμη ΜΕΘ, απ’ τη μία ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και από την άλλη ένας 60χρονος, ο οποίος κόλλησε τον ιό από την 55χρονη εκπαιδευτικό γυναίκα του. Ή ένας 70χρονος χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Ή έστω ένας 80χρονος ο οποίος έχει ακολουθήσει τα μέτρα με στρατιωτική πειθαρχία.

Ποιος θα πρέπει να πάρει την τελευταία κλίνη;



Share:

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2020

Επιδημιολόγοι, λοιμωξιολόγοι και γιατροί, SHUT THE FUCK UP!

Δημιουργικό για το άρθρο "Επιδημιολόγοι, λοιμωξιολόγοι και γιατροί, SHUT THE FUCK UP!"

Και τώρα που τράβηξα την προσοχή σας, ας προχωρήσουμε στις απαραίτητες εξηγήσεις

Χωρίς περιστροφές, οι τελευταίοι οι οποίοι πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις, ειδικά αυτή τη στιγμή, είναι οι επιδημιολόγοι και οι λοιμωξιολόγοι. Γιατί; Επειδή επιστήμη!

Η επιστήμη λοιπόν έχει να κάνει με αντικειμενικά δεδομένα. Αντικειμενικά δεδομένα, λέω. ΔΕΔΟΜΕΝΑ! Με απλά λόγια, και όταν μιλάμε για ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα (όπως μια πανδημία), ο ειδικός επιστήμονας μελετάει την κατάσταση και αποφαίνεται γι' αυτήν σε επίπεδο διάγνωσης και προγνωστικών σεναρίων στον τομέα του. ΟΧΙ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ. Οι αποφάσεις (πρέπει να) βαρύνουν ομάδες σε επιτελικό ρόλο, οι οποίες συγκεντρώνουν τα πορίσματα των επιμέρους ειδικών επιστημόνων από τους διάφορους κλάδους, τα συνθέτουν και αποφασίζουν για μια βέλτιστη στρατηγική.

Όπως αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά η Sabine Hossenfelder:

- Δεν είναι δουλειά της επιστήμης να λέει "μην κατουράτε σε αφύλακτα καλώδια υψηλής τάσης". Δουλειά της επιστήμης είναι να εξηγήσει ότι τα ούρα είναι εξαιρετικός αγωγός.

 

 

Το Ίσιωμα της Καμπύλης

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου στα κοινωνικά δίκτυα να εξηγώ ότι η μακροχρόνια διαχείριση της πανδημίας δεν είναι μόνο ιατρικό θέμα. Πρέπει να συνυπολογίζονται πολλές άλλες παράμετροι. Η ψυχολογία του κόσμου, η οικονομία, η κοινωνική κόπωση, η κοινωνική νομιμοποίηση, το μερίδιο του βάρους που θα επωμιστεί κάθε κοινωνικό σύνολο και πολλά άλλα.

- Και ποιος είσαι εσύ που εξηγείς τέτοια πράγματα; Είσαι γιατρός ή λοιμωξιολόγος;

- Να μια πολύ παραπλανητική ερώτηση η οποία, όχι μόνο κάνει λογική ακροβασία με επίκληση στην αυθεντία, αλλά παράλληλα επικαλείται μια παντελώς πλαστή αυθεντία, αν ισχύουν οι παράμετροι που ανέφερα παραπάνω ότι πρέπει να συνυπολογίσουμε.

Καθολικό lockdown; Αλήθεια;

Δεν θα απαντήσω τόσο οργισμένα όσο μου βγαίνει, αλλά θα αποπειραθώ να το κάνω ταληράκια ακόμα και για τους πλέον φανατικούς οπαδούς.

Τον Μάρτιο του 2020, στην απρόσμενη γνωριμία μας με τον κορονοϊό, πήγαμε σε καθολικό lockdown. Σωστό ή λάθος; Προκειμένου να απαντηθεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να δούμε τα δεδομένα που είχαμε στη διάθεσή μας τότε και το πλάνο το οποίο εξυπηρετούσε μια τέτοια απόφαση:

ΔΕΔΟΜΕΝΑ

  1. Δεν γνωρίζαμε πως αντιμετωπίζεται μια πανδημία τέτοιας έκτασης και έντασης.
  2. Δεν γνωρίζαμε βασικές πληροφορίες για τον ιό. Το μόνο που γνωρίζαμε είναι ότι επρόκειτο για τον τέλειο ιό. Εξαιρετική μεταδοτικότητα, μεγάλη περίοδος επώασης και όχι τόσο θανατηφόρος ώστε να σκοτώνει τον ξενιστή του πριν αυτός μολύνει κι άλλους ανθρώπους.
  3. Τα συστήματα υγείας δεν ήταν προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν τέτοιο φόρτο περιστατικών.
  4. Δεν υπήρχε εμβόλιο.
  5. Δεν υπήρχε στάνταρ φαρμακευτική αντιμετώπιση των περιστατικών.
  6. Δεν υπήρχε ανοσία της αγέλης.
  7. Δεν υπήρχε επάρκεια σε μάσκες.
  8. Δεν υπήρχαν επαρκή διαγνωστικά τεστ.
  9. Ο κόσμος δεν ήταν εκπαιδευμένος στην εφαρμογή βέλτιστων πρακτικών.

Σ’ αυτήν τη φάση, η πολιτική απόφαση έπρεπε να βασιστεί στα ιατρικά δεδομένα. Ναι, αν δεν το έχετε καταλάβει από τον τίτλο ακόμα, η απόφαση σ’ αυτά τα ζητήματα είναι πολιτική. Οι επιστήμονες δεν αποφασίζουν. Οι επιστήμονες παρουσιάζουν τα δεδομένα και τα κυβερνητικά επιτελεία τα αξιολογούν, χαράσσοντας στρατηγική. Οτιδήποτε άλλο είναι bad science.

ΠΛΑΝΟ

Αποφασίστηκε να πάμε σε lockdown ΜΕ ΣΚΟΠΟ (πολύ σημαντικό) να ισιώσουμε την καμπύλη των περιστατικών και να αγοράσουμε χρόνο. ΣΕ ΤΙ ΘΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ ο χρόνος;

  1. Μειωμένο φόρτο στο σύστημα υγείας, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει.
  2. Προετοιμασία του συστήματος υγείας για επερχόμενα κύματα της πανδημίας. 
  3. Το χρονικό διάστημα στο οποίο θα επιχειρούσαμε να σπάσουμε την μετάδοση της ασθένειας, θα έδινε την ευκαιρία στους επιστήμονες να μελετήσουν τον και να αποκτήσουν σημαντικές γνώσεις σχετικά με την αντιμετώπισή του. Ποια είναι η βέλτιστη φαρμακευτική αντιμετώπιση, ποιες είναι οι ομάδες υψηλού κινδύνου, πως συμπεριφέρεται ο ιός το καλοκαίρι, πόσο εύκολα και με ποιους τρόπους μεταδίδεται. Επιπλέον, θα υπήρχαν πάντα πιθανότητες (αν και εξαιρετικά μικρές) για παρασκευή του εμβολίου μέχρι το δεύτερο κύμα της πανδημίας.
  4. Στην πορεία θα είχαμε επάρκεια σε μάσκες.
  5. Επιπλέον θα είχαμε στη διάθεσή μας γρήγορα και αποτελεσματικά διαγνωστικά τεστ.
  6. Ο κόσμος θα μάθαινε να ακούει σε εντολές για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Τελικά αγοράσαμε χρόνο. Επιπλέον μάθαμε κάτι σημαντικό για τον ιό. Ότι ακολουθεί την γνωστή πορεία όλων των ιών και βρίσκεται σε ύφεση το καλοκαίρι. Όχι γιατί τον σκοτώνει η ζέστη. Αλλά γιατί τον σκοτώνει η συμπεριφορά των ανθρώπων οι οποίοι κατά τη θερινή περίοδο βρίσκονται κατά κύριο λόγο έξω ή σε αεριζόμενους χώρους και η μετάδοση του ιού δεν είναι πλέον εύκολη.

Και κάπως έτσι, όλα πήγαν κατά το δυνατόν καλά. Όσον αφορά το προαναφερθέν πλάνο; Το σύστημα υγείας αποσυμφορήθηκε και άντεξε (1). Αποκτήθηκαν σημαντικές γνώσεις για τον ιό, αν και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν φτάσαμε και στο εμβόλιο (3). Αποκτήσαμε επάρκεια σε μάσκες (4). Αποκτήσαμε γρήγορα και αποτελεσματικά διαγνωστικά τεστ (5). Ο κόσμος, αν και εξέφρασε τη δυσφορία του με πολλούς τρόπους, έμαθε στην πλειοψηφία του να ζει εφαρμόζοντας τις βέλτιστες πρακτικές (6).

Η οικονομία, όπως ήταν φυσικό, δέχτηκε σημαντικό πλήγμα. Αλλά όποιος θεωρεί ότι μπορούν οι οικονομίες να αντέξουν καταστάσεις κρίσης, όπου ένα στέλεχος ιού εξολοθρεύει κόσμο ανελέητα, δεν νιώθουν ούτε από πανδημία ούτε από οικονομία. Στις κρίσεις, το χρήμα είτε καταστρέφεται είτε κρύβεται.

Το Κακό Ίσιωμα της Καμπύλης

Τι δεν έγινε ποτέ στην πορεία του ισιώματος της καμπύλης; Στη διάρκεια του καλοκαιριού, η κυβέρνηση εξάντλησε τη δράση της στην επικοινωνιακή διαχείριση της επιτυχίας της άνοιξης και δεν ασχολήθηκε καθόλου με τη θωράκιση του συστήματος υγείας. Τι έγιναν, αλήθεια, εκείνες οι 2000 άμεσες προσλήψεις που εξήγγειλε η κυβέρνηση στις αρχές Μαρτίου; Παράλληλα, δεν έγινε καμία προσπάθεια βελτίωσης των υποδομών στα σχολεία, ώστε να μπορέσουμε να μπούμε στη νέα σχολική περίοδο με αποσυμφορημένες και κατά το δυνατόν ολιγομελείς τάξεις.

Αυτό που έγινε τελικά, είναι μάλλον ό,τι χειρότερο μπορούσε να γίνει. Επίρριψη ευθυνών από την κυβέρνηση σε μια κοινωνία εξουθενωμένη, τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά και λήψη παντελώς αλλοπρόσαλλων μέτρων χωρίς καμία λογική και χωρίς κανένα πλάνο. Και μια ανεξήγητη εμμονή στην αναφορά κρουσμάτων, χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα μιας και αυτά δεν συνοδεύονταν από σοβαρά περιστατικά ή θανάτους.

Πότε θα είχαμε αυξανόμενα κρούσματα παράλληλα με σοβαρά περιστατικά και θανάτους; Το γνωρίζαμε πολύ καλά. Στα πρώτα κρύα του Οκτώβρη, με τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν οριστικά το έξω και να μαζεύονται σε κλειστούς χώρους όπου η μετάδοση του κορονοϊού είναι εύκολη και ταχύτατη.

Και σε μια πορεία από τις ζέστες του Αυγούστου στο πρώτο κρύο στα μέσα του Οκτώβρη, καταφέραμε να ζήσουμε μέσα σε μια υπέροχα παρανοϊκή χρονογραμμή που συνοψίζεται στα παρακάτω:

Μην παίζετε μουσική στα beach bar. Κρούσματα. Μην διασκεδάζετε μετά τις 12. Χμμμ… Πάλι έχουμε κρούσματα. Υποχρεωτική χρήση μάσκας σε όλους τους κλειστούς χώρους (ίσως το μόνο μέτρο με λογική). Αυξάνονται τα κρούσματα. Στις εκκλησίες δεν υπάρχει πρόβλημα. Νέα κρούσματα. Οι νέοι είναι ανεύθυνοι και συνωστίζονται στα πάρκα. Υποχρεωτική μάσκα ακόμα και στους εξωτερικούς χώρους. Ωωω… Κι άλλα κρούσματα. Μαζέψτε τα τραπεζοκαθίσματα από παντού και κλείστε την εστίαση. Κλείστε και τα γήπεδα. Στα σπίτια σας όλοι. Πάλι κρούσματα; Καθολικό lockdown!

Αποφάσεις χωρίς καμία λογική. Ανασφαλής ηγεσία με λήψη νέων μέτρων κάθε λίγο και λιγάκι, από τα οποία δεν δούλεψε κανένα. Οπότε; Ας καταλήξουμε στο δοκιμασμένο μέτρο του σκληρού lockdown.

Κλείνουμε επιχειρήσεις. Ρημάζουμε τον ιδιωτικό τομέα, χωρίς φυσικά να μοιράσουμε το οικονομικό βάρος με το δημόσιο. Και μέσα σ’ όλα αυτά; Ας ανακοινώσουμε και τον νέο πτωχευτικό κώδικα, με παράλληλη άρση της προστασίας της 1ης κατοικίας.

Λαμπρή ιδέα! Και με ποιο πλάνο;

Ίσιωμα της καμπύλης; Απ’ τα 6 σημεία του πλάνου στο lockdown της άνοιξης, αγοράσαμε αρκετό χρόνο στους γιατρούς ώστε να εξασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό για τα 5 απ’ αυτά. Και το μοναδικό σημείο για το οποίο έγινε το απόλυτο τίποτα, είναι η μέριμνα ενίσχυσης των υποδομών στην υγεία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Ίσιωμα της καμπύλης; Για πότε; Την άνοιξη ξεκινήσαμε μια παρόμοια πορεία, με επιχειρήσεις που θα έπρεπε να αντέξουν ένα δίμηνο και η οποία κατέληγε μέσα στο καλοκαίρι. Σήμερα; Με επιχειρήσεις που ήδη έχουν πληγεί οικονομικά και με τη θερινή περίοδο να απέχει το λιγότερο ένα εξάμηνο; Ποιο είναι το πλάνο; Ίσιωμα της καμπύλης; Να θυμίσω ότι flat line είναι και η μη ανίχνευση ζωής στο καρδιογράφημα.

Δεν υπάρχει οικονομικό περιθώριο για τις περισσότερες επιχειρήσεις να ζήσουν 2ο lockdown. Δεν υπάρχει ψυχολογία του κόσμου για να συμμορφωθεί με μια τέτοια επιλογή. Δεν υπάρχει καν κοινωνική νομιμοποίηση για τέτοιες αποφάσεις. Και το μόνο βέβαιο; Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με ιατρικό ζήτημα. Η απόφαση παραμένει πολιτική και ο ιατρικός χρόνος έχει ήδη αγοραστεί.

Τι προτείνω; Να μάθουμε να ζούμε με τον ιό. Και να συμπεριφερθούμε έστω και την ύστατη στιγμή ως κράτος, το οποίο:

  • Εξασφαλίζει την εφαρμογή των απαραίτητων μέτρων της μάσκας.
  • Θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει τα lockdown. Ναι, και για την εστίαση.
  • Μεριμνά για όλα του τα παιδιά, μοιράζοντας το οικονομικό βάρος σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
  • Και δίνει κίνητρα στον κόσμο να βρίσκεται έξω, όπως και τη θερινή περίοδο. ΟΧΙ μάσκα σε εξωτερικούς χώρους.

Ποιος είμαι εγώ που τα προτείνω όλα αυτά; Ένας που περιμένει μια σοβαρή απάντηση στο ερώτημα:

Ποιο είναι το πλάνο με αυτό το 2ο lockdown;

ΥΓ: Προφανώς και δεν θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσουν να μιλάνε οι γιατροί. Κάθε άλλο. Σίγουρα όμως δεν πρέπει να συμμετέχουν στην απόφαση. Και επιπλέον, ελπίζω ότι αυτός ο τίτλος θα κάνει τους γιατρούς να το διαβάσουν.

Share:

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2020

Τα 208+ Μεμονωμένα Περιστατικά Αλαχουακμπαρισμού

Δημιουργικό για τα 208+ μεμονωμένα περιστατικά

 

Ο Μπραχίμ έκοψε το λαιμό μιας ηλικιωμένης γυναίκας μέσα στην εκκλησία, στη συνέχεια κατέσφαξε τον νεωκόρο, και τέλος μαχαίρωσε και μια 40χρονη γυναίκα, η οποία κατάφερε να διαφύγει απ’ την εκκλησία αλλά υπέκυψε λίγο αργότερα στα τραύματά της.

  • Αν ο δράστης είχε πράξει "στο όνομα του Milton Friedman", όλοι οι φιλελεύθεροι του κόσμου θα έσπευδαν να αποκηρύξουν τον δράστη, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να εξηγήσουν ότι ο τύπος κάθε άλλο παρά φιλελεύθερος είναι και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Παρ’ όλα αυτά θα κουβαλούσαν το βάρος της απολογίας για το περιστατικό εφ’ όρου ζωής.
  • Αν ο δράστης είχε πράξει "στο όνομα του Karl Marx", όλοι οι αριστεροί του κόσμου θα έσπευδαν να αποκηρύξουν τον δράστη, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να εξηγήσουν ότι ο τύπος κάθε άλλο παρά αριστερός είναι και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Παρ’ όλα αυτά θα κουβαλούσαν το βάρος της απολογίας για το περιστατικό εφ’ όρου ζωής.
  • Αν ο δράστης είχε πράξει "στο όνομα του Θεού", όλοι οι χριστιανοί του κόσμου θα έσπευδαν να αποκηρύξουν τον δράστη, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να εξηγήσουν ότι ο τύπος κάθε άλλο παρά χριστιανός είναι και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Παρ’ όλα αυτά θα κουβαλούσαν το βάρος της απολογίας για το περιστατικό εφ’ όρου ζωής.

Ο Μπραχίμ όμως είναι ένας ακόμα αλαχουακμπάρης. Και έτσι, το περιστατικό αυτό είναι απλώς το μεμονωμένο περιστατικό #208+, καθώς μόλις 208 μεμονωμένα περιστατικά αριθμούμε στην Ευρώπη από το 2015 και μέχρι το 2019 (89 ως το 2018 + 119). Και όπως με πληροφορούν απ’ το κοντρόλ, υπήρξαν περιστατικά και εντός του 2020. Μόλις 208 μεμονωμένα περιστατικά βλέπει μια μεγάλη μερίδα ευαισθητοποιημένων ανθρώπων στην εποχή του χάχανου φιλελευθερισμού, όπου ο επικίνδυνος φασισμός εντοπίζεται αποκλειστικά σε απαράδεκτες εκφράσεις εντός των social media, σε ανέκδοτα, σε σεξιστικές συμπεριφορές, σε κουλτούρες βιασμού και πατριαρχίες, στη δυσφορία για την φεμινιστική υστερία, στις απορρίψεις και στην λεκτική κοροϊδία που μπορεί να πληγώσει απροπόνητες ψυχούλες στο παιχνίδι της ζωής. Ααα… Και στην ισλαμοφοβία. Τα 3 θύματα του Τυνήσιου ευγενή νεαρού, δεν δικαιούντο να τσουβαλιάζουν τόσα δις του μουσουλμανικού κόσμου, φοβούμενοι την πιθανότητα ύπαρξης σ’ αυτούς πιθανών δολοφόνων ή την βεβαιότητα ύπαρξης επιδοκιμαστών. Τουλάχιστον όχι όσο υπήρξαν ζωντανοί. Όσο για τον Μακρόν, που αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στους ισλαμιστές προβάλλοντας σκίτσα του Charlie Hebdo, δημόσια σε κτίρια; Απαράδεκτος κι αυτός. "Όταν κάποιοι δεν αστειεύονται με την πίστη τους, τότε δεν μπορούμε να τους προκαλούμε έτσι στα μούτρα τους." Αυτό πιστεύουν ακόμα και δικοί μου φίλοι, με τους οποίους συμμετέχουμε ανελλιπώς στην κρεοφαγία της Μεγάλης Παρασκευής για να εξηγήσουμε στους συμπολίτες μας ότι τα δικαιώματά μας δεν μπορούν να υποτάσσονται σε παράλογες καταπιεστικές απαιτήσεις.

Πόση ανελέητη βλακεία;

Από κει που μας χρωστούσαν…

Πότε ακριβώς έλαβε χώρα αυτός ο μετασχηματισμός; Και από την φιλελεύθερη θέση "δικαιώματα μουσουλμάνων ΚΑΙ δικαιώματα δυτικών" φτάσαμε στην αδιανόητη απαίτηση "δικαιώματα μουσουλμάνων ΠΑΝΩ στη ρύθμιση των υποχρεώσεων των δυτικών";

Σας έχω νέα. Υπάρχουν μουσουλμάνοι συμβατοί με τη δυτική κουλτούρα. Και αποτελούν την εξαίρεση. 16 Οκτωβρίου, αποκεφαλισμός του Samuel Paty. Επίσημες δηλώσεις αποδοκιμασίας; Όχι μόνο δεν υπήρξαν αλλά στη θέση τους είχαμε τις δηλώσεις του αρχηγού των Τσετσένων, ο οποίος πάνω-κάτω ανέφερε "Να μιλάτε όμορφα, για να μην έχετε πρόβλημα". 29 Οκτωβρίου, τρεις νεκροί απ’ το μαχαίρι Τυνήσιου στη Νίκαια. Περιμένετε επίσημες δηλώσεις αποκήρυξης; Εικάζω ότι θα περιμένετε πολύ. Ή το πολύ-πολύ να προσπαθήσει κάποιος εντελώς βλαμμένος της πολιτικής ορθότητας να σας πασάρει ως επίσημες δηλώσεις μια δήλωση-κονσέρβα από ένα event σιιτών το 2015. Ναι, αλήθεια λέω, ζουν ανάμεσά μας! 

Οπότε τι; Είναι όλοι οι μουσουλμάνοι φανατικοί και δυνητικοί τρομοκράτες;

Προφανώς όχι. Αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο μέσος μουσουλμάνος δεν θεωρεί τους δράστες τρελούς. Εντοπίζει σοβαρά ερείσματα πίσω από τις πράξεις τους και είναι σίγουρος ότι ο θεός τους εγκρίνει τέτοιες πράξεις. Θεωρεί βέβαια τους δράστες φανατικούς, αντιλαμβάνεται ότι η δράση τους δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους μουσουλμάνους της δύσης, αλλά δεν διανοείται καν να μιλήσει επικριτικά απέναντι σε μια κουλτούρα που πηγάζει από τα ίδια του τα πιστεύω.

Για τον μέσο δυτικό, ο Μπρέιβικ υπήρξε διαταραγμένος και ψυχοπαθής και η αδιανόητη πράξη του αποτρόπαια. Για τον μέσο μουσουλμάνο η πράξη του Μπραχίμ είναι υπερβολική μεν, αλλά καλό θα ήταν να μην προκαλούν και οι δυτικοί γιατί για κάποιους η πίστη είναι πολύ σημαντικό πράγμα.

Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίον ο μέσος μουσουλμάνος είναι πλήρως ασύμβατος με τον δυτικό τρόπο ζωής. Σίγουρα όμως όχι ο μόνος. Σε μια εποχή πρωτοφανούς ανοησίας, όπου το πολιτικώς ορθό κομμάτι του πολιτισμένου κόσμου βλέπει κάτω από κάθε πέτρα πατριαρχίες και κουλτούρες βιασμού, χωρίς να έχει ανοίξει ποτέ του σε λεξικό το λήμμα "κουλτούρα", η κουλτούρα της μπούρκας, του χιτζάμπ και του νικάμπ, καθώς και οι γάμοι με ανήλικα, παραμένουν στο απυρόβλητο γιατί αποτελούν θέματα πίστης. Αυθόρμητης πίστης. Και όχι επιβεβλημένης. Άλλωστε, όποια γυναίκα επιθυμεί να αποχωρήσει από το συγκεκριμένο αξιακό σύστημα, είναι ελεύθερη να το κάνει, έτσι;

Ας μην εξηγήσουμε για μια ακόμη φορά τα αυτονόητα. 208+ μεμονωμένα περιστατικά ισλαμικής τρομοκρατίας, χωρίς την παραμικρή επίσημη καταδίκη των συμβάντων, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ! Και το καθ’ όλα έγκυρο επιχείρημα που αναφέρει ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των θυμάτων της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι μουσουλμάνοι, σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει ανόητοι, είναι επιχείρημα που καθιστά ακόμα πιο έγκυρη τη χρήση της λέξης "κουλτούρα" για την ισλαμική τρομοκρατία.

Ναι, ακούγεται αφοριστικό. Ναι, το υποστηρίζω εγώ που θεωρώ τον Τζήμερο βλάκα και μισάνθρωπο (βρισκόμαστε, βλέπετε στην εποχή των αστερίσκων). Αλλά η ανοχή απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο θα πρέπει κάποτε να φτάσει στο τέλος της.

Με τον Μακρόν. Φανατικά!


Share:

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020

Νότης Μπατσής

Ενυπόγραφο το σημερινό άρθρο, οπότε επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Είμαι ο Ανδρέας Μπατσής.

Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που πήγε και έκανε ο πατέρας μου. Αδιανόητο!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Νότης Μπατσής. Καθηγητής φυσικός. Θέλετε να σας τον περιγράψω με 5 λέξεις; Ιστιοπλοΐα, θάλασσα, De Mar A Mar, Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης, βουτιά. Ό,τι αγάπησε, όλα όσα κατάφερε να δαμάσει, όλα σε όσα κατάφερε να κατακτήσει τον απεριόριστο σεβασμό όλων, βρίσκονται μέσα σ’ αυτές τις 5 λέξεις. Αναρίθμητοι αγώνες στη θάλασσα, τεράστια συλλογή από κύπελλα, δύο φορές τον διάπλου του Ατλαντικού με ιστιοφόρο. Την πρώτη φορά (1981), με πυρκαγιά καταμεσής στον ωκεανό, η οποία κατέστρεψε ολοσχερώς όλα τα όργανα του σκάφους. Τις εποχές που δεν υπήρχαν κινητά και τηλεπικοινωνίες. Και η επιστροφή στο σπίτι έγινε με έναν εξάντα, τα άστρα και πολλά καντάρια αστρονομική ναυτιλία.

Οι εικόνες μου απ’ τα παιδικά μου χρόνια περιλαμβάνουν πολλή αντισυμβατικότητα, χιούμορ, αλμύρα και ήλιο, το πολύ μεγάλο άλμα του με το οποίο με κούρντιζε από πιτσιρικά όταν πηδούσε ξυπόλητος μέσα στο σπίτι και ακουμπούσε με την παλάμη του το ταβάνι, κλασική μουσική, εφαρμοσμένη επιστήμη, κόμπους με σκοινιά και δύο πολύ χαρακτηριστικές (στη λογική τους) φράσεις με τη βαριά φωνή του:

- Βούτα ρε κονιόρδε, δεν έχεις ανάγκη.

- Να μην ζητάς έτοιμη τη λύση κύριε. Να μάθεις να μπορείς να αντιμετωπίζεις τα πάντα μόνος σου.

Ζωή γεμάτη περιπέτεια και γνώση. Και, εικάζω, μόνο με συμπάθειες και συναισθήματα αγάπης από τον περίγυρό του.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπήρξαν αρκετά δύσκολα. Αρχικά, μέσα σε ενάμιση χρόνο έβγαλε μαζεμένα όσα προβλήματα υγείας είχε καταφέρει να προσπεράσει σε όλη του τη ζωή. Με δύο επεμβάσεις (όχι τίποτα το συγκλονιστικό πάντως) και πολλά μπες – βγες στα νοσοκομεία. Μόλις ανέκαμψε πλήρως η υγεία του, σειρά πήρε η μητέρα μου. Η οποία απεβίωσε τελικά, μετά από έναν χρόνο μπες – βγες στα νοσοκομεία κι αυτή, πέρσι τον Αύγουστο. Το διάστημα αυτό του προκάλεσε πολύ εκνευρισμό και άρνηση. Ξαφνικά αρνήθηκε να κάνει ακόμα και στοιχειώδη πράγματα (όπως περπάτημα) προκειμένου να ξαναστήσει το μυϊκό του σύστημα. Με αποτέλεσμα, αρχικά να κλειστεί κατά κύριο λόγο μέσα στο σπίτι και στη συνέχεια να αποκτήσει ένα ελαφρώς ασταθές βάδισμα, όταν άρχισε να ακολουθεί επιτέλους έξω σε ψώνια, φαγητό, στον Ναυτικό Όμιλο για βόλτες και για να δει τα εγγόνια του να παίζουν τένις.

Όταν έφτασε ο κορονοϊός και η καραντίνα, και παρά τους δικούς μου φόβους για το ενδεχόμενο να ξανακλειστεί μέσα, το αντιμετώπισε όχι μόνο ψύχραιμα, αλλά και με την ψυχολογία του προοδευτικά να επιστρέφει στα παλιά.

Ιούλιος 2020. Αγοράζει επιτέλους κινητό αυτού του αιώνα. Και μου ζητάει να πάμε να αγοράσουμε μαζί βερμούδα army με τσέπες, για να μπορεί να κυκλοφορεί στις ζέστες και να κουβαλάει μαζί του το κινητό και το μόνιμο σουγιαδάκι του για τα σκοινιά.

3 Αυγούστου 2020. Τρώμε μεσημεριανό στο σπίτι μου και βρίσκεται πραγματικά στην καλύτερη κατάσταση που τον θυμάμαι τα τελευταία 4 χρόνια. 80 ετών, με βερμούδα, με διάθεση για χαβαλέ, με ιστορίες από τα παλιά στον 14χρονο εγγονό Νότη, με βιντεοκλήση με την 12χρονη εγγονή Ελένη. Και με κράξιμο από εμένα πριν, όσο πλησιάζαμε στο σπίτι μου, καθώς μόλις του φώναξα να προσέξει ένα ψηλό σκαλοπάτι, επέλεξε (θυμίζω, με το ασταθές πλέον βάδισμά του) να το κατέβει με αλματάκι και να μου απαντήσει κοροϊδεύοντας «δεν έχω ανάγκη».

4 Αυγούστου 2020. Βρίσκομαι σε επαγγελματικό ραντεβού, όταν χτυπάει το κινητό μου και ακούω την αδερφή μου μέσα στον τρόμο και τα κλάματα «Ανδρέα έλα γρήγορα, κάνουν στον μπαμπά ΚΑΡΠΑ γιατί μάλλον πνίγηκε». Λεπτά αγωνίας, θολών εικόνων απ’ το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και εσωτερικής παράλογης αξιολόγησης της κατάστασης στην οποία το θυμικό προσπαθεί να πείσει, ή μάλλον να ξεγελάσει, ότι no news = good news όσο δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Και τέλος άφιξη στον Ναυτικό Όμιλο όπου η εικόνα των τριγύρω προσώπων τα μαρτυράει όλα.

Τι έγινε;


Κύπελλο Βορείου Αιγαίου 2020 εις μνήμην του επίτιμου προέδρου και πολύ φίλου του, Σταύρου Κωνσταντινίδη. Ο Νότης Μπατσής αποφάσισε να αγωνιστεί. Ξεκίνησε με το πλήρωμά του για τον αγώνα, όταν ξαφνικά μπλέχτηκε ένα σκοινί στην προπέλα του σκάφους. Και στα 80 του, ένας άνθρωπος ο οποίος μέσα στο δικό του θυμικό επέστρεφε πλέον στα 55 του, ξεντύθηκε και βούτηξε με το μαγιό του να ξεμπλέξει το σκοινί, πριν προλάβει κάποιος να τον συγκρατήσει. Ξέμπλεξε το σκοινί, αρνήθηκε να τον τραβήξουν επάνω και πρόσταξε το πλήρωμά του να του κατεβάσουν τη σκάλα για να ανέβει μόνος του, δεν τα κατάφερε με την πρώτη, και ξαφνικά οι δυνάμεις του τον πρόδωσαν και πνίγηκε.

Για μια ακόμη φορά, μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που πήγε και έκανε ο πατέρας μου. Γνωρίζω ότι είμαι ο μόνος που θα τον είχε εμποδίσει ή στη συνέχεια ανεβάσει πάνω δια της βίας αν βρισκόμουν εκεί. Αλλά δυστυχώς, όλους τους άλλους «τους είχε». Είπαμε, υπέρμετρος σεβασμός, κάθε φορά που ύψωνε τη φωνή του μαζί με το φρύδι του. Ο οποίος σεβασμός όμως σ’ εμένα είχε πάντοτε και όρια. Είχε κόφτες. Αν είναι κάτι που θα του χρωστάω για πάντα, είναι το γεγονός ότι μου έμαθε από μικρό ότι μπορώ να τον αμφισβητήσω. Όχι μόνο μπορώ να αμφισβητώ οποιονδήποτε παραλογισμό αλλά ακόμα και τους δικούς του.

Απ’ την οργή στη γαλήνη, μέσα σε δευτερόλεπτα…


Κυρίαρχο συναίσθημα τις πρώτες ώρες η οργή. Τι μαλακία πήγε και έκανε; Πώς μπόρεσε, στα 80 του, τη στιγμή που τον κούραζε ακόμα και το περπάτημα για 500 μέτρα, να βουτήξει στη θάλασσα πάνω από το σκάφος; Πώς μπόρεσε να προσπεράσει τόσο γρήγορα το ένστικτο της αυτοπροστασίας που είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια. Πώς δεν φοβήθηκε;

Και τότε με χτύπησε μια αλήθεια την οποία κουβαλάω εδώ και χρόνια μέσα μου. Ο άνθρωπος παίρνει την κάτω βόλτα όταν σταματάει να γυαλίζει το μάτι του! Και η έκπληξή μου υπήρξε ακόμα μεγαλύτερη, μόλις βγήκα για λίγο από τον εαυτό μου και κοίταξα νοερά πίσω από τα δικά του μάτια. Γιατί πήγε και εφάρμοσε ακριβώς αυτό για το οποίο είχα γράψει από το 2017, έστω κι αν δεν το διάβασε ποτέ.

Το παραθέτω ευθύς αμέσως.

Η Πλάνη του Απόλυτου Πλάνου


Που πρέπει να ισορροπεί η ζυγαριά μεταξύ πλάνου και εγρήγορσης;

Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να καταστρώνουμε σχέδια και να προσδοκάμε αποτελέσματα. Αρχικά λιγότερο, μιας και χωρίς χαλινάρια, μα στη συνέχεια περισσότερο. Σχεδιάζουμε, ξανασχεδιάζουμε και συνεχίζουμε να σχεδιάζουμε έως ότου ο σχεδιασμός γίνεται σταδιακά η δεύτερή μας φύση, κάπου εκεί μετά τα 30 και κάτι. Θέλουμε τον χάρτη του μέλλοντός μας στρωμένο μπροστά στα μάτια μας. Και έτσι, χάνοντας την τριβή με το απρόσμενο, καταλήγουμε να ζούμε μέσα σε έναν διαρκή τρόμο, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με στόχους που πηγάζουν από επιθυμίες (και όχι από ανάγκες), αν πρώτα δεν διαθέτουμε ένα πλάνο επίτευξης αυτών των στόχων και έναν λεπτομερή οδηγό για το τι να περιμένουμε στη συνέχεια. Το αποτέλεσμα; Θλιβερό. Καταλήγουμε να υποβαθμίζουμε τις μεγαλύτερες και ιδίως τις απροσδόκητες επιθυμίες μας, μετατρέποντάς τες σε αδιάφορα σημεία πάνω στη χρονογραμμή της ζωής μας, όπου η σημαντικότητά τους χάνεται μέσα στο θόρυβο της σημαντικότητας των αναρίθμητων "πως", "πότε", "πρέπει" και "μετά". Και αναβάλλουμε διαρκώς.

Για την ακρίβεια, εθιζόμαστε τόσο πολύ στο σχεδιασμό ώστε καταστρώνουμε σχέδια ακόμα και σε έξωθεν επιβεβλημένους στόχους.

- Έξωθεν επιβεβλημένοι στόχοι; Δηλαδή;
- Η χρήση της λέξης "στόχος" εδώ αποτελεί ευφημισμό. Μιλάμε για καταστάσεις τις οποίες δεν ελέγχουμε αλλά θα τις συναντήσουμε αναγκαστικά. Όπως ο θάνατος! Και άσε να σου εξηγήσω τι εννοώ με την παρακάτω μίνι αφήγηση.

Παράλληλες Ιστορίες


Δύο παράλληλες ιστορίες εκτυλίσσονται μέσα σε μια εξαιρετικά συμπυκνωμένη εκδοχή του χρόνου. Οι δύο ιστορίες έχουν κοινή αρχή.

Έξωθεν επιβεβλημένος στόχος; Η θάλασσα. Εκεί πρέπει να καταλήξουμε.

ΚΟΙΝΗ ΑΡΧΗ

Ένα αγόρι ξεκινά την πορεία του, ακολουθώντας ένα μονοπάτι, στους πρόποδες ενός βουνού, και προοδευτικά χάνεται ανάμεσα στα δέντρα. Είναι πολύ δύσκολο να τον εντοπίσεις καθώς κινείται ανάμεσα σε όλον αυτόν τον πράσινο-γκρι θόρυβο. Όντας πλέον στο μέσο της διαδρομής του και έχοντας αφήσει πίσω του τα δέντρα και μέρος της νιότης του, ο νεαρός άνδρας συνεχίζει να ανηφορίζει, βαδίζοντας αποφασιστικά μέσα στο ολοένα και πιο άγριο τοπίο. Αυτήν τη φορά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διακρίνεις την αποφασιστικά κινούμενη φιγούρα ανάμεσα στα βράχια και τους θάμνους.

ΙΣΤΟΡΙΑ 1

Πλησιάζει πλέον προς την κορυφογραμμή. Και ύστερα από λίγο ένας, με φανερά τα σημάδια του χρόνου πάνω του, αλλά ακούραστος και ατρόμητος άνδρας, κάνει τα τελευταία του βήματα πατώντας επιτέλους την κορυφή του κόσμου. Μια επιβλητική και σκοτεινή μορφή σε έντονη αντίθεση με το χιονόλευκο έδαφος και το γαλάζιο του ουρανού. Βρίσκεται εκεί που πάντα επιθυμούσε. Ανέκαθεν ήθελε να μάθει πως είναι και τώρα γνωρίζει. Στέκεται όρθιος πάνω στο απόγειο του ενθουσιασμού με κομμένη την ανάσα. Και ξαφνικά η πτώση. Βρίσκεται να πέφτει από τον πλέον απότομο και ψηλό γκρεμό που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Κινείται προς τα κάτω με απίστευτη ταχύτητα και το μόνο πράγμα που φτάνει στα μάτια του είναι η θολή μετατόπιση προς το ιώδες, καθώς πλησιάζει την επιφάνεια της θάλασσας. Διαρκεί μετά βίας μερικά δευτερόλεπτα. Σφοδρή βουτιά και κάτω από το νερό. Ανυπαρξία. Και τέλος της ιστορίας.

ΙΣΤΟΡΙΑ 2

Μπορεί να διακρίνει πια την κορυφή μπροστά του. Πλησιάζει στο απόλυτο. Έχει όμως ήδη αρκετή ώρα που περπατάει στο ανοικτό πεδίο, εκεί όπου ενδέχεται να παραμονεύουν εχθρικά μάτια. Φαίνεται να αποτελεί εύκολο στόχο και η εξέλιξη έχει αρχίσει να τον τρομάζει. Επιπλέον, η κορυφή βρίσκεται πολύ ψηλά και τόσο μακριά, κατακόρυφα μιλώντας, από τον τελικό προορισμό της θάλασσας. Τι βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου; Ίσως η ανείπωτη χαρά της συνάντησης με το θεϊκό. Ίσως. Το ερώτημα όμως παραμένει. Χρειάζεται να το ανακαλύψει κανείς; Γιατί να μπεις στη διαδικασία να ξεχωρίσεις τόσο πολύ; Ούτως ή άλλως, και σε περίπτωση που σου διαφεύγει, δεν μπορείς να αποφύγεις τη συνάντηση με τη θάλασσα. Ο άνδρας αλλάζει πορεία και πηγαίνει αριστερά. Εκεί υπάρχει ένα απροσδιόριστα γνώριμο μονοπάτι το οποίο κατηφορίζει και οδηγεί σε ένα άλλο δάσος. Έχει ξαναπερπατήσει ανάμεσα στα δέντρα νωρίτερα, όσο ήταν νεότερος. Και αφού το έχει ξανακάνει κάποτε, μπορεί να το επαναλάβει για μια ακόμη φορά. Και να τος τώρα, ένας καταπονημένος αλλά ψυχικά ανάλαφρος ηλικιωμένος άνδρας, κινείται και πάλι ανάμεσα στον πράσινο-γκρι θόρυβο των φύλλων και των δέντρων. Είναι ήρεμος. Ο χρόνος δεν δίνει δεκάρα για την ιστορία του. Κι όμως, ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνει. Τελευταία βήματα. Άμμος. Και στη συνέχεια αλμυρό νερό. Κάτω από το νερό. Ανυπαρξία. Και τέλος της ιστορίας.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Διάρκεια Ιστορίας 1 = Διάρκεια Ιστορίας 2

Η Πλάνη


Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα απροσπέλαστο τέλος. Η ζωή τελειώνει κάποτε και θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να εξομαλύνουμε την όλη διαδικασία. Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα. Και έτσι προπονούμαστε ασυναίσθητα ολοένα και περισσότερο σε μια διαβίωση μακριά από καταστάσεις ενθουσιασμού και έκστασης για έναν και μόνο έναν λόγο. Για να αποφύγουμε τον αβάσταχτο πόνο της αναχώρησης από μια ζωή την οποία θα λατρεύουμε. Τον φοβόμαστε αυτόν τον πόνο. Θέλουμε να είναι ανώδυνο και όχι ξαφνικό. Πρέπει να υπάρχει μια προσεκτικά σχεδιασμένη διαδρομή προς την αναπόφευκτη παρακμή μας, με ένα ξεκάθαρο πλάνο πριν και ένα διαρκές ταξίδι μετά. Επαναλαμβάνω. Ένα ξεκάθαρο πλάνο προς το τέλος και ένα διαρκές ταξίδι μετά την πινακίδα για το "δεν υπάρχει μετά". Για ποιον λόγο να έχουμε να διαχειριστούμε ένα τέλος; Καλύτερα ένας φιλικός αποχαιρετισμός. Σκεφτείτε το λιγάκι. Ευθυγραμμιζόμαστε προοδευτικά με την ιδέα ότι δεν θα χρειαστεί καν να πεθάνουμε. Απλώς θα αναχωρήσουμε για το τελευταίο μας ταξίδι!

Και επιλέγουμε την Ιστορία 2.

Φόβε γαμήσου. Δεν άκουσα λέξη απ’ όσα είπες.

Επιλέγω την Ιστορία 1.

Νότης Μπατσής

Ιστιοπλοΐα, θάλασσα, De Mar A Mar, Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης, βουτιά. Όλα μαζί χτες. Διήρκεσε μετά βίας μερικά δευτερόλεπτα.

Φόβε γαμήσου. Δεν άκουσα λέξη απ’ όσα είπες.

Όσο κι αν θα μου λείψει, όσο κι αν του οφείλω τόσο πολλά για το ποιος πραγματικά είμαι σήμερα, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την έξοδο. Είναι ακριβώς η έξοδος που περιέγραψα. Και αντικατέστησε σε δευτερόλεπτά την ύπαρξή του με την τόσο χαρακτηριστική φωτογραφία που κυκλοφορεί από χτες στα site και τα κοινωνικά δίκτυα!

Ο Νότης Μπατσής

Αντί Επιλόγου

Μην έρθετε στην κηδεία. Ναι, το εννοώ. Αν η τυπική παραίνεση «να τον θυμάστε με τις καλύτερες αναμνήσεις» δεν είναι και τόσο τυπική, και αν σεβαστήκατε κάποτε τον ορθολογισμό του, μην μπείτε στη διαδικασία να συγχρωτιστείτε εν μέσω πανδημίας για να αντικρίσετε μια επίπονη ανάμνηση ενός ανθρώπου που δεν ζει. Ειδικά αν είσαστε και αρνητές της μάσκας, θέλω να γνωρίζετε ότι δεν θα το εκτιμούσε καθόλου.

Σας υπόσχομαι ότι θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με πολύ καλύτερες συνθήκες όλες τις καλές αναμνήσεις, τις ανέκδοτες ιστορίες και την στραβοξυλιά του. Ειδικά την τελευταία, πόσο χαίρομαι που την κληρονόμησα!



Share:

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2020

"Gone with the Wind" να είναι οι μέρες σας και όλες στο κρεβάτι!

Καλωσορίσατε στην εποχή του Χάχανου Φιλελευθερισμού. Την υπέροχη αυτή εποχή στην οποία οι φιλελεύθεροι πατάσσουν τις μη φιλελεύθερες ιδέες. 🤡

(Ναι, έχει ειπωθεί κι αυτό σε μια πολύ διασκεδαστική παρουσίαση μιας μεγάλης ιδέας)

Εικόνα για το Gone with the Wind εναντίον HBO
Το Gone with the Wind δεν συνάδει με τα ήθη της νέας εποχής.

Η ΗΒΟ λοιπόν κατέβασε προσωρινά το "Gone with the Wind" από την πλατφόρμα της, καθώς έκρινε ότι αυτό περιέχει παραστάσεις ρατσισμού οι οποίες που δεν συμβαδίζουν με τα σύγχρονα ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ήθη από την πολιτική ορθότητα.

- Πάααλιιι πολιτική ορθότητα; Δεν έχεις βαρεθεί να τα φορτώνεις όλα εκεί;

- Όχι, και ούτε πρόκειται να βαρεθώ. Αυτή μας έχει καβαλήσει στις μέρες μας και αυτήν καλούμαστε να αποτινάξουμε.

[ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ]
Στην τελική, το 2009, όταν μερικοί από εμάς ξεκινούσαμε το συλλογικό ιστολόγιο στο atheia.gr εκθέτοντας στα μάτια των πολλών τα χαΐρια της κρατούσας θρησκείας, τα ίδια ακούγαμε και από τους χριστιανόπληκτους της χώρας. "Για τους μουσουλμάνους όμως δεν λέτε τίποτα." "Εντάξει, μόλις τους συναντήσουμε θα πούμε και γι' αυτούς. Προς το παρόν, τις δικές σας καμπάνες, ορκομωσίες, φοροαπαλλαγές και απειλές για την κρεοφαγία της Μεγάλης Παρασκευής αντιμετωπίζουμε."
[ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ]

Απ' τη Δική μου Οπτική

Πολιτική ορθότητα λοιπόν! Η μοναδική πρεμούρα της πολιτικής ορθότητας στην παρούσα φάση, είναι και παραμένει η απόκρυψη οποιουδήποτε ιδεολογικού πλαισίου μπορεί να θέσει κάτω από κριτική ματιά το ιδεολογικό πλαίσιο όλων των πρώην καταπιεσμένων, στη μεγαλύτερη έκρηξη ρεβανσισμού όλων των εποχών. Και η απόκρυψη αυτή αρχίζει να επιβάλλεται ακόμα και σε καλλιτεχνικές και μη εκφάνσεις της ιστορίας, αν δεν προτιθέμεθα να την παρουσιάσουμε μέσα από τη σύγχρονη οπτική. Συγκεκριμένης απόχρωσης οπτική. Όπου π.χ., σε πρόσφατες συζητήσεις εντός του social web, το Gone with the Wind είναι ρατσιστικό και η Ιλιάδα πατριαρχική. Και σε έναν κόσμο που "προοδεύει", αυτά τα έργα θα έπρεπε να παρουσιάζονται ως αντιπαραδείγματα και ιστορίες αιδούς και όχι ως έπη.

Για ποιον λόγο θα έπρεπε να διδάσκονται ως αντιπαραδείγματα; Δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα, πειστικό επιχείρημα το οποίο να απαντάει σ' αυτό το γιατί, πέρα από το ότι έτσι θα άρεσε σε μερικούς. Γιατί πλέον αυτοί οι μερικοί βρίσκονται τόσο βυθισμένοι στον αγώνα τους για ανάλυση των πάντων μέσα από ρατσισμούς, πούτσες, αυτοπροσδιορισμούς, cis trans het και προνόμια, ώστε δεν μπορούν καν να διακρίνουν το εξής απλό: το ότι κάτι το οποίο είναι αποκηρύξιμο για μερίδα των σημερινών ανθρώπων, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε κεφαλαιώδους σημασίας για ανθρώπους πολύ παλαιότερων εποχών. Και η αναπαράσταση, η μελέτη και η κατανόηση παλαιότερων εποχών, προκειμένου να αφήνει πνευματικά εφόδια, διδάγματα και γνώση, δεν μπορεί να αποστειρώνει πράξεις και πρακτικές από τις αντίστοιχες θεωρήσεις και τα ήθη του τότε.

Απ' την Οπτική του HBO

Ναι, έχει κάθε δικαίωμα να κατεβάσει το Gone with the Wind απ' την πλατφόρμα του το HBO. Ένας ιδιωτικός φορέας έχει κάθε δικαίωμα να κινείται με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Και να κλείνει το μάτι στους όχλους (ναι, όχλους) εκείνους απ' τους οποίους θεωρεί ότι θα αποκομίσει κέρδη και βιωσιμότητα. Η ιστορία είναι γεμάτη από χέστες οι οποίοι πορεύονται όπου φυσάει ο άνεμος. Σ' εμάς παραμένει μόνο το δικαίωμα να κουνάμε ειρωνικά το κεφάλι παρακολουθώντας το σημερινό κατάντημα, αλλά και η επιλογή μας να μιλήσουμε ανοιχτά γι' αυτά τα θέματα και να εκθέσουμε τους μουλάδες του πολιτισμένου κόσμου.

Η όλη σημερινή κατάντια πάντως...

θα ευθύνεται για τα εξής:

1.
Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αμάθεια. Ο κόσμος καλείται να ασχολείται ολοένα και περισσότερο με αδικημένους της πούτσας και του μουνιού, οι οποίοι καλούν σε συστράτευση και όλους όσους έχουν υπάρξει κάποτε αδικημένοι. Γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ, αριστεροί και έγχρωμοι, έχοντας διαγράψει εντυπωσιακές πορείες κατάκτησης των αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων αποκλειστικά στον δυτικό κόσμο, επιδίδονται με πάθος στην κατάπνιξη του σημαντικότερου δικαιώματος όλων· ελευθερία λόγου και έκφρασης. Και κωφεύουν επιδεικτικά για τα όσα δεν έχουν κατακτήσει οι αντίστοιχες ομάδες εκτός δυτικού κόσμου, γιατί καπιταλισμός! Λογικά άλματα επιβολής, τα οποία διοχετεύουν όλα τα παράπονα στο γραφείο παραπόνων του Δενξεσεσύζογλου.

Πεινάς; Έχεις αβέβαιο μέλλον; Απαγορεύεται να μιλήσεις; Απαγορεύεται να διαβάσεις συγκεκριμένα αναγνώσματα και να παρακολουθήσεις συγκεκριμένες ταινίες; ΩΠΑ, ΜΕΓΑΛΕ! ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ. Δεν βλέπεις που δεν έχουμε λύσει ακόμα το θέμα της παιδοθεσίας  (μην ακούσω κανέναν να λέει υιοθεσία) από κατασκευάσματα της επιστήμης. Ενημερώσου και έλα επιτέλους στην εποχή σου. Θα πρέπει να μάθεις αρχικά να κυνηγάς τη χρήση των λέξεων, να καταδίδεις την καταλληλότητα των εικόνων και να αποδέχεσαι τους πάντες που θα σου υποδείξουμε εμείς. Όπου "αποδέχεσαι" = "θα σου αρέσουν υποχρεωτικά". Αυτά είναι τα σημαντικά προβλήματα σήμερα. Σιωπή! Κουβέντα μην πεις...

2.
Επειδή η σιχασιά του κόσμου απέναντι σε όλη αυτή την παράνοια ολοένα και μεγαλώνει, και επειδή τα "κινήματα άνευ λόγου και αιτίας" σπάνε καρύδια ακόμα και στους πλέον φιλήσυχους, η σφαλιάρα που θα έρθει μέσα στα επόμενα χρόνια απέναντι σ' αυτόν τον καταπιεστικό όχλο, θα είναι όχι μόνο πολύ ηχηρή αλλά (πιστεύω πως θα είναι) και τελειωτική. Ίσως με μια επαναφορά, λόγω ταλάντωσης (ήδη έχει ξεκινήσει) προς την hardcore δεξιά. Την οποία δεξιά εγώ προσωπικά σιχαίνομαι αλλά πλέον δεν μπορώ να αποφασίσω αν την φοβάμαι περισσότερο από τη σύγχρονη ιερά εξέταση. Ή μάλλον έχω αποφασίσει. Την φοβάμαι πολύ λιγότερο. Γιατί η σκληροπυρηνική δεξιά είναι αποκρουστική και τα αντανακλαστικά του κόσμου λειτουργούν έγκαιρα απέναντί της. Το κίνημα του χάχανου φιλελευθερισμού απ' την άλλη, έχει πορευθεί έχοντας χακάρει την ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κινείται επικίνδυνα, σε stealth mode, κάτω από τα ραντάρ του μέσου ανθρώπου.

Μη μιλήσεις, μη γελάσεις, μην αντιμιλήσεις, μη φλερτάρεις. Μην διαβάσεις αυτό και μην παρακολουθήσεις εκείνο. Γιατί έτσι είναι το ρεύμα σήμερα.

"Gone with the Wind" να είναι οι μέρες σας και όλες στο κρεβάτι ρε!



Share:

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020

Ο George Floyd, ο Ζακ Κωστόπουλος, οι ολόιδιες κάλτσες και ο αόρατος βροντόσαυρος!



Τώρα που τράβηξα την προσοχή σας, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:

Τόσο ο Floyd όσο και ο Ζακ, έχασαν τη ζωή τους από υπέρμετρη βία, την ώρα που παραβιάστηκαν και στις δύο περιπτώσεις τα ατομικά τους δικαιώματα. Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Στην εποχή όμως της υστερίας για την επιβολή των προσωπικών αφηγημάτων του καθενός, αποφασίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στα ελληνικά social ότι στην περίπτωση Floyd υπήρξε επανάληψη της ιστορίας του Ζακ. Και όποιος αδυνατεί να δει αυτόν τον παραλληλισμό, είναι φασίστας, ρατσιστής, alt-right και γενικά οποιαδήποτε άλλη έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στείλει πακέτο, ακόμα και τον πλέον νηφάλιο, στην όχθη της σιχασιάς απέναντι στον πολιτικώς ορθό όχλο. Ο οποίος όχλος, σαν υπνωτισμένος, αδυνατεί να παρακολουθήσει οποιοδήποτε συμβάν χωρίς να το περάσει μέσα από το πρίσμα των ταυτοτήτων.

Σοκαριστικό το περιστατικό με τον George Floyd; Σιγά. Τα ίδια είχαμε κι εμείς τον Σεπτέμβριο του 2018.

Παράλληλες Γραμμές

Είναι οι γραμμές που δεν θα βρείτε αν επιχειρήσετε να συγκρίνετε τις δύο υποθέσεις. Αναλυτικά:

George Floyd

Οι μπάτσοι, με άλλα λόγια ένα θεσμικό όργανο, συλλαμβάνουν έναν πολίτη επειδή αυτός χρησιμοποίησε ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων κατά την επίσκεψή του στο μπακάλικο της γειτονιάς. Έτσι, για τη σύγκριση, εγώ την προηγούμενη εβδομάδα είχα στα χέρια μου ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 50 ευρώ, το οποίο μάλιστα έβγαλα απευθείας από ένα ATM. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συμβάν αντίστασης, οι μπάτσοι έχουν πλήρως ακινητοποιημένο έναν πολίτη και αποφασίζουν να πουλήσουν και λίγο περίσσευμα υπέρμετρης βίας, με τον αστυνομικό Derek Chauvin να γονατίζει με όλο του το βάρος στον λαιμό του ανήμπορου Floyd για 8,5 λεπτά, την ώρα που ο τελευταίος φωνάζει «I can’t breathe». Και τελικά, οι μπάτσοι τον δολοφονούν, ποζάροντας μάλιστα μπροστά στην κάμερα περαστικού η οποία καταγράφει. Σύμφωνα με μαρτυρίες κάποιων, η πόζα διατηρείται περίπου για 2,5 λεπτά επιπλέον από τη στιγμή που ο Floyd έχει σταματήσει να παρουσιάζει σημάδια απόκρισης. Γιατί συνέβη όλο αυτό; Εχμ… Με δεδομένο το ιστορικό της ενίσχυσης του ζήλου των μπάτσων στις ΗΠΑ, σε περιστατικά που αφορούν έγχρωμους πολίτες, μόνο παρακινδυνευμένο δεν είναι το να αποφανθούμε ότι ο George Floyd σκοτώθηκε επειδή ήταν μαύρος και φαίνονταν (κρατήστε το για τη συνέχεια)!

Ζακ Κωστόπουλος

Πολίτες, και όχι κάποιο θεσμικό όργανο, επιτίθενται με υπέρμετρη βία σε άνθρωπο που έχει εισβάλει σε κατάστημα και πλέον προσπαθεί να διαφύγει. Τον τραυματίζουν άσχημα, αυτός επιχειρεί να διαφύγει για δεύτερη φορά και παρεμβαίνουν οι μπάτσοι για να τον ακινητοποιήσουν, σε ένα συμβάν το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Χωρίς να γνωρίζουν αν είναι gay, πρεζάκι (ή οτιδήποτε άλλο το οποίο προέκυψε στη συνέχεια της υπόθεσης) γιατί αυτά τα πράγματα δεν φαίνονται. Η επέμβαση των μπάτσων στον ήδη βαριά τραυματισμένο Ζακ επιβαρύνει περαιτέρω την κατάστασή του. Και τελικά ο Ζακ Κωστόπουλος πεθαίνει κατά τη μεταφορά του με το ΕΚΑΒ.

Σύγκριση

Αν αναρωτιέστε γιατί κάποια λεκτικά σύνολα στις παραπάνω δύο παραγράφους έχουν γίνει bold, ο λόγος είναι πολύ απλός. Για να δοθεί η δυνατότητα μιας παράθεσης αυτών, ένα προς ένα, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε, αν υπάρχουν, τις παράλληλες γραμμές ανάμεσα στα δύο περιστατικά. Έχουμε και λέμε:

1.    ΔΡΑΣΤΗΣ
Floyd: θεσμικό όργανο (επιφορτισμένο με την προστασία των πολιτών) – Κωστόπουλος: πολίτες

2.    ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ
Floyd: κατά την επίσκεψή του – Κωστόπουλος: έχει εισβάλει

3.    ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ
Floyd: Χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συμβάν αντίστασης – Κωστόπουλος: σε ένα συμβάν το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη

4.    Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Floyd: πλήρως ακινητοποιημένο έναν πολίτη – Κωστόπουλος: επιχειρεί να διαφύγει για δεύτερη φορά

5.    ΑΙΤΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ
Floyd: υπέρμετρη βία – Κωστόπουλος: υπέρμετρη βία

6.    ΓΙΑΤΙ
Floyd: σκοτώθηκε επειδή ήταν μαύρος – Κωστόπουλος: σκοτώθηκε για ποιο εμφανές ρατσιστικό κόινητρο;;; (θυμίζουμε ότι αυτά τα πράγματα δεν φαίνονται)

7.    ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
A. Floyd: ποζάροντας μάλιστα μπροστά στην κάμερα – Κωστόπουλος: [ΚΕΝΟ]
B. Floyd: Σύμφωνα με μαρτυρίες κάποιων, η πόζα διατηρείται περίπου για 2,5 λεπτά επιπλέον από τη στιγμή που ο Floyd έχει σταματήσει να παρουσιάζει σημάδια απόκρισης. – Κωστόπουλος: πεθαίνει κατά τη μεταφορά του με το ΕΚΑΒ.

Κοινό σημείο; Το 5. Υπέρμετρη βία. Άντε, βαριά-βαριά να φορούσαν και ολόιδιες κάλτσες. Πέρα απ’ αυτά κανένα άλλο κοινό ανάμεσα στα δύο αυτά περιστατικά. Όσο για την υπέρμετρη και αναίτια βία, το μοναδικό που μας συγκλονίζει, πέρα από τα αποτελέσματά της, είναι οι φορές που φορέας της είναι κάποιο θεσμικό όργανο, επιφορτισμένο με την προστασία μας. Βία υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Τόσα μπορέσαμε και τόσα καταφέραμε ως ανθρώπινο γένος. Μάλλον κρύβεται στη φύση μας. Θεσμικά όργανα όμως τα οποία εξασκούν βία γιατί έτσι, αποτελούν δομικό σφάλμα του συστήματός μας και δεν έχουν τη ρίζα τους στη φύση μας.

Και τώρα διάλειμμα. Καλωσορίσατε στην εποχή των ταυτοτήτων! Όπου το ποιος είσαι ή ποιος θέλεις να είσαι ή πως αυτοπροσδιορίζεσαι αποτελεί, όχι μόνο ύψιστο αγαθό αλλά την καθολικής ισχύος απάντηση – διάγνωση σε οποιαδήποτε κοινωνική ανάλυση. Στη συγκεκριμένη εποχή λοιπόν και μετά το συμβάν με τον Ζακ Κωστόπουλο, μόλις αποκαλύπτεται η ταυτότητά του θύματος, κρίνεται απαραίτητο να εξασφαλιστεί με το στανιό μια προς τα πίσω σύνδεση (ένα backwards compatibility, που λένε και τα nerds) με ρατσιστικά κίνητρα, γιατί έτσι βολεύει στο σημαντικότερο επιβεβλημένο αφήγημα της εποχής. Οπότε, ακόμα και ο 100% υπαρκτός ρατσιστικός οχετός αρκετών στα κοινωνικά δίκτυα, κατόπιν εορτής, χρεώνεται με χαρακτηριστική άνεση στο ίδιο το περιστατικό. Και τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερη ευκαιρία υπενθύμισης της υπόθεσης από έναν φουκαρά μαύρο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο οποίος δολοφονήθηκε από έναν μπάτσο με ρατσιστικές καύλες!

- Οι δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς το ίδιο και όσοι δεν το βλέπετε, είσαστε μαλάκες.

Ναι, το ακούσαμε κι αυτό αυτές τις μέρες στα κοινωνικά δίκτυα. Όσοι δεν βλέπουμε, σε μια αναλυτική καταγραφή με χαρτί και με μολύβι, μια σύνδεση η οποία δεν υπάρχει, είμαστε μαλάκες. ΟΚ. Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις συγκεκριμένες κατηγορίες με συγκατάβαση. Άλλωστε, οι θρησκευτικής προσήλωσης κατήγοροι δεν είναι άλλοι απ’ αυτούς που καταφέρνουν, εδώ και πολλά χρόνια, να μην βλέπουν τον βροντόσαυρο που χασκογελάει μπροστά στα μάτια μας, ξεκουράζοντας το πελώριο κορμί του.

Ο Αόρατος Βροντόσαυρος

Την ώρα που η υφήλιος φλέγεται και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της νέας εποχής εξαιτίας των τρομακτικών οικονομικών ανισοτήτων, τα μεσαία και χαμηλά στρώματα βρίσκονται ασφυκτικά παγιδευμένα μέσα σε φαντασιακές μάχες ταυτοτήτων. Για την αδυναμία ανέλιξης των πολλών φταίει το γεγονός ότι είναι μαύροι, φταίει η προκατάληψη απέναντι στους gay, φταίει η μη αποδοχή που βιώνουν οι χοντροί, φταίνε οι χαμηλότεροι μισθοί των γυναικών, φταίει η πατριαρχία, ο σεξισμός και η τοξική αρρενωπότητα και μια ατελείωτη παρέλαση από νεολογισμούς όπως gender pay gap, cis het, queer και white male privilege. Φταίει το ευρύ κοινό το οποίο, την ίδια ώρα που έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της καθημερινότητάς του, δεν κάθεται να σπουδάσει αυτήν την νέου τύπου ορολογία εξωτικών όρων. Φταίει οτιδήποτε άλλο τελικά, εκτός από τα εισοδήματα και την ιδιοκτησία. Τα τελευταία υπάγονται σε έναν άλλον κόσμο με άλλου είδους εξωτικές ονομασίες, τα οποία αναπαριστούν οικονομικά προϊόντα με μηδενική αντιπροσώπευση σε πραγματική παραγωγή. Αυτές τις δεύτερες ονομασίες, τις σπουδάζουν μόνο τα οικονομικά ιδρύματα και οι ελάχιστοι που διαθέτουν την γκανιότα.

Σε έναν δυτικό κόσμο λοιπόν όπου οι ανισότητες στα ατομικά δικαιώματα, ΘΕΣΜΙΚΑ, ολοένα και αμβλύνονται ενώ οι οικονομικές ανισότητες, ΘΕΣΜΙΚΑ, ολοένα και μεγαλώνουν, ο κόσμος, σαν υπνωτισμένος, επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένου οριζόντια διαμάχη ανοχής, αποδοχής και επιδίωξης ΘΕΣΜΙΚΟΥ μπλοκαρίσματος του λόγου στα πεζοδρόμια, την ώρα που στην πραγματικότητα, ο μόνος δρόμος που παραμένει κλειστός είναι αυτός προς τα διαμερίσματα.

Ας μη γελιόμαστε. Ο Δράκος είναι μεν οπαδός του πρωτείου του ατόμου και της ανάδειξης και ανταμοιβής των ατομικών ικανοτήτων, αλλά στη σημερινή εποχή το πρωτείο του ατόμου είναι πλέον σπάνιο. Τον πλούτο, στο πλείστο των περιπτώσεων, είτε τον κληρονομείς είτε τον παντρεύεσαι. Και για να μην σταθούμε αποκλειστικά στο χαρτοφυλάκιο που φτάνει στην κατοχή κάποιου με τους δύο παραπάνω τρόπους, η ίδια η πρόσβαση στην υψηλή μόρφωση περνάει από κάποια προαπαιτούμενα τα οποία επιμένουμε να προσπερνάμε επιδεικτικά. Ποια είναι αυτά; 20 χρόνια απροβλημάτιστης ζωής σε ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον με πρόσβαση σε υψηλές υπηρεσίες εκπαίδευσης και υγείας, και ένα απλησίαστο (για τη σημερινή μεσαία και κάτω τάξη) οικονομικό μαξιλαράκι για μια πρωτοκλασάτη τριτοβάθμια και μετατριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάποια λίγα παιδιά έχουν εξασφαλισμένα τα παραπάνω, μαζί με ιδιόκτητο αυτοκίνητο και σπίτι για τη συνέχεια· περιουσιακά στοιχεία που δεν θα χρειαστεί να αποσβέσουν ποτέ. Το μέλλον των άλλων παιδιών είναι σημαντικά διαφορετικό. Θα ζοριστούν, θα χρεωθούν και θα καταλήξουν να μαλώνουν για τις ταυτότητες. Είτε τις υπερασπίζονται, είτε τις πολεμάνε.

Ακόμα πιο παραστατικά, διεξάγεται ένας αγώνας 100 μέτρων. Ένας ξεκινάει απ’ τη γραμμή εκκίνησης και δεκαπέντε ξεκινούν ένα χιλιόμετρο πιο πίσω. Κάποιοι απ’ αυτούς χωρίς παπούτσια. Τελικά οι δεκαπέντε καταλήγουν να τσακώνονται γιατί τους κοροϊδεύει η κερκίδα.

Κάτω το bullying της κερκίδας ρε!


Share:

Σάββατο 16 Μαΐου 2020

Περί Ελένης Τοπαλούδη (αλλά μόνο αν το διαβάσετε μέχρι τέλους)

Η λέξη ανακούφιση και αυτή η μάνα, είναι έννοιες ασύμβατες.


Πιστεύετε ότι εγώ προσωπικά έχω δικαίωμα να κυκλοφορώ όπου θέλω; Θέλω να ελπίζω ότι η απάντηση σας είναι ΝΑΙ. Οπότε πάμε παρακάτω. Αν αποφασίσω, μια ωραία μέρα, να αρχίσω να κόβω βόλτες μέσα στις φαβέλες, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, και μου επιτεθούν, με δείρουν, με ληστέψουν ή και με σκοτώσουν, θα θεωρήσετε ότι φταίω ή όχι; ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ερώτηση είναι παγίδα γιατί έχουμε στην ουσία δύο έννοιες φταιξίματος εδώ:

  • Φέρω ευθύνη για ό,τι συνέβη; Ξεκάθαρα ΟΧΙ. Μου επιτέθηκαν εγκληματικά στοιχεία (και ας μην ξεστρατίσει η κουβέντα στο ποιος ευθύνεται γι’ αυτά· η φτώχεια ευθύνεται). Και σε κάθε απρόκλητο ξυλοδαρμό, ληστεία ή φόνο φυσικά και φταίει ο δράστης.

Συνεχίζουμε με τη δεύτερη έννοια του φταιξίματος.

  • Φταίω για το συμβάν; Ή απάντηση εδώ είναι ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ. Φταίω γιατί δεν προφύλαξα τον εαυτό μου. Επέλεξα να κινηθώ σε μια περιοχή με δεδομένη και εκρηκτική εγκληματικότητα και είναι τουλάχιστον γελοίο να φωνάζω στη συνέχεια περί δικαίου γι' αυτό που ήξερα εκ των προτέρων ότι κατά πάσα πιθανότητα θα μου συμβεί. Όχι επειδή έπαψε να είναι ένοχος αυτός που μου επιτέθηκε. Όχι γιατί έπαψα εγώ να είμαι αθώος. Αλλά επειδή επέλεξα να βασίσω τις επιλογές μου σε μια ηθική θεωρία με μηδενική αξία και εφαρμογή εκεί έξω.

Που θέλω να καταλήξω; Σε ένα θεωρητικό μοντέλο ιδανικής κοινωνίας που θα θέλαμε να επιτύχουμε, ναι, είναι δικαίωμα του κάθε κοριτσιού να ντύνεται όπως θέλει. Ναι, είναι δικαίωμα της κάθε γυναίκας να φτάσει με κάποιον σε όποιο επίπεδο ερωτικής διέγερσης θέλει, σταματώντας την όποτε και όσο απότομα θέλει, όταν ξαφνικά δεν θα αισθάνεται άνετα με τη συνέχεια. Νομικά και ηθικά ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Επειδή όμως ουδέποτε στην ιστορία έχουμε επιτύχει μια κοινωνία πλήρως εναρμονισμένη με τους νόμους, χωρίς εγκληματίες και αποβράσματα, η θέση αυτή των δικαιωματιστών που προτρέπει τα κορίτσια να ντύνονται όπως γουστάρουν και να προκαλούν όσο γουστάρουν, είναι φουλ παραπλανητική και ανεύθυνη. Γιατί αν και όταν συμβεί το κακό, το οποίο κακό δεν υπάρχει μόνο στις ταινίες και τα βιβλία, τότε καμία καταδίκη δεν μπορεί να ισοφαρίσει τη ζημιά και την οδύνη που θα έχει προκληθεί.

Για να το πω και πιο απλά, στην κόρη μου θα προτιμήσω να της συστήσω να προσέχει στη ζωή της πάρα να ζω με το φόβο μήπως της συμβεί κάτι και να έχω προαποφασίσει ότι θα ωρύομαι στη συνέχεια ότι ήταν δικαίωμα της, σαν να ζούμε στο Σάιρ.

ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΣΩ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Οι δύο κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και ομαδικό βιασμό της 19χρονης φοιτήτριας χωρίς να αναγνωρίζεται κανένα ελαφρυντικό και τους επιβλήθηκαν ισόβια και 15 χρόνια κάθειρξης στον καθένα.

Είναι δίκαιη η ποινή τους; Έπρεπε να τους αναγνωριστούν ελαφρυντικά; Χωρίς να είμαι γνώστης του νομικού πλαισίου, αλλά με την καθαρά προσωπική μου συναισθηματική τοποθέτηση, η ποινή μου φαίνεται έως και μικρή, αν υπάρχει τελικά πιθανότητα να βγουν σε κάποια χρόνια έξω τα συγκεκριμένα μιάσματα λόγω καλή διαγωγής ή δεν ξέρω τι άλλο.

Αποτελεί η συγκεκριμένη ποινή δικαίωση, όπως βλέπω να αναγράφεται στα περισσότερα ειδησεογραφικά; ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΡΕ; Σοβαρευτείτε λιγάκι και κοιτάξτε κατάματα την πραγματικότητα. Ποια είναι η δικαίωση για γονείς οι οποίοι χάνουν την κόρη τους κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ποια είναι η δικαίωση για ανθρώπους που δεν θα ξαναγελάσουν ποτέ στη ζωή τους; Και πόσο πολύ θα αντάλλαζαν όλη αυτή τη συμπαράσταση από τον φεμινιστικό αχταρμά με το να τους έδινε κάποιος μεταφυσικός φορέας την ευκαιρία να πάνε πίσω στο χρόνο, ακριβώς στο σημείο που ετοιμαζόταν η κόρη τους να ακολουθήσει αυτά τα κατακάθια, για να της φώναζαν:

- Μην τους ακολουθήσεις κόρη μου. Κινδυνεύεις.

Γιατί φεμινιστικός αχταρμάς; Γιατί πραγματικά στα @@ μας (ολογράφως, στα αρχίδια μας) με όλες όσες θέλετε να μας παρουσιάσετε όλους σαν τέρατα. Όχι μόνο δεν είμαστε αλλά επιπλέον έχουμε βαρεθεί την υστερία σας και ακόμα περισσότερο αυτό το ανόητο τσουβάλιασμα στα πλαίσια φαντασιακών όρων όπως πατριαρχία. Σε περίπτωση που έχετε χάσει επεισόδια, η κοινωνία σύσσωμη αντιμετωπίζει με μηδενική ανοχή τέτοια καθάρματα σαν τους βιαστές και δολοφόνους της Ελένης. Η ιστορία είναι γεμάτη από καταδικασθέντες δράκους χωρίς ελαφρυντικά. Δράκος του Σέιχ Σου, Δράκος της Ξάνθης, Δράκος της Δράμας, Δράκος της παραλιακής, Δράκος των ιεροδούλων. Και η δική σας συμβολή στην όλη κατάσταση, το μόνο που κάνει, είναι να παρακινεί συστηματικά τις γυναίκες να αγνοούν τους κινδύνους στο όνομα του δικαιώματος, θαρρείς και αμφισβητείται κάπου αυτό το δικαίωμα. Δεν αμφισβητείται. Το μόνο που αμφισβητείται είναι η πίστη στο παραμυθένιο Στρουμφοχωριό, όπου δεν υπάρχουν κακοί.

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Είναι τουλάχιστον αηδιαστικός ο τρόπος με τον οποίον επέλεξαν οι δικηγόροι των δραστών να υπερασπιστούν τους πελάτες τους. Φαντάζομαι ότι καθήκον του δικηγόρου να υπερασπιστεί τους πελάτες του με τέτοιον τρόπο ώστε να τους εξασφαλίσει δίκαιη δίκη και τη μικρότερη δυνατή ποινή ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΗΣ. Τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνω εγώ, εκεί που αναφέρεται, στον κώδικα δεοντολογίας των δικηγόρων, ότι:

"Ο δικηγόρος υπέχει υποχρέωση τήρησης της εκάστοτε ισχύουσας νομοθεσίας και πρέπει να ενεργεί με βάση την ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ, ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ, ΕΥΘΥΤΗΤΑ και ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, καθώς και να υπερασπίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του πελάτη του ακόμη και σε σχέση με τα δικά του ή συναδέλφου ή του επαγγέλματος του."

Θλιβεροί εκπρόσωποι του επαγγέλματος, σε ένα επάγγελμα το οποίο φαίνεται να διακατέχεται από ιδιαίτερα ισχυρό συντεχνιακό δέσιμο.


Share:

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020

Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που χρειάζεστε, για να προφυλαχτείτε και να προφυλάξετε και άλλους από τον Κορονοϊό

- Μου το είπε ο Άκης, που ο κουμπάρος του δουλεύει στον ΠΟΥ και παίζει πινγκ πονγκ με τον Dr. Mike Ryan

Για την ακρίβεια, τα μοναδικά δύο. Και είναι τα εξής:

  1. Μάθετε να ακολουθείτε πιστά τις επίσημες κατευθυντήριες οδηγίες. Στην περίπτωση του Κορονοϊού, επίσημη οδηγία είναι κάθε οδηγία που δίνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τα αρμόδια όργανα να επικοινωνήσουν τη συγκεκριμένη πληροφόρηση. Επίσημη οδηγία, ΔΕΝ είναι οι παπάδες και ΔΕΝ είναι οι διασημότητες.
  2. Γίνετε κυματοθραύστης για κάθε ανεπίσημη πληροφορία «εκ των έσω», που σας την είπε ο Α, που την έμαθε από τον Β, του οποίου ο μπατζανάκης δουλεύει στο επιτελείο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας! Και μην τη διαδίδετε. Τα επιτελεία στηρίζονται στον έλεγχο. Ποτέ μα ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα δώσουν πραγματική πληροφορία σε συγγενή, γνωστό και φίλο. Ποτέ! Γιατί τότε χάνεται το πλεονέκτημα του ελέγχου.


Συνοψίζοντας, ακολουθούμε ΠΙΣΤΑ τις επίσημες οδηγίες και πνίγουμε ΣΙΩΠΗΡΑ τις ανεπίσημες ειδήσεις.

Είναι η πιο απλή στάση ζωής που θα σας αναβαθμίσει άμεσα σε σοβαρούς και ενημερωμένους πολίτες.


Share:

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020

Αποφασίστε τελικά, τι ακριβώς είναι ο Άδωνις;


Και μετά τον εξαιρετικό Μητσοτάκη χτες, σε ένα διάγγελμα περιεκτικό, ουσιαστικό και με σαφή οριοθέτηση του ρόλου της εκκλησίας, επανερχόμαστε στην τυπική νεοελληνική καθημερινότητα με τον τύπο που κουβαλάει το σαγόνι του χαζού στις γελοιογραφίες και τα κόμιξ, τον πολυαγαπημένο Άδωνι Γεωργιάδη. Ο οποίος δηλώνει ότι οι εκκλησίες και οι πιστοί δεν μπορούν να περιοριστούν. Επειδή ΕΤΣΙ.


Χωρίς να μπορεί να αρθρώσει καν ένα επιχείρημα, επιτίθεται στον συνομιλητή του κατηγορώντας τον:
  • για έλλειψη σοβαρότητας (χαχαχα),
  • για προσπάθεια να διεξάγει σόου στην τηλεόραση (αααααχαχαχαχαχαχα),
  • για δόλια κίνητρα (ΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ)
    "Αν σας ενδιαφέρει η δημόσια υγεία στ’ αλήθεια, σίγουρα δεν σας ενδιαφέρει να προκαλέσετε τους πιστούς."
  • και στη συνέχεια εξηγεί (αχ, μου στέρεψαν τα γέλια) για ποιον λόγο δεν μπορείς να περιορίσεις πιστούς και εκκλησίες. Θαυμάστε…

Η εκκλησία χρήζει σεβασμού και δεν χρειάζεται ανθρώπους να της κάνουν υποδείξεις ασεβώς.



Εδώ και το σύνολο της κουβέντας με την επίμαχη δήλωση.

Τα έχουμε πει πολλές φορές για τον τύπο αυτόν, ο οποίος ανέρχεται με ταχύτατα βήματα στα αξιώματα, σε χαρακτηριστικούς πολιτικούς χώρους ηλιθίων που λατρεύουν παράλληλα τα success stories που δεν συνοδεύονται από αξία. Από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, σε ολόκληρο το φάσμα της δεξιίλας από τον ορθόδοξο ανορθολογισμό έως την απάτη και τον αριβισμό, ο Άδωνις συνεχίζει με αξιοζήλευτη συνέπεια να συλλέγει οπαδούς που ενθουσιάζονται από το λέγειν του απόλυτου τίποτα.

"Η εκκλησία χρήζει σεβασμού" και "Οι υποδείξεις στην εκκλησία είναι ασεβείς".
- Ωραίο ακούγεται, έτσι, απροσδιόριστα. Για πες μας τώρα φίλε Άβερελ, με ποια λογική ακολουθία επιχειρημάτων χρήζει σεβασμού η εκκλησία; Επιπλέον, υποδείξεις στα ζητήματα υγείας σε μια δυτική χώρα, ποιοι κάνουν; Οι παπάδες ή ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας; Και όταν τελικά οι παπάδες συμβουλεύουν κόντρα στις επίσημες συστάσεις για τη δημόσια υγεία, ποιος είναι ο ασεβής;

"Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει υποδείξεις στην εκκλησία".
- Δηλαδή ρε Άβερελ; Οι παπάδες δεν είναι άνθρωποι; Και μάλιστα με όλα τους τα συμφέροντα σε ανθρώπους μειωμένης αντίληψης και κριτικής ικανότητας;

Ουφ!

Θα μπορούσα να αναλύσω λέξη προς λέξη το σύνολο της των διατυπώσεων του αντιπροέδρου της ΝΔ. Δεν θα το κάνω. Είναι χάσιμο χρόνου. Θα απευθυνθώ όμως σε όλους εκείνους που μας ζαλίζουν διαρκώς με τη ρητορική δεινότητα και τις εξαιρετικές θέσεις του νανοβιονικού τηλεπωλητή μπιχλιμπιδίων για ιθαγενείς. Και θα τους ρωτήσω ένα απλό πράγμα:

Την ώρα που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακηρύσσει επίσημα τον Κορονοϊό σε πανδημία και ο Πρωθυπουργός της χώρας βγάζει διάγγελμα νουθετώντας και την εκκλησία, ο Άδωνις Γεωργιάδης, πιστεύει πραγματικά ότι οι παπάδες ξέρουν καλύτερα; Ναι ή όχι;

Με άλλα λόγια, ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι:
  1. Χαζός και συμβουλεύει ενάντια στη δημόσια υγεία;
  2. Ή απατεώνας και αριβίστας ο οποίος ψαρεύει ψήφους στα νερά των θιγμένων της Ορθοδοξίας, και συμβουλεύει ενάντια στη δημόσια υγεία;
  3. Ή μήπως και τα δύο;

Σε κάθε περίπτωση, αντιλαμβάνεστε πόσο πολύ εκτίθεστε, κάθε φορά που επικαλείστε τις ικανότητες του Άδωνι σε κάτι διαφορετικό από την αμάθεια, την ανακολουθία και το αδίστακτο του χαρακτήρα του;



-----------------------------
Αμάθεια (ενδεικτικά)




Ανακολουθία (ενδεικτικά)


Για το αδίστακτο του χαρακτήρα, εγώ προσωπικά στέκομαι στο παρόν άρθρο. Ψηφίζω την 3η επιλογή.

Share:

Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

Η Πίστη Σώζει (διαβάστε και θα καταλάβετε)



Ναι, καλά διαβάζετε και μάλιστα στο παρόν blog. Η πίστη σώζει!

Αλλά όχι οποιαδήποτε πίστη. Εδώ αναφερόμαστε σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος πίστης. Αυτό που ο φιλόσοφος Daniel Dennett έχει ονομάσει Πίστη στην Πίστη. Και το οποίο περιγράφει το εξής φαινόμενο. Οι πιστοί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν πιστεύουν στο πραγματικό αντικείμενο της πίστης τους, δηλαδή στον υπερφυσικό Αυτόν φορέα που διαφεντεύει τις τύχες μας και απαιτεί να σεβόμαστε κάποιες δικές Του παραξενιές (όπως το κόλλημα με τα κεφαλαία, όταν μιλάμε γι’ Αυτόν). Οι πιστοί απλώς συντάσσονται με την αγελαία εκείνη συμπεριφορά που ορίζεται από τα αντίστοιχα μιμίδια (συνήθειες, έθιμα, τελετουργίες κλπ.), η οποία συμπεριφορά τους επιτρέπει να αισθάνονται πιο ασφαλείς με δύο τρόπους. Πρώτα-πρώτα αισθάνονται μέλη μιας ομάδας (κρατήστε το αυτό για παρακάτω) και δεύτερον αποκτούν ομοϊδεάτες, με τους οποίους μπορούν να συζητάνε για φανταστικές λύσεις στα υπαρξιακά τους. Όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ ζόρικο να πρέπει να παραδεχτείς ότι όλα κάποτε τελειώνουν. Θα ήταν πολύ ωραία να μπορούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι ο θάνατος δεν είναι τερματικός σταθμός αλλά ταξίδι προς τον ομορφότερο τόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Ή μάλλον δεν θα ήταν και τόσο ωραίο, μιας και θα σε κορόιδευαν οι άλλοι. Αν όμως συμφωνούσαν και οι υπόλοιποι να προσποιούνται ότι ο θάνατος είναι η απόλυτη λύτρωση απ’ όλα τα δεινά; Πόσο υπέροχο!

- Δράκε, το ότι προσποιούνται, το λες εσύ επειδή δεν πιστεύεις. Εμείς που πιστεύουμε, είμαστε σίγουροι για τον μεταθανάτιο παράδεισο που μας περιμένει.

- Αν είναι έτσι και είσαστε τόσο σίγουροι, πώς μπορείς και παρακούς τις παραξενιές Του επίτηδες;

- Ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο.

Πίστη στην Πίστη
(Daniel Dennett σε επανάληψη από το 2009 με τον H1N1)

- Αν πραγματικά πιστεύεις ότι ο θεός σου σε βλέπει και δεν θέλει να αυνανίζεσαι, δεν θα αυνανίζεσαι. Θα αυνανιζόσουν ποτέ ενώ θα σε έβλεπε η μάνα σου; Φυσικά όχι! Πόσο μάλλον όταν σε βλέπει  ο θεός. Πιστεύεις λοιπόν ότι σε βλέπει ο θεός; Ίσως όχι...

- Εχμμμ…

Φτηνός Εξυπνακισμός
Καθόλου. Ο Daniel Dennett έδειξε με τον πλέον κομψό τρόπο ότι ο άνθρωπος αρέσκεται στο να λέει ότι πιστεύει, χωρίς πραγματικά να ζει σαν να παρακολουθείται από έναν Παντοδύναμο, Πάνσοφο και Πανταχού Παρόντα θεό (α φεύκα με τα κεφαλαία, μας έπρηξες). Σαν να πιστεύει δηλαδή. Αλλά η χρήση της λέξης "αυνανισμός" πέφτει πολύ βαριά στον πιστό για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον εαυτό του στην παραπάνω εικόνα. Οπότε ας έρθουμε στο βασικό μας θέμα, το οποίο δεν είναι άλλο από τον Κορονοϊό και τη ραγδαία εξάπλωσή του σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πανδημία Κορονοϊού
Την ίδια ώρα που σε σκληροπυρηνικές και απολίτιστες χώρες, σύμφωνα με την ευρεία εγχώρια αντίληψη, οι διαχειριστές της εκεί πίστης βάζουν φρένο στα τελετουργικά τους και τις μαζικές συνάξεις (στοπ το προσκύνημα στη Μέκκα και τέρμα η προσευχή της Παρασκευής στο Ιράν), στην Ελλάδα έχουμε ένα ατελείωτο θεσμικό καραγκιοζιλίκι από ένα σωρό ηλίθιους. Θαυμάστε:

1. Ο Μητροπολίτης Πατρών δηλώνει ότι ο εκκλησιασμός και η θεία κοινωνία είναι θέμα πίστης και ότι κανένας πιστός δεν κινδυνεύει αν γεμίσουν οι εκκλησίες και διεξάγεται κανονικά η μετάληψη.

2. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας απαντά μέσα από το επίσημο τηλεφωνικό του κέντρο ότι ο κορονοϊός δεν μεταδίδεται από τη θεία κοινωνία.




3. Η λοιμωξιολόγος Ελένη Γιαμαρέλου αποφαίνεται δημόσια ότι δεν κινδυνεύουν από τον κορονοϊό όσοι θα πάνε να μεταλάβουν.

4. Η Έλενα Ράπτη τονίζει ότι κοινώνησε σήμερα και θα συνεχίσει να κοινωνεί.

5. Το ekklisiaonline.gr αναφέρεται στα λεγόμενα του Μεσογαίας "Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο ιός της γρίπης -όπως διατείνονται τα ΜΜΕ- ούτε ο ιός του παγκόσμιου πανικού -όπως υποστηρίζουν οι ιατρικοί σύλλογοι- αλλά ο ιός της ασεβείας και το μικρόβιο της ολιγοπιστίας."

Στην Ελλάδα ακόμα αντέχουμε.  Την ίδια ώρα που ακόμα και σκληροπυρηνικοί της μουσουλμανικής πίστης σπεύδουν να αναθεωρήσουν, εμείς επιμένουμε να ζούμε στον μεσαίωνά μας. Μα πώς έγινε αυτό; Οι μουσουλμάνοι δεν είναι που ζουν με υπερβολική προσήλωση στα πιστεύω τους; Τι έγινε τώρα;

Θυμάστε τι σας έγραψα στην αρχή και σας παρακίνησα να κρατήσετε το πρώτο σκέλος για τη συνέχεια; "Πρώτα-πρώτα αισθάνονται μέλη μιας ομάδας και δεύτερον αποκτούν ομοϊδεάτες, με τους οποίους μπορούν να συζητάνε για φανταστικές λύσεις στα υπαρξιακά τους." Κάτω από τον φόβο της αποχώρησης απ’ τη ζωή, οι πιστοί παραμένουν πιστοί στην πίστη τους αλλά σιγά μην επιμείνουν στην πίστη τους σε έναν θεό ο οποίος θα τους προφυλάξει από την πανδημία ακόμα κι όταν οι ίδιοι συνεχίζουν ανεύθυνα και κόντρα στις συστάσεις των επιστημονικών οργανισμών. Δεν θέλουν να πεθάνουν. Δεν θέλουν να αποδεκατιστούν. Και κάπου εδώ στ’ αρχίδια τους (sic) αν δεν προσκυνήσουν. Ναι, κατά δήλωση τους πιστεύουν έστω κι αν συμπεριφέρονται σαν να μην πιστεύουν. Πίστη στην Πίστη.

Για να σας δω τώρα μάστορες!
Κυριακή, 8 Μαρτίου 2020. Στα 73 τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες. Και το παρόν άρθρο, ευελπιστώ ότι θα έχει και update. Οι διαχειριστές της ορθόδοξης πίστης θα κληθούν να αποφασίσουν:

  1. Πιστεύουν στο θεό και τη δύναμή του;
  2. Ή πιστεύουν στην αξία της ζωής και το σεβασμό στη δημόσια υγεία;



Είναι πραγματικά πιστοί; Ή δεν πιστεύουν και τόσο πολύ ότι υπάρχει ένας τύπος εκεί ψηλά ο οποίος θα τους σώσει από τον κορονοϊό ό,τι κι αν γίνει αλλά απλώς βολεύονται στο να δηλώνονται εντός της ασφάλειας της αγέλης τους;

Σε κάθε περίπτωση, εμείς οι λογικοί χαιρετίζουμε με χαρά τους δεύτερους στον κόσμο της λογικής και ελπίζουμε ότι θα επικρατήσουν.

Η Πίστη στην Πίστη ΣΩΖΕΙ!

Share: