Ζηλεύω Θάνο Τζήμερε. Το παραδέχομαι.
Δεν το χωράει ο νους μου πως ένας τόσο αυτοαναιρούμενος και αγράμματος χαζός καταλήγει να γίνεται παντιέρα ανθρώπων που θεωρώ ότι κουβαλάνε στοιχειώδη λογική και γνώσεις. Ίσως έχω υπερεκτιμήσει τελικά το τι σημαίνει "γνώσεις" στη χώρα μας. Ναι, μιλάω γι’ αυτήν την χώρα όπου:
- κυβερνάει ένας παντελώς αμόρφωτος με περγαμηνές καταληψία και επιτελείο που απαρτίζεται από γκόμενες με περπατούρες (ναι, έχει περπατήσει η Ελευθερία Χατζηγεωργίου) και αλκοολικούς φαν της Μενεγάκη,
για την αντιμετώπιση του οποίου χρειάζεται η συνδρομή
- ενός χριστιανόπληκτου, με τσιρίδα, χάλια προφορά και το σαγόνι του χαζού απ' τις γελοιογραφίες ο οποίος πουλάει νανοβιονικά γιλέκα, καθώς και
- του αντικειμένου χλευασμού του παρόντος άρθρου
επειδή τα χώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ! Ξαναλέω: Οι γνώσεις των ανθρώπων του μετώπου της λογικής είναι τόσες πολλές ώστε χρειάζονται τη συνδρομή δύο θεόχαζων για να τα χώσουν στον περιοδεύοντα θίασο του ΖΥΡΙΖΑ.
Σαν να ζητάς τη συνδρομή αμόρφωτων και χαζών φουσκωτών οι οποίοι θα δείρουν για να βγει η Ελλάδα απ’ τα οικονομικά της αδιέξοδα. Oh, wait…
 |
| Μόνο ο Άδωνις μπορεί να τα χώσει σ' αυτήν την αλεπού! |
Στο θέμα μας τώρα Θάνο!
Γράφεις στο άρθρο σου “Κόκκινα δάνεια, πολιτική άνοια”, και πολύ σωστά, ότι μία σύμβαση ιδιωτικού δικαίου (πρέπει να) αφορά αποκλειστικά τα αντισυμβαλλόμενα μέρη και κανέναν άλλον. Συμφωνώ και επαυξάνω. Και στη συνέχεια αναπτύσσεις μια ολόκληρη θεωρία η οποία πασχίζει να αποδείξει ότι κακώς (νταξ, απολαύστε)
όλα τα κόμματα, εντός και εκτός Βουλής, αριστερά και δεξιά, με μόνη εξαίρεση την "ανάλγητη νεοφιλελεύθερη σέχτα" της οποίας προεδρεύει ο γράφων, υποστηρίζουν ότι το κράτος όχι απλώς έχει το δικαίωμα, αλλά οφείλει να εμφανιστεί αυτόκλητο και να πει στην Τράπεζα: "Ο δανειολήπτης ζύγισε λανθασμένα τις οικονομικές του προοπτικές. Με τα λεφτά που του έδωσες αγόρασε σπίτι ή τα έριξε στη δουλειά του ή τα ξόδεψε στην κατανάλωση. Δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Θα τα πληρώσεις εσύ! Μέρος του ή το σύνολο. Και σου απαγορεύω να εκπλειστηριάσεις ακίνητη ιδιοκτησία όπως έχετε συμφωνήσει με τον δανειολήπτη, αν είναι η πρώτη του κατοικία."
Προσπερνάμε το έκδηλο στοιχείο της αυτοϊκανοποίησης στην παραπάνω διατύπωση, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί σινιάλο για οποιονδήποτε σώφρονα ώστε να αντιμετωπίσει το υπόλοιπο του άρθρου με σκεπτικισμό. Και φτάνουμε στο σημείο όπου απαριθμείς τους χαμένους από την κρατική παρέμβαση υπέρ των δανειοληπτών. Χαμένοι λοιπόν οι δανειολήπτες, η οικονομία, οι τράπεζες δια των μικρομετόχων, οι φορολογούμενοι, η οικοδομική δραστηριότητα, η δικαιοσύνη, η ηθική, η γιαγιά μου και ο παππούς μου.
Χμμμ… αν είναι όλοι χαμένοι, ίσως τελικά δεν είναι κανένας χαμένος και ζούμε απλώς σε μια κακορυθμισμένη κοινωνία, αλλά κάθε άλλο παρά άδικη. Και κάπου εδώ, όλοι αυτοί που μοιράζονται το άρθρο σου σαν μανιακοί για τις τεράστιες αλήθειες που αυτό φανερώνει, αποτυγχάνουν να αναδείξουν τον πραγματικό χαμένο της υπόθεσης. Τον φορολογούμενο. Καθώς αυτός βρίσκεται παραπεταμένος και απαξιωμένος σε μια λίστα στην οποία έχουν χωρέσει όλοι! Επειδή δεν περιμένω φυσικά να καταλάβουν τόσο γρήγορα οι οπαδοί σου τι διαστρεβλωτική μπούρδα πήγαν και μοιράστηκαν, θα σου το κάνω όσο πιο απλό γίνεται:
1.
Δανείστηκε κάποιος και αδυνατεί να αποπληρώσει το δάνειό του; Αχ, πόσο στα παπάρια μας! Ας πρόσεχε. Όταν δανείστηκε, πρώτον δεν τον υποχρέωσε κανείς να δανειστεί και δεύτερον είχε τη δυνατότητα, ως ενήλικος, να εκτιμήσει τα οφέλη και τους κινδύνους από έναν τέτοιο δανεισμό και να προχωρήσει σε σύναψη της αντίστοιχης ιδιωτικής σύμβασης λαμβάνοντας ακέραια και την ευθύνη των πράξεών του. Πάμε πάλι, λαμβάνοντας ακέραια και την ευθύνη των πράξεών του. Ας βρει την άκρη μόνος του τώρα. Ο φορολογούμενος δεν του χρωστάει τίποτα!
2.
(ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ) Δάνεισε κάποιος 300.000€ στεγαστικό δάνειο σε υπάλληλο φαστφουντάδικου και τώρα αδυνατεί να εισπράξει τα οφειλόμενα; Αχ, πόσο στα παπάρια μας και πάλι! Ας πρόσεχε. Όταν τα συγκεκριμένα σκουπιδοδάνεια καταγράφονταν κάποτε ως ενεργητικό των τραπεζών και εισέπρατταν τα δυσθεώρητα bonus τους τα αντίστοιχα golden boys, ήταν αναμφίβολα πολύ όμορφες εποχές. Σήμερα όμως που ήρθε η ώρα της αποπληρωμής με τα ταμεία άδεια, νομίζω ότι το δίκαιο και το ηθικό είναι να ψάξουν να βρουν την άκρη οι τράπεζες και τα golden boys. Ο φορολογούμενος δεν τους χρωστάει τίποτα. Ή μάλλον, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ… Άκου, βλήμα, Τζήμερε! Οι συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις στις οποίες αναφέρθηκες για να μας συγκινήσεις με το δράμα των μικρομετόχων (λυγμ, κλαψ, οδύρμ, μοιρολόγ και δεινοπάθ), δεν έγιναν με λεφτά που παρήχθησαν από κάποιο λεφτόδεντρο. Έγιναν με λεφτά των φορολογουμένων. Είτε άμεσα, είτε έμμεσα (αποπληρωμή νέων δανείων από το κράτος στους πιστωτές). Η κρατική παρέμβαση λοιπόν την οποία μετά βδελυγμίας αποκηρύσσεις στην περίπτωση των δανειοληπτών, ως δια μαγείας μεταβάλλεται σε πρεμούρα για κρατική παρέμβαση στην περίπτωση των τραπεζών. Οι οποίες τράπεζες, μάλιστα, κάθε άλλο παρά "καθαρού" ιδιωτικού δικαίου είναι, καθώς πέρα από την υποχρεωτική διάσωσή τους από τα λεφτά των φορολογουμένων, αποτελούν επιπλέον θεσμοθετημένα κέντρα υποχρεωτικής διαμεσολάβησης στη διεξαγωγή συναλλαγών από κάποιο ποσό και πάνω. Είτε σου αρέσει είτε όχι, τεχνικά οι τράπεζες είναι υπάλληλοι των φορολογουμένων. Ναι, δημόσιοι υπάλληλοι.
Συνεπώς ναι, συμφωνούμε ότι σε μια ιδανική κοινωνία δεν θα πρέπει να υπάρχει κρατική παρέμβαση και ρυθμίσεις σε συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου. Απλώς η μη κρατική παρέμβαση θα πρέπει να ισχύει και για τα δύο μέρη της σύμβασης και να μην προβλέπει εξαιρέσεις βασισμένες σε λεφτόδεντρα που ανακεφαλαιοποιούν τράπεζες και σε προστασία κρυφοδημοσίων υπαλλήλων, σοβιετολάγνε καραγκιόζη Τζήμερε (ελπίζω οι υπόλοιποι να πιάνετε την λεπτή, εχμ… όχι και τόσο λεπτή ειρωνεία πίσω απ’ τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς.
!
ΑπάντησηΔιαγραφή