Οι τριχωτές, η Λατινοπούλου και πώς τα κατάφερα να μαλώσω με όλους!

Ζούμε στην εποχή όπου ο κόσμος έχει βαλθεί να απαξιώσει πλήρως την πειθαρχημένη προσπάθεια και το δόσιμο σε οποιονδήποτε σκοπό, μικρό ή μεγάλο. Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν μάθει να γκρινιάζουν ζητώντας αποτελέσματα. Για τα οποία δεν θα κοπιάσουν ποτέ. Συχνά δε, απαιτούν και τη δημιουργία του ανάλογου θεσμικού πλαισίου το οποίο θα συμπιέζει την καμπύλη του ανταγωνισμού έως ότου να την ισιώσει.

Με αφορμή λοιπόν τα της Λατινοπούλου Αφροδίτη, να εξηγήσουμε δύο απλά πραγματάκια:

Η Τριχωτή

Οι τριχωτές γυναίκες δεν είναι όμορφες ούτε θελκτικές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να σε κερδίσουν, ως άνθρωποι, με ένα σωρό άλλους τρόπους. Αλλά η ομορφιά πηγάζει από κάποια μίνιμουμ αντικειμενικά στάνταρ με βιολογική προέλευση. Ναι, ξέρω, σας έχει γίνει αρκετή πλύση εγκεφάλου με το αφήγημα ότι όλα είναι κοινωνικά κατασκευάσματα, αλλά δεν πειράζει. Θα σας περάσει μόλις ξεθυμάνει η μόδα της εθελοντικής αντιεπιστημοσύνης που θέλουν να επιβάλουν οι ορθοπολιτικοί. Είναι γραμμένο στον γενετικό μας κώδικα να αναγνωρίζουμε τον άνδρα ως ισχυρό φύλο και τη γυναίκα ως το αντίστοιχο όμορφο. Οπότε, οτιδήποτε προσομοιάζει σε ζώο γενικά ή σε γορίλα ειδικά, και ανεξαρτήτως του τι υποστηρίζουμε κάτω από την πίεση των κοινωνικών συμβάσεων, στο μυαλό όλων μας εξάγει ενδεχόμενη ανοχή για έναν άνδρα αλλά σίγουρη αποστροφή για μια γυναίκα.

Η ομορφιά, είτε φυσική είτε επίκτητη, είναι ένα πολύ ισχυρό "διαπραγματευτικό χαρτί" στην πλέον συναρπαστική αλλά και σκληρή μάχη που διεξάγεται καθημερινά στις ζωές μας· αυτήν της επικράτησης στο ερωτικό παιχνίδι. Η μάχη όμως αυτή, πολύ φυσιολογικά, άφηνε ανέκαθεν από στεναχωρημένους έως και βαριά απογοητευμένους. Και έτσι, στην εποχή όπου την έννοια της ισότητας στις ευκαιρίες έχει έρθει να αντικαταστήσει το τραγικούργημα της ισότητας στα αποτελέσματα, το πολιτικώς ορθό αφήγημα έχει βαλθεί να μας πείσει ότι όλα τα αποτελέσματα είναι το ίδιο θελκτικά:

Το χοντρό είναι όμορφο. Και σίγουρα όχι προβληματικό. Απαγορεύεται έστω και η παραμικρή αναφορά στα προβλήματα υγείας που επιφέρει, ακόμα και σήμερα που έχει καταστεί ξεκάθαρο ότι η παχυσαρκία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για άτομα που θα νοσήσουν από COVID-19. Είναι δικαίωμα της γυναίκας να παρουσιάζεται με μουστάκι, τριχωτά πόδια και μασχάλες (θαρρείς και αμφισβήτησε ποτέ κανείς αυτό το δικαίωμα). Για την ακρίβεια δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και απαιτητή υποχρέωση όλων να αναγνωρίσουν την τριχωτή ομορφιά και το θάρρος πίσω από την πράξη της προβολής της. Οτιδήποτε τέλος πάντων, απαξιώνει την προσπάθεια όσων θα παλέψουν να κατακτήσουν το αντικειμενικό πρότυπο ομορφιάς, κόντρα σε υγιείς ανταγωνιστές και κοινωνίες των καθιστικών θερμίδων, καλούμαστε να το αποκηρύξουμε. Με την αναιδή ψευδαίσθηση ότι θα καταφέρουμε τα αποτελέσματα στο ερωτικό παιχνίδι να γίνουν ίσα για όλες και όλους. Αποτελέσματα χωρίς κόπο!

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Η πορεία της ζωής είναι αποτέλεσμα μια διαρκούς πλοήγησης ανάμεσα σε προβλήματα, διεκδικήσεις και προτεραιότητες, με απώτερο στόχο την ευτυχία. Η παραιτημένη εικόνα του ανθρώπου, είτε μιλάμε για άνδρα είτε για γυναίκα, δεν έχει εγγενώς τίποτα το επιλήψιμο. Είναι δε άμεση συνάρτηση του πλαισίου μέσα στο οποίο λειτουργούμε. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν:

• Επιδιώκουμε να προβάλλουμε διαρκώς την παραιτημένη εικόνα ως ομορφιά. Όπου προβολή = καμπάνιες και #hashtags. Κρατήστε το αυτό για παρακάτω.
• Επιδιώκουμε να βάλουμε χέρι ή και να ποινικοποιήσουμε τις προτιμήσεις των άλλων.

Και η Τσουτσέκω

 

Όπου Τσουτσέκω δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την πολυσυζητημένη (και όχι για καλό) Αφροδίτη Λατινοπούλου. 

[Με φωνή Κιτσάρα από τον Ζήκο]

- Και γιατί τήνε λες Τσουτσέκω την κοπέλα; Την γνωρίζεις μωρέ;
- Μήτε που τήνε ξέρω και μήτε που επιθυμώ να συνάψου σχέσεις μι παλιοτσουτσέκες. 

Επειδή όμως όντως ο Δράκος την γνωρίζει, το σημαντικό που πρέπει να γνωρίζετε κι εσείς γι’ αυτήν είναι ένα:

Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κοπέλα που παίζει καλό τένις και ασχολείται εμμονικά με την εικόνα της. Τίποτα κακό σ’ αυτά μεν, αλλά αναδύονται σαφείς ενδείξεις ανεπάρκειας για κάποιον που σκοπεύει να υπηρετήσει το κοινό καλό. Αν αυτές οι ενδείξεις δεν είναι αρκετές, ίσως να σας πείσει για την αστοιχειωσιά της και την παντελή απουσία κοινωνικής νοημοσύνης το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» το οποίο φιγουράρει επίσημα στο βιογραφικό της σε επικεφαλίδα (επικεφαλίδα 3 για τους γνώστες html). Αν ούτε κι αυτό είναι αρκετό, τότε δεν έχετε παρά να την απολαύσετε στο παρακάτω βίντεο, όπου εντελώς απρόκλητα επιτίθεται, όχι σε καμπάνιες, αλλά σε γυναίκες που, Ω ΘΕΟΙ, ανεβάζουν μη προσεγμένες φωτογραφίες στα social media, με εμφανή τριχοφυΐα, ραγάδες και κυτταρίτιδα! Και σε άντρες που επίσης τολμάνε να ανεβάζουν φωτογραφίες ενώ έχουν ξυριστεί παντού, όπως εξηγεί με νόημα (και με αναγκάζει να της εξηγήσω ότι το PornHub δεν είναι κοινωνικό δίκτυο). Ο λόγος που επιτίθεται σε όλους αυτούς; Επειδή η ίδια αισθάνεται άβολα, αισθάνεται ντροπή και απεχθάνεται να βλέπει τέτοιου είδους φωτογραφίες. Δεν της αρέσει ρε παιδί μου.

Γιατί κάνει τέτοιον σαματά; Πολύ απλό. Επειδή ξερογλείφεται στο ενδεχόμενο να γίνει κάποτε βουλευτίνα. Έστω κι αν το μοναδικό που έχει να προσφέρει σε κάποιους άλλους ανθρώπους, είναι οι γνώσεις της για τα κραγιόν. Αλλά το θέλει. Το θέλει πραγματικά. Θέλει το αποτέλεσμα χωρίς τον κόπο. Και ο μόνος δρόμος χωρίς κόπο περνάει μέσα από αναίτιες προκλήσεις και προσβλητικές συμπεριφορές απέναντι στους αναρίθμητους που προσβάλλονται 24 φορές τη μέρα. Μία κάθε ώρα. Ακόμα κι όταν κοιμούνται.

Ας εξηγήσω λοιπόν και μερικά ακόμα πολύ απλά πραγματάκια:

• Προβολή δεν είναι η εικόνα που δημοσιεύει στα προσωπικά του κοινωνικά δίκτυα ο εκάστοτε χρήστης, ο οποίος ουδέποτε σε κάλεσε να συναναστραφείς μαζί του. Και τη στιγμή που του επιτίθεσαι αναίτια, δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα αναιδές κοριτσάκι του οποίου η επικοινωνία με τον κόσμο δεν είναι πάθος (όπως αναγράφεται και πάλι σε επικεφαλίδα 3, στο βιογραφικό) αλλά κραυγαλέο λάθος. 
• Αισθάνεται άβολα, αισθάνεται ντροπή, και απεχθάνεται να βλέπει τέτοιου είδους φωτογραφίες η Λατινοπούλου. Ξέρετε, εκεί που δεν την κάλεσαν. Οπότε στην ουσία μας λέει ότι έχει ένα πρόβλημα, το οποίο είναι αποκλειστικά δικό της πρόβλημα, αλλά θα ήθελε να καταφέρει να κάνει αυτό το πρόβλημα δικό μας πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως παραμένει και είναι ένα. Δεν είναι δικό μας πρόβλημα.
  (Για μια ακόμη φορά, ευχαριστούμε πολύ τον Dr. Cox!)
• Μιας και λατρεύεις τόσο πολύ την παράδοση, α τράβα να πλύνεις κάνα πιάτο μαρή!

shitstorm forecast = severe

Συνέχεια στο άρθρο...

Τα 208+ Μεμονωμένα Περιστατικά Αλαχουακμπαρισμού

 

Ο Μπραχίμ έκοψε το λαιμό μιας ηλικιωμένης γυναίκας μέσα στην εκκλησία, στη συνέχεια κατέσφαξε τον νεωκόρο, και τέλος μαχαίρωσε και μια 40χρονη γυναίκα, η οποία κατάφερε να διαφύγει απ’ την εκκλησία αλλά υπέκυψε λίγο αργότερα στα τραύματά της.

• Αν ο δράστης είχε πράξει "στο όνομα του Milton Friedman", όλοι οι φιλελεύθεροι του κόσμου θα έσπευδαν να αποκηρύξουν τον δράστη, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να εξηγήσουν ότι ο τύπος κάθε άλλο παρά φιλελεύθερος είναι και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Παρ’ όλα αυτά θα κουβαλούσαν το βάρος της απολογίας για το περιστατικό εφ’ όρου ζωής.
• Αν ο δράστης είχε πράξει "στο όνομα του Karl Marx", όλοι οι αριστεροί του κόσμου θα έσπευδαν να αποκηρύξουν τον δράστη, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να εξηγήσουν ότι ο τύπος κάθε άλλο παρά αριστερός είναι και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Παρ’ όλα αυτά θα κουβαλούσαν το βάρος της απολογίας για το περιστατικό εφ’ όρου ζωής.
• Αν ο δράστης είχε πράξει "στο όνομα του Θεού", όλοι οι χριστιανοί του κόσμου θα έσπευδαν να αποκηρύξουν τον δράστη, να διαχωρίσουν τη θέση τους, να εξηγήσουν ότι ο τύπος κάθε άλλο παρά χριστιανός είναι και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Παρ’ όλα αυτά θα κουβαλούσαν το βάρος της απολογίας για το περιστατικό εφ’ όρου ζωής.

Ο Μπραχίμ όμως είναι ένας ακόμα αλαχουακμπάρης. Και έτσι, το περιστατικό αυτό είναι απλώς το μεμονωμένο περιστατικό #208+, καθώς μόλις 208 μεμονωμένα περιστατικά αριθμούμε στην Ευρώπη από το 2015 και μέχρι το 2019 (89 ως το 2018 + 119). Και όπως με πληροφορούν απ’ το κοντρόλ, υπήρξαν περιστατικά και εντός του 2020. Μόλις 208 μεμονωμένα περιστατικά βλέπει μια μεγάλη μερίδα ευαισθητοποιημένων ανθρώπων στην εποχή του χάχανου φιλελευθερισμού, όπου ο επικίνδυνος φασισμός εντοπίζεται αποκλειστικά σε απαράδεκτες εκφράσεις εντός των social media, σε ανέκδοτα, σε σεξιστικές συμπεριφορές, σε κουλτούρες βιασμού και πατριαρχίες, στη δυσφορία για την φεμινιστική υστερία, στις απορρίψεις και στην λεκτική κοροϊδία που μπορεί να πληγώσει απροπόνητες ψυχούλες στο παιχνίδι της ζωής. Ααα… Και στην ισλαμοφοβία. Τα 3 θύματα του Τυνήσιου ευγενή νεαρού, δεν δικαιούντο να τσουβαλιάζουν τόσα δις του μουσουλμανικού κόσμου, φοβούμενοι την πιθανότητα ύπαρξης σ’ αυτούς πιθανών δολοφόνων ή την βεβαιότητα ύπαρξης επιδοκιμαστών. Τουλάχιστον όχι όσο υπήρξαν ζωντανοί. Όσο για τον Μακρόν, που αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στους ισλαμιστές προβάλλοντας σκίτσα του Charlie Hebdo, δημόσια σε κτίρια; Απαράδεκτος κι αυτός. "Όταν κάποιοι δεν αστειεύονται με την πίστη τους, τότε δεν μπορούμε να τους προκαλούμε έτσι στα μούτρα τους." Αυτό πιστεύουν ακόμα και δικοί μου φίλοι, με τους οποίους συμμετέχουμε ανελλιπώς στην κρεοφαγία της Μεγάλης Παρασκευής για να εξηγήσουμε στους συμπολίτες μας ότι τα δικαιώματά μας δεν μπορούν να υποτάσσονται σε παράλογες καταπιεστικές απαιτήσεις.

Πόση ανελέητη βλακεία;

Από κει που μας χρωστούσαν…

Πότε ακριβώς έλαβε χώρα αυτός ο μετασχηματισμός; Και από την φιλελεύθερη θέση "δικαιώματα μουσουλμάνων ΚΑΙ δικαιώματα δυτικών" φτάσαμε στην αδιανόητη απαίτηση "δικαιώματα μουσουλμάνων ΠΑΝΩ στη ρύθμιση των υποχρεώσεων των δυτικών";

Σας έχω νέα. Υπάρχουν μουσουλμάνοι συμβατοί με τη δυτική κουλτούρα. Και αποτελούν την εξαίρεση. 16 Οκτωβρίου, αποκεφαλισμός του Samuel Paty. Επίσημες δηλώσεις αποδοκιμασίας; Όχι μόνο δεν υπήρξαν αλλά στη θέση τους είχαμε τις δηλώσεις του αρχηγού των Τσετσένων, ο οποίος πάνω-κάτω ανέφερε "Να μιλάτε όμορφα, για να μην έχετε πρόβλημα". 29 Οκτωβρίου, τρεις νεκροί απ’ το μαχαίρι Τυνήσιου στη Νίκαια. Περιμένετε επίσημες δηλώσεις αποκήρυξης; Εικάζω ότι θα περιμένετε πολύ. Ή το πολύ-πολύ να προσπαθήσει κάποιος εντελώς βλαμμένος της πολιτικής ορθότητας να σας πασάρει ως επίσημες δηλώσεις μια δήλωση-κονσέρβα από ένα event σιιτών το 2015. Ναι, αλήθεια λέω, ζουν ανάμεσά μας! 

Οπότε τι; Είναι όλοι οι μουσουλμάνοι φανατικοί και δυνητικοί τρομοκράτες;

Προφανώς όχι. Αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο μέσος μουσουλμάνος δεν θεωρεί τους δράστες τρελούς. Εντοπίζει σοβαρά ερείσματα πίσω από τις πράξεις τους και είναι σίγουρος ότι ο θεός τους εγκρίνει τέτοιες πράξεις. Θεωρεί βέβαια τους δράστες φανατικούς, αντιλαμβάνεται ότι η δράση τους δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους μουσουλμάνους της δύσης, αλλά δεν διανοείται καν να μιλήσει επικριτικά απέναντι σε μια κουλτούρα που πηγάζει από τα ίδια του τα πιστεύω.

Για τον μέσο δυτικό, ο Μπρέιβικ υπήρξε διαταραγμένος και ψυχοπαθής και η αδιανόητη πράξη του αποτρόπαια. Για τον μέσο μουσουλμάνο η πράξη του Μπραχίμ είναι υπερβολική μεν, αλλά καλό θα ήταν να μην προκαλούν και οι δυτικοί γιατί για κάποιους η πίστη είναι πολύ σημαντικό πράγμα.

Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίον ο μέσος μουσουλμάνος είναι πλήρως ασύμβατος με τον δυτικό τρόπο ζωής. Σίγουρα όμως όχι ο μόνος. Σε μια εποχή πρωτοφανούς ανοησίας, όπου το πολιτικώς ορθό κομμάτι του πολιτισμένου κόσμου βλέπει κάτω από κάθε πέτρα πατριαρχίες και κουλτούρες βιασμού, χωρίς να έχει ανοίξει ποτέ του σε λεξικό το λήμμα "κουλτούρα", η κουλτούρα της μπούρκας, του χιτζάμπ και του νικάμπ, καθώς και οι γάμοι με ανήλικα, παραμένουν στο απυρόβλητο γιατί αποτελούν θέματα πίστης. Αυθόρμητης πίστης. Και όχι επιβεβλημένης. Άλλωστε, όποια γυναίκα επιθυμεί να αποχωρήσει από το συγκεκριμένο αξιακό σύστημα, είναι ελεύθερη να το κάνει, έτσι;

Ας μην εξηγήσουμε για μια ακόμη φορά τα αυτονόητα. 208+ μεμονωμένα περιστατικά ισλαμικής τρομοκρατίας, χωρίς την παραμικρή επίσημη καταδίκη των συμβάντων, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ! Και το καθ’ όλα έγκυρο επιχείρημα που αναφέρει ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των θυμάτων της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι μουσουλμάνοι, σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει ανόητοι, είναι επιχείρημα που καθιστά ακόμα πιο έγκυρη τη χρήση της λέξης "κουλτούρα" για την ισλαμική τρομοκρατία.

Ναι, ακούγεται αφοριστικό. Ναι, το υποστηρίζω εγώ που θεωρώ τον Τζήμερο βλάκα και μισάνθρωπο (βρισκόμαστε, βλέπετε στην εποχή των αστερίσκων). Αλλά η ανοχή απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο θα πρέπει κάποτε να φτάσει στο τέλος της.

Με τον Μακρόν. Φανατικά!

Συνέχεια στο άρθρο...

Ο George Floyd, ο Ζακ Κωστόπουλος, οι ολόιδιες κάλτσες και ο αόρατος βροντόσαυρος!

Τώρα που τράβηξα την προσοχή σας, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:

Τόσο ο Floyd όσο και ο Ζακ, έχασαν τη ζωή τους από υπέρμετρη βία, την ώρα που παραβιάστηκαν και στις δύο περιπτώσεις τα ατομικά τους δικαιώματα. Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Στην εποχή όμως της υστερίας για την επιβολή των προσωπικών αφηγημάτων του καθενός, αποφασίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στα ελληνικά social ότι στην περίπτωση Floyd υπήρξε επανάληψη της ιστορίας του Ζακ. Και όποιος αδυνατεί να δει αυτόν τον παραλληλισμό, είναι φασίστας, ρατσιστής, alt-right και γενικά οποιαδήποτε άλλη έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στείλει πακέτο, ακόμα και τον πλέον νηφάλιο, στην όχθη της σιχασιάς απέναντι στον πολιτικώς ορθό όχλο. Ο οποίος όχλος, σαν υπνωτισμένος, αδυνατεί να παρακολουθήσει οποιοδήποτε συμβάν χωρίς να το περάσει μέσα από το πρίσμα των ταυτοτήτων.

Σοκαριστικό το περιστατικό με τον George Floyd; Σιγά. Τα ίδια είχαμε κι εμείς τον Σεπτέμβριο του 2018.

Παράλληλες Γραμμές

Είναι οι γραμμές που δεν θα βρείτε αν επιχειρήσετε να συγκρίνετε τις δύο υποθέσεις. Αναλυτικά:

George Floyd

Οι μπάτσοι, με άλλα λόγια ένα θεσμικό όργανο, συλλαμβάνουν έναν πολίτη επειδή αυτός χρησιμοποίησε ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων κατά την επίσκεψή του στο μπακάλικο της γειτονιάς. Έτσι, για τη σύγκριση, εγώ την προηγούμενη εβδομάδα είχα στα χέρια μου ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 50 ευρώ, το οποίο μάλιστα έβγαλα απευθείας από ένα ATM. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συμβάν αντίστασης, οι μπάτσοι έχουν πλήρως ακινητοποιημένο έναν πολίτη και αποφασίζουν να πουλήσουν και λίγο περίσσευμα υπέρμετρης βίας, με τον αστυνομικό Derek Chauvin να γονατίζει με όλο του το βάρος στον λαιμό του ανήμπορου Floyd για 8,5 λεπτά, την ώρα που ο τελευταίος φωνάζει «I can’t breathe». Και τελικά, οι μπάτσοι τον δολοφονούν, ποζάροντας μάλιστα μπροστά στην κάμερα περαστικού η οποία καταγράφει. Σύμφωνα με μαρτυρίες κάποιων, η πόζα διατηρείται περίπου για 2,5 λεπτά επιπλέον από τη στιγμή που ο Floyd έχει σταματήσει να παρουσιάζει σημάδια απόκρισης. Γιατί συνέβη όλο αυτό; Εχμ… Με δεδομένο το ιστορικό της ενίσχυσης του ζήλου των μπάτσων στις ΗΠΑ, σε περιστατικά που αφορούν έγχρωμους πολίτες, μόνο παρακινδυνευμένο δεν είναι το να αποφανθούμε ότι ο George Floyd σκοτώθηκε επειδή ήταν μαύρος και φαίνονταν (κρατήστε το για τη συνέχεια)!

Ζακ Κωστόπουλος

Πολίτες, και όχι κάποιο θεσμικό όργανο, επιτίθενται με υπέρμετρη βία σε άνθρωπο που έχει εισβάλει σε κατάστημα και πλέον προσπαθεί να διαφύγει. Τον τραυματίζουν άσχημα, αυτός επιχειρεί να διαφύγει για δεύτερη φορά και παρεμβαίνουν οι μπάτσοι για να τον ακινητοποιήσουν, σε ένα συμβάν το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Χωρίς να γνωρίζουν αν είναι gay, πρεζάκι (ή οτιδήποτε άλλο το οποίο προέκυψε στη συνέχεια της υπόθεσης) γιατί αυτά τα πράγματα δεν φαίνονται. Η επέμβαση των μπάτσων στον ήδη βαριά τραυματισμένο Ζακ επιβαρύνει περαιτέρω την κατάστασή του. Και τελικά ο Ζακ Κωστόπουλος πεθαίνει κατά τη μεταφορά του με το ΕΚΑΒ.

Σύγκριση

Αν αναρωτιέστε γιατί κάποια λεκτικά σύνολα στις παραπάνω δύο παραγράφους έχουν γίνει bold, ο λόγος είναι πολύ απλός. Για να δοθεί η δυνατότητα μιας παράθεσης αυτών, ένα προς ένα, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε, αν υπάρχουν, τις παράλληλες γραμμές ανάμεσα στα δύο περιστατικά. Έχουμε και λέμε:

1.    ΔΡΑΣΤΗΣ
Floyd: θεσμικό όργανο (επιφορτισμένο με την προστασία των πολιτών) – Κωστόπουλος: πολίτες

2.    ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ

Floyd: κατά την επίσκεψή του – Κωστόπουλος: έχει εισβάλει

3.    ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ

Floyd: Χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συμβάν αντίστασης – Κωστόπουλος: σε ένα συμβάν το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη

4.    Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Floyd: πλήρως ακινητοποιημένο έναν πολίτη – Κωστόπουλος: επιχειρεί να διαφύγει για δεύτερη φορά

5.    ΑΙΤΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ

Floyd: υπέρμετρη βία – Κωστόπουλος: υπέρμετρη βία

6.    ΓΙΑΤΙ

Floyd: σκοτώθηκε επειδή ήταν μαύρος – Κωστόπουλος: σκοτώθηκε για ποιο εμφανές ρατσιστικό κόινητρο;;; (θυμίζουμε ότι αυτά τα πράγματα δεν φαίνονται)

7.    ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

A. Floyd: ποζάροντας μάλιστα μπροστά στην κάμερα – Κωστόπουλος: [ΚΕΝΟ]
B. Floyd: Σύμφωνα με μαρτυρίες κάποιων, η πόζα διατηρείται περίπου για 2,5 λεπτά επιπλέον από τη στιγμή που ο Floyd έχει σταματήσει να παρουσιάζει σημάδια απόκρισης. – Κωστόπουλος: πεθαίνει κατά τη μεταφορά του με το ΕΚΑΒ.

Κοινό σημείο; Το 5. Υπέρμετρη βία. Άντε, βαριά-βαριά να φορούσαν και ολόιδιες κάλτσες. Πέρα απ’ αυτά κανένα άλλο κοινό ανάμεσα στα δύο αυτά περιστατικά. Όσο για την υπέρμετρη και αναίτια βία, το μοναδικό που μας συγκλονίζει, πέρα από τα αποτελέσματά της, είναι οι φορές που φορέας της είναι κάποιο θεσμικό όργανο, επιφορτισμένο με την προστασία μας. Βία υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Τόσα μπορέσαμε και τόσα καταφέραμε ως ανθρώπινο γένος. Μάλλον κρύβεται στη φύση μας. Θεσμικά όργανα όμως τα οποία εξασκούν βία γιατί έτσι, αποτελούν δομικό σφάλμα του συστήματός μας και δεν έχουν τη ρίζα τους στη φύση μας.

Και τώρα διάλειμμα. Καλωσορίσατε στην εποχή των ταυτοτήτων! Όπου το ποιος είσαι ή ποιος θέλεις να είσαι ή πως αυτοπροσδιορίζεσαι αποτελεί, όχι μόνο ύψιστο αγαθό αλλά την καθολικής ισχύος απάντηση – διάγνωση σε οποιαδήποτε κοινωνική ανάλυση. Στη συγκεκριμένη εποχή λοιπόν και μετά το συμβάν με τον Ζακ Κωστόπουλο, μόλις αποκαλύπτεται η ταυτότητά του θύματος, κρίνεται απαραίτητο να εξασφαλιστεί με το στανιό μια προς τα πίσω σύνδεση (ένα backwards compatibility, που λένε και τα nerds) με ρατσιστικά κίνητρα, γιατί έτσι βολεύει στο σημαντικότερο επιβεβλημένο αφήγημα της εποχής. Οπότε, ακόμα και ο 100% υπαρκτός ρατσιστικός οχετός αρκετών στα κοινωνικά δίκτυα, κατόπιν εορτής, χρεώνεται με χαρακτηριστική άνεση στο ίδιο το περιστατικό. Και τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερη ευκαιρία υπενθύμισης της υπόθεσης από έναν φουκαρά μαύρο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο οποίος δολοφονήθηκε από έναν μπάτσο με ρατσιστικές καύλες!

- Οι δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς το ίδιο και όσοι δεν το βλέπετε, είσαστε μαλάκες.

Ναι, το ακούσαμε κι αυτό αυτές τις μέρες στα κοινωνικά δίκτυα. Όσοι δεν βλέπουμε, σε μια αναλυτική καταγραφή με χαρτί και με μολύβι, μια σύνδεση η οποία δεν υπάρχει, είμαστε μαλάκες. ΟΚ. Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις συγκεκριμένες κατηγορίες με συγκατάβαση. Άλλωστε, οι θρησκευτικής προσήλωσης κατήγοροι δεν είναι άλλοι απ’ αυτούς που καταφέρνουν, εδώ και πολλά χρόνια, να μην βλέπουν τον βροντόσαυρο που χασκογελάει μπροστά στα μάτια μας, ξεκουράζοντας το πελώριο κορμί του.

Ο Αόρατος Βροντόσαυρος

Την ώρα που η υφήλιος φλέγεται και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της νέας εποχής εξαιτίας των τρομακτικών οικονομικών ανισοτήτων, τα μεσαία και χαμηλά στρώματα βρίσκονται ασφυκτικά παγιδευμένα μέσα σε φαντασιακές μάχες ταυτοτήτων. Για την αδυναμία ανέλιξης των πολλών φταίει το γεγονός ότι είναι μαύροι, φταίει η προκατάληψη απέναντι στους gay, φταίει η μη αποδοχή που βιώνουν οι χοντροί, φταίνε οι χαμηλότεροι μισθοί των γυναικών, φταίει η πατριαρχία, ο σεξισμός και η τοξική αρρενωπότητα και μια ατελείωτη παρέλαση από νεολογισμούς όπως gender pay gap, cis het, queer και white male privilege. Φταίει το ευρύ κοινό το οποίο, την ίδια ώρα που έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της καθημερινότητάς του, δεν κάθεται να σπουδάσει αυτήν την νέου τύπου ορολογία εξωτικών όρων. Φταίει οτιδήποτε άλλο τελικά, εκτός από τα εισοδήματα και την ιδιοκτησία. Τα τελευταία υπάγονται σε έναν άλλον κόσμο με άλλου είδους εξωτικές ονομασίες, τα οποία αναπαριστούν οικονομικά προϊόντα με μηδενική αντιπροσώπευση σε πραγματική παραγωγή. Αυτές τις δεύτερες ονομασίες, τις σπουδάζουν μόνο τα οικονομικά ιδρύματα και οι ελάχιστοι που διαθέτουν την γκανιότα.

Σε έναν δυτικό κόσμο λοιπόν όπου οι ανισότητες στα ατομικά δικαιώματα, ΘΕΣΜΙΚΑ, ολοένα και αμβλύνονται ενώ οι οικονομικές ανισότητες, ΘΕΣΜΙΚΑ, ολοένα και μεγαλώνουν, ο κόσμος, σαν υπνωτισμένος, επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένου οριζόντια διαμάχη ανοχής, αποδοχής και επιδίωξης ΘΕΣΜΙΚΟΥ μπλοκαρίσματος του λόγου στα πεζοδρόμια, την ώρα που στην πραγματικότητα, ο μόνος δρόμος που παραμένει κλειστός είναι αυτός προς τα διαμερίσματα.

Ας μη γελιόμαστε. Ο Δράκος είναι μεν οπαδός του πρωτείου του ατόμου και της ανάδειξης και ανταμοιβής των ατομικών ικανοτήτων, αλλά στη σημερινή εποχή το πρωτείο του ατόμου είναι πλέον σπάνιο. Τον πλούτο, στο πλείστο των περιπτώσεων, είτε τον κληρονομείς είτε τον παντρεύεσαι. Και για να μην σταθούμε αποκλειστικά στο χαρτοφυλάκιο που φτάνει στην κατοχή κάποιου με τους δύο παραπάνω τρόπους, η ίδια η πρόσβαση στην υψηλή μόρφωση περνάει από κάποια προαπαιτούμενα τα οποία επιμένουμε να προσπερνάμε επιδεικτικά. Ποια είναι αυτά; 20 χρόνια απροβλημάτιστης ζωής σε ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον με πρόσβαση σε υψηλές υπηρεσίες εκπαίδευσης και υγείας, και ένα απλησίαστο (για τη σημερινή μεσαία και κάτω τάξη) οικονομικό μαξιλαράκι για μια πρωτοκλασάτη τριτοβάθμια και μετατριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάποια λίγα παιδιά έχουν εξασφαλισμένα τα παραπάνω, μαζί με ιδιόκτητο αυτοκίνητο και σπίτι για τη συνέχεια· περιουσιακά στοιχεία που δεν θα χρειαστεί να αποσβέσουν ποτέ. Το μέλλον των άλλων παιδιών είναι σημαντικά διαφορετικό. Θα ζοριστούν, θα χρεωθούν και θα καταλήξουν να μαλώνουν για τις ταυτότητες. Είτε τις υπερασπίζονται, είτε τις πολεμάνε.

Ακόμα πιο παραστατικά, διεξάγεται ένας αγώνας 100 μέτρων. Ένας ξεκινάει απ’ τη γραμμή εκκίνησης και δεκαπέντε ξεκινούν ένα χιλιόμετρο πιο πίσω. Κάποιοι απ’ αυτούς χωρίς παπούτσια. Τελικά οι δεκαπέντε καταλήγουν να τσακώνονται γιατί τους κοροϊδεύει η κερκίδα.

Κάτω το bullying της κερκίδας ρε!

Συνέχεια στο άρθρο...

Πολιτικά Ορθός; Ή φασίστας ή χαζός!

Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη εισαγωγή, καθώς η συγκεκριμένη ιστορία βγάζει μάτι.

Τρεις ακαδημαϊκοί, very χολοσκασμένοι (που έλεγε και η πολυαγαπημένη Γεωργία Βασιλειάδου) από τον καρκίνο της αριστερής προπαγάνδας υπέρ του πολιτικώς ορθού, την οποία προάγουν εντελώς ξεδιάντροπα τα πανεπιστήμια, έστησαν το εξής project:

Από τον Ιούνιο του 2017 άρχισαν να υποβάλουν επίτηδες μούφα εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά γύρω από την ευρύτερη θεματολογία των Gender, Race, Sexuality, Fat και Social Studies, οι οποίες όμως συμβάδιζαν πλήρως με το πολιτικά ορθό σε επίπεδο συμπερασμάτων. Το όλο project στήθηκε προκειμένου να ξεσκεπάσει:

• Τη γενικευμένη ανικανότητα των reviewers να διακρίνουν τις μαλακίες και το τρολάρισμα από τον επιστημονικό λόγο.

αλλά τελικά είχε ως αποτέλεσμα και τις παρακάτω διαπιστώσεις:

• Η διαφθορά της ακαδημαϊκής κοινότητας η οποία πλέον εγκρίνει ή απορρίπτει εργασίες, όχι με βάση τη μεθοδολογία, την πρωτοτυπία και τη συνολικότερη αξία τους αλλά με το αν και κατά πόσο αυτές εξυπηρετούν την ευρύτερη αριστερή ατζέντα των δικαιωματιστών.
• Το ότι απαγορεύεται να έχει παράπονο αντιμετώπισης οποιοσδήποτε λευκός και οποιοσδήποτε άνδρας, ακόμα κι αν κατηγορείται για τα πλέον παρανοϊκά πράγματα του κόσμου με τα πλέον σαθρά επιχειρήματα. Απλώς δεν μπορεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι χάνει την εξουσία του!

  
#ΚΑΙ_ΤΩΡΑ_ΚΛΑΙΜΕ
Πολλές από τις εργασίες τους, οι οποίες εξήγαγαν συμπεράσματα επιεικώς για τον πεοκλή, δημοσιεύθηκαν ακόμα και σε περιοδικά υψηλού κύρους. Για να πάρετε μια ιδέα, θα δείτε live στο παρακάτω βίντεο τη φάση που τους ανακοινώνεται μέσω email ότι η εργασία τους που υποστηρίζει ότι τα σκυλιά που πηδιούνται μέσα στη μέση του δρόμου προάγουν την κουλτούρα του βιασμού (!!!) καθώς και τη φάση που οι reviewers δηλώνουν την ανησυχία τους για το αν και κατά πόσο οι ερευνητές σεβάστηκαν το privacy των σκυλιών!

 Άλλες "σοβαρές" μελέτες που έγιναν αποδεκτές;

1. Η άρνηση των ανδρών να χρησιμοποιήσουν δονητή εκ των όπισθεν, οφείλεται σε ομοϋστερία και γενκότερη φανατική πολεμική απέναντι σε gay και trans.
2. Η αγάπη των ανδρών απέναντι στα βάρη και το fitness οφείλεται σε ένα επιβεβλημένο μοντέλο κοινωνικής καταπίεσης και ότι αυτή (η καταπίεση) θα μπορούσε να αρθεί με την υποχρεωτική και με συγκριτική προβολή των fat activists σε περιοδικά body building.
3. ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!
   Το γαμάτο "Our Struggle is My Struggle: Solidarity Feminism as an Intersectional Reply to Neoliberal and Choice Feminism" του οποίου τα 2/3 (περίπου 3600 λέξεις) προέκυψε από μετάφραση του κεφαλαίου 12 του Mein Kampf (Ο Αγών Μου) με απλή αντικατάσταση λεκτικών όπως "εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα" σε "φεμινιστικό κίνημα" και "Εβραίοι" σε "λευκοί άνδρες" και "πατριαρχία".

Όταν το Mein Kampf έγινε αποδεκτό, η ομάδα τρομοκρατήθηκε αφού είχε γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι ο αυταρχισμός στις μέρες μας όχι μόνο παραμένει σκληρός αλλά και καλά καμουφλαρισμένος πίσω από τα προσχήματα της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και φυσικά άρχισε να δημοσιεύει τα πορίσματα από το σχεδόν διετές project.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ υποβλήθηκαν 20 papers, έγιναν αποδεκτά τα 7 και δημοσιεύθηκαν τα 4!

Ας πρόσεχε η αλήθεια!
Στις μέρες μας ενδιαφέρει αποκλειστικά η στήριξη της σύγχρονης Βίβλου που ονομάζεται πολιτική ορθότητα. Κάποιοι από εμάς συνεχίζουμε να φωνάζουμε βλέποντας το κατάντημα του πολιτισμένου κόσμου. Εσείς οι υπόλοιποι, είσαστε επιεικώς για τα πανηγύρια αν όχι υπεύθυνοι για τη γενικευμένη μισαλλοδοξία και το ξαναζωντάνεμα της ακροδεξιάς απ' άκρη σε άκρη.


Από το Δράκο με αγάπη!

ΥΓ: Νομίζω ότι και ο τέρμα καθυστερημένος μπορεί πλέον να αντιληφθεί γιατί ο όρος feminazi, κάθε άλλο παρά άκυρος είναι!

Συνέχεια στο άρθρο...

Μη σκέφτεσαι καθόλου! Τώρα όμως σκέψου, σκέψου, σκέψου…

Ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος σε βάρος του 88χρονου που πυροβόλησε τους ληστές!

Μάλιστα…

Με αφορμή την διαδικτυακή κουβέντα που ξέσπασε με μερικούς μπερδεμένους (ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι τους αγαπάω) φίλους μου, ας ξεκαθαρίσουμε τα εξής:

Στην περίπτωση του παππού που πυροβόλησε τους ληστές οι οποίοι μπούκαραν στο σπίτι του στη Γλυφάδα, η συζήτηση ΔΕΝ γίνεται για τον 88χρονο per se. Θα αποφασίσει ούτως ή άλλως η δικαιοσύνη σχετικά με την τύχη του και οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Να τη σεβαστούμε λέω. Απλώς να τη σεβαστούμε και όχι αναγκαστικά να την εμπιστευόμαστε.

Η κουβέντα όμως εδώ έχει να κάνει με τη συνολική αντιμετώπιση των εκάστοτε 88χρονων ή οτιδηποτέχρονων βρίσκονται αντιμέτωποι με την εισβολή κακοποιών στο σπίτι τους (των οτιδηποτέχρονων) και το αν και κατά πόσον ένας νόμος που προβλέπει τη δίωξη ανθρώπων που αμύνονται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, είναι ενδεχομένως προβληματικός.

Ο βασικός προβληματισμός:

Όταν δύο άνθρωποι, ο Χ και ο Υ, βρίσκονται αντιμέτωποι σε μια κατάσταση η οποία μπορεί δυνητικά να εξελιχθεί σε δίλημμα του τύπου "Ο θάνατός σου, η ζωή μου!", και η κατάσταση οφείλεται αποκλειστικά στον Υ, δικαιούμαστε να κάνουμε λόγο για δικαιώματα στη σωματική ακεραιότητα ή ακόμα και τη ζωή του Υ;

Και η δική μου προσωπική απορία. Πώς έχουν καταντήσει έτσι οι σύγχρονες κοινωνίες; Επεκτείνουν απ’ τη μία ολοένα και περισσότερο τη νομική εμβέλεια και τις κυρώσεις σχετικά με τις απροσδιόριστες και εντελώς υποκειμενικές συνέπειες του λόγου και από την άλλη αρνούνται πεισματικά να αφήσουν εκτός νομικής κρίσης περιπτώσεις όπου παραβιάζεται κάποιο αντικειμενικό όριο, όπως το άσυλο της κατοικίας. Χωρίς να θέλω να γίνω εριστικός στο συγκεκριμένο θέμα, διαβάζω εδώ:

Άρθρο 9: (Άσυλο της κατοικίας)

1. H κατοικία του καθενός είναι άσυλο. H ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Kαμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
2. Oι παραβάτες της προηγούμενης διάταξης τιμωρούνται για παραβίαση του οικιακού ασύλου και για κατάχρηση εξουσίας και υποχρεούνται σε πλήρη αποζημίωση του παθόντος, όπως νόμος ορίζει.

Και αναρωτιέμαι: Όταν κινδυνεύει η ζωή μου, η πρόταση του νόμου είναι ότι άμα θέλω να αποφύγω μια πιθανή δίκη, θα πρέπει να αρκεστώ στην αποζημίωση από έναν πιθανό μου θάνατο;

- Ώπα ρε φιλαράκι! Μιλάμε για τους νόμους και το Σύνταγμα. Μη σκέφτεσαι. Μη σκέφτεσαι καθόλου! Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, την οποία έχουμε στην κατοχή μας. Οποιαδήποτε σκέψη έξω απ’ το πλαίσιο που ορίζεται από το Σύνταγμα, είναι λάθος.

- Ναι, αλλά υπάρχουν συντάγματα και σε άλλες χώρες τα οποία διαφέρουν απ’ το δικό μας και…

- Το δικό μας είναι το σωστό. Το ορθόδοξο!

[διακοπή για διαφημίσεις]

Επιστροφή στην πραγματικότητα. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε εικόνα το ισχύον νομικό πλαίσιο στην περίπτωση του 88χρονου της Γλυφάδας; Τι ακριβώς ζητάμε από έναν άνθρωπο που δεν πείραξε κανέναν και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τεράστια ψυχολογική πίεση και τον υπαρκτότατο κίνδυνο του να χάσει ακόμα και τη ζωή του, την ώρα που κάποιοι παραβίασαν το σπίτι του; Να τριμάρει το μέγεθος της αντίστασής του, αφουγκραζόμενος τις διαθέσεις των καταπατητών, σαν να πρόκειται για κάποιο επίλεκτο στέλεχος ομάδας καταστολής βίας; Ποιες είναι οι επιλογές αυτού του ανθρώπου προκειμένου να δείξει πίστη στους νόμους και το Σύνταγμα και παράλληλα να μην μπλέξει με τη δικαιοσύνη; Να μην αντισταθεί; Να αφεθεί στις (μάλλον όχι αγαθές) διαθέσεις των καταπατητών; Να καταπνίξει την οργή του και να καταπιεί τον φόβο του; Ή μήπως τελικά να σκεφτεί:

- Σκέψου Βρασίδα! Να φύγω από την μπαλκονόπορτα; Δεν προλαβαίνω. Ωωωω… Να τους εκεί, στο χολ! Και ο ένας κρατάει και όπλο. Θάρρος Βρασίδα, θάρρος. Τρέμουν τα χέρια μου. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Γιατί σ’ εμένα; Αν καταφέρω να χτυπήσω με το ρόπαλο αυτόν απ’ τη μεριά μου με το μαχαίρι, μπορεί να έχω το χρόνο μετά να καταφέρω κι τον άλλον. Μια στο κεφάλι και… Αλλά για στάσου! Μπορεί να τον σκοτώσω. Να σημαδέψω το χέρι του; Και με πόση δύναμη για να μην τους κάνω ζημιά και δικαστώ μετά για κακούργημα; Αλλά έτσι; Τι θα γίνει αν δεν τον βγάλω εκτός μάχης και μου επιτεθούν δύο μετά; Κι αν με πυροβολήσει μετά ο άλλος; Όρμα Βρασίδα. Πάρε βαθιά ανάσα και όρμα. Κι αν τους σκοτώσεις όμως; Σκέψου Βρασίδα. Σκέψου, σκέψου, σκέψου…

Μήπως κάπου παραλογιζόμαστε;

ΥΓ 1
Προφανώς η απάντηση στα παραπάνω δεν είναι απλή. Σε ένα νομικό σύστημα που θα αθώωνε προκαταβολικά τις σωματικές βλάβες ή τους σκοτωμούς εντός σπιτιού από τον ιδιοκτήτη, θα μπορούσε να ανοίγει το δρόμο τον κάθε κακοποιό να κουβαλάει τα θύματα στο σπίτι του για να τα σκοτώσει με την άνεσή του. Δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις σε τέτοια θέματα. Ενίοτε όμως υπάρχουν απλές ερωτήσεις και ζητήματα προς προβληματισμό, όπως: Μήπως θα πρέπει να εξετάζεται το με ποιον τρόπο βρέθηκε ο Υ εντός του σπιτιού του Χ, πριν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα σωματικής ακεραιότητας και ζωής του Υ; Έτσι, προς προβληματισμό…

ΥΓ 2
- Ναι, ωραία, και ο Τζήμερος και ο Άδωνις επίσης υποστηρίζουν ότι ο καθένας θα έπρεπε να πυροβολεί ελεύθερα εντός του σπιτιού του.
- Άντε να δούμε πότε θα αρχίσουμε σ’ αυτήν τη χώρα να συζητάμε επί των θέσεων και όχι επί του ποιος αποδεδειγμένος καραγκιόζης επιχειρηματολογεί υπέρ μιας θέσης!

Συνέχεια στο άρθρο...

Η Κρυφή Ανάγνωση πίσω από την Αθώωση του Αμβρόσιου

Αθωώθηκε ο Αμβρόσιος. Υπέροχα!

Καλός Χριστιανός

Το μοναδικό ερώτημα που έχω να κάνω είναι το εξής:

Έχουμε εμπιστοσύνη τελικά στην ελληνική δικαιοσύνη;

Εγώ προσωπικά δεν έχω. Καμία. Θέλετε να σας πω και το γιατί; Εύκολο. Απεχθάνομαι τα λαϊκά δικαστήρια και τους όχλους. Και δυστυχώς η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο με θεσμική υπόσταση. Σχεδόν κάθε υπόθεση εκδικάζεται με γνώμονα, όχι το δίκαιο αλλά την έκταση του αντικτύπου που θα έχει μια απόφαση σε οπαδούς και κοινωνικές δομές. Οπαδούς τόσο ομάδων (προνομιακές αντιμετωπίσεις προέδρων) όσο και της θρησκείας (θυμάστε τον Φίλιππο Λοΐζο;). Και αν είναι πολύ κραυγαλέο να εκδικαστεί με τέτοιον γνώμονα, τότε πολύ απλά τρενάρει η εκδίκαση τόσο πολύ χρονικά ώστε στην πράξη να καταλήγουμε σε αρνησιδικία.

Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρήθηκε και το εξής φαινόμενο. Με την πολιτική ορθότητα να προελαύνει θριαμβευτικά εις βάρος της ελευθερίας έκφρασης και λόγου, οι δικαιωματιστές αναθάρρησαν και άρχισαν να καλούν τη δικαιοσύνη να επεμβαίνει ολοένα και περισσότερο κάθε φορά που κάποιος αναιδής διανοείται να αρθρώσει φασιστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό ή μισαλλόδοξο λόγο. Όπου φασιστικός, ρατσιστικός κλπ. λόγος σημαίνει τις περισσότερες φορές εμένα-προσωπικά-με-προσβάλλει λόγος. Γεμίσαμε παρατηρητήρια ανθρώπινης συμπεριφοράς και επιδιώξαμε ως κοινωνία ένα ασφυκτικό πλαίσιο διατύπωσης απόψεων οι οποίες, όταν δεν εξασφαλίζουν την έγκριση των αντικαπιταλιστών και των ΛΟΑΤΚΙΠΡΟΣΘΕΣΤΕΜΕΡΙΚΑΑΚΟΜΑΓΡΑΜΜΑΤΑ, είναι ικανές να οδηγήσουν ανθρώπους σε περιπέτειες για τις ιδέες τους.

Ο φιλελεύθερος κόσμος το αποδέχτηκε όλο αυτό, πανηγύρισε, ανακοίνωσε ανοικτά την εμπιστοσύνη του στη δικαιοσύνη και θεώρησε ότι κερδήθηκε μια τεράστια μάχη στο δρόμο προς τον εκπολιτισμό της κοινωνίας.

Σσσσσσσςς… Θα σας πω ένα μυστικό που σας έκρυβαν επιμελώς! Δεν εκπολιτίστηκε καμία κοινωνία. Απλώς μεγάλωσε πολύ η ομάδα των πολιτικά ορθών ώστε να μπορεί να απαιτεί ΚΑΙ ΑΥΤΗ τις δικές της προνομιακές αντιμετωπίσεις.

• Πολιτική Ορθότητα = Σύγχρονο Ρεύμα = Αντίκτυπος και Ψήφοι
• Ομάδες = Αντίκτυπος και Ψήφοι
• Κόμματα = Αντίκτυπος και Ψήφοι

Μαντέψτε ποιους νομίζατε ότι δικαιούστε να αφήσετε έξω απ’ το συγκεκριμένο πρότυπο!

Ο Αμβρόσιος δεν έπαψε ποτέ να είναι χυδαίος εκπρόσωπος μιας μισαλλόδοξης θρησκείας. Μιας τυχαίας θρησκείας; Όχι. Ο Αμβρόσιος είναι εκπρόσωπος της κρατούσας θρησκείας η οποία, όσο κι αν υποχωρεί σταδιακά, δεν παύει να αριθμεί στη χώρα μας σαφώς περισσότερους οπαδούς και συνδεδεμένες ψήφους από τις προαναφερθείσες ομάδες. Λάβετε απλώς υπόψιν τα παρακάτω:

1. Στο δικαστήριο ο Αμβρόσιος ορκίστηκε, που νομίζετε; Ακριβώς σ’ αυτό που πρεσβεύει και στις ιδέες του. Ορκίστηκε σχεδόν στον εαυτό του, γαμώ την τρέλα μου! Και ως γνωστόν, αν σ’ αδικήσει ο Κατής, σε ποιον θα πας να δικαστείς;
2. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Αμβρόσιος δεν δικάστηκε καν για τις ιδέες του αλλά για ευθεία κήρυξη μίσους και προτροπή σε βία. Εμφανίστηκε μετανιωμένος; Αααααχαχαχαχα… Από την απολογία του το ακόλουθο. "Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε." Βγάζει φυσικά γέλιο η αντιπαραβολή της συγκεκριμένης δήλωσης με τους ισχυρισμούς περί θρησκείας της αγάπης, αλλά δεν βγάζει καθόλου γέλιο απ’ την άλλη η διάθεση του τράγου να χρησιμοποιήσει όπλο για να περιορίσει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τον έρωτα μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων στη χώρα μας.

Αντί λοιπόν να καταλήξει ο συγκεκριμένος κακιασμένος ρασοφόρος, ιδίως μετά την απολογία του, σε κελί στο τρίτο υπόγειο και να δοθεί το κλειδί στους συντελεστές του Gay Pride της Θεσσαλονίκης για επίσημο πέταγμά του στο Θερμαϊκό, μαθαίνουμε τελικά όλο έκπληξη ότι ο υποκινητής ενεργειών μίσους αθωώνεται!

Πάμε πάλι μέχρι να σας γίνει κτήμα. Θεωρείτε ότι η πρόταση "η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο με θεσμική υπόσταση" είναι υπερβολική; Θεωρείτε ότι οι νόμοι στη χώρα μας πραγματικά προστατεύουν ανθρώπινα δικαιώματα και όχι τα κεκτημένα της εξουσίας σε πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες; Εγώ προσωπικά όχι.

Έχετε τελικά εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη;

ΥΓ: Επειδή την βλέπω να έρχεται την ανταπάντηση. Αλήθεια; Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε περισσότερους στις επάλξεις της πολιτικής ορθότητας; Περισσότερος έλεγχος και ανάγκη να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το συγκεκριμένο κίνημα ώστε οι πιέσεις του να είναι συγκρίσιμες με τις πιέσεις των υπολοίπων ομάδων; Αυτό επιδιώκουμε τελικά; Νόμους που θα εφαρμόζονται, όχι επειδή υπάρχει το πλαίσιο ισχύος αλλά επειδή θα ασκούνται ισχυρότερες πιέσεις;

Μάλιστα. Θα ήθελα να μου δείξετε έστω και ένα επιτυχημένο παράδειγμα συγκρουσιακής ευμάρειας παγκοσμίως, πριν σας εκφράσω το θαυμασμό μου για τις ιδέες σας.

Συνέχεια στο άρθρο...

Η Χυδαία Επιβολή του Ισχυρού (Πραγματική Ιστορία στην Ελλάδα του 2018 – ΜΕΡΟΣ 2ο)

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Αν δεν έχετε διαβάσει το 1ο μέρος εδώ, σταματήστε τώρα. Δεν θα έχετε κανένα σοβαρό στοιχείο για να αξιολογήσετε τη συγκεκριμένη πραγματική ιστορία.

---

Οι διάδρομοι του τρόμου σε στιγμές χαλάρωσης!

Μια Παρένθεση

Έστω ότι για τους Χ λόγους διαφωνίας, και με την προϋπόθεση ότι δεν έχει υποστεί βία ή κάποιου είδους αδικία, ο Βρασίδας αποφασίζει να ρίξει μια μπουνιά στον Ζαχαρία; Πως θα χαρακτηρίζατε την πράξη; Σκεφτείτε το προσεκτικά και κρατήστε την απάντηση.

Εντάξει; Προχωράμε…

Ας υποθέσουμε τώρα ότι τη μπουνιά στον Ζαχαρία δεν την έδωσε ο Βρασίδας αλλά η λεπτεπίλεπτη Εύα, η οποία προσεβλήθη από κάποιο σεξιστικό σχόλιο του θύματος. Τώρα; Πώς σας ακούγεται η συγκεκριμένη πράξη; Είναι αποδεκτή;

Και ας υποθέσουμε ότι την μπουνιά δεν την έφαγε ο Ζαχαρίας αλλά ο Mike Tyson. Εεε καλά, έλα τώρα! Ποιο θύμα;

Οπότε; Τι γίνεται με την πράξη τελικά; Δεν είναι κατακριτέα αν κάποιος αντέχει το ξύλο (σχεδόν Επίκληση στις Συνέπειες); Δεν είναι κατακριτέα αν συμφωνούμε με τα ελατήρια του θύτη (Double Standard);

Και η Κατάληξη

Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και ο Δράκος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας αλλά:

1. Δεν υπήρξε καμιά παρκαρισμένη Mercedes Benz CLK του 2015 στις θέσεις των ασθενοφόρων.
2. Δεν υπήρξε κανένας Πρόεδρος και καθόλου κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ πρόσωπα. Υπήρξαν όμως γύφτοι (sic) οι οποίοι τραμπούκισαν τους πάντες υπό την πλήρη και πιθανώς άνωθεν επιβεβλημένη ανοχή αστυνομίας και security.
3. Δεν υπήρξε απλώς ένας κουστουμάτος τραυματίας και δύο τρισβερκάδες. Υπήρξε ένας γύφτος τραυματίας με ένα πληγωμένο (από μαχαίρι) δάχτυλο, ο τρισβερκάς πατέρας του και ο αδερφός του, καθώς και μια συνοδεία από 10-15 γύφτους και γύφτισσες, πίτα στη βρομιά και στα tattoo, οι οποίοι άνοιγαν κουρτίνες και παραβάν και ορμούσαν μέσα την ώρα μικροεπεμβάσεων, κουβαλώντας πιθανώς έναν σκασμό μικρόβια σε δωμάτια τα οποία έπρεπε να βρίσκονται απομονωμένα από τους επισκέπτες.

Σημαίνει μήπως αυτό ότι έχουν οι γύφτοι κάποια φυλετική ροπή προς το έγκλημα και την παρανομία; Μήπως έχουν κάποια φυλετική σχέση με τη βρομιά; Μήπως είναι οι μόνοι που κουβαλάνε μικρόβια; Προφανώς όχι! Οποιοσδήποτε ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης, ζει μέσα στη βρομιά και καταλήγει να ρέπει προς παραβατικές συμπεριφορές. Είναι ζήτημα επιβίωσης η παραβατικότητα και η μη σπατάλη ενέργειας σε πολυτέλειες τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες όσοι ζούμε στο τυπικό δυτικό σπιτάκι μας.

Κι όμως, παρά τα όσα γράφονται παραπάνω, υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλά άτομα τα οποία ακούγοντας το 1ο μέρος της ιστορίας ένιωσαν την οργή τους να ξεχειλίζει απέναντι στον κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ τύπο και τους μπράβους του, μόνο και μόνο για να νιώσουν 100% προδομένοι από το 2ο μέρος και την ρατσιστική επίθεση στους καημένους τους Ρομά, πόσο μάλλον τώρα που κάποιος διανοείται να τους αποκαλέσει και γύφτους. Η πράξη του επαναλαμβανόμενου τραμπουκισμού περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις κατηγορίες εις βάρος του "εγκεκριμένου" κατατρεγμένου και τη χρήση μιας παράνομης λέξης. Και ο υπογράφων το συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να είναι λογικά ένας κρυφοδεξιός ρατσιστής. Ο οποίος, αν δεν είχε αναλωθεί σε έναν ολόκληρο πρόλογο με έναν φανταστικό πλούσιο, διάσημο και αναιδή πρόεδρο, θα ήταν αδύνατο να γράψει την ιστορία εξ’ αρχής με τους πραγματικούς συντελεστές, χωρίς να χαρακτηριστεί αστραπιαία Χρυσαυγίτης.

Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά οι τραμπουκισμοί, πίσω απ’ τους οποίους μπορούμε ή θέλουμε να εντοπίσουμε ελατήρια, δεν μεταβάλλονται αυτόματα σε κάτι άλλο. Συνεχίζουν να είναι τραμπουκισμοί. Η αποδοχή του συνθετικού "κωλο" μπροστά απ' τον πλούσιο και η απόρριψη της μη πολιτικά ορθής λέξης "γύφτος", είναι ενδεικτικές καταστάσεις του συναισθηματικού βραχυκυκλώματος με το οποίο αντιμετωπίζετε κάποιοι την ουσία των προβλημάτων. Και το γεγονός ότι, προκειμένου να διηγηθώ το συγκεκριμένο περιστατικό, αναγκάζομαι να επινοήσω πρώτα μια ιστορία με εγκεκριμένους απεχθείς χαρακτήρες που θα προλειάνει το έδαφος απέναντι σε αριστερίζοντες και "κοινωνικά ευαίσθητους", κάνει απλώς τα μυαλά μου να πονάνε.

Ας κλείσουμε απλώς με τους κομπάρσους της όλης ιστορίας! Παραμερίστηκαν και υπέστησαν σοβαρή ψυχολογική βία (αυτοί που μου έμειναν στο μυαλό τουλάχιστον):

1. Ένας 35αρης από τροχαίο, ο οποίος πονούσε πολύ στο στήθος.
2. Ένας 40αρης με σωληνάκια και σοβαρή δυσκολία στην αναπνοή, ακινητοποιημένος πάνω σε καροτσάκι.
3. Ένα παλικαράκι πάνω σε φορείο, με το πόδι του σε κακό χάλι και γδαρμένη βάρβαρα ολόκληρη την αριστερή μεριά του προσώπου του.
4. Ένα κοριτσάκι, εικάζω 4-5 χρονών, με πιθανό κάταγμα στο πόδι του, το οποίο δεν έπαψε να κλαίει κατατρομαγμένο για πάνω από τρίωρο, γαντζωμένο στην αγκαλιά πότε του μπαμπά και πότε της μαμάς. Οι οποίοι πέρασαν όλο αυτό το διάστημα της αναμονής όρθιοι!
5. Μια κοπέλα στα 25-30, ίσως η μοναδική χωρίς συνοδό, η οποία μόρφαζε από τον πόνο και έκλαιγε μόνη της, όρθια σε μια γωνία για πάνω από μισή ώρα. Σε κάποια φάση έφυγα σε ένα διπλανό δωμάτιο της βραχείας νοσηλείας, τράβηξα μια καρέκλα προς την πόρτα και την φώναξα να καθίσει. "Μα θα χάσω τη σειρά μου" μου είπε. "Θα στην κρατήσω εγώ και θα έρθω να σε φωνάξω" της απάντησα. Και το χαμόγελο ανακούφισης που μου χάρισε επειδή βρέθηκε κάποιος να ενδιαφερθεί γι' αυτήν, με αποζημίωσε πλήρως για τις ώρες της ταλαιπωρίας.

Απλώς, όλοι οι παραπάνω δεν είχαν την ευκαιρία να καταθέσουν πιστοποιητικό κοινωνικής κατάστασης, ώστε να έχουν δικαίωμα στη διαμαρτυρία.

Συνέχεια στο άρθρο...

Η Χυδαία Επιβολή του Ισχυρού (Πραγματική Ιστορία στην Ελλάδα του 2018 – ΜΕΡΟΣ 1ο)

Η Αρχή

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

- Ήρθε ο γιατρός, τον εξέτασε και είπε ότι θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο.

- Καλέσατε ΕΚΑΒ;

- Ναι, το κάλεσε ο γιατρός. Θα τον πάνε στο Ιπποκράτειο…

- Γιατί όμως νοσοκομείο;

- Έχει κάνει 5 φορές εμετό σήμερα. Δεν στο είπα νωρίτερα. Ο γιατρός λέει ότι φοβάται για ειλεό.

- Ξεκινάω. Σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί.

Σε πέντε λεπτά ο Δράκος βρέθηκε στο σπίτι των γονιών του και λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκε να ακολουθεί το προπορευόμενο ασθενοφόρο με τον πατέρα του μέσα. Κατάσταση; Ελεγχόμενη.

Είσοδος στο νοσοκομείο. Κατάσταση; Ανεξέλεγκτη. Τη συγκεκριμένη εποχή, λόγω των πρόσφατων συλλαλητηρίων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για το Σκοπιανό, είχε γίνει της μόδας μια πολύ ωραία μονάδα μέτρησης της πυκνότητας πληθυσμού. Συγκέντρωση ατόμων / m²! Δημοφιλείς τιμές; Τιμές-τέρατα του στιλ 4,5 άτομα / m² (LOL), οι οποίες όμως, εντός των επειγόντων του Ιπποκρατείου, φάνταζαν ως μονάδες μέτρησης ερήμωσης. Στενός διάδρομος στα επείγοντα με γιαγιάδες σε καροτσάκια, φορεία με σακατεμένα παιδιά, στωικούς υπομένοντες, πρόσωπα να μορφάζουν από τον πόνο και νοσοκόμους σε κατάσταση πανικού να παρκάρουν ασθενείς δίπλα σε άγνωστους υγιείς συνοδούς, "για λίγο", ώστε να μπορέσουν να παράσχουν βοήθεια και σε άλλους. Α! Και γιατρούς με τη μάσκα ηρώων της Marvel να κινούνται με υπερφυσικούς ελιγμούς ηρώων της Marvel από περιστατικό σε περιστατικό, παρέχοντας ταυτόχρονα λύσεις σε διαφορετικά σημεία του νοσοκομείου μέσα από κάποια μυστήρια τηλεμετακίνηση ηρώων της Marvel. Πυκνότητα κειμένου της λέξης "τροχαίο" στους ανακατεμένους διαλόγους; Πάνω από 20%. Για όσους έχουν καλές γνώσεις Semantic SEO, πυκνότητες κειμένου μιας λέξης άνω του 5% σε ένα κείμενο, θεωρούνται πλέον από τις μηχανές αναζήτησης αφύσικες, ύποπτες, σοβαρές ενδείξεις υπερβολής και απόπειρα εξαπάτησης. Όχι στο Ιπποκράτειο! Καμία υπερβολή εδώ.

Λίγο έξω απ' το διάδρομο του τρόμου και σε φάση σχετικά χαλαρή.

- (Δράκος) Τι διάολο κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα με τα αυτοκίνητα, γαμώ το στανιό μου; Αλλά γάμησέ το. Φαντάζει σχεδόν φιλοσοφικό το ερώτημα σ’ αυτή τη φάση. Κάτσε να τραβήξουμε το καροτσάκι όσο πιο δεξιά γίνεται γιατί έρχεται γκαζωμένο νέο φορείο και δεν βλέπω να χωράει. Και σφαδάζει ο φουκαράς.

Διαγώνια ματιά στα νούμερα προτεραιότητας του χειρουργικού. 88 ο αριθμός του Δράκου και τρέχων αριθμός ο 86. Τουλάχιστον δεν φαίνεται να αργούμε και προς το παρόν ο μπαμπάς φαίνεται να έχει καλμάρει, τόσο από πόνους όσο και από τάση για εμετό.

20 λεπτά αργότερα, η πρώτη εξέταση έχει τελειώσει και ο Δράκος έχει πλέον παραπεμπτικό για το ακτινολογικό και για εξετάσεις αίματος και ούρων. Και με τις ακτίνες στο χέρι, θα πρέπει μετά να επιστρέψει για την επανεξέταση στους γιατρούς. Παρανοϊκή διαδρομή με καροτσάκι μέσα από συγκέντρωση ατόμων / m² περίπου στο 6, με πολλά μπρος και πίσω για τη διευκόλυν… ααααααχαχαχαχαχαχα… ναι τέλος πάντων, για την κατά το δυνατόν διευκόλυνση των φορείων. Και παρκάρισμα σε νέα σειρά με το καλό σενάριο να κάνει λόγο για λίγο περισσότερο από μία ώρα αναμονής μέχρι την είσοδο στο ακτινολογικό. Εν αναμονεί λοιπόν…

Ο Ισχυρός

Περίπου 35 λεπτά μετά και εντελώς ξαφνικά, φωνές κάπου εκεί πίσω, στο μέρος που πραγματοποιήθηκε η αρχική εξέταση.

- (Τρισβερκάς) Ρε, πλάκα μας κάνεις; Ποια σειρά ρε; Ο άνθρωπος έχει κόψει τον τένοντά του.

- (Γιατρός) Κύριε περάστε έξω σας παρακαλώ. Δεν μπορούμε να…

Ο τύπος με τρεις δίπλες στο σβέρκο απωθεί με βία το γιατρό και βοηθάει τον κουστουμάτο και "υψηλό" τραυματία, ο οποίος στο μεταξύ σκυλοβρίζει για τη γαμημένη κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία, να ξαπλώσει στο κρεβάτι του εξεταστηρίου.

- (Κουστουμάτος) Ρε, θα τα σπάσουμε όλα εδώ μέσα. Πάτε καλά;

- (Γιατρός) Κύριέ μου, έχετε το 117 και σειρά έχει τώρα το…

- (Κουστουμάτος) Σειρά έχουμε εμείς. Κοροϊδευόμαστε τώρα μεταξύ μας; Αιμορραγώ και μου έχετε μέσα την άλλη η οποία λέει "δεν μπορώ να καταλάβω που ακριβώς πονάω";

Επεμβαίνουν οι security του νοσοκομείου, απευθυνόμενοι στον έναν απ’ τους δύο τρισβερκάδες που συνοδεύουν την "υψηλή" προσωπικότητα.

- (Security) Κύριοι, θα σας παρακαλέσουμε να βγείτε έξω. Στο εξεταστήριο δεν μπαίνουν παρά μόνο οι ασθενείς και οι συνοδοί όσων χρειάζονται βοήθεια.

- (Τρισβερκάς) Τι λες ρε καραγκιόζη; Δεν χρειάζεται βοήθεια ο πρόεδρος; Τα αίματα τα είδες;

- (Γιατρός) Έχει ένα απλό τραύμα στο δάχτυλό του. Θέλετε να δείτε τι κόσμος περιμένει έξω, πάνω στα φορεία;

- (Τρισβερκάς) Κάνε τη δουλειά σου ρε, να τελειώνουμε.

Κάπου εδώ, και για να μην εξελιχθεί το παρόν άρθρο σε μυθιστόρημα, θα πρέπει να συνοψίσουμε την κατάσταση στα εξής:

Ο τυφώνας που μπούκαρε στα επείγοντα και παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, ήταν ο Πρόεδρος (;;;), συνοδευόμενος από δύο εύσωμους τρισβερκάδες μπράβους (τρεις δίπλες στο σβέρκο έκαστος). Εισέβαλαν στο νοσοκομείο, παρέκαμψαν οποιαδήποτε υπάρχουσα σειρά, σπρώχνοντας και τρομοκρατώντας καθώς τους "έπνιγε το δίκιο τους" για τους γιατρούς που αγνοούσαν την κρίσιμη κατάσταση του Προέδρου (;;;) από έναν τραυματισμό στον δείκτη του αριστερού χεριού, και ολοκλήρωσαν με το έτσι-θέλω την αρχική εξέτασή τους υπό τη διακριτική παρουσία των security. Οι οποίοι security απαντούσαν στις παραινέσεις των γύρω τρομαγμένων για παρέμβαση, ότι δεν έχουν το δικαίωμα, βάσει νόμου, να οδηγήσουν κανέναν έξω από το νοσοκομείο. Στη συνέχεια, έχοντας πάρει τα παραπεμπτικά, μπούκαραν με το έτσι θέλω στο ακτινολογικό, παρακάμπτοντας και την εκεί σειρά (Και του Δράκου, ο οποίος ακολούθησε αμέσως μετά…), και προχώρησαν στη συνέχεια σε τρίτο πιστόλιασμα σειράς, εκεί στη λήψη αίματος και ούρων. Σε όλη τη διάρκεια της επεισοδιακής μετακίνησής τους, οι τρισβερκάδες απειλούσαν και λογόφεραν διαρκώς με τους security και με κάποιους απ’ τους παρευρισκόμενους, παρενοχλούσαν τους γιατρούς και μπαινόβγαιναν συνεχώς μέσα στα εξεταστήρια, ακόμα και τη στιγμή παροχής πρώτων βοηθειών σε κάποιο επείγον περιστατικό.

Ελλάδα 2018!

Κάπου στην πορεία, εμφανίστηκαν δύο πελώριοι τύποι απ’ τα ματ, με πλήρη εξάρτηση, τους οποίους προφανώς και κάλεσαν οι security και οι οποίοι συνόδευσαν τον Πρόεδρο (;;;) εντός του χειρουργικού τμήματος κρατώντας τουλάχιστον έξω τους μπράβους, όπου και ολοκληρώθηκε η περίθαλψή του. Στο ενδιάμεσο, ο ένας απ’ τους δύο μπράβους πρόλαβε να ξανατραμπουκίσει έναν γιατρό, την ώρα που ο τελευταίος βγήκε τρέχοντας για να υποδεχτεί ένα φρέσκο περιστατικό.

- (Τρισβερκάς) Για πες ρε, αν φοράς παντελόνια, τι πήγες και είπες στη νοσοκόμα στο ακτινολογικό;

- (Γιατρός) Φύγε από μπροστά μου, έχω δουλειά.

- (Τρισβερκάς, τον τραβάει απ’ το χέρι) Δεν πας πουθενά. Θα έρθεις τώρα μαζί μου.

- (Γιατρός, με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία) Αν με ξαναακουμπήσεις, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΙΑ. Ο άνθρωπος έξω έχει θέμα.

- (Τρισβερκάς) Για ξαναπές ρε τι είπες…

Ο γιατρός τραβάει το χέρι του αγνοώντας πλήρως τον τραμπούκο και σπεύδει προς το νεοαφιχθέν περιστατικό, την ίδια στιγμή που οι security προσπαθούν να συγκρατήσουν τον έξαλλο Μαμελούκο.

Η υπέροχη αυτή ιστορία έληξε τελικά (αλλά προσωρινά όπως θα δείτε στη συνέχεια) με τη θριαμβευτική αποχώρηση των κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ προσώπων από το νοσοκομείο μέσα σε μια Mercedes Benz CLK του 2015, παρκαρισμένη τόσην ώρα στις θέσεις των ασθενοφόρων! Ααα… Και ο πατέρας του Δράκου απέφυγε τελικά το ανησυχητικό σενάριο και επέστρεψε στο σπίτι του μετά από 6 ώρες στη βραχεία νοσηλεία.

Όσο για τη συνέχεια; Θα τη μάθετε στο ΜΕΡΟΣ 2ο, το οποίο θα δημοσιευθεί αύριο.

Διαβάστε τη συνέχεια: Η Χυδαία Επιβολή του Ισχυρού (Πραγματική Ιστορία στην Ελλάδα του 2018 – ΜΕΡΟΣ 1ο)

Συνέχεια στο άρθρο...

Ο Έρωτας στα Χρόνια του Φεμινισμού

Ο έρωτας είναι υπέροχο πράγμα!

Και βασικά χρειάζεται δύο. Στη συνηθέστερή του μορφή, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. "Όχι εγώ" να πείτε στον Δημητρά (Voyer Cam of Helsinki), οι πολυαγαπημένοι The Clovers στο Love, Love, Love με τον παρακάτω στίχο:

♪ There ain't nothin' in this world for a boy and a girl but love, love, love ♫

Επειδή ακριβώς ο έρωτας είναι μια υπέροχη κατάσταση, γονιδιακής προέλευσης, στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος την ώρα που ο εγκέφαλος συντονίζει τις γενετήσιες ορμές με τον φορέα αποδοχής και ικανοποίησης αυτών (των γενετήσιων ορμών ντε), και οι φορείς αυτοί ενδέχεται να αποτελούν πρότυπα για πολλούς ενδιαφερόμενους, το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η διεκδίκηση και οι σφοδρές συγκρούσεις. Διεκδίκηση (ΠΡΟΣΟΧΗ, στερεότυπα) της καλύτερης και του καλύτερου, της ομορφότερης και του ομορφότερου, του εξυπνότερου, της σεξουαλικότερης, του μυώδους, της ναζιάρας, του ισχυρότερου, της εμπειρότερης και του πλέον παθιασμένου. Όσο πιο έντονα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, τόσο μεγαλύτερη η διεκδίκηση και τόσο πιο άγριος ο στίβος μάχης. Και η τελική επιλογή, σχεδόν πάντα, αφήνει δύο τρισευτυχισμένους και πολύ περισσότερους απογοητευμένους.

Το φλερτάρισμα είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία εξωτερικεύεται και εκδηλώνεται η ερωτική επιθυμία προς το νούμερο 2 της εξίσωσης με απώτερο σκοπό τη χορήγηση δικαιωμάτων επαφής. Δικαιώματα επαφής τα οποία απαγορεύονται στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η μετάβαση από το "Μη μ' αγγίζεις" στο "Κάνε με ό,τι θέλεις!"; Όπως και σχεδόν σε όλα τα πράγματα στη φύση, δεν γίνεται με το γύρισμα ενός διακόπτη αλλά μέσα προοδευτικές υποχωρήσεις. Από το εσωτερικό "Μη μ' αγγίζεις", στο σιωπηρό "Με ακούμπησε, μακάρι να το ξανακάνει...", στο παιχνιδιάρικο "Αχ ναι, κάνε μου λίγο μασάζ στους ώμους", στο καθαρό "Μμμμ... Μ' αρέσει", στα σιωπηρά και παθιασμένα φιλιά στο λαιμό, στους λοβούς των αυτιών και το στόμα, στην ανεξέλεγκτη στύση και το ασταμάτητο μούλιασμα, στο ξεκάθαρο "Μη διανοηθείς να πάρεις το χέρι σου από εκεί", στο ανυπόμονο "Πάμε κάπου πιο ήσυχα;" και στο τελειωτικό "Κάνε με ό,τι θέλεις!". Πορεία προς την παράδοση. Πορεία τόσο σκοτεινή και διερευνητική όσο και συναρπαστική!

Σκοτεινό; Ενδέχεται να σκοντάψεις. Χρειάζεται εμπειρία για να μάθεις να πορεύεσαι διερευνητικά.

Συναρπαστικό; Δεν υπάρχει τίποτα συναρπαστικό στη ζωή μας, η συνάντηση με το οποίο να μην είναι έντονη και συχνά άβολη και άγρια για τον μη εξοικειωμένο. Και η εξοικείωση χρειάζεται εμπειρία.

Εμπειρία; Χρειάζεται ευκαιρίες και τριβή.

Ευκαιρίες; Χμμμ... Επιστρέψτε και πάλι στα διεκδικούμενα χαρακτηριστικά και μαντέψτε ποιοι θα στερούνται ευκαιριών. Και μην παραλείψετε να θυμηθείτε πως οποιοδήποτε από τα διεκδικούμενα χαρακτηριστικά δεν είναι επίκτητο, η φύση συνηθίζει να το μοιράζει εντελώς άνισα. Ω ναι! Η διαδικασία της διεκδίκησης είναι ζόρικη, παρεξηγήσιμη και συχνά τραυματική, ιδίως όταν σε διεκδικούν λίγοι ή σε απορρίπτουν πολλοί.

[Διακοπή για Διαφημίσεις]
Η ιστορία που περιγράφεται εδώ είναι η τυπική και συνηθισμένη πορεία προς τον έρωτα. Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως οτιδήποτε έξω από το τυπικό, όταν λαμβάνει χώρα με την απαραίτητη διπλή ή / και πολλαπλή συναίνεση, υπολείπεται σε υποκειμενική αξία και απαιτεί την εξασφάλιση κάποιας αντικειμενικής έγκρισης από οποινδήποτε.
[Τέλος Διαφημιστικού Μηνύματος]

Ο Ακήρυχτος Πόλεμος στη Βιολογία
Η θρησκεία, και ειδικά ο Χριστιανισμός, τροφοδότησε παραδοσιακά τους ανθρώπους με αστήρικτους στερητικούς κανόνες οι οποίοι όριζαν το επιτρεπτό και μη για τους ανθρώπους. Αξιωματούχοι της πίστης έσπευσαν να δαιμονοποιήσουν οποιαδήποτε έκφανση θα μπορούσε να αφαιρέσει τον έλεγχο του ατόμου από τους μηχανισμούς επιβολής και εξουσίας. Μοιραία, ο έρωτας ήταν από τα πρώτα πράγματα που βρέθηκαν στο στόχαστρο. Το μυαλό του ερωτευμένου, βλέπετε, καταλήγει να εξουσιάζεται αποκλειστικά από κάποιο άλλο άτομο σε μια στεγανή κατάσταση απόλυτης παράδοσης. Και η θρησκεία δεν θα μπορούσε ποτέ να αφήσει έτσι τον ανταγωνισμό. Ποινικοποίησε τα φυσικά ένστικτα εισάγοντας την μεταφυσική και τερατώδη έννοια της αμαρτίας και κατάφερε να εισάγει τον άνθρωπο στο πιο παράλογο και ταυτόχρονα βασανιστικό τρυπάκι από καταβολής κόσμου. Αφήνω τον John Milton να εξηγήσει:

Ο Θεός γουστάρει να παρακολουθεί. Και είναι ένας μεγάλος φαρσέρ. Σκέψου το λιγάκι. Δίνει στον άνθρωπο ένστικτα. Του δίνει αυτό το εξαιρετικό δώρο, και στη συνέχεια τι κάνει; Αλήθεια σου λέω, για τη δική του διασκέδαση, για το δικό του προσωπικό κοσμικό καλαμπούρι, κάθεται και ορίζει ο ίδιος τους κανόνες του σε αντίθεση. Μιλάμε για τη φάρσα όλων των εποχών. Κοίταξε, αλλά μην αγγίζεις. Άγγιξε, αλλά μην δοκιμάσεις. Δοκίμασε, πρόσεξε μην καταπιείς όμως… ΧΑ! Και ενώ εσύ χοροπηδάς από το ένα πόδι στο άλλο, τι ακριβώς κάνει αυτός; Ξεσκίζεται στα γέλια μέχρι αηδίας. Είναι ένας δυσκοίλιος. Είναι ένας σαδιστής. Είναι ένας απών σπιτονοικοκύρης. Να λατρέψεις αυτόν; ΠΟΤΕ!

Πέρασε πολύς καιρός έως ότου να καταφέρουμε να ξηλώσουμε την καθολική εξουσία του ιερέα πάνω στην ερωτική επιθυμία και να την απενοχοποιήσουμε σε όλες της τις εκφάνσεις στα σύγχρονα πολιτισμένα κράτη. Και πάνω που νομίζαμε ότι έχουμε αρχίσει να ξεμπερδεύουμε απ’ όλα αυτά, πέσαμε πάνω στον ρεβανσισμό και την υστερία της φεμινιστικής παράνοιας η οποία αποπειράται να εισάγει καινούριους ποινικούς κανόνες. Οι άνδρες που διεκδικούν, αποτελούν συλλήβδην δυνητικούς βιαστές. Η σκοτεινή και διερευνητική πρώτη επαφή, το αδέξιο φλερτ, το έντονο κοίταγμα και η πιεστική πολιορκία ομαδοποιούνται πλέον κάτω από τον διευρυμένο όρο του βιασμού, σπιλώνοντας υπολήψεις και επιβάλλοντας κυρώσεις με συνοπτικές διαδικασίες στα αρσενικά (πιάνετε την ανεπαίσθητη αρνητική χροιά που έχει αποκτήσει η λέξη, έτσι;) αλλά παράλληλα υποβαθμίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο την αποτρόπαια πράξη του πραγματικού βιασμού.

"Με κάνει να φοβάμαι", "Νιώθω άβολα" αλλά και "Δικαίωμά μου να κυκλοφορώ όπως θέλω" (θαρρείς και αμφισβητήθηκε ποτέ αυτό το δικαίωμα θεσμικά) επιστρατεύονται από ολοένα και περισσότερες γυναίκες σε ένα γνώριμο μοτίβο. Δώστε βάση:

Η αποκαλυπτική γυναίκα ενεργοποιεί στον άνδρα ένστικτα. Του ενεργοποιεί αυτό το εξαιρετικό δώρο, και στη συνέχεια τι κάνει; Αλήθεια σου λέω, για τη δική της προσωπική ρεβάνς, κάθεται και ορίζει η ίδια τους κανόνες σε αντίθεση. Μιλάμε για τη φάρσα όλων των εποχών. Να τα, αλλά μην κοιτάζεις. Κοίταξε, αλλά μην αγγίξεις. Άγγιξε, αλλά μπορεί να το μετανιώσω...

Και κάπου εδώ χάνεται ολοκληρωτικά ο μπούσουλας.

Τα ήθελε ο κώλος της; Τι εννοείς; Είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε τι ακριβώς είναι αυτό που ήθελε ο κώλος της.

Σεξουαλική παρενόχληση; Αγγίγματα και πιεστικές συμπεριφορές μετά την απόρριψη; Βιασμός;;; Όχι, όχι και πάλι όχι! Όχι μόνο δεν τα ήθελε ο κώλος της αλλά επιπλέον αυτός που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο είναι ένα πρωτόγονο και αποκρουστικό καθίκι το οποίο θα πρέπει όλοι να έχουμε στη μπούκα από τούδε και στο εξής.

Λιγούρικα βλέμματα και αδέξια ή ανεπιθύμητα φλερτ; Ναι. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ανήκουν στο ευρύτερο παιχνίδι της σκοτεινής και διερευνητικής διαδικασίας της προσέγγισης και της διεκδίκησης. Και το παιχνίδι αυτό είναι τόσο ζόρικο όσο και υπέροχο. Ποιες προσπαθούν να το ποινικοποιήσουν; Τριών λογιών γυναίκες; Αυτές που διακατέχονται από ρεβανσιστικές τάσεις για όλα όσα έχει υποστεί η γυναίκα σε επίπεδο επιβολής και απαξίωσης τα παλαιότερα χρόνια, αυτές που δεν είχαν τις ευκαιρίες τους να ζήσουν το παιχνίδι του φλερτ και τέλος οι διασημότητες που επιθυμούν να ενισχύσουν το ευαισθητοποιημένο κομμάτι του προφίλ τους, υιοθετώντας μαζικές καμπάνιες αποκαλύψεων #μυτούδων εκ των υστέρων.

Η Δυτική Γυναίκα
Τι ακριβώς είπε η υπέροχη Catherine Deneuve; Τα αυτονόητα.

"Ο βιασμός είναι έγκλημα. Η προσπάθεια όμως για αποπλάνηση, ακόμα και το επίμονο ή αδέξιο φλερτάρισμα, δεν είναι αδίκημα, ούτε οι αβρότητες φαλοκρατική επίθεση."

"Αυτό που ξεκίνησε ως ενθάρρυνση των γυναικών να απελευθερωθούν και να μιλήσουν, έχει μετατραπεί στο αντίθετο. Εκφοβίζουμε τους ανθρώπους να μιλούν σωστά, να κράζουν όλους όσους έχουν διαφορετικές απόψεις και ειδικά οι γυναίκες που αρνούνται να υποταχθούν στη νέα αυτή πραγματικότητα κατηγορούνται πλέον για συνέργεια και προδοσία."

"Ως γυναίκες δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας εντός αυτού του φεμινισμού, ο οποίος πέρα από την καταδίκη της κατάχρησης εξουσίας, υιοθετεί το μίσος εις βάρος των ανδρών και της σεξουαλικότητας."

Συμπληρώνω τις φράσεις της με την εξαιρετική ατάκα του διαδικτυακού φίλου Κωνσταντίνου από το Facebook:

The Western Woman will save the world!

Συνέχεια στο άρθρο...

Ο Μαύρος Αχιλλέας και ο Γυμνός με τα Χέρια στις Τσέπες!

- Πώς κάνετε έτσι ρε; Και τι έγινε δηλαδή που θα παίξουν μαύροι ηθοποιοί τον Αχιλλέα, τον Πάτροκλο και τον Δία στο Troy: Fall of a City;

- Τι έγινε; Απολύτως τίποτα που δεν έχει γίνει ήδη. Αλλά επειδή βρισκόμαστε πλέον καταμεσής σε μια εποχή στην οποία "απαγορεύονται" κάποιου συγκεκριμένου είδους συζητήσεις και ο κόσμος καλείται να πολώνεται αστραπιαία ως πολέμιος ή απολογητής της κάθε επίκαιρης διχογνωμίας, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: Πόσο πολύ μας έχει πολτοποιήσει τα μυαλά η πολιτική ορθότητα ώστε να...

- Έλεος πια! Για όλα τελικά σας φταίει η δήθεν δικτατορία της πολιτικής ορθότητας και τείνετε να τα φορτώνετε όλα σ’...

- ΣΚΑΣΕ. Και διάβασε παρακάτω.

Κρίσεις και Προτάσεις
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα το εξής:

Κάθε φορά που συζητιέται ένα τέτοιο ζήτημα, οι θέσεις χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες.
Υπάρχουν οι κρίσεις οι οποίες... εχμ... κρίνουν κάποιο ζήτημα και οι προτάσεις που αποπειρώνται να το χαρακτηρίσουν χρωματίζοντάς το με κάποια νομικά ή/και ηθικά χαρακτηριστικά και να προτρέψουν σε ανάλογες ενέργειες.

Κρίσεις: "είναι μαλακία", "είναι ένα ηλίθιο και ανιστόρητο έργο", "είναι αριστούργημα", "τι ακριβώς προσπαθούσε να πετύχει ο σκηνοθέτης;", "η ιδέα και μόνο είναι γελοία" κλπ.

Προτάσεις: "θα έπρεπε να απαγορευτεί", "αυτό το έργο είναι βλάσφημο" (γλυκοκοιτάζουμε έμμεσα τη θεσμική παρέμβαση), "να παρέμβει το ΕΣΡ" και "να υπογράψουμε ένα petition".

Προφανώς, και στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία περιλαμβάνουν το δικαίωμα στη σκέψη και την έκφραση, οι κρίσεις (πρέπει να) είναι καθόλα αποδεκτές. Συμφωνούμε; Αν συμφωνούμε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι προτάσεις δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτές. Γιατί; Μα ακριβώς επειδή προτρέπουν σε ενέργειες οι οποίες θα μπλοκάρουν κάποιου συγκεκριμένου τύπου σκέψη και έκφραση. Αν πάλι δεν συμφωνούμε, σκασμός και δρόμο από δω! (Κατάλαβες τι έκανα μόλις τώρα, έτσι;)

Η θέση της Πολιτικής Ορθότητας: Γενικά ναι, αλλά οι προτάσεις που επιδιώκουν να περιορίσουν τις μη πολιτικά ορθές κρίσεις είναι αναγκαίες.

(Μη με μαρτυρήσετε παρακαλώ στον Δημητρά)

Οπότε, τώρα που κάναμε αυτό το ξεκαθάρισμα, ας προχωρήσουμε στις παρακάτω απαντήσεις:

FB status: Δεν σέβονται τίποτα πια; Μαύρος ο Αχιλλέας; Να μην δει κανείς τη συγκεκριμένη σειρά. Η πολιτική ατζέντα που θέλει τους μαύρους σε όλες τις θέσεις, πρέπει κάποτε να σταματήσει.

Chill out! Θα συμφωνήσουμε μεν πως το όλο σκεπτικό του μαύρου Αχιλλέα είναι τουλάχιστον γελοίο αλλά απ’ την άλλη, κανένας δεν σε υποχρεώνει να δεις κάτι που δεν θέλεις. Κανένας. Συνεπώς σταμάτα να ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι δεν θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι και να ηδονίζεσαι με την ιδέα της μαζικοποίησης των αντιδράσεων. Τις αναλύσεις σου σχετικά με το γελοίο του πράγματος να τις ακούσουμε ευχαρίστως.

[Και ξαφνικά σκάει μύτη ο πολιτικά ορθός, ο οποίος ξοδεύει πάνω από τα μισά στάτους του για να νουθετεί τους πάσης φύσεως παραστρατημένους. Ξέρετε, αυτός ο τύπος ο οποίος θεωρεί ρατσιστή αυτόν που θα κάνει έστω και κουβέντα σχετικά με το πόσο ενοχλείται με τον μαύρο Αχιλλέα από τη Φθιώτιδα. Ναι, μιλάμε για τον ίδιο που θα σκάσει μύτη στα σχόλια και θα μας πει για τους μαύρους μπασκετμπολίστες Σοφοκλή παλαιότερα και Γιάννη στις μέρες μας, συγκρίνοντας την αρχαία εποχή με την εποχή της παγκοσμιοποίησης.]

FB status: Καλά του τα πες. Στην τελική οι συγκεκριμένοι ήρωες δεν είναι ιστορικά αλλά μυθικά πρόσωπα και συνεπώς δεν υπάρχει κάποια δέσμευση στη μορφή και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους. Δεν είναι υποχρεωτική η πιστή απόδοση του έργου. Άσε που κάποια μεγάλα έργα, όπως η Ιλιάδα, αποτελούν παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και είναι απόλυτα θεμιτό να τα παρουσιάζει ο εκάστοτε καλλιτέχνης προσαρμοσμένα στον δικό του τρόπο. Τέλος, οι αντιδράσεις στο "Troy: Fall of a City" για τη συμμετοχή μαύρων ηθοποιών στους βασικούς χαρακτήρες, έχουν τη ρίζα τους στα ρατσιστικά πρότυπα άλλων εποχών, όπου οι λευκοί πρωταγωνιστούσαν στα πάντα.

Σοβαρά; Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο δημοτικό και συγκεκριμένα στα λεξικά για να δούμε τι είναι οι μυθικοί ήρωες.

ήρωας ο [íroas]:

1. στην αρχαία ελληνική μυθολογία θνητός με εντελώς ξεχωριστές ικανότητες και ιδιότητες, που λατρευόταν μετά το θάνατό του
2. α. που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις, με εξαιρετικό θάρρος, τόλμη και γενναιότητα
   β. που διακρίνεται για το ήθος, την αρετή και την αυτοθυσία του στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού
3. α. καθένα από τα δρώντα βασικά πρόσωπα ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου
   β. το κύριο πρόσωπο ενός συμβάντος

Προφανώς αναφερόμαστε στο 3α. Αυτά τα πρόσωπα που περιέχονται στον ορισμό 3α έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. δεν είναι αυτόνομα αλλά αποτελούν βασικά συστατικά ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου. Κάθε ένα τέτοιο έργο περιγράφει μία ιστορία και η ιστορία αυτή, πέρα από τα πρόσωπα στα οποία βασίζεται, είναι άρρηκτα συνυφασμένη και με το συνολικότερο πλαίσιο στο οποίο οριοθετείται το σκηνικό. Είναι προφανώς ΟΚ να αποδώσεις το έργο με μικρές προσαρμογές στα σύγχρονα ήθη (ώστε να αγγίξει περισσότερο το έργο τους θεατές) και με αλλαγές στο ντύσιμο (με μέτρο), σε μερικές ιδιότητες των χαρακτήρων και σε μερικά κομβικά σημεία της ιστορίας, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί μέχρι εκεί; Όχι επειδή θα σε κυνηγήσει κάποιος και θα σου επιβάλει κυρώσεις αλλά επειδή από ένα σημείο και μετά θα παράγεις ένα εξάμβλωμα του έργου το οποίο ουδεμία σχέση έχει πλέον με τη βάση της ιστορίας.

Το χρώμα, η καταγωγή, το κοινωνικό πλαίσιο, η εθνικότητα, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, το φύλο, καθώς και η κατάληξη μιας ιστορίας δεν μπορούν να αλλάξουν επειδή τότε, δεν μιλάμε πια για την ίδια ιστορία. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά ο Τρωικός Πόλεμος παύει να είναι ο Τρωικός Πόλεμος τη στιγμή που πολεμάνε μαύροι Έλληνες, όταν πολεμάνε οι Κοσσοβάροι με τους Τρώες, όταν ηγείται της εκστρατείας των Ελλήνων ένα λαϊκό παιδί από την Πύλο, ο Βρασίδας, όταν το Δωδεκάθεο περιλαμβάνει Αφροαμερικάνους και Κορεάτες, όταν η αφορμή για τον πόλεμο γίνεται με την αρπαγή της Κακάσχημης Καπνικαρέας και όταν κερδίζουν τελικά οι Τρώες. Μιλάμε για κάποια άλλη ιστορία, ενός κατά πάσα πιθανότητα ατάλαντου ή στερεμένου παραγωγού, ο οποίος αδυνατεί να στήσει μια δική του ιστορία ή έναν δικό του νέο ήρωα και στραπατσάρει κάτι ήδη αναγνωρισμένο για να υιοθετήσει το brand και να καρπωθεί τον ντόρο από τις αντιδράσεις των οπαδών του. H ίδια ιστορία με άλλο όνομα και άλλα ονόματα πρωταγωνιστών απλώς θα πήγαινε άπατη.

Όσο για τα επιχειρήματα περί ρατσιστικών αντιδράσεων, είναι ακόμη πιο φαιδρά και από τις αυτιστικές αντιδράσεις των απολογητών του μαύρου Αχιλλέα. Αν μιλήσουμε για κλασικά έργα, ο Οθέλος θα έπαυε να είναι Οθέλος τη στιγμή που ο ομώνυμος ήρωας θα γινόταν κοκκινοτρίχης μανάβης απ’ τα φιόρδ και η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά δεν θα ήταν πια η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά αν ο Μπαρμπα-Θωμάς ήταν ξανθός ιδιοκτήτης φάρμας στο σοκολατοχωριό της Milka. Να μιλήσουμε και για κάτι πιο σύγχρονο; Το πολυαγαπημένο Django Unchained ήταν μια ταινία η οποία μας καθήλωσε για κάτι λιγότερο από 3 ώρες και πανηγυρίσαμε στο τέλος την καθολική ισοπέδωση των λευκών αφεντάδων από τον σχεδόν υπεράνθρωπο μαύρο σκλάβο, στην απόλυτη ιστορία εκδίκησης. Τη μέρα που θα γυριστεί το remake του Django Unchained με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy στο ρόλο του αλυσοδεμένου Βόρειου, ο οποίος έσπασε τις αλυσίδες του και τσάκισε τους λευκούς αφέντες που καταπίεζαν τους μαύρους σκλάβους στον Αμερικάνικο Νότο, θα γνωρίζουμε ότι το remake έγινε από κάποιον παντελώς ατάλαντο σκηνοθέτη ο οποίος προσπάθησε να καβαλήσει το έτοιμο brand του υπερταλαντούχου Tarantino και να καρπωθεί τις τότε αντιδράσεις της πολιτικής ορθότητας. Μόνο που εμείς, οι εκτός πολιτικής ορθότητας, θα χλευάζουμε παρέα μ’ εσάς, την ίδια ώρα που θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του σκηνοθέτη να γυρίσει τη μαλακία του. Και απλά δεν θα πάμε να τη δούμε. Ααα... Επίσης εντελώς πληροφοριακά, θα στραβώσουμε και με έναν μελλοντικό Οβελίξ με six pack. Ίδια λογική.

Παγκόσμια κληρονομιά η Ιλιάδα; Σίγουρα. Αλλάζει κάτι στα της προηγούμενης επιχειρηματολογίας η καταγωγή ενός γιδέμπορα ο οποίος παραποιεί ένα brand και περιμένει να εισπράξει από τον θόρυβο των αντιδράσεων; Ίσως να άλλαζε αν ο συγκεκριμένος γιδέμπορας ήταν ο ίδιος ένας ήρωας μιας ιστορίας. Αλλά δεν είναι.

FB status: Μια παραγωγή του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά από τις ερμηνείες της και όχι από την πιστότητα των ηρώων της, ιδίως όταν αυτοί είναι φανταστικοί. Κανονικά κάποιος πρέπει να τη δει πρώτα για να αποφανθεί.

Όχι. Δεν οφείλουμε τίποτα σε όποιον (επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως) ατάλαντο παραποιεί ένα έτοιμο brand για να ωφεληθεί απ’ τις αντιδράσεις. Ούτε σεβασμό ούτε λεφτά. Και ούτε και το πιστεύεις κι εσύ κατά βάθος. Απλώς στη δική σου λογική δεν γίνεται να είναι ποτέ λάθος κάτι που προβάλει μαύρους.

FB status: Όλα όσα λες είναι αποτέλεσμα της προκατάληψης ενάντια στην πολιτική ορθότητα. Έχουμε καταλήξει πλέον, όταν κάτι δεν συμφωνεί με τα δικά μας προσωπικά βιώματα και τις νόρμες μας, να το χρεώνουμε στην επιβολή της πολιτικής ορθότητας.

Όχι άδικα. Σε έναν κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο, οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας συμπεριφέρονται σαν να έχουν πλέον στα χέρια τους την απόλυτη αλήθεια, η οποία απαγορεύεται να συζητηθεί περαιτέρω.

Οι καταπιεσμένες ομάδες των παλαιότερων εποχών, όχι μόνο είναι κατακριτέο να τίθενται υπό αμφισβήτηση για οποιονδήποτε λόγο, αλλά καθίσταται πλέον επιβεβλημένο να συμμετέχουν στα πάντα σε συγκεκριμένα "ηθικώς δίκαια" ποσοστά. Μαύρος Δίας; Μαύρος Δίας. Πως μπορεί να υπάρχει ολόκληρο Δωδεκάθεο στο οποίο να αποδεχόμαστε να μην συμμετέχουν μαύροι. Επίσης (ρίχνω ιδέα τώρα) το Δωδεκάθεο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παταχθεί η χοντροφοβία. Ο μαύρος Δίας θα μπορούσε πολύ όμορφα να συνδυαστεί και με έναν Ποσειδώνα με πατσοκοίλια, προγούλια και δίπλες στο σβέρκο. Γιατί όχι; Μυθικά πρόσωπα είναι κι αυτά.

Και κάπως έτσι φτάνουμε σε ταινίες τύπου Star Wars: The Last Jedi. Μια ταινία του 2017 η οποία, πέρα από τη γυναίκα-πρωταγωνιστή (η οποία προσωπικά θεωρώ ότι ήταν πολύ καλή επιλογή), παραγέμισε από γυναίκες σε όλα τα πόστα. Τυχαία; Ίσως όχι. Αποτέλεσμα; Η ένταση που έβγαζε ο Kylo Ren μόνος του, ήταν υπερπολλαπλάσια από το ανάλατο αποτέλεσμα του πολυάριθμου γυναικείου cast. Τυχαία; Σίγουρα όχι. Μιλάμε για ταινία που πραγματεύεται τον πόλεμο. Και ο πόλεμος εκφράζεται καλύτερα από άνδρες λόγω φύσης. Και επειδή το βλέπω να έρχεται το σχόλιο για την εκθείαση του πολεμοχαρούς αντρικού προτύπου: Είναι η πολεμική έκφραση κάτι για το οποίο πρέπει να καυχιόμαστε; Καθόλου. Αλλά και πάλι, η καλλιτεχνική θεματολογία πραγματεύεται συνήθως ιστορίες πέρα από το ομαλό και το αναμενόμενο. Και πρέπει να τις πραγματεύεται με τους καταλληλότερους εκπροσώπους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν θα πήγαινα να παρακολουθήσω δίωρη ταινία από κάμερα κυκλοφορίας με ομαλή ροή κίνησης και υπέροχες οδηγικές συμπεριφορές, όσο κι αν αυτό θα ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να καυχιόμαστε ως κοινωνία.

Η πολιτική ορθότητα είναι εδώ πλέον για να επιβάλει διά της πίεσης, όχι τον καταλληλότερο για την απόδοση κάποιας ιστορίας, αλλά αυτόν που περιμένει στη σειρά. Γιατί; Επειδή του είχαν κλέψει τη σειρά τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτή η κατάσταση θεωρείται τελεσίδικα από πολλούς ως αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.

Κύριοι της πολιτικής ορθότητας, δεν είσαστε ευαισθητοποιημένοι. Είσαστε απλοί ρεβανσιστές. Και ο μαύρος Αχιλλέας είναι ένα κατάντημα της μετριότητας και της έλλειψης αυθεντικότητας, αξίες τις οποίες προβάλετε κατά κόρον.

Σας αποχαιρετώ με την αγαπημένη μου Ruth Brown (Ωωω ναι, είναι μαύρη!), την ώρα που τραγουδάει για το πατριαρχικό πρότυπο του sugar daddy. Έτσι, για να σας μπλοκάρω τον εγκέφαλο.

UPDATE 2024

4.1 στο IMDB. Καλά πήγε κι αυτό...

Συνέχεια στο άρθρο...

Φόβος και Παράνοια στη Γερμανία (REMAKE 2017)

Τι μάθαμε από τους περισπούδαστους αναλυτές των Γερμανικών Εκλογών 2017, ένθεν κακείθεν: Μάθαμε τα εξής:

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ
Οι Γερμανοί έγιναν και πάλι Ναζί. Το 12,6% του ακροδεξιού κόμματος AfD στις χτεσινές εκλογές, αν μη τι άλλο, λέει πολλά.

Με άλλα λόγια το 12,6% (μάλλον το 5% καθώς ένα 60% των ψήφων που συγκέντρωσε το AfD ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας) των ανθρώπων μας χώρας ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΟ για να τσουβαλιάσουμε έναν λαό ως φασίστες.

60% των ψηφοφόρων του AfD δεν συμφώνησαν αλλά διαμαρτυρήθηκαν

Αλλά…

Το 85% των μουσουλμάνων παγκοσμίως, το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως Σουνίτες και στηρίζει ιδεολογικά την αυστηρή εφαρμογή των γραφών του Κορανίου, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ για να θεωρήσουμε, όχι τρομοκράτες, αλλά απλώς ανεκτικούς απέναντι στην τρομοκρατία των φανατικών τους μουσουλμάνους.

Το ότι με βάση τα στοιχεία του 2015 (Global Terrorism Index) ISIL, Boko Haram, Taliban και al-Qa’ida ευθύνονται για το 74% των θανάτων από τρομοκρατικές ενέργειες, είναι προφανώς μια σύμπτωση. Αξίζει να σημειωθεί επίσης και μια άλλη σύμπτωση. Το γεγονός ότι στα κράτη μέλη του OECD, οι θάνατοι από τρομοκρατικές επιθέσεις παρουσίασαν αύξηση 650% από το 2014 στο 2015, ενώ παγκοσμίως υπήρξε συνολική μείωση 10% στο ίδιο διάστημα.

Οι παραπάνω συμπτώσεις συμβαδίζουν και με το εξής: Το 69% του προαναφερθέντος 12,6% του AfD έχει ως βασικό του θέμα την τρομοκρατία, η οποία στη Γερμανία έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια και ασκείται αποκλειστικά από μουσουλμάνους.

Οπότε τι; Μετακομίζει η τρομοκρατία σταδιακά στην Ευρώπη; Μπααα… Αποκλείεται! Ο φόβος είναι απλώς μια φτηνή δικαιολογία για να μπορέσει να εκφραστεί ο κρυφοφασισμός των Γερμανών.

Το αστείο; Η ανωτέρω κριτική στους Γερμανούς γίνεται από μια χώρα η οποία έχει στείλει στην κυβέρνηση το αντίστοιχο ελληνικό AfD του Πάνου Καμμένου, ενώ έχει δώσει και ένα περήφανο 7% στους αυθεντικούς Ναζί, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

ΟΥ ΡΕ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ
Για το 12,6% του AfD αλλά και τη συνολικότερη επέλαση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, φταίνε όλοι αυτοί που δεν ξέρουν τις τους γίνεται, καθώς αδυνατούν να καταλάβουν πόσο γαμάτη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη.

Δεν υπάρχει λόγος βέβαια να σταθούμε στο γεγονός ότι με το ΑΕΠ της Γερμανίας να καλπάζει την τελευταία δεκαετία, το ίδιο και περισσότερο καλπάζει και ο ρυθμός φτωχοποίησης (ακούγεται αστείο, αλλά ναι) των Γερμανών.

Πηγή: German poverty rising - despite economic growth

Επίσης, και σε ό,τι έχει να κάνει με τη γενικότερη άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να στεκόμαστε στο γεγονός ότι το μοντέλο της ΕΕ κολυμπάει εδώ και κοντά μια δεκαετία εντός της οικονομικής κρίσης, σκίζοντας στην κυριολεξία τις περιφερειακές χώρες με πλέον εξόφθαλμη περίπτωση αυτήν της χώρας μας.

Όλοι όσοι δεν γουστάρουν να ζουν κάτω απ’ τη μπότα (sic) της Μέρκελ και του Σόιμπλε, είναι απλά ψεκασμένοι, ανάξιοι λόγου και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αγράμματοι και αμόρφωτοι φασίστες.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΙΝΑΝΑΙΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΩΜΑ
Η πολιτική ορθότητα επιβάλλει τη θετική στάση απέναντι στους μουσουλμάνους και στην ενωμένη Ευρώπη. Όποιος αποπειράται, έστω και να επιχειρηματολογήσει διαφορετικά, είναι φασίστας και πρέπει επιτέλους να του κλείσουμε το στόμα. Χρειαζόμαστε περισσότερη πολιτική ορθότητα και φίμωμα των αντιφρονούντων. Εχμ… Ναι, αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε αλλά θα πρέπει να το διατυπώσουμε διαφορετικά καθώς αρχίζει να θυμίζει Σοβιετία, και η Σοβιετία χαρακτηρίζει τους απέναντι κρατιστές. Εμείς δεν είμαστε κρατιστές αλλά φιλελεύθεροι. Και θα κάνουμε το παν να διατηρήσουμε το μοντέλο "πληρώνει ο Γερμανός για την Ελλάδα, ώστε η Ελλάδα να αποπληρώνει τις δόσεις της και τα λεφτά να επιστρέφουν στις κρατικές γερμανικές τράπεζες". Κρατισμός θα ήταν αν ο Γερμανός πλήρωνε απευθείας τις τράπεζες. ΝΕ, ΤΙ???

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ
Ο κόσμος πλέον φοβάται. Φοβάται την είσοδο της τρομοκρατίας στην καθημερινότητά του, φοβάται το αβέβαιο οικονομικό του μέλλον, φοβάται πλέον ακόμα και να εκφράσει τους φόβους του γιατί κινδυνεύει να χαρακτηριστεί φασίστας και ταπανταολα-φοβικός. Και αυτός ο μέτα-φόβος ακολουθεί ένα πολύ συγκεκριμένο μοτίβο. Αφού σταδιακά περιθωριοποιείται από την έκφρασή του στη δημόσια συζήτηση, υπερεκφράζεται και μαζικοποιείται στο άλλο κανάλι έκφρασης που του απομένει, αυτό της ψήφου. Και ομαδοποιείται γύρω τον κάθε μισάνθρωπο και λαϊκιστή πολιτικό, ο οποίος απευθύνεται στα χειρότερα ένστικτα των ανθρώπων.

Ο φόβος, ακόμα κι όταν πηγάζει από δόσεις υπερβολής, είναι ένα συναίσθημα που δεν ελέγχεται και εκτονώνεται αργά ή γρήγορα σε εκδηλώσεις βίας. Όσο αγνοούμε τους ανθρώπους που φοβούνται, τους στέλνουμε με μαθηματική ακρίβεια στα χέρια των φασιστών και μετά, εθελοτυφλώντας ολοένα και περισσότερο, τσουβαλιάζουμε τη διαμαρτυρία με την ακροδεξιά.

Μας παίρνει άραγε να συνεχίσουμε να χαρίζουμε πιονάκια στον αντίπαλο; Ίδωμεν…

Συνέχεια στο άρθρο...