Μη σκέφτεσαι καθόλου! Τώρα όμως σκέψου, σκέψου, σκέψου…

Ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος σε βάρος του 88χρονου που πυροβόλησε τους ληστές!

Μάλιστα…

Με αφορμή την διαδικτυακή κουβέντα που ξέσπασε με μερικούς μπερδεμένους (ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι τους αγαπάω) φίλους μου, ας ξεκαθαρίσουμε τα εξής:

Στην περίπτωση του παππού που πυροβόλησε τους ληστές οι οποίοι μπούκαραν στο σπίτι του στη Γλυφάδα, η συζήτηση ΔΕΝ γίνεται για τον 88χρονο per se. Θα αποφασίσει ούτως ή άλλως η δικαιοσύνη σχετικά με την τύχη του και οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Να τη σεβαστούμε λέω. Απλώς να τη σεβαστούμε και όχι αναγκαστικά να την εμπιστευόμαστε.

Η κουβέντα όμως εδώ έχει να κάνει με τη συνολική αντιμετώπιση των εκάστοτε 88χρονων ή οτιδηποτέχρονων βρίσκονται αντιμέτωποι με την εισβολή κακοποιών στο σπίτι τους (των οτιδηποτέχρονων) και το αν και κατά πόσον ένας νόμος που προβλέπει τη δίωξη ανθρώπων που αμύνονται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, είναι ενδεχομένως προβληματικός.

Ο βασικός προβληματισμός:

Όταν δύο άνθρωποι, ο Χ και ο Υ, βρίσκονται αντιμέτωποι σε μια κατάσταση η οποία μπορεί δυνητικά να εξελιχθεί σε δίλημμα του τύπου "Ο θάνατός σου, η ζωή μου!", και η κατάσταση οφείλεται αποκλειστικά στον Υ, δικαιούμαστε να κάνουμε λόγο για δικαιώματα στη σωματική ακεραιότητα ή ακόμα και τη ζωή του Υ;

Και η δική μου προσωπική απορία. Πώς έχουν καταντήσει έτσι οι σύγχρονες κοινωνίες; Επεκτείνουν απ’ τη μία ολοένα και περισσότερο τη νομική εμβέλεια και τις κυρώσεις σχετικά με τις απροσδιόριστες και εντελώς υποκειμενικές συνέπειες του λόγου και από την άλλη αρνούνται πεισματικά να αφήσουν εκτός νομικής κρίσης περιπτώσεις όπου παραβιάζεται κάποιο αντικειμενικό όριο, όπως το άσυλο της κατοικίας. Χωρίς να θέλω να γίνω εριστικός στο συγκεκριμένο θέμα, διαβάζω εδώ:

Άρθρο 9: (Άσυλο της κατοικίας)

1. H κατοικία του καθενός είναι άσυλο. H ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Kαμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
2. Oι παραβάτες της προηγούμενης διάταξης τιμωρούνται για παραβίαση του οικιακού ασύλου και για κατάχρηση εξουσίας και υποχρεούνται σε πλήρη αποζημίωση του παθόντος, όπως νόμος ορίζει.

Και αναρωτιέμαι: Όταν κινδυνεύει η ζωή μου, η πρόταση του νόμου είναι ότι άμα θέλω να αποφύγω μια πιθανή δίκη, θα πρέπει να αρκεστώ στην αποζημίωση από έναν πιθανό μου θάνατο;

- Ώπα ρε φιλαράκι! Μιλάμε για τους νόμους και το Σύνταγμα. Μη σκέφτεσαι. Μη σκέφτεσαι καθόλου! Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, την οποία έχουμε στην κατοχή μας. Οποιαδήποτε σκέψη έξω απ’ το πλαίσιο που ορίζεται από το Σύνταγμα, είναι λάθος.

- Ναι, αλλά υπάρχουν συντάγματα και σε άλλες χώρες τα οποία διαφέρουν απ’ το δικό μας και…

- Το δικό μας είναι το σωστό. Το ορθόδοξο!

[διακοπή για διαφημίσεις]

Επιστροφή στην πραγματικότητα. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε εικόνα το ισχύον νομικό πλαίσιο στην περίπτωση του 88χρονου της Γλυφάδας; Τι ακριβώς ζητάμε από έναν άνθρωπο που δεν πείραξε κανέναν και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τεράστια ψυχολογική πίεση και τον υπαρκτότατο κίνδυνο του να χάσει ακόμα και τη ζωή του, την ώρα που κάποιοι παραβίασαν το σπίτι του; Να τριμάρει το μέγεθος της αντίστασής του, αφουγκραζόμενος τις διαθέσεις των καταπατητών, σαν να πρόκειται για κάποιο επίλεκτο στέλεχος ομάδας καταστολής βίας; Ποιες είναι οι επιλογές αυτού του ανθρώπου προκειμένου να δείξει πίστη στους νόμους και το Σύνταγμα και παράλληλα να μην μπλέξει με τη δικαιοσύνη; Να μην αντισταθεί; Να αφεθεί στις (μάλλον όχι αγαθές) διαθέσεις των καταπατητών; Να καταπνίξει την οργή του και να καταπιεί τον φόβο του; Ή μήπως τελικά να σκεφτεί:

- Σκέψου Βρασίδα! Να φύγω από την μπαλκονόπορτα; Δεν προλαβαίνω. Ωωωω… Να τους εκεί, στο χολ! Και ο ένας κρατάει και όπλο. Θάρρος Βρασίδα, θάρρος. Τρέμουν τα χέρια μου. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Γιατί σ’ εμένα; Αν καταφέρω να χτυπήσω με το ρόπαλο αυτόν απ’ τη μεριά μου με το μαχαίρι, μπορεί να έχω το χρόνο μετά να καταφέρω κι τον άλλον. Μια στο κεφάλι και… Αλλά για στάσου! Μπορεί να τον σκοτώσω. Να σημαδέψω το χέρι του; Και με πόση δύναμη για να μην τους κάνω ζημιά και δικαστώ μετά για κακούργημα; Αλλά έτσι; Τι θα γίνει αν δεν τον βγάλω εκτός μάχης και μου επιτεθούν δύο μετά; Κι αν με πυροβολήσει μετά ο άλλος; Όρμα Βρασίδα. Πάρε βαθιά ανάσα και όρμα. Κι αν τους σκοτώσεις όμως; Σκέψου Βρασίδα. Σκέψου, σκέψου, σκέψου…

Μήπως κάπου παραλογιζόμαστε;

ΥΓ 1
Προφανώς η απάντηση στα παραπάνω δεν είναι απλή. Σε ένα νομικό σύστημα που θα αθώωνε προκαταβολικά τις σωματικές βλάβες ή τους σκοτωμούς εντός σπιτιού από τον ιδιοκτήτη, θα μπορούσε να ανοίγει το δρόμο τον κάθε κακοποιό να κουβαλάει τα θύματα στο σπίτι του για να τα σκοτώσει με την άνεσή του. Δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις σε τέτοια θέματα. Ενίοτε όμως υπάρχουν απλές ερωτήσεις και ζητήματα προς προβληματισμό, όπως: Μήπως θα πρέπει να εξετάζεται το με ποιον τρόπο βρέθηκε ο Υ εντός του σπιτιού του Χ, πριν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα σωματικής ακεραιότητας και ζωής του Υ; Έτσι, προς προβληματισμό…

ΥΓ 2
- Ναι, ωραία, και ο Τζήμερος και ο Άδωνις επίσης υποστηρίζουν ότι ο καθένας θα έπρεπε να πυροβολεί ελεύθερα εντός του σπιτιού του.
- Άντε να δούμε πότε θα αρχίσουμε σ’ αυτήν τη χώρα να συζητάμε επί των θέσεων και όχι επί του ποιος αποδεδειγμένος καραγκιόζης επιχειρηματολογεί υπέρ μιας θέσης!