Πέμπτη 1 Ιουλίου 2021

Νότης Μπατσής, 10 Μήνες μετά την Αυλαία

Αν είχαμε το φανταστικό προνόμιο να βρισκόμαστε στη θέση ενός εξωτερικού και διαρκούς παρατηρητή της ζωής και της πορείας των ανθρώπων, ποιες εκφάνσεις άραγε θα ήταν αυτές με τις οποίες θα καταπιανόμασταν; Οι προσωπικές στιγμές ή οι κοινωνικές; Έχω την εντύπωση ότι μετά το αρχικό και σύντομο ξεθώριασμα του συνδρόμου της κλειδαρότρυπας, τελικά και πάλι οι κοινωνικές στιγμές θα ήταν αυτές που θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον μας. Γιατί; Επειδή αυτό είναι ο άνθρωπος και μόνο με κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε. Μια μονάδα η οποία επηρεάζεται από το αχανές μωσαϊκό ανθρώπων και το επηρεάζει στη συνέχεια σε κάποιον βαθμό, μικρό ή μεγάλο.

Γειτονιά, σχολείο, πανεπιστήμιο, ομάδες, γήπεδα, μπαράκια και club, σύλλογοι δραστηριοτήτων, ομαδικά χόμπι. Σημεία συναναστροφής του χώρου και του χρόνου. Κάποιοι μιλάνε μεγαλόφωνα και κάποιοι είναι μαζεμένοι. Κάποιοι εκφράζονται και ανακαλύπτουν. Κάποιοι αφοσιώνονται σε πράγματα και κάποιοι άλλοι σε ανθρώπους. Κάποιοι διδάσκουν. Κάποιοι παρατηρούν. Κάποιοι χορεύουν, πίνουν, φλερτάρουν, γυμνάζονται, διαβάζουν, μορφώνονται, ταξιδεύουν, αθλούνται, πηγαίνουν στο θέατρο, επιδίδονται σε γαστριμαργικές απολαύσεις, κυνηγάνε τις συγκινήσεις, αράζουν στο σπίτι και απομονώνονται, αφήνονται, μαλώνουν, κατακρίνουν, υποδεικνύουν, ενθαρρύνουν, βοηθάνε, δοκιμάζουν.

Για όλους έχει μερίδιο ο παραπάνω μπουφές κοινωνικών στιγμών. Κάποιοι λίγοι καταφέρνουν παράλληλα να τραβήξουν την προσοχή των άλλων. Και είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί οι οποίοι γνωρίζουν τον εαυτό τους τόσο καλά ώστε καταφέρνουν να χαρίζουν την προσοχή τους όπου και όπως νομίζουν.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Οι προαναφερθέντες λίγοι διαμορφώνουν την δική μας οπτική. Ενώ οι ακόμα λιγότεροι έχουν πάντα ξεκάθαρη την δική τους.

10 Μήνες Μετά

Στη ζωή και την πορεία του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, ο Νότης, αν μη τι άλλο, τράβηξε την προσοχή των άλλων. Αλλά αυτό αφορά τη δική μας οπτική.

Προβληματίστηκα πολύ σχετικά με το αν η εικόνα που έχω για τον πατέρα μου είναι στρεβλή, μέσα από τη δική μου θετικά προκατειλημμένη ματιά, αλλά στο τέλος της ημέρας καταλήγω πάντοτε στο εξής: Έζησε μια πραγματικά ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή. Είχε το προνόμιο να χαρίζει διαρκώς την προσοχή του σε όλα εκείνα που τον γοήτευαν. Θάλασσα. Ιστιοπλοΐα και σκάφη. Αγώνες. Επιστήμη. Διδασκαλία. Συζητήσεις κάτω απ’ τα αστέρια με σταματημένο τον χρόνο. Μακροχρόνιες φιλίες με μικρούς και μεγάλους. Ιδιόρρυθμο χιούμορ. Μεγάλα ταξίδια. Δύο φορές ο διάπλους του Ατλαντικού με ιστιοφόρο. Τα εγγόνια του στα τελευταία χρόνια. Και όλα αυτά χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ στη ζωή του πλούσιος με την ποσοτικά μετρήσιμη έννοια. Μόνο με την ποιοτικά θαυμαστή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν υπήρξε η κλασική άνοδος και η πτώση. Υπήρξε η άνοδος και το πλατό. Με μικρά πάνω και κάτω από την ευθεία. Ένας τυχερός άνθρωπος που πορεύθηκε σ’ αυτά που προτιμούσε, μαζί με τους ανθρώπους που επηρέασε και τον ήθελαν μαζί τους.

Πώς καταφέρνει κανείς κάτι τέτοιο; 

Ο πατέρας μου ήξερε το μυστικό βαθιά μέσα του, έστω κι αν (υποθέτω ότι) δεν το συζήτησε ποτέ με κανέναν. Ο Νότης δεν κουβαλούσε ποτέ του βαριές άγκυρες. Δεν άφησε ποτέ κανένα δυσάρεστο πρόσωπο ή κάποια δυσάρεστη διάδραση να του αποσπάσουν έστω και ελάχιστα λεπτά απ’ τη ζωή του. Μπορούσε να συζητήσει για τα πάντα αλλά προσπερνούσε οποιαδήποτε εξοργιστική θέση ή άσχημη συμπεριφορά με ένα διακριτικό, βαρύτονο και χαμηλόφωνο:

- Καλά, άστον να λέει. Είναι κονιόρδος.

Και εκεί αποχωρούσε οριστικά από κάθε διένεξη. Ο Νότης είχε αποφασίσει ότι του άρεσε μόνο να θαυμάζει και ποτέ να οικτίρει ή να καταριέται. Και έβρισκε διαρκώς καινούρια πράγματα, μικρά ή μεγάλα, για να θαυμάζει και να τους χαρίζει το ενδιαφέρον του. Τόσα πολλά για να τα απαριθμήσω! Το φινετσάτο παιχνίδι του Federer και το παλαβό παιχνίδι του Kyrgios. Τις νέες τεχνολογίες. Τη φωνή του Serj Tankian όταν άκουσε κατά λάθος το Chop Suey. Ωωω ναι! Όσο κι αν με κορόιδευε για τη βαβούρα του hard rock, στο συγκεκριμένο τραγούδι, το αρχικό του χαμογελαστό «Θα κουφαθείς μ’ αυτά που ακούς.» το αντικατέστησε ένα «Τι τραγουδάει ρε ο άνθρωπος!». Και το ξανάκουσε 2 φορές συνεχόμενα. Συνεχίζουμε. Την εγγονή του Ελένη για το χορό της. Τον μικρό Νότη για τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίον μιλάει και εκφράζεται. Τον George Carlin (με ελληνικούς υπότιτλους). Το άρρωστο χιούμορ του Remi Gaillard. Τις καινοτομίες σε Formula 1 και America’s Cup. Την κάθε επιτυχία καθενός από τους γνωστούς και φίλους στον χώρο της ιστιοπλοΐας.

Κάπως έτσι πορεύθηκε έως τις 4 Αυγούστου 2020. Κύπελλο Βορείου Αιγαίου 2020 εις μνήμην του επίτιμου προέδρου και φίλου του, Σταύρου Κωνσταντινίδη. Ο Νότης Μπατσής έχασε τη ζωή του, όταν σε ηλικία 80 ετών βούτηξε μέσα στο λιμάνι του Ναυτικού Ομίλου για να βγάλει ένα σκοινί που μπλέχτηκε στην προπέλα του σκάφους κατά την αναχώρηση, και τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. ΝΟΘ, De Mar A Mar, ιστιοπλοϊκοί αγώνες, βουτιά. Ένα σκηνικό, τόσο χαρακτηριστικό και βγαλμένο μέσα από τη ζωή του, έμελλε να αποτελέσει και την τελευταία μας ανάμνηση γι’ αυτόν.

10 μήνες μετά, δεν έχει φύγει ούτε μια μέρα μέσα από τις σκέψεις μου. Και ακούω από πολλούς να μου λένε, όταν τον συζητάμε, ότι «ένας τέτοιος άνθρωπος έτσι θα προτιμούσε να φύγει». Κάνουν λάθος! «Προτιμούσε», «θα ήθελε» και άλλες τέτοιες εκφράσεις χρησιμοποιούνται από όλους εμάς που, εντελώς ανθρώπινα, αδυνατούμε να διαχειριστούμε τερματικά γεγονότα για ανθρώπους που αγαπήσαμε. Έτσι προτιμούμε να αντικαταστήσουμε τα τερματικά γεγονότα με αναφορές σε ένα μεταβατικό ταξίδι κατά το οποίο η συζήτηση για τις επιθυμίες του φαίνεται να έχει νόημα. Αλλά αυτό είναι η δική μας οπτική. Η οπτική του Νότη; Όχι, δεν προτιμούσε να φύγει έτσι. Γιατί απλά δεν ασχολήθηκε καν με την φυγή! Είπαμε. Έζησε τη ζωή του χαρίζοντας την προσοχή και την ενέργειά του αποκλειστικά σ’ αυτά που ο ίδιος επιθυμούσε. Κλείνοντας την αυλαία σε ένα σκηνικό δευτερολέπτων. Στο δικό μου το μυαλό, και όχι για ψυχολογικούς λόγους, αυτό δεν ήταν θάνατος. Ήταν απόδραση απ’ αυτό που λίγο-πολύ φοβόμαστε όλοι.

Μου λείπει πολύ. Ιδίως τους πρώτους μήνες, κάποιες στιγμές ο ορθολογισμός μου κλονίστηκε από σκέψεις αναμενόμενες μεν, ανούσιες δε, σχετικά με το τι έγινε στις 4 Αυγούστου και τι θα μπορούσε να είχε γίνει.

Αλλά κάπου εκεί, στον Νοέμβριο του 2020, ήρθαν οι ACDC με το Power Up. Με τον Brian Johnson στα 73 του, με τη γνώριμη τραγιάσκα, να κουνιέται και να βγάζει φωνές όπως όταν ήταν 40, τον Angus Young στα 66 του να χτυπιέται με την κιθάρα όπως το 1990 (http://bit.ly/ACDCRealize) και με στίχους εφήβων που δεν μασάνε μία στη σημερινή αποστειρωμένη πραγματικότητα. Και μου υπενθύμισαν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν χαρίζουν απλώς την ενέργειά τους σε κάτι, σε κάποια φάση της ζωής τους. Κάποιοι άνθρωποι είναι αυτό το κάτι.

Μου λείπει πολύ αλλά τον θαυμάζω περισσότερο! Με τους δικούς του όρους.

- Νότη μου, θα τρέξουμε έναν ακόμα αγώνα;

- Ούτε δύο.



 


Share: