Η Χυδαία Επιβολή του Ισχυρού (Πραγματική Ιστορία στην Ελλάδα του 2018 – ΜΕΡΟΣ 2ο)

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Αν δεν έχετε διαβάσει το 1ο μέρος εδώ, σταματήστε τώρα. Δεν θα έχετε κανένα σοβαρό στοιχείο για να αξιολογήσετε τη συγκεκριμένη πραγματική ιστορία.

---

Οι διάδρομοι του τρόμου σε στιγμές χαλάρωσης!

Μια Παρένθεση

Έστω ότι για τους Χ λόγους διαφωνίας, και με την προϋπόθεση ότι δεν έχει υποστεί βία ή κάποιου είδους αδικία, ο Βρασίδας αποφασίζει να ρίξει μια μπουνιά στον Ζαχαρία; Πως θα χαρακτηρίζατε την πράξη; Σκεφτείτε το προσεκτικά και κρατήστε την απάντηση.

Εντάξει; Προχωράμε…

Ας υποθέσουμε τώρα ότι τη μπουνιά στον Ζαχαρία δεν την έδωσε ο Βρασίδας αλλά η λεπτεπίλεπτη Εύα, η οποία προσεβλήθη από κάποιο σεξιστικό σχόλιο του θύματος. Τώρα; Πώς σας ακούγεται η συγκεκριμένη πράξη; Είναι αποδεκτή;

Και ας υποθέσουμε ότι την μπουνιά δεν την έφαγε ο Ζαχαρίας αλλά ο Mike Tyson. Εεε καλά, έλα τώρα! Ποιο θύμα;

Οπότε; Τι γίνεται με την πράξη τελικά; Δεν είναι κατακριτέα αν κάποιος αντέχει το ξύλο (σχεδόν Επίκληση στις Συνέπειες); Δεν είναι κατακριτέα αν συμφωνούμε με τα ελατήρια του θύτη (Double Standard);

Και η Κατάληξη

Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και ο Δράκος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας αλλά:

1. Δεν υπήρξε καμιά παρκαρισμένη Mercedes Benz CLK του 2015 στις θέσεις των ασθενοφόρων.
2. Δεν υπήρξε κανένας Πρόεδρος και καθόλου κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ πρόσωπα. Υπήρξαν όμως γύφτοι (sic) οι οποίοι τραμπούκισαν τους πάντες υπό την πλήρη και πιθανώς άνωθεν επιβεβλημένη ανοχή αστυνομίας και security.
3. Δεν υπήρξε απλώς ένας κουστουμάτος τραυματίας και δύο τρισβερκάδες. Υπήρξε ένας γύφτος τραυματίας με ένα πληγωμένο (από μαχαίρι) δάχτυλο, ο τρισβερκάς πατέρας του και ο αδερφός του, καθώς και μια συνοδεία από 10-15 γύφτους και γύφτισσες, πίτα στη βρομιά και στα tattoo, οι οποίοι άνοιγαν κουρτίνες και παραβάν και ορμούσαν μέσα την ώρα μικροεπεμβάσεων, κουβαλώντας πιθανώς έναν σκασμό μικρόβια σε δωμάτια τα οποία έπρεπε να βρίσκονται απομονωμένα από τους επισκέπτες.

Σημαίνει μήπως αυτό ότι έχουν οι γύφτοι κάποια φυλετική ροπή προς το έγκλημα και την παρανομία; Μήπως έχουν κάποια φυλετική σχέση με τη βρομιά; Μήπως είναι οι μόνοι που κουβαλάνε μικρόβια; Προφανώς όχι! Οποιοσδήποτε ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης, ζει μέσα στη βρομιά και καταλήγει να ρέπει προς παραβατικές συμπεριφορές. Είναι ζήτημα επιβίωσης η παραβατικότητα και η μη σπατάλη ενέργειας σε πολυτέλειες τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες όσοι ζούμε στο τυπικό δυτικό σπιτάκι μας.

Κι όμως, παρά τα όσα γράφονται παραπάνω, υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλά άτομα τα οποία ακούγοντας το 1ο μέρος της ιστορίας ένιωσαν την οργή τους να ξεχειλίζει απέναντι στον κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ τύπο και τους μπράβους του, μόνο και μόνο για να νιώσουν 100% προδομένοι από το 2ο μέρος και την ρατσιστική επίθεση στους καημένους τους Ρομά, πόσο μάλλον τώρα που κάποιος διανοείται να τους αποκαλέσει και γύφτους. Η πράξη του επαναλαμβανόμενου τραμπουκισμού περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις κατηγορίες εις βάρος του "εγκεκριμένου" κατατρεγμένου και τη χρήση μιας παράνομης λέξης. Και ο υπογράφων το συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να είναι λογικά ένας κρυφοδεξιός ρατσιστής. Ο οποίος, αν δεν είχε αναλωθεί σε έναν ολόκληρο πρόλογο με έναν φανταστικό πλούσιο, διάσημο και αναιδή πρόεδρο, θα ήταν αδύνατο να γράψει την ιστορία εξ’ αρχής με τους πραγματικούς συντελεστές, χωρίς να χαρακτηριστεί αστραπιαία Χρυσαυγίτης.

Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά οι τραμπουκισμοί, πίσω απ’ τους οποίους μπορούμε ή θέλουμε να εντοπίσουμε ελατήρια, δεν μεταβάλλονται αυτόματα σε κάτι άλλο. Συνεχίζουν να είναι τραμπουκισμοί. Η αποδοχή του συνθετικού "κωλο" μπροστά απ' τον πλούσιο και η απόρριψη της μη πολιτικά ορθής λέξης "γύφτος", είναι ενδεικτικές καταστάσεις του συναισθηματικού βραχυκυκλώματος με το οποίο αντιμετωπίζετε κάποιοι την ουσία των προβλημάτων. Και το γεγονός ότι, προκειμένου να διηγηθώ το συγκεκριμένο περιστατικό, αναγκάζομαι να επινοήσω πρώτα μια ιστορία με εγκεκριμένους απεχθείς χαρακτήρες που θα προλειάνει το έδαφος απέναντι σε αριστερίζοντες και "κοινωνικά ευαίσθητους", κάνει απλώς τα μυαλά μου να πονάνε.

Ας κλείσουμε απλώς με τους κομπάρσους της όλης ιστορίας! Παραμερίστηκαν και υπέστησαν σοβαρή ψυχολογική βία (αυτοί που μου έμειναν στο μυαλό τουλάχιστον):

1. Ένας 35αρης από τροχαίο, ο οποίος πονούσε πολύ στο στήθος.
2. Ένας 40αρης με σωληνάκια και σοβαρή δυσκολία στην αναπνοή, ακινητοποιημένος πάνω σε καροτσάκι.
3. Ένα παλικαράκι πάνω σε φορείο, με το πόδι του σε κακό χάλι και γδαρμένη βάρβαρα ολόκληρη την αριστερή μεριά του προσώπου του.
4. Ένα κοριτσάκι, εικάζω 4-5 χρονών, με πιθανό κάταγμα στο πόδι του, το οποίο δεν έπαψε να κλαίει κατατρομαγμένο για πάνω από τρίωρο, γαντζωμένο στην αγκαλιά πότε του μπαμπά και πότε της μαμάς. Οι οποίοι πέρασαν όλο αυτό το διάστημα της αναμονής όρθιοι!
5. Μια κοπέλα στα 25-30, ίσως η μοναδική χωρίς συνοδό, η οποία μόρφαζε από τον πόνο και έκλαιγε μόνη της, όρθια σε μια γωνία για πάνω από μισή ώρα. Σε κάποια φάση έφυγα σε ένα διπλανό δωμάτιο της βραχείας νοσηλείας, τράβηξα μια καρέκλα προς την πόρτα και την φώναξα να καθίσει. "Μα θα χάσω τη σειρά μου" μου είπε. "Θα στην κρατήσω εγώ και θα έρθω να σε φωνάξω" της απάντησα. Και το χαμόγελο ανακούφισης που μου χάρισε επειδή βρέθηκε κάποιος να ενδιαφερθεί γι' αυτήν, με αποζημίωσε πλήρως για τις ώρες της ταλαιπωρίας.

Απλώς, όλοι οι παραπάνω δεν είχαν την ευκαιρία να καταθέσουν πιστοποιητικό κοινωνικής κατάστασης, ώστε να έχουν δικαίωμα στη διαμαρτυρία.