Ο Μαύρος Αχιλλέας και ο Γυμνός με τα Χέρια στις Τσέπες!

- Πώς κάνετε έτσι ρε; Και τι έγινε δηλαδή που θα παίξουν μαύροι ηθοποιοί τον Αχιλλέα, τον Πάτροκλο και τον Δία στο Troy: Fall of a City;

- Τι έγινε; Απολύτως τίποτα που δεν έχει γίνει ήδη. Αλλά επειδή βρισκόμαστε πλέον καταμεσής σε μια εποχή στην οποία "απαγορεύονται" κάποιου συγκεκριμένου είδους συζητήσεις και ο κόσμος καλείται να πολώνεται αστραπιαία ως πολέμιος ή απολογητής της κάθε επίκαιρης διχογνωμίας, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: Πόσο πολύ μας έχει πολτοποιήσει τα μυαλά η πολιτική ορθότητα ώστε να...

- Έλεος πια! Για όλα τελικά σας φταίει η δήθεν δικτατορία της πολιτικής ορθότητας και τείνετε να τα φορτώνετε όλα σ’...

- ΣΚΑΣΕ. Και διάβασε παρακάτω.

Κρίσεις και Προτάσεις
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα το εξής:

Κάθε φορά που συζητιέται ένα τέτοιο ζήτημα, οι θέσεις χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες.
Υπάρχουν οι κρίσεις οι οποίες... εχμ... κρίνουν κάποιο ζήτημα και οι προτάσεις που αποπειρώνται να το χαρακτηρίσουν χρωματίζοντάς το με κάποια νομικά ή/και ηθικά χαρακτηριστικά και να προτρέψουν σε ανάλογες ενέργειες.

Κρίσεις: "είναι μαλακία", "είναι ένα ηλίθιο και ανιστόρητο έργο", "είναι αριστούργημα", "τι ακριβώς προσπαθούσε να πετύχει ο σκηνοθέτης;", "η ιδέα και μόνο είναι γελοία" κλπ.

Προτάσεις: "θα έπρεπε να απαγορευτεί", "αυτό το έργο είναι βλάσφημο" (γλυκοκοιτάζουμε έμμεσα τη θεσμική παρέμβαση), "να παρέμβει το ΕΣΡ" και "να υπογράψουμε ένα petition".

Προφανώς, και στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία περιλαμβάνουν το δικαίωμα στη σκέψη και την έκφραση, οι κρίσεις (πρέπει να) είναι καθόλα αποδεκτές. Συμφωνούμε; Αν συμφωνούμε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι προτάσεις δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτές. Γιατί; Μα ακριβώς επειδή προτρέπουν σε ενέργειες οι οποίες θα μπλοκάρουν κάποιου συγκεκριμένου τύπου σκέψη και έκφραση. Αν πάλι δεν συμφωνούμε, σκασμός και δρόμο από δω! (Κατάλαβες τι έκανα μόλις τώρα, έτσι;)

Η θέση της Πολιτικής Ορθότητας: Γενικά ναι, αλλά οι προτάσεις που επιδιώκουν να περιορίσουν τις μη πολιτικά ορθές κρίσεις είναι αναγκαίες.

(Μη με μαρτυρήσετε παρακαλώ στον Δημητρά)

Οπότε, τώρα που κάναμε αυτό το ξεκαθάρισμα, ας προχωρήσουμε στις παρακάτω απαντήσεις:

FB status: Δεν σέβονται τίποτα πια; Μαύρος ο Αχιλλέας; Να μην δει κανείς τη συγκεκριμένη σειρά. Η πολιτική ατζέντα που θέλει τους μαύρους σε όλες τις θέσεις, πρέπει κάποτε να σταματήσει.

Chill out! Θα συμφωνήσουμε μεν πως το όλο σκεπτικό του μαύρου Αχιλλέα είναι τουλάχιστον γελοίο αλλά απ’ την άλλη, κανένας δεν σε υποχρεώνει να δεις κάτι που δεν θέλεις. Κανένας. Συνεπώς σταμάτα να ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι δεν θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι και να ηδονίζεσαι με την ιδέα της μαζικοποίησης των αντιδράσεων. Τις αναλύσεις σου σχετικά με το γελοίο του πράγματος να τις ακούσουμε ευχαρίστως.

[Και ξαφνικά σκάει μύτη ο πολιτικά ορθός, ο οποίος ξοδεύει πάνω από τα μισά στάτους του για να νουθετεί τους πάσης φύσεως παραστρατημένους. Ξέρετε, αυτός ο τύπος ο οποίος θεωρεί ρατσιστή αυτόν που θα κάνει έστω και κουβέντα σχετικά με το πόσο ενοχλείται με τον μαύρο Αχιλλέα από τη Φθιώτιδα. Ναι, μιλάμε για τον ίδιο που θα σκάσει μύτη στα σχόλια και θα μας πει για τους μαύρους μπασκετμπολίστες Σοφοκλή παλαιότερα και Γιάννη στις μέρες μας, συγκρίνοντας την αρχαία εποχή με την εποχή της παγκοσμιοποίησης.]

FB status: Καλά του τα πες. Στην τελική οι συγκεκριμένοι ήρωες δεν είναι ιστορικά αλλά μυθικά πρόσωπα και συνεπώς δεν υπάρχει κάποια δέσμευση στη μορφή και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους. Δεν είναι υποχρεωτική η πιστή απόδοση του έργου. Άσε που κάποια μεγάλα έργα, όπως η Ιλιάδα, αποτελούν παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και είναι απόλυτα θεμιτό να τα παρουσιάζει ο εκάστοτε καλλιτέχνης προσαρμοσμένα στον δικό του τρόπο. Τέλος, οι αντιδράσεις στο "Troy: Fall of a City" για τη συμμετοχή μαύρων ηθοποιών στους βασικούς χαρακτήρες, έχουν τη ρίζα τους στα ρατσιστικά πρότυπα άλλων εποχών, όπου οι λευκοί πρωταγωνιστούσαν στα πάντα.

Σοβαρά; Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο δημοτικό και συγκεκριμένα στα λεξικά για να δούμε τι είναι οι μυθικοί ήρωες.

ήρωας ο [íroas]:

1. στην αρχαία ελληνική μυθολογία θνητός με εντελώς ξεχωριστές ικανότητες και ιδιότητες, που λατρευόταν μετά το θάνατό του
2. α. που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις, με εξαιρετικό θάρρος, τόλμη και γενναιότητα
   β. που διακρίνεται για το ήθος, την αρετή και την αυτοθυσία του στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού
3. α. καθένα από τα δρώντα βασικά πρόσωπα ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου
   β. το κύριο πρόσωπο ενός συμβάντος

Προφανώς αναφερόμαστε στο 3α. Αυτά τα πρόσωπα που περιέχονται στον ορισμό 3α έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. δεν είναι αυτόνομα αλλά αποτελούν βασικά συστατικά ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου. Κάθε ένα τέτοιο έργο περιγράφει μία ιστορία και η ιστορία αυτή, πέρα από τα πρόσωπα στα οποία βασίζεται, είναι άρρηκτα συνυφασμένη και με το συνολικότερο πλαίσιο στο οποίο οριοθετείται το σκηνικό. Είναι προφανώς ΟΚ να αποδώσεις το έργο με μικρές προσαρμογές στα σύγχρονα ήθη (ώστε να αγγίξει περισσότερο το έργο τους θεατές) και με αλλαγές στο ντύσιμο (με μέτρο), σε μερικές ιδιότητες των χαρακτήρων και σε μερικά κομβικά σημεία της ιστορίας, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί μέχρι εκεί; Όχι επειδή θα σε κυνηγήσει κάποιος και θα σου επιβάλει κυρώσεις αλλά επειδή από ένα σημείο και μετά θα παράγεις ένα εξάμβλωμα του έργου το οποίο ουδεμία σχέση έχει πλέον με τη βάση της ιστορίας.

Το χρώμα, η καταγωγή, το κοινωνικό πλαίσιο, η εθνικότητα, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, το φύλο, καθώς και η κατάληξη μιας ιστορίας δεν μπορούν να αλλάξουν επειδή τότε, δεν μιλάμε πια για την ίδια ιστορία. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά ο Τρωικός Πόλεμος παύει να είναι ο Τρωικός Πόλεμος τη στιγμή που πολεμάνε μαύροι Έλληνες, όταν πολεμάνε οι Κοσσοβάροι με τους Τρώες, όταν ηγείται της εκστρατείας των Ελλήνων ένα λαϊκό παιδί από την Πύλο, ο Βρασίδας, όταν το Δωδεκάθεο περιλαμβάνει Αφροαμερικάνους και Κορεάτες, όταν η αφορμή για τον πόλεμο γίνεται με την αρπαγή της Κακάσχημης Καπνικαρέας και όταν κερδίζουν τελικά οι Τρώες. Μιλάμε για κάποια άλλη ιστορία, ενός κατά πάσα πιθανότητα ατάλαντου ή στερεμένου παραγωγού, ο οποίος αδυνατεί να στήσει μια δική του ιστορία ή έναν δικό του νέο ήρωα και στραπατσάρει κάτι ήδη αναγνωρισμένο για να υιοθετήσει το brand και να καρπωθεί τον ντόρο από τις αντιδράσεις των οπαδών του. H ίδια ιστορία με άλλο όνομα και άλλα ονόματα πρωταγωνιστών απλώς θα πήγαινε άπατη.

Όσο για τα επιχειρήματα περί ρατσιστικών αντιδράσεων, είναι ακόμη πιο φαιδρά και από τις αυτιστικές αντιδράσεις των απολογητών του μαύρου Αχιλλέα. Αν μιλήσουμε για κλασικά έργα, ο Οθέλος θα έπαυε να είναι Οθέλος τη στιγμή που ο ομώνυμος ήρωας θα γινόταν κοκκινοτρίχης μανάβης απ’ τα φιόρδ και η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά δεν θα ήταν πια η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά αν ο Μπαρμπα-Θωμάς ήταν ξανθός ιδιοκτήτης φάρμας στο σοκολατοχωριό της Milka. Να μιλήσουμε και για κάτι πιο σύγχρονο; Το πολυαγαπημένο Django Unchained ήταν μια ταινία η οποία μας καθήλωσε για κάτι λιγότερο από 3 ώρες και πανηγυρίσαμε στο τέλος την καθολική ισοπέδωση των λευκών αφεντάδων από τον σχεδόν υπεράνθρωπο μαύρο σκλάβο, στην απόλυτη ιστορία εκδίκησης. Τη μέρα που θα γυριστεί το remake του Django Unchained με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy στο ρόλο του αλυσοδεμένου Βόρειου, ο οποίος έσπασε τις αλυσίδες του και τσάκισε τους λευκούς αφέντες που καταπίεζαν τους μαύρους σκλάβους στον Αμερικάνικο Νότο, θα γνωρίζουμε ότι το remake έγινε από κάποιον παντελώς ατάλαντο σκηνοθέτη ο οποίος προσπάθησε να καβαλήσει το έτοιμο brand του υπερταλαντούχου Tarantino και να καρπωθεί τις τότε αντιδράσεις της πολιτικής ορθότητας. Μόνο που εμείς, οι εκτός πολιτικής ορθότητας, θα χλευάζουμε παρέα μ’ εσάς, την ίδια ώρα που θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του σκηνοθέτη να γυρίσει τη μαλακία του. Και απλά δεν θα πάμε να τη δούμε. Ααα... Επίσης εντελώς πληροφοριακά, θα στραβώσουμε και με έναν μελλοντικό Οβελίξ με six pack. Ίδια λογική.

Παγκόσμια κληρονομιά η Ιλιάδα; Σίγουρα. Αλλάζει κάτι στα της προηγούμενης επιχειρηματολογίας η καταγωγή ενός γιδέμπορα ο οποίος παραποιεί ένα brand και περιμένει να εισπράξει από τον θόρυβο των αντιδράσεων; Ίσως να άλλαζε αν ο συγκεκριμένος γιδέμπορας ήταν ο ίδιος ένας ήρωας μιας ιστορίας. Αλλά δεν είναι.

FB status: Μια παραγωγή του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά από τις ερμηνείες της και όχι από την πιστότητα των ηρώων της, ιδίως όταν αυτοί είναι φανταστικοί. Κανονικά κάποιος πρέπει να τη δει πρώτα για να αποφανθεί.

Όχι. Δεν οφείλουμε τίποτα σε όποιον (επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως) ατάλαντο παραποιεί ένα έτοιμο brand για να ωφεληθεί απ’ τις αντιδράσεις. Ούτε σεβασμό ούτε λεφτά. Και ούτε και το πιστεύεις κι εσύ κατά βάθος. Απλώς στη δική σου λογική δεν γίνεται να είναι ποτέ λάθος κάτι που προβάλει μαύρους.

FB status: Όλα όσα λες είναι αποτέλεσμα της προκατάληψης ενάντια στην πολιτική ορθότητα. Έχουμε καταλήξει πλέον, όταν κάτι δεν συμφωνεί με τα δικά μας προσωπικά βιώματα και τις νόρμες μας, να το χρεώνουμε στην επιβολή της πολιτικής ορθότητας.

Όχι άδικα. Σε έναν κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο, οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας συμπεριφέρονται σαν να έχουν πλέον στα χέρια τους την απόλυτη αλήθεια, η οποία απαγορεύεται να συζητηθεί περαιτέρω.

Οι καταπιεσμένες ομάδες των παλαιότερων εποχών, όχι μόνο είναι κατακριτέο να τίθενται υπό αμφισβήτηση για οποιονδήποτε λόγο, αλλά καθίσταται πλέον επιβεβλημένο να συμμετέχουν στα πάντα σε συγκεκριμένα "ηθικώς δίκαια" ποσοστά. Μαύρος Δίας; Μαύρος Δίας. Πως μπορεί να υπάρχει ολόκληρο Δωδεκάθεο στο οποίο να αποδεχόμαστε να μην συμμετέχουν μαύροι. Επίσης (ρίχνω ιδέα τώρα) το Δωδεκάθεο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παταχθεί η χοντροφοβία. Ο μαύρος Δίας θα μπορούσε πολύ όμορφα να συνδυαστεί και με έναν Ποσειδώνα με πατσοκοίλια, προγούλια και δίπλες στο σβέρκο. Γιατί όχι; Μυθικά πρόσωπα είναι κι αυτά.

Και κάπως έτσι φτάνουμε σε ταινίες τύπου Star Wars: The Last Jedi. Μια ταινία του 2017 η οποία, πέρα από τη γυναίκα-πρωταγωνιστή (η οποία προσωπικά θεωρώ ότι ήταν πολύ καλή επιλογή), παραγέμισε από γυναίκες σε όλα τα πόστα. Τυχαία; Ίσως όχι. Αποτέλεσμα; Η ένταση που έβγαζε ο Kylo Ren μόνος του, ήταν υπερπολλαπλάσια από το ανάλατο αποτέλεσμα του πολυάριθμου γυναικείου cast. Τυχαία; Σίγουρα όχι. Μιλάμε για ταινία που πραγματεύεται τον πόλεμο. Και ο πόλεμος εκφράζεται καλύτερα από άνδρες λόγω φύσης. Και επειδή το βλέπω να έρχεται το σχόλιο για την εκθείαση του πολεμοχαρούς αντρικού προτύπου: Είναι η πολεμική έκφραση κάτι για το οποίο πρέπει να καυχιόμαστε; Καθόλου. Αλλά και πάλι, η καλλιτεχνική θεματολογία πραγματεύεται συνήθως ιστορίες πέρα από το ομαλό και το αναμενόμενο. Και πρέπει να τις πραγματεύεται με τους καταλληλότερους εκπροσώπους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν θα πήγαινα να παρακολουθήσω δίωρη ταινία από κάμερα κυκλοφορίας με ομαλή ροή κίνησης και υπέροχες οδηγικές συμπεριφορές, όσο κι αν αυτό θα ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να καυχιόμαστε ως κοινωνία.

Η πολιτική ορθότητα είναι εδώ πλέον για να επιβάλει διά της πίεσης, όχι τον καταλληλότερο για την απόδοση κάποιας ιστορίας, αλλά αυτόν που περιμένει στη σειρά. Γιατί; Επειδή του είχαν κλέψει τη σειρά τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτή η κατάσταση θεωρείται τελεσίδικα από πολλούς ως αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.

Κύριοι της πολιτικής ορθότητας, δεν είσαστε ευαισθητοποιημένοι. Είσαστε απλοί ρεβανσιστές. Και ο μαύρος Αχιλλέας είναι ένα κατάντημα της μετριότητας και της έλλειψης αυθεντικότητας, αξίες τις οποίες προβάλετε κατά κόρον.

Σας αποχαιρετώ με την αγαπημένη μου Ruth Brown (Ωωω ναι, είναι μαύρη!), την ώρα που τραγουδάει για το πατριαρχικό πρότυπο του sugar daddy. Έτσι, για να σας μπλοκάρω τον εγκέφαλο.

UPDATE 2024

4.1 στο IMDB. Καλά πήγε κι αυτό...