Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να καταστρώνουμε σχέδια και να προσδοκάμε αποτελέσματα. Αρχικά λιγότερο, μιας και χωρίς χαλινάρια, μα στη συνέχεια περισσότερο. Σχεδιάζουμε, ξανασχεδιάζουμε και συνεχίζουμε να σχεδιάζουμε έως ότου ο σχεδιασμός γίνεται σταδιακά η δεύτερή μας φύση, κάπου εκεί μετά τα 30 και κάτι. Θέλουμε τον χάρτη του μέλλοντός μας στρωμένο μπροστά στα μάτια μας. Και έτσι, χάνοντας την τριβή με το απρόσμενο, καταλήγουμε να ζούμε μέσα σε έναν διαρκή τρόμο, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με στόχους που πηγάζουν από επιθυμίες (και όχι από ανάγκες), αν πρώτα δεν διαθέτουμε ένα πλάνο επίτευξης αυτών των στόχων και έναν λεπτομερή οδηγό για το τι να περιμένουμε στη συνέχεια. Το αποτέλεσμα; Θλιβερό. Καταλήγουμε να υποβαθμίζουμε τις μεγαλύτερες και ιδίως τις απροσδόκητες επιθυμίες μας, μετατρέποντάς τες σε αδιάφορα σημεία πάνω στη χρονογραμμή της ζωής μας, όπου η σημαντικότητά τους χάνεται μέσα στο θόρυβο της σημαντικότητας των αναρίθμητων "πως", "πότε", "πρέπει" και "μετά". Και αναβάλλουμε διαρκώς.
Για την ακρίβεια, εθιζόμαστε τόσο πολύ στο σχεδιασμό ώστε καταστρώνουμε σχέδια ακόμα και σε έξωθεν επιβεβλημένους στόχους.
- Έξωθεν επιβεβλημένοι στόχοι; Δηλαδή;
- Η χρήση της λέξης "στόχος" εδώ αποτελεί ευφημισμό. Μιλάμε για καταστάσεις τις οποίες δεν ελέγχουμε αλλά θα τις συναντήσουμε αναγκαστικά. Όπως ο θάνατος! Και άσε να σου εξηγήσω τι εννοώ με την παρακάτω μίνι αφήγηση.
Παράλληλες Ιστορίες
Δύο παράλληλες ιστορίες εκτυλίσσονται μέσα σε μια εξαιρετικά συμπυκνωμένη εκδοχή του χρόνου. Οι δύο ιστορίες έχουν κοινή αρχή.
Έξωθεν επιβεβλημένος στόχος; Η θάλασσα.
ΚΟΙΝΗ ΑΡΧΗ
Ένα αγόρι ξεκινά την πορεία του, ακολουθώντας ένα μονοπάτι, στους πρόποδες ενός βουνού, και προοδευτικά χάνεται ανάμεσα στα δέντρα. Είναι πολύ δύσκολο να τον εντοπίσεις καθώς κινείται ανάμεσα σε όλον αυτόν τον πράσινο-γκρι θόρυβο. Όντας πλέον στο μέσο της διαδρομής του και έχοντας αφήσει πίσω του τα δέντρα και μέρος της νιότης του, ο νεαρός άνδρας συνεχίζει να ανηφορίζει, βαδίζοντας αποφασιστικά μέσα στο ολοένα και πιο άγριο τοπίο. Αυτήν τη φορά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διακρίνεις την αποφασιστικά κινούμενη φιγούρα ανάμεσα στα βράχια και τους θάμνους.
ΙΣΤΟΡΙΑ 1
Πλησιάζει πλέον προς την κορυφογραμμή. Και ύστερα από λίγο ένας, με φανερά τα σημάδια του χρόνου πάνω του, αλλά ακούραστος και ατρόμητος άνδρας, κάνει τα τελευταία του βήματα πατώντας επιτέλους την κορυφή του κόσμου. Μια επιβλητική και σκοτεινή μορφή σε έντονη αντίθεση με το χιονόλευκο έδαφος και το γαλάζιο του ουρανού. Βρίσκεται εκεί που πάντα επιθυμούσε. Ανέκαθεν ήθελε να μάθει πως είναι και τώρα γνωρίζει. Στέκεται όρθιος πάνω στο απόγειο του ενθουσιασμού με κομμένη την ανάσα. Και ξαφνικά η πτώση. Βρίσκεται να πέφτει από τον πλέον απότομο και ψηλό γκρεμό που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Κινείται προς τα κάτω με απίστευτη ταχύτητα και το μόνο πράγμα που φτάνει στα μάτια του είναι η θολή μετατόπιση προς το ιώδες, καθώς πλησιάζει την επιφάνεια της θάλασσας. Διαρκεί μετά βίας μερικά δευτερόλεπτα. Σφοδρή βουτιά και κάτω από το νερό. Ανυπαρξία. Και τέλος της ιστορίας.
ΙΣΤΟΡΙΑ 2
Μπορεί να διακρίνει πια την κορυφή μπροστά του. Πλησιάζει στο απόλυτο. Έχει όμως ήδη αρκετή ώρα που περπατάει στο ανοικτό πεδίο, εκεί όπου ενδέχεται να παραμονεύουν εχθρικά μάτια. Φαίνεται να αποτελεί εύκολο στόχο και η εξέλιξη έχει αρχίσει να τον τρομάζει. Επιπλέον, η κορυφή βρίσκεται πολύ ψηλά και τόσο μακριά, κατακόρυφα μιλώντας, από τον τελικό προορισμό της θάλασσας. Τι βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου; Ίσως η ανείπωτη χαρά της συνάντησης με το θεϊκό. Ίσως. Το ερώτημα όμως παραμένει. Χρειάζεται να το ανακαλύψει κανείς; Γιατί να μπεις στη διαδικασία να ξεχωρίσεις τόσο πολύ; Ούτως ή άλλως, και σε περίπτωση που σου διαφεύγει, δεν μπορείς να αποφύγεις τη συνάντηση με τη θάλασσα. Ο άνδρας αλλάζει πορεία και πηγαίνει αριστερά. Εκεί υπάρχει ένα απροσδιόριστα γνώριμο μονοπάτι το οποίο κατηφορίζει και οδηγεί σε ένα άλλο δάσος. Έχει ξαναπερπατήσει ανάμεσα στα δέντρα νωρίτερα, όσο ήταν νεότερος. Και αφού το έχει ξανακάνει κάποτε, μπορεί να το επαναλάβει για μια ακόμη φορά. Και να τος τώρα, ένας καταπονημένος αλλά ψυχικά ανάλαφρος ηλικιωμένος άνδρας, κινείται και πάλι ανάμεσα στον πράσινο-γκρι θόρυβο των φύλλων και των δέντρων. Είναι ήρεμος. Ο χρόνος δεν δίνει δεκάρα για την ιστορία του. Κι όμως, ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνει. Τελευταία βήματα. Άμμος. Και στη συνέχεια αλμυρό νερό. Κάτω από το νερό. Ανυπαρξία. Και τέλος της ιστορίας.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Διάρκεια Ιστορίας 1 = Διάρκεια Ιστορίας 2
Η Πλάνη
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα απροσπέλαστο τέλος. Η ζωή τελειώνει κάποτε και θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να εξομαλύνουμε την όλη διαδικασία. Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα. Και έτσι προπονούμαστε ασυναίσθητα ολοένα και περισσότερο σε μια διαβίωση μακριά από καταστάσεις ενθουσιασμού και έκστασης για έναν και μόνο έναν λόγο. Για να αποφύγουμε τον αβάσταχτο πόνο της αναχώρησης από μια ζωή την οποία θα λατρεύουμε. Τον φοβόμαστε αυτόν τον πόνο. Θέλουμε να είναι ανώδυνο και όχι ξαφνικό. Πρέπει να υπάρχει μια προσεκτικά σχεδιασμένη διαδρομή προς την αναπόφευκτη παρακμή μας, με ένα ξεκάθαρο πλάνο πριν και ένα διαρκές ταξίδι μετά. Επαναλαμβάνω. Ένα ξεκάθαρο πλάνο προς το τέλος και ένα διαρκές ταξίδι μετά την πινακίδα για το "δεν υπάρχει μετά". Για ποιον λόγο να έχουμε να διαχειριστούμε ένα τέλος; Καλύτερα ένας φιλικός αποχαιρετισμός. Σκεφτείτε το λιγάκι. Ευθυγραμμιζόμαστε προοδευτικά με την ιδέα ότι δεν θα χρειαστεί καν να πεθάνουμε. Απλώς θα αναχωρήσουμε για το τελευταίο μας ταξίδι!
Και επιλέγουμε την Ιστορία 2.
Φόβε γαμήσου. Δεν άκουσα λέξη απ’ όσα είπες.
Επιλέγω την Ιστορία 1.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου