Οι Τόνοι του Γκρι στο Πολύχρωμο Athens Gay Pride 2013

Ήρθε η ώρα να ακροβατήσουμε λιγάκι πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Δεν πειράζει, ας ακροβατήσουμε κι ας το διασκεδάσουμε.

Πρόταση 1: Το Gay Pride είναι κιτς, ακαλαίσθητο και απαράδεκτο!

Πρότασή 2: Όποιος καταφέρεται εναντίον του Gay Pride είναι φασίστας και ομοφοβικός!

Ορίστε, τα είπα και ξαλάφρωσα και νομίζω ότι έπιασα τους ψηφοφόρους και των δύο πλευρών. Πόσο θα μπορούσε άλλωστε να αναλύσει κάποιος περισσότερο αυτό το θέμα. Είναι άσπρο ή είναι μαύρο. Είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας. Ποιος να κάθεται να σκέφτεται τώρα και μάλιστα μέσα στη ζέστη του Ιούνη!

Well, the truth is...

Ο νεοέλληνας δυστυχώς αγαπάει την πόλωση. Αγαπάει το άσπρο και το μαύρο. Απεχθάνεται τη σκέψη και απεχθάνεται και το ζύγι που δεν έχει τον Χοντρό απέναντι στον Λιγνό. Και αυτό αποτυπώθηκε πλήρως και στη γενικότερη αρθρογραφία που εξέθεσε ποικίλες απόψεις περί του Gay Pride 2013 στην Αθήνα. Από το φιλικά κείμενο απέναντι στην εκδήλωση "Athens Gay Pride 2013" μέχρι το υστερικό και σε πολλά σημεία χυδαίο "Γράμμα στο γκέι φίλο μου", το θέμα εξαντλείται αποκλειστικά στην αξιολόγηση μιας παραμέτρου. Μου αρέσει κάτι ή δεν μου αρέσει; Συμβαδίζει με τις ιδέες μου ή όχι;

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το τι μας αρέσει και τι δεν μας αρέσει είναι το τελευταίο πράγμα το οποίο ενδιαφέρει σε τέτοιες περιπτώσεις. Και ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Ώπα μεγάλε, μήπως ξεφεύγεις; Μπαα, δε νομίζω! Ο καπιταλισμός, με όλα τα κακά του και τα καλά του επικράτησε σε τεράστιο ποσοστό παγκοσμίως ακριβώς επειδή αποφάσισε να συμπεριλάβει στις παραμέτρους, που καθορίζουν την καθημερινή μας διάδραση, και τις επιθυμίες. Ανθεκτικότερο, νοστιμότερο, ομορφότερη και ικανότερος. Έννοιες ικανές να πυροδοτήσουν την επιθυμία μας, ακόμα και αν αναφέρονται σε πράγματα πέρα από τις ανάγκες μας. Η επιθυμία λοιπόν στην κοινωνία που ζούμε είναι σεβαστή, με την προϋπόθεση ότι δεν καταπιέζει τις επιθυμίες κάποιου άλλου. Απαντώ ήδη την επόμενη ερώτηση του βιαστικού: Και στην περίπτωση που έχουμε αντιμαχόμενες επιθυμίες; Ποια επιθυμία γίνεται αποδεκτή; Εδώ φίλε αναγνώστη απλά θα κάνεις χρήση του βασικού εργαλείου που ρυθμίζει την αρμονική μας συμβίωση και λέγεται ανθρώπινα δικαιώματα. Και για να υπενθυμίσουμε τον ορισμό:

Ανθρώπινα Δικαιώματα: Τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι θεμελιώδεις ελευθερίες μας επιτρέπουν να αναπτύξουμε πλήρως και να χρησιμοποιήσουμε τις ανθρώπινες αρετές μας, τη νοημοσύνη μας, τα ταλέντα μας και τη συνείδησή μας και να ικανοποιήσουμε τις πνευματικές και άλλες ανάγκες μας.

Ο ορισμός είναι καταλυτικός και δεν αφήνει περιθώρια για διαμάχες. Επιθυμείς κάτι; Φρόντισε απλώς να μην καταπατάς κάτι από τα παραπάνω για τον συνάνθρωπό σου.

Ζωγραφίζοντας Τους Τόνους του Γκρι

Δεν μου αρέσει η γενικότερη αισθητική του Gay Pride. Δεν βρίσκω τίποτα το ωραίο στο να βλέπω δύο μουσάτους να δίνουν γλωσσόφιλα στη μέση του δρόμου καθώς και σε έξαλλες εκδηλώσεις με πολύχρωμα φτερά και πούπουλα.

Μήπως αυτό με κάνει φασίστα; Κάθε άλλο. Απλώς δεν μου αρέσει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν μου αρέσουν τα κουκιά, ο Λαζόπουλος, οι κροκόδειλοι και το Curling. Μπορεί να έχουμε πλέον διασύρει επαρκώς τη λέξη "φασισμός" ώστε να χρησιμοποιείται για οτιδήποτε δεν μας αρέσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο φασισμός σύμφωνα με τα λεξικά είναι κάτι άλλο.

Από το λεξικό του Τριανταφυλίδη:

φασισμός: (δεν μεταφέρω τους υποορισμούς που αναφέρονται σε πολιτικά συστήματα) 3. χαρακτηρισμός αυταρχικής ενέργειας, πράξης ή καταπιεστικής, δεσποτικής συμπεριφοράς.

Είμαι αυταρχικός επειδή δεν εμπίπτει το Gay Pride στα γούστα μου; Μήπως είμαι καταπιεστικός; Καθόλου. Είναι απλώς τα δικά μου γούστα. Στην ίδια ακριβώς λογική δεν αισθάνομαι καθόλου φασίστας όταν μου τραβάει το βλέμμα ένα γυναικείο σώμα στα πρότυπα της Μόνικα Μπελούτσι, την ίδια στιγμή που μου το απωθεί ένα αντίστοιχο γυναικείο σώμα στα πρότυπα υπέρβαρης μέγαιρας με το τσιγάρο στο ένα χέρι και τον πλάστη στο άλλο. Να με συγχωρά η αφεντιά σας αλλά το θέμα είναι μη ελεγχόμενο και καθαρά γονιδιακό. Είναι μια έλξη και μια αποστροφή αντίστοιχα που απλά εμφανίζεται αυθόρμητα και δεν υφίσταται κανένας φασισμός - ρατσισμός.

Μήπως είμαι ομοφοβικός; Εεε καλά τώρα. Οι ομοφυλόφιλοι, έχοντας υποστεί στο πρόσφατο παρελθόν τις συνέπειες της κοινωνικής καταπίεσης μιας κοινωνίας γενικότερα φοβικής απέναντι στο διαφορετικό, έχουν πλέον τόσο πολύ απορροφηθεί στην άμυνά τους ώστε με το ένα χέρι τους να κρατάνε την ασπίδα τους και με το άλλο τα αυτοκόλλητα "είμαι ομοφοβικός, παρκάρω όπου γουστάρω" τα οποία κολλάνε ευχαρίστως στο μέτωπο οποιουδήποτε παρκάρει στην απέναντι άποψη από τη δική τους. Από την άλλη βέβαια, η ταμπέλα του ομοφοβικού τείνει πλέον να διαμορφώνει όλο εκείνο το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η διαφωνία με οποιονδήποτε gay, εξετάζεται πάντοτε μέσα από το σεξουαλικό πρίσμα και  ενσωματώνει την αποδοκιμασία απέναντι στον διαφωνούντα. Και αυτό καλοί μου gay φίλοι είναι η αρχή του φασισμού, από τον οποίον εσείς ειδικά έχετε υποφέρει τα μύρια όσα! Μην τον προάγετε ιδίως τώρα που οι εποχές αλλάζουν.

Και τι σημαίνουν τελικά αυτές μου οι απόψεις για το Gay Pride; Η απάντηση πιθανώς να με παρουσιάσει ως διχασμένη προσωπικότητα αλλά οι απόψεις μου αυτές δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα και είναι απλώς προσωπικές απόψεις σχετικά με την αισθητική του πράγματος που εκφράζει εμένα. Από κει και πέρα, ο τρόπος έκφρασης του καθενός και η συμμετοχή του σε διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις, είναι καθαρά προσωπικές του υποθέσεις. Δεν μου αρέσει η αισθητική του Gay Pride; Μπορώ πολύ απλά να μην πηγαίνω στο Gay Pride! Και εκεί τελειώνουν όλα. Δεν με υποχρέωσε ποτέ και κανένας να συμμετέχω.

Φυσικά η κοινωνία μας είναι γεμάτη από άτομα που δεν αρκούνται στη μη συμμετοχή, αλλά βγαίνουν εκτός εαυτού με τέτοιου είδους εκδηλώσεις που, με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, προσβάλουν την αισθητική τους και τα ήθη τους. Τα άτομα αυτά είναι συνήθως τα ίδια τα οποία, εν έτει 2013, θα ακολουθήσουν με κατάνυξη μερικούς μαυροφορεμένους φουστανοφόρους και γενειοφόρους κοιλαράδες οι οποίοι συχνά πυκνά περιφέρουν δημόσια στους δρόμους θαυματουργές εικόνες και κόκκαλα νεκρών αγίων, επαναλαμβάνω, κόκκαλα νεκρών αγίων, και ενίοτε μας καλούν να μυρίσουμε και το ληγμένο κουνάβι που αναδίδει το λείψανο του Βησσαρίωνα. Είπαμε, η αισθητική πάνω απ’ όλα!

Αλλαγή κατεύθυνσης με ένα σχόλιο για την ονομασία! Gay pride; PRIDE;;; Η ονομασία είναι τουλάχιστον αστεία, αν και όχι για τους λόγους που φαντάζονται οι βαρβάτοι κανίβαλοι τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη. Δώστε βάση λοιπόν, επειδή το σενάριο κατά πάσα πιθανότητα εξελίχθηκε ως εξής: Πριν από μερικά χρόνια, ο μπαμπάς και η μαμά κάποιου, ήπιαν κόκκινο κρασί δίπλα στο τζάκι ή λευκό παγωμένο στις διακοπές τους σε κάποιο νησί, κοιτάχτηκαν στα μάτια με πάθος, φιλήθηκαν, κυλίστηκαν για μερικές ώρες πάνω στα σεντόνια και ο καρπός της αγάπης τους σήμερα είναι ένας ενήλικος άνθρωπος με δικαιώματα, υποχρεώσεις, προτιμήσεις αλλά και τον δικό του ξεχωριστό και μοναδικό χαρακτήρα. Η περηφάνια όμως σαν έννοια, και όταν δεν χρησιμοποιείται αρνητικά (π.χ. υπερόπτης, αλλαζονικός κλπ.), είναι συνυφασμένη με κάποιο επίτευγμα. Εεε λοιπόν, επίτευγμα δεν είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις οι οποίες ανήκουν στη φύση μας όπως επίτευγμα δεν μπορεί να είναι ποτέ ο τόπος της γέννησης μας. Γεννήθηκα Έλληνας! Γεννήθηκα Gay. Εεε και; Ποια ακριβώς ήταν η συμβολή σου σε αυτό; Καμία! Περήφανος θα έχει το δικαίωμα να αισθάνεται ο γονιός σου (κρατήστε το για τη συνέχεια), αν σήμερα συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος και δεν καπνίζεις μέσα στα μούτρα του άλλου, δε διπλοπαρκάρεις, δεν οδηγείς μεθυσμένος, δεν είσαι τεμπέλης και παράσιτο στην κοινωνία, είσαι ευγενικός, αγαπάς και προάγεις τη μόρφωση και λειτουργείς γενικότερα  χρήσιμα μέσα στην κοινωνία.

Αγνοώντας λοιπόν την ονομασία και στεκόμενοι αποκλειστικά στην ουσία του πράγματος, χρειάζεται ένα Gay Pride; Έχει νόημα να μπορεί ο καθένας να εκδηλώνεται δημόσια καταλαμβάνοντας δρόμους, πεζοδρόμια, περιοχές ολόκληρες απλά και μόνο επειδή έτσι προτίθεται να εκφραστεί; Χμμμ, σε μια ιδεατή κοινωνία όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα θα εφαρμόζονταν ως πρότυπα και δεν θα επιβάλλονταν ως κανόνες, εκεί όντως θα  αποτελούσε παραφωνία το Gay Pride αλλά και δεν θα είχε παραστεί ποτέ ως ανάγκη. Στη σημερινή όμως πραγματικότητα όπου οι ποδοσφαιρικές ομάδες κλείνουν τους δρόμους για να αποφύγουν τον υποβιβασμό, το ΠΑΜΕ κλείνει δρόμους και λιμάνια απαγορεύοντας το δικαίωμα στη μη απεργία και η Χρυσή Αυγή σουλατσάρει στις λαϊκές αγορές ρίχνοντας πάγκους μεταναστών τρομοκρατώντας τον κόσμο, μια ειρηνική εκδήλωση από ανθρώπους που χαμογελάνε και διασκεδάζουν διεκδικώντας την αναγνώρισή τους και την αποδοχή κάποιων αυτονόητων, για τους πολλούς, δικαιωμάτων τους, καλώς να ορίσει!

Και ποια ακριβώς είναι αυτά τα αυτονόητα δικαιώματα τα οποία διεκδικούν οι ομοφυλόφιλοι; Ο γάμος για αρχή. Σε μια σύγχρονη κοινωνία δεν νοείται να μην μπορεί να ζήσει ο καθένας τη ζωή του , με τον ερωτικό σύντροφο της απόλυτης επιλογής του, απολαμβάνοντας το προνόμιο της ιδιωτικής ζωής αλλά και μια σειρά από νομικά δικαιώματα τα οποία χορηγούνται στους πολίτες με το γάμο. Φυσικά με τη λέξη γάμο εννοώ τον πολιτικό γάμο και όχι το μυστήριο εκείνο κατά το οποίο ο θεός απαγόρευσε τους χωρισμούς και ο πιστός άνθρωπος χωρίζει αβέρτα. Σίγουρα μυστήριο. Αλλά αυτός, αυτή και τα μυστήρια απλά δεν μας αφορούν.

Και αν ο γάμος είναι η αρχή, το επόμενο αυτονόητο δικαίωμα είναι το δικαίωμα στην προσφορά. Ναι, καλά το ακούσατε. Π Ρ Ο Σ Φ Ο Ρ Α ! Γιατί τι άλλο είναι η υιοθεσία αν όχι προσφορά αγάπης αλλά και εφοδίων σε παιδάκια χωρίς γονείς;

• Την ίδια ώρα που τα διάφορα παιδικά χωριά και οι σύλλογοι πασχίζουν να φιλοξενήσουν παιδάκια ορφανά και παρατημένα, χωρίς επαρκείς πόρους και ελπίζοντας στην αφιλοκερδή βοήθεια του κόσμου...
• Την ώρα που στη σημερινή Ελλάδα υπάρχουν οικογένειες που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα εφόδια ακόμα και για τα δικά τους παιδιά...
• Την ώρα που υπάρχουν ζευγάρια που αδυνατούν να πιάσουν παιδί και απευθύνονται σε γέροντες και πνευματικούς για συμβουλές, αντί να υιοθετήσουν...

Η κοινωνία μας επιμένει να αντιδρά τόσο στενόμυαλα και να στερεί από κάποιους πιθανούς ανάδοχους γονείς, οι οποίοι ούτως ή άλλως θα εξεταστούν εξονυχιστικά από ειδικούς ως προς την καταλληλότητά τους, τη δυνατότητα να αισθανθούν περήφανοι επειδή θα αναθρέψουν αύριο – μεθαύριο σωστούς πολίτες. Ακόμα χειρότερα, η κοινωνία μας στερεί από τα παιδάκια το δικαίωμα σε μια ζωή που θα τους επιτρέψει να αναπτύξουν πλήρως και να χρησιμοποιήσουν τις ανθρώπινες αρετές τους, τη νοημοσύνη τους, τα ταλέντα τους και τη συνείδησή τους και να ικανοποιήσουνε τις πνευματικές και άλλες ανάγκες τους.

Ανθρώπινα Δικαιώματα! Σας θυμίζουν κάτι; Ας αρχίσουμε επιτέλους να τα σεβόμαστε αφού προηγουμένως συνειδητοποιήσουμε κάτι σημαντικό. Οι απόψεις και οι ιδέες δεν έχουν δικαιώματα. Οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα.