Η Ποδοσφαιροποίηση Της Πολιτκής

Μάλιστα! Σε έναν μήνα από τώρα εκλογές. Τα πράγματα στη χώρα μας, κατά κοινή ομολογία πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και το κλασικό ερώτημα που διατυπώνεται από όλο και περισσότερους, μόλις διαβούν την είσοδο της προεκλογικής περιόδου, είναι:
- Μπορούμε να ελπίζουμε δηλαδή σε κάτι καλύτερο;
Σχεδόν αυθόρμητα, πάλι οι περισσότεροι, απαντούν με ένα ξερό ΟΧΙ!!!

Τι συμβαίνει ακριβώς; Πως είναι δυνατόν να καλείται κάποιος να αυτενεργήσει, να επιλέξει, να απορρίψει και παρόλα αυτά να είναι σίγουρος για το ατυχές του συνολικού εγχειρήματος; Και πάνω απ’ όλα πως είναι δυνατόν να πηγαίνει κάποιος να ψηφίζει, ενώ είναι σίγουρος για την ανικανότητα του να επηρεάσει θετικά το αποτέλεσμα (για να μην μιλήσω για τη σιγουριά του, να το επηρεάσει αρνητικά!); Σε οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής μας, όταν είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε μαντάρα σε κάποιο εγχείρημα, απλά δεν το επιχειρούμε καν!

Το πρόβλημα ξεκινάει από το λάθος ερώτημα που διατύπωσα παραπάνω! Δηλαδή την φράση "καλείται κάποιος να αυτενεργήσει". Στην πραγματικότητα, οι εκλογές στην Ελλάδα δεν έχουν να κάνουν με αυτενέργεια, αλλά με προαποφασισμένη ενέργεια υποστήριξης κάποιων γονικών θέσεων, τις οποίες μπορούμε να αναλύσουμε εισάγοντας έννοιες από το ποδόσφαιρο! Οι έννοιες αυτές είναι, οπαδός, ομάδα, ΠΡΟΠΟ και γήπεδο.

Το Κόμμα Μου (όπως λέμε Η Ομάδα Μου, είμαι οπαδός, πως να το κάνουμε;)
Αν κοιτάξουμε λίγο τα πράγματα από τη σκοπιά του οπαδού, για τον Νεοέλληνα, το κόμμα του δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά από την ομάδα του! Το κόμμα δεν επιλέχθηκε ποτέ και από κανέναν. Κληρονομήθηκε απευθείας από κάποιου είδους γονική παροχή. Δεν θα ακούσετε ποτέ κανέναν να λέει "Ψήφισα ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)". Θα ακούσετε όμως πολλούς που να λένε "είμαι ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)" ή "ψηφίζω (συνεχόμενοι χρόνοι και όχι στιγμιαίοι) ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)". Το κόμμα μου δεν το επέλεξα, αλλά το ψήφιζε κι ο μπαμπάς μου και ο παππούς μου και ο διστρισπρόγονος τους! Επίσης αυτοί επέλεξαν και τον ομάδα που είμαι σήμερα, δεν την επέλεξα εγώ. Και γι αυτό το κόμμα δεν αλλάζει ποτέ, όπως ακριβώς δεν αλλάζει και η ομάδα γιατί πολύ απλά "είμαι Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ ή Άρης)"!

Δεν υπάρχει καμία απολύτως μεταβολή, το οποίο, αν κάνουμε ένα βήμα πιο πίσω, και με δεδομένο ότι όλοι είναι δυσαρεστημένοι, σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους αυτενέργεια. Δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει διάθεση για ενημέρωση, δεν υπάρχει πρωτοβουλία τέλος πάντων!

Οι Στιγμές Του Θριάμβου (Η Ομάδα πάει καλά...)
Από τη σκοπιά της ομάδας τα πράγματα έχουν ως εξής: Ο Νεοέλληνας ζει και αναπνέει για τη στιγμή της επικράτησης, αλλά και την επερχόμενη ευκαιρία για καζούρα στους αντιπάλους. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναρωτιόμαστε γιατί οι κυβερνήσεις δεν προσφέρουν ποτέ τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο! Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι για τους ψηφοφόρους ότι ακριβώς και η ομάδα για τους οπαδούς. Καθήκον της είναι να κερδίσει στις εκλογές! Και μόνο αυτό!!! Ο οπαδός - ψηφοφόρος, ο οποίος έχει σοβαρά προβλήματα οικονομικής στενότητας, χάνει το σπίτι λόγω δανείων τα οποία δεν δύναται να αποπληρώσει, υποχρεώνεται να πληρώνει εισφορές σε ταμεία τα οποία δεν θα του δώσουν ποτέ σύνταξη και γνωρίζει ότι το δημόσιο σύστημα υγείας καθώς και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας του καταρρέει... εεε λοιπόν αυτός ο ψηφοφόρος έχει πλέον ως μοναδική απαίτηση από το κόμμα του, όχι την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά την επικράτηση του κόμματος στις εκλογές!!! Αποτυχημένος δεν είναι ποτέ ο πρόεδρος ο οποίος θα αυξήσει το δημόσιο έλλειμμα και θα στελεχώσει την κυβέρνηση του με απατεώνες, αλλά μόνο αυτός που θα χάσει στις εκλογές!

ΠΡΟγνωστικά ΠΟλιτικής (ΠΡΟΠΟ)
- Εεε και ποιον να ψηφίσεις ρε μεγάλε; Όλοι ίδιοι είναι!
Στην απόπειρα να απαντήσει κάποιος σοβαρά στο ανωτέρω εκπληκτικό ερώτημα, με παράθεση στοιχείων σχετικά με πολιτικά προγράμματα, ιδεολογικά υπόβαθρα και πρόσωπα τα οποία στελεχώνουν κάποια μικρά αλλά καθ' όλα αξιόλογα κόμματα, είναι βέβαιο ότι θα πέσει με τα μούτρα στο επόμενο άκρως παρανοϊκό ερώτημα:
- Και δηλαδή τι; Άμα ψηφίσω την A.ΝΑ.ΠΤΥ.ΞΗ (ελπίζω να μην υπάρχει τέτοιο κόμμα, ώστε να αποφύγω την αβάντα), θα βγει;

ΕΛΕΟΣ! Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, μιλάμε για εκλογές! Δεν μιλάμε για ΠΡΟΠΟ!!! Άμα προβλέψεις τον νικητή... λυπάμαι πολύ αλλά δεν θα κερδίσεις κάτι! Δεν με πιστεύετε; Ας ανατρέξουμε λοιπόν στα μόνα αντικειμενικά βιβλία που δεν θα μας προδώσουν ποτέ, τα λεξικά (για να ξέρουμε και για ποιο πράγμα μιλάμε). Αντιγράφω από τους Τεγόπουλο και Φυτράκη:
ψήφος: (η κ. ο) ουσ.

1. μολύβδινο σφαιρίδιο που έριχναν παλαιότερα οι εκλογείς σε ειδική κάλπη
2. κάθε άλλο μέσο που χρησιμοποιείται σε ψηφοφορία, όπως το ψηφοδέλτιο
3. γνώμη που εκφράζεται με το ψηφοδέλτιο, ιδ. ευνοϊκή
4. το δικαίωμα να ψηφίζει κανείς: δόθηκε ψήφος στα 18, τώρα πάμε για τα 16

Προσπερνώντας τα 1 και 2, τα οποία αναφέρονται, στο υλικό μέσο έκφρασης, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι η ψήφος είναι γνώμη και δικαίωμα. Η ψήφος δεν είναι προγνωστικά! Και ποιο είναι η βασική προϋπόθεση του ανθρώπου που θέλει να έχει γνώμη και δικαιώματα; Μα φυσικά η ουσιαστική του ενηλικίωση! Και η ουσιαστική ενηλικίωση επέρχεται μόνο όταν είμαστε σε θέση να αυτενεργούμε! Να ενημερωνόμαστε, να παίρνουμε αποφάσεις, να στηρίζουμε αυτές τις αποφάσεις μας με επιχειρήματα σε έναν πιθανό διάλογο, να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας!

Πολιτική Συγκέντρωση (όπως λέμε Γήπεδο)
Προκειμένου να μιλήσουμε για την πολιτική συγκέντρωση, θα είναι για μια ακόμη φορά χρήσιμη η παραπομπή σε κάποιο λεξικό για να ορίσουμε την έννοια της πολιτικής:
πολιτική: (η) ουσ.

1. η τέχνη, η επιστήμη της διακυβέρνησης κράτους
2. ο τρόπος διεξαγωγής των κρατικών υποθέσεων, το πρόγραμμα που εφαρμόζει μία κυβέρνηση σε κάθε κρατική λειτουργία
3. τρόπος χειρισμού ορισμένης υπόθεσης
4. η ενεργός ανάμειξη στην πολιτική ζωή μιας χώρας
5. (μτφ.) επιτήδειος τρόπος ενέργειας, συμπεριφοράς: για να επιτύχεις, χρειάζεται πολιτική

Θα μπορούσε κάποιος, με το χέρι στην καρδιά, να αναγνωρίσει κάποια από τις παραπάνω πέντε ερμηνείες ως μέρος θεματολογίας μιας συγκέντρωσης πολιτικής, εκτός ίσως από την μεταφορική; Δεν νομίζω! Συνθηματολογία, φανατισμός και αγελαία συμπεριφορά μέσα στο μίξερ μαζί με μια απροσδιόριστη έκρηξη υπερηφάνειας, σχεδόν εθνικής εμβέλειας! Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής συγκέντρωσης. Σκοπός; Ανύπαρκτος... Διάταξη; Συνήθως περιμετρική, με ασφυκτική πυκνότητα σε όλο της το εύρος, εκτός από το κέντρο όπου δίνει παράσταση το πολιτικό ίνδαλμα! Ένα μεγάλο ποσοστό δε, στα άκρα της περιμετρικής συγκέντρωσης, αδυνατεί να παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση.

Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω εικόνα; Σωστά, είναι το γνώριμο μας ποδοσφαιρικό γήπεδο! Μας προσφέρει θέαμα, συγκινήσεις και τρόπους εκτόνωσης από την καθημερινότητα μας, σίγουρα όμως δεν συνεισφέρει σε λύσεις γύρω από τα καθημερινά μας προβλήματα! Ο σε εγρήγορση αναγνώστης πιθανότατα θα απαντήσει:
- Μα μήπως αδικείς το ποδόσφαιρο; Δεν είναι δουλειά του ποδοσφαίρου να λύσει τα προβλήματα μας! Το ποδόσφαιρο για τους θεατές είναι διασκέδαση και ψυχαγωγία και απόδραση από τα προβλήματα!
Συμφωνώ! Με τη διαφορά ότι στο παρόν άρθρο μιλάμε για πολιτική συγκέντρωση, το αντιαισθητικό κακέκτυπο του ποδοσφαίρου!!! Όποιοι συμμετέχουν, κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, είναι το λιγότερο υπερβολικά μπερδεμένοι...

Ενενηκοστό Λεπτό
Όταν πλησιάζουμε στο τέλος και με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, είναι λογικό να υπολειτουργούμε πνευματικά! Τα αντανακλαστικά μας μάλλον, παρά η λογική μας, είναι αυτά που καθοδηγούν και την ψήφο μας. Η δυνατότητα χαλιναγώγησης των αντανακλαστικών μας και αυτοελέγχου πάνω στα συναισθήματα μας και τις γονικές μας πεποιθήσεις, είναι βασικό χαρακτηριστικό ανθρώπων με πραγματική ενηλικίωση, ανθρώπων που έχουν βγει από το γήπεδο τουλάχιστον σε ότι αφορά τα κοινά!

- Φιλαράκι, ο Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Άρης) είναι θρησκεία!
- Καλά εεε, ο Ζοάο Εουρέλιο Ντα Σόζα που πήραμε είναι θεός!
- Όχι ρε συ!!! Τι γκολ έβαλε το άτομο;;; Προσκυνώ...

Ο Καρλ Μαρξ είχε διατυπώσει την άποψη ότι οι θρησκείες είναι το όπιο των λαών! Η έκφραση αυτή, λόγω εμφανών ομοιοτήτων, έχει επεκταθεί στη χρήση της πολλές φορές με το ποδόσφαιρο στη θέση του οπιούχου! Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο, λόγω εμφανών ομοιοτήτων και πάλι, να γίνεται η πολιτική το όπιο των λαών, εεε τότε κάτι έχει πάει ιδιαίτερα τραβά!