Πωωω ρεεε, ποιος ξέρει τι πήρε το άτομο;

Κεραυνός εν αιθρία για τον ελληνικό αθλητισμό, αφού σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ η Χρυσοπηγή Δεβετζή τιμωρείται από τη διεθνή ομοσπονδία στίβου με διετή αποκλεισμό, για την άρνηση της να παραστεί σε έλεγχο ντόπινγκ. Συνεχίζεται λοιπόν η αποκαθήλωση των ελλήνων πρωταθλητών του στίβου, οι οποίοι συνεχίζουν να πληγώνουν με τη στάση τους τα αισθήματα ενός λαού που τους αναγόρευσε κάποτε σε ήρωες. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα κωμικοτραγικά γεγονότα των Κεντέρη και Θάνου παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 τα οποία έπληξαν βαριά το γόητρο της Ελλάδας, της χώρας που καθιέρωσε τα ολυμπιακά ιδεώδη, στο παγκόσμιο στερέωμα.

Μα για μισό λεπτό…
… μήπως έχετε την αίσθηση ότι έχετε ξαναδιαβάσει το παραπάνω απόσπασμα; Αν έχετε τέτοια αίσθηση, είναι γιατί το διαβάζετε, και το ξαναδιαβάζετε, και το ξαναδιαβάζετε, και το ακούτε, και το ξαναακούτε… Ονομάζεται δε ξύλινη γλώσσα! Και χρησιμοποιείται ευλαβικά από οποιονδήποτε δεν έχει να πει τίποτα απολύτως πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα, οπότε αναγκάζεται να καταφεύγει σε στερεότυπες και χιλιοειπωμένες εκφράσεις προκειμένου να δείξει ότι ξέρει. Ότι νιώθει το πρόβλημα, ότι αισθάνεται και κατανοεί την αύρα της κοινά αποδεκτής γνώμης, ότι τέλος πάντων θα διατυπώσει μια άποψη που θα ακουστεί με την δέουσα προσοχή. Και τελικά το κόλπο πιάνει! Γιατί η δέουσα προσοχή που αξίζει σε τέτοιου είδους ειδήμονες είναι μόνο η προσοχή με την οποία υποδέχεται κάθε σκεπτόμενος εγκέφαλος το βουητό της φωνής και τη θολούρα της εικόνας από την τηλεόραση.

Για να σταθούμε λίγο περισσότερο στα γεγονότα της 19ης Μαρτίου, όπου και μάθαμε για την ποινή της Δεβετζή, η αλήθεια είναι πως ούτε κεραυνός εν αιθρία υπήρξε (είπαμε, τρελάθηκε ο καιρός αλλά όχι κι έτσι) ούτε πληγώθηκαν τα αισθήματα κανενός ευαισθητούλη απ’ αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο και θαυμάζουν τους πάσης φύσεως διαπλανητικούς αθλητές ούτε φυσικά επλήγη το γόητρο της Ελλάδας από τον αποκλεισμό ενός αθλητή στίβου! Έλεος πια με αυτές τις πομπώδεις εκφράσεις παρεξήγησης σε μια χώρα στην οποία οι περισσότεροι δεν δείχνουν τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό στην κοινωνία τους, παρκάροντας όπου να ‘ναι, καπνίζοντας στα μούτρα του άλλου, κλείνοντας τους δρόμους για την περιφορά της θαματουργής εικόνας και σπάζοντας το μαγαζί της γωνίας επειδή "δεν μας δώσανε καθαρό πέναλτι στο 89 ναούμ..."! Η πικρή αλήθεια είναι πως όλες οι διαμαρτυρίες και οι αφορισμοί αθλητών για τα σκάνδαλα ντόπινγκ είναι παιδιάστικες αντιδράσεις απενοχοποίησης της δικής μας άρρωστης νοοτροπίας και των κίβδηλων ιδανικών και προτύπων μας, τα οποία παρεμπιπτόντως ελάχιστα διαφέρουν από τις νοοτροπίες και τα ιδανικά των θεατών του αθλητισμού παγκοσμίως.

Ποιος ξέρει τι πήρε το άτομο…
- Πώπω, τι καλάθι έβαλε το άτομο;
- Πσσςς, τι είπε το άτομο;
Το μόνο που καταδείχτηκε με τις παραπάνω εκφράσεις είναι ότι η κατάληξη το άτομο είναι δηλωτική θαυμασμού! Και, θα τρομάξετε αν παρατηρήσετε καλύτερα, αλλά κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της αθλητικής επίδοσης κάποιου με λόγια είναι στην πραγματικότητα κεκαλυμμένη διατύπωση θαυμασμού. Τι πήρε το άτομο; Το έχουμε ακούσει τόσες φορές που μας έχει γίνει βίωμα και σε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ ή θεαματική νίκη το εκστομίζουμε με αυθόρμητο θαυμασμό, ενώ στην πραγματικότητα διατυπώνουμε μια κατηγορία! Και τι συμβαίνει δηλαδή; Θαυμάζουμε τον κατηγορούμενο; Είναι δυνατόν; Με ποιον τα έχουμε βάλει στην πραγματικότητα;

Σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουμε λίγο καλύτερα τον εχθρό μας, αυτόν δηλαδή που μας πληγώνει, θα πρέπει να κάνουμε έναν σημαντικό διαχωρισμό! Διαχωρίζουμε λοιπόν αυτήν τη στιγμή την επίδοση και το ρεκόρ σε αθλητή και άθλημα. Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα. Όταν τελικά αποκαλύπτεται ότι το ρεκόρ δεν ήταν ρεκόρ, ποιος είναι ο φταίχτης; Ο αθλητής ή το άθλημα;;; Όποιος βιαστεί να απαντήσει, θα στείλει αδικαιολόγητα στο ανάθεμα σπουδαίους αθλητές όπως ο Κεντέρης, η Θάνου, η Χαλκιά και η Δεβετζή. Αιρετική άποψη, ναι, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να αιτιολογηθεί επαρκώς.

Η Μάστιγα του Ντόπινγκ
Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα είναι ότι φταίει πάντα το άθλημα. Γιατί; Διότι έτσι είναι πλέον τα αθλήματα! Ο πρωταθλητισμός κατά την ταπεινή άποψη του Δράκου είναι μια βιομηχανία παραγωγής ειδώλων και υπερανθρώπων. Παράγει πρότυπα μέσα σε κοινωνίες μη λειτουργικές και βιώσιμες, ώστε να δίνει στον απλό κόσμο το απαραίτητο θέαμα αποβλάκωσης. Αυτός ο στίβος λοιπόν που λατρεύουμε, αυτό το ποδόσφαιρο διαστημικών ταχυτήτων και απόδοσης και αυτό το μπάσκετ με αθλητές οι οποίοι πηδάνε πάνω από δίμετρους συναθλητές τους και καρφώνουν με μανία τη μπάλα στο καλάθι, είναι αθλήματα τα οποία κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού όσον αφορά τις φυσικές ανθρώπινες δυνατότητες! Τι συμβαίνει λοιπόν και απολαμβάνουμε στην εποχή μας τέτοιο υψηλό θέαμα; Σσσσσσσςςςς, ησυχία γιατί θα σκάσει μια μικρή βόμβα… ΟΛΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ!!! Ναι, ξέρω, αυτό είναι εντελώς αφοριστικό για μερικούς και για κάποιους άλλους γνωστό, απλά όλοι αποφεύγουμε να το πούμε δυνατά. Οπότε για μια ακόμη φορά, ΟΛΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ και ΟΛΟΙ ΝΤΟΠΑΡΟΝΤΑΙ!!!

Και ποιος είναι τελικά ο καλύτερος; Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ο Κεντέρης μεταξύ ντοπαρισμένων ήταν ο καλύτερος!!! Τόσο απλά. Αν κανένας δεν έπαιρνε ντόπες, ο Κεντέρης θα ήταν και πάλι ο καλύτερος και οι μαύροι πάνθηρες θα έβλεπαν την πλάτη του. Ο Μπολτ, αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο ντοπάρεται! Είτε όμως ντοπάρονται όλοι, είτε κανένας, ο Μπολτ θα τερματίζει πάντα περπατώντας τη στιγμή που οι υπόλοιποι θα ξερνάνε από την υπερπροσπάθεια. Οι αστέρες του ποδοσφαίρου που βγάζουν μάτια για πολλές διαδοχικές σεζόν, ντοπάρονται! Αλλιώς δεν θα άντεχαν να παίζουν σε τέτοιους ρυθμούς και ανταγωνισμό με τέτοια διάρκεια. Οι ανθρώπινες δυνατότητες έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Οι καλύτεροι λοιπόν είναι όντως αυτοί που βλέπουμε να πρωτεύουν. Και η δουλειά των αναβολικών; Προκαλούν απλώς μια μετατόπιση στις επιδόσεις! Τις μετατοπίζουν προς τα επάνω, προς τον κόσμο που έχουμε πλάσει μέσα στο μυαλό μας και λατρεύουμε, προς το υπερφυσικό. Τις μετατοπίζουν προς εμάς· τυπικό Blueshift!!! Γιατί, άμα θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, κανένας δεν θα παρακολουθούσε μια Ολυμπιάδα με κανένα παγκόσμιο ρεκόρ και κανένας δεν θα έβλεπε σήμερα ποδόσφαιρο με ταχύτητες μιας εικοσαετίας πίσω. Τι ειν’ τούτοι ρε, σούρνονται...

Και υπεύθυνοι φυσικά δεν είναι οι αθλητές αλλά οι κοινωνίες μας ευρύτερα. Φυσικά δεν εννοώ με αυτό ότι οι αθλητές είναι τίποτα ανήλικα τα οποία ξεγελάστηκαν και πήραν αναβολικά, χωρίς να το γνωρίζουν, μέσα στην πορτοκαλάδα τους! Απλώς, το μοτίβο  πάει κάπως έτσι:

Από την Αυγή ως το Σούρουπο
Ο μπαμπάς δουλεύει δώδεκα ώρες την ημέρα και τελικά φέρνει στο σπίτι ψίχουλα. Η μαμά ξεκινάει τις δουλειές του σπιτιού από το πρωί, με ανοικτή την τηλεόραση σε ότι χειρότερο και άνευ νοήματος μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Ο γιος ονόματι Αλέξης, ο οποίος από τα δέκα του χρόνια πασχίζει να χωρέσει κάπου μέσα στην προσοχή του πατέρα του, τον βλέπει να γυρνάει αποκαμωμένος από τη δουλειά, και να στήνεται μπροστά στην τηλεόραση για να απολαύσει τον Μέσι. Ο Μέσι είναι εκείνη τη στιγμή πιο σημαντικός από τον Αλέξη στα μάτια του μπαμπά, ο οποίος θέλει να ξεσκάσει λιγάκι βλέποντας αυτήν την Μπάρτσα που είναι από άλλο πλανήτη. Διάλλειμα για διαφημίσεις! Σήμερα στις 23:00 ο Δικηγόρος του Διαβόλου. (Αλ Πατσίνο): Never lost a case! Why? Because you ‘re so fuckin good??? Haa... Συνεχίζεται η μετάδοση από το γήπεδο. Η Μπάρτσα δεν χάνει ποτέ από κανέναν. Γιατί; Επειδή είναι τόσο καλοί οι παίκτες;;; Είναι, σίγουρα, και παίζουν και μαζί από τις ακαδημίες και βρίσκονται με κλειστά μάτια και μπορούν να σουτάρουν τη μπάλα από την προβλήτα μέσα στο φινιστρίνι από κινούμενο ιστιοπλοϊκό στα εκατό μέτρα. Χμμμ… δεν κουράζονται όμως ποτέ; Χααα… Ο μπαμπάς ξέρει, αλλά θέλει να απολαύσει, να ξεσκάσει λιγάκι ρε αδερφέ!

Ο Αλέξης από τότε που ξεκίνησε στο δημοτικό, ήταν μόνιμα ο καλύτερος με πολλή διαφορά από τους υπόλοιπους στη μπάλα και έτσι προοδευτικά ασχολήθηκε ενεργά με το άθλημα. Έπαιξε σε ομάδες, πέρασε από την εφηβεία και έφτασε στο σημείο της μη επιστροφής, όπου κάποιοι πολύ υποδεέστεροι του, ύστερα από προετοιμασίες με κάποιους αναγνωρισμένους προπονητές και γυμναστές, άρχισαν να κινούνται σε άλλα στάνταρ ταχύτητας και δύναμης. Και αυτό γιατί βοηθήθηκαν από κάποια θαυματουργά σκευάσματα. Ο Αλέξης ζυγίζει τις επιλογές του και διαπιστώνει ότι το μέλλον του μπορεί να επιφυλάσσει μια θέση στον κόσμο της αναγνωρισιμότητας, της επαγγελματικής αποκατάστασης, του πιθανού πλούτου αλλά και του θαυμασμού του πατέρα του, αρκεί να πάρει σκευάσματα. Η άλλη επιλογή, στα ανώριμα του μάτια, είναι ο πατέρας του. Το μέλλον του το βλέπει ζωντανά μπροστά του! Πολύωρη και κακοπληρωμένη εργασία, αβέβαιο μέλλον, μιζέρια. Η ζυγαριά γέρνει επικίνδυνα με μοναδικό αντιστάθμισμα κάποιους κίνδυνους της υγείας. Κίνδυνοι της υγείας; Ας γελάσω. Η συντριπτική πλειοψηφία του περιβάλλοντος του Αλέξη περιφρονεί προκλητικά τα πιθανά προβλήματα της υγείας είτε ανήκει στους καπνιστές, είτε στους παχύσαρκους, είτε στους επικίνδυνους οδηγούς! Η ζυγαριά είναι πλέον ξεκάθαρη. Θυμάστε μήπως και τη μαμά με την προσοχή της κλειδωμένη στα τηλεσκουπίδια; Κάπου εδώ ακολουθεί και η αδερφή του Αλέξη, η όμορφη μικρή Κωνσταντίνα, της οποίας η ζυγαριά δείχνει προς τον κόσμο των πλαστικών εγχειρήσεων, της ηλίθιας ελαφρότητας και της παρτούζας με τους ευκατάστατους κύριους του εγχώριου τηλεοπτικού στάτους, άμα θέλει και αυτή μερίδιο στην αναγνωρισιμότητα, την επαγγελματική αποκατάσταση, τον πιθανό πλούτο αλλά και το θαυμασμό της μαμάς!

Και τώρα η ώρα της ευθύνης! Ποιοι παρακολουθούν ανελλιπώς τους υπεραθλητές του σήμερα και ξέρουν λεπτομέρειες από την ηλικία τους μέχρι το όνομα της γκόμενας τους και το αγαπημένο τους φαγητό; Εμείς! Ποιοι ξοδεύουν από το υστέρημα τους για το διαρκείας της σαιζόν, για τη φανέλα του αστέρα του μπάσκετ και για τα παπούτσια του ταχύτερου ανθρώπου στον κόσμο; Εμείς! Ποιοι προτιμούν να δουν Champions League παρά να παίξουν σκάκι, να συζητήσουν ή να διαβάσουν ένα βιβλίο με τα παιδιά τους; Εμείς!!!

- Δράκε, χαλάρωσε λίγο που θα χάσουμε το Champions League για να παίξουμε σκάκι! Χάθηκαν οι άλλες μέρες;
- I rest my case...

Αναγνωρισιμότητα, πλούτος, θαυμασμός!!! Στην αρένα της προσφοράς και της ζήτησης, επιλέγουμε που θα τα προσφέρουμε, αυξάνοντας τη ζήτηση. Σε αυτήν την αυξημένη ζήτηση έρχονται τα παιδιά μας να προσφέρουν. Κάποια είναι ιδιαίτερα ικανά και, όταν παίζουν με τους κανόνες του παιχνιδιού που εμείς θεσπίσαμε, διακρίνονται στο εθνικό ή και το παγκόσμιο στερέωμα. Τέτοια παιδιά είναι οι Έλληνες πρωταθλητές. Κάποια τέτοια παιδιά δήθεν πιάνονται ντοπαρισμένα, σε μια επίδειξη πλαστής εξυγίανσης του σαθρού συστήματος. Θα τα στοχοποιήσουμε και θα μηδενίσουμε τις ανοχές μας σ' αυτά; Εμείς οι ίδιοι που "φουσκώναμε από περηφάνια" και φωτογραφιζόμασταν μαζί τους; Εμείς οι ίδιοι που θα ακολουθούσαμε τον δρόμο τους αν μπορούσαμε;;; Άντε πάγαινε από δω ρε…