Στον Νίκο Παπάζογλου

Διαβάζω από το λεξικό του Τριανταφυλλίδη!

παρέα:

1. ομάδα προσώπων που συνδέονται με σχέσεις φιλίας ή γνωριμίας, συντροφιά
2. σχέση φιλίας ή γνωριμίας, κοινωνική συναναστροφή, συντροφιά
3. πρόσωπο με το οποίο συνδέεται κανείς με σχέση φιλίας ή στενής γνωριμίας, φίλος, σύντροφος

Χμμμ, σέβομαι απόλυτα τα λεξικά και τα χρησιμοποιώ ευλαβικά για να ξεδιαλύνω διαφωνίες σχετικά με έννοιες και ορισμούς. Παρ’ όλα αυτά όμως θεωρώ ότι ο ορισμός αυτός είναι, ψυχολογικά τουλάχιστον ελλιπής. Καθώς και ο αντίστοιχος ορισμός των Τεγόπουλου και Φυτράκη, του Μπαμπινιώτη κλπ. Και αυτό γιατί όλοι αυτοί οι ορισμοί απέτυχαν να συμπεριλάβουν τον πιο κομψό και σύντομο ορισμό της παρέας. Συγχωρήστε μου την συναισθηματική μου φόρτιση, αλλά ο ορισμός αυτός είναι ο άρτι αποχωρήσας από τη ζωή Νίκος Παπάζογλου! Ο Νίκος ήταν η μορφή εκείνη στην αύρα της οποίας μπορούσες να εισάγεις κάποιον που δεν γνωρίζει την έννοια της παρέας και, χωρίς άλλα λόγια, να αισθανθεί αυτός ο κάποιος στο μέγιστο την συναναστροφή, τη συντροφικότητα, τη στενή φιλία!!!

Το ελληνικό τραγούδι είναι φτωχότερο από σήμερα. Τετριμμένο. Ακούγεται συχνά σε τέτοιες στιγμές, αλλά κατά την προσωπική άποψη του Δράκου η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν είναι το τραγούδι φτωχότερο αλλά αυτό που το τραγούδι του Παπάζογλου αντιπροσώπευε. Η ίδια η Ελλάδα είναι φτωχότερη από σήμερα και αυτά είναι λόγια που δεν κοπιάρονται στα πλαίσια ενός καθωσπρεπισμένου άρθρου μιας εφημερίδας που ανακοινώνει το θάνατο ενός καλλιτέχνη! Είναι τα λόγια που περιγράφουν αυτό που ένιωσαν άθελα τους οι περισσότεροι που πληροφορήθηκαν σήμερα τα δυσάρεστα! Και θα εξηγήσω αμέσως. Τον Νίκο Παπάζογλου τον γνώρισαν λίγο πολύ όλοι μέσα από τα τραγούδια του. Και πάντα μέσα σε ένα παρεΐστικο κλίμα. Κάποιοι τα τραγούδησαν μισοσουρωμένοι. Κάποιοι ερωτεύτηκαν με αυτά και κάποιοι τα χρησιμοποίησαν σαν ατάκες. Κάποιοι έκλαψαν και κάποιοι κούρνιασαν μέσα σε μια γλυκιά ευφορία ακούγοντας τα! Κάποιοι, πολλοί σε αριθμό, ένιωσαν πιο Έλληνες. Όχι με την εθνικιστική έννοια. Αλλά με αυτήν την απροσδιόριστη παρεΐστική αίσθηση που ξεπηδούσε μέσα από κάθε φράση, κάθε αυτοσχεδιασμό και κάθε λαϊκή λέξη των στίχων του Νίκου. Στην ομήγυρη των τραγουδιών του Παπάζογλου δεν υπήρχαν ποτέ γκόμενες, δεν υπήρξαν ποτέ απώτερες σκέψεις. Υπήρξε μόνο η καθαρή στιγμή! Υπήρξε αυτή η κοινή ικανοποίηση ότι αυτό είναι ένα προνόμιο που μόνο εμείς οι Έλληνες μπορούμε να ζήσουμε. Υπήρχε μόνο παρέα, συμμετοχή και ένωση! Και αυτό, έχω την αίσθηση ότι το νιώσαμε όλοι!!!

Ο Νίκος Παπάζογλου

Μερικοί από εμάς είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε κι από κοντά. Άλλοι λίγο και άλλοι πολύ. Τραγουδήσαμε μαζί του και γελάσαμε μαζί του. Πειράγματα της παρέας. Διασκεδάσαμε ακούγοντας τον να αυτοσχεδιάζει στιχουργικά με υπόκρουση το μπαγλαμαδάκι του για να ξορκίσει το κακό, όταν βρισκόμασταν αποκλεισμένοι στην Άνδρο με τα μποφόρια έξω να λυσσάνε. Ήπιαμε και χαλαρώσαμε μαζί του, νιώθοντας παράλληλα ότι οι μόνοι που δεν χαλάρωναν ούτε στιγμή ήταν οι δεσμοί μέσα στην παρέα μας. Και οι στιγμές αυτές της παρέας παραμένουν ανεξίτηλες στο νου και την καρδιά μας. Στιγμές απέραντης συντροφικότητας με πόλο τον Νίκο με το αιώνιο κόκκινο φουλάρι του, το σκισμένο τζινάκι του, το χαμόγελο του και την μουσικά παραπονιάρικη φωνή του. Λέξεις ξεχασμένες ανάμεσα σε ψαροκάικα και αρχαίους φιλόσοφους. Νύχτες γεμάτες άνεμο και αλμύρα. Και μέρες γεμάτες ξενοιασιά και αγάπη. Στιγμές για πάντα!

Ο Παπάζογλου λάτρευε την Ελλάδα και δεν σταματούσε να την εξερευνά· τοπικά, λεκτικά και συναισθηματικά. Η Ελλάδα, ανεξαρτήτως προτιμήσεων και πεποιθήσεων, τον λάτρεψε κι αυτή! Αν και δεν θα είναι πια κοντά μας, η πουρούδα, το γκαγκάν και το σαούλι του θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν και να μας ενώνουν! Η αύρα του όμως θα λείψει σε όλους.

Καλό σου ταξίδι Νίκο! Και όπου κι αν βρίσκεσαι, το τσουκάλι πάντα γεμάτο με καλούδια…