Πέθανε ο Στυλιανός Παττακός; Γιατίιιιιιιιιιιιι;;;

Εεε ναι! Αυτό είναι λόγος για να διακόψουμε επιτέλους το διάλειμμα από το blogging. Και ακριβώς επειδή δεν την παλεύω με τα εγκεφαλικά βραχυκυκλώματα που έχουν υποστεί μερικοί, κατά τα άλλα σκεπτικιστές του κοινωνικού διαδικτύου οι οποίοι μπαίνουν στη διαδικασία να νουθετούν όσους χαίρονται με το γεγονός ότι ο Στυλλιανός Παττακός δεν είναι πια μαζί μας, ορίστε πως έχει η κατάσταση:

Όταν κάποιος πεθαίνει, δεν είναι ότι καλύτερο να μιλάς άσχημα γι' αυτόν.

• ΟΧΙ από σεβασμό σε κάποια μνήμη του. Άκου σεβασμό σε μνήμες! Την βλέπω ήδη τη μνήμη του Παττακού σε μια γωνιά, να χτυπιέται, να οδύρεται και να απειλεί με μηνύσεις για την αναπάντεχη προσβολή την οποία υπέστη.
• ΟΧΙ από σεβασμό στον ίδιο τον νεκρό. Ο τύπος δεν υπάρχει πια οπότε στερείται πλέον συναισθημάτων όπως στεναχώρια, ντροπή, οργή και give-a-fuck-about-anything, ακόμα κι αν κλάνουμε πάνω στη συλλογή του από γραμματόσημα και τις φωτογραφίες του από τις διακοπές ή προσβάλλουμε τη μάνα του.
• Δεν είναι καλό να κακολογούμε κάποιον πριν ακόμα κρυώσει το πτώμα του από σεβασμό σε δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι έχουν μείνει πίσω και ενώ έχουν ήδη να αντιμετωπίσουν τον πόνο τους, είναι απάνθρωπο να τους υποβάλλουμε στη διαδικασία να αντιμετωπίσουν και τη δημόσια χλεύη απέναντι στον άνθρωπο που πενθούν.

Πραγματικά, το μεγαλύτερο κακό που έχουν προξενήσει οι θρησκείες στον κόσμο, είναι ότι έχουν βάλει τους ανθρώπους να σέβονται οτιδήποτε άυλο, απροσδιόριστο και ανύπαρκτο την ίδια ώρα που αγνουούν επιδεικτικά οποιεσδήποτε από τις απτότατες συνέπειες των πράξεων τους απέναντι σε ζωντανούς. Τα έχω εξηγήσει και παλιότερα στη διακήρυξη της Δημοκρατίας των Απόντων, αλλά η συγκεκριμένη ηλιθότητα δεν λέει να ξεριζώσει και πάντοτε θα μας δίνει αφορμές να την αποκρούουμε εκ νέου.

Τούτων λεχθέντων...

Στην περίπτωση του Παττακού μιλάμε για μια ιδιόμορφη περίπτωση όπου...

1. Ο θανών έφυγε πλήρης ημερών. Μάλλον όχι πλήρης αλλά υπερπλήρης, στα 104 του!
2. Έφυγε αμετανόητος.
3. Έφυγε έχοντας αποφυλακιστεί από το 1990, εκμεταλλευόμενος άθλια τις τρύπες χαζομάρας του αστικού πολιτεύματος, το οποίο τόσο πολύ μισούσε.
4. Έφυγε ανάμεσα σε ανθρώπους που συμμερίζονται πλήρως το αμετανόητο του χαρακτήρα του.
5. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ, έφυγε έχοντας προξενήσει ανυπολόγιστες ζημιές σε ένα ολόκληρο έθνος! Αντιγράφοντας από τη Wikipedia "Μετά την πτώση της δικτατορίας κρίθηκε ένοχος στάσης και εσχάτης προδοσίας για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα και καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη". Και εντελώς προβλέψιμα, ποιοι θα βγουν να υπερασπιστούν κάποιον που έχει βλάψει το έθνος; Μα φυσκά οι εθνικιστές. Ο βιασμός των εννοιών στη σύγχρονη Ελλάδα, είναι ένα θέμα από μόνο του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Συνεπώς ναι, δεν είναι καλό να μιλάμε άσχημα για κάποιον που μόλις πέθανε. Αν όμως κάθε κανόνας έχει πάντοτε και μερικές εξαιρέσεις, εεε τότε ο Παττακός συγκεντρώνει όλα τα απαραίτητα εκείνα δικαιολογητικά τα οποία μας επιτρέπουν να τον αποχαιρετήσουμε με το κατάλληλο τραγουδάκι, έτσι όπως μου το θύμισε ο φίλος Infidel Boy!