Οι Κίνδυνοι Από Την Περιφρόνηση Των Αποδείξεων

- Δεν είναι αυτό που νομίζεις...
Όταν οι αποδείξεις μιλάνε από μόνες τους, κάθε απόπειρα δικαιολόγησης φαντάζει εξ’ ίσου, αν όχι και χειρότερα τραγική, από την παραπάνω χιλιοφορεμένη φράση κλισέ. Το σκηνικό το έχουμε δει πολλές φορές, ευτυχώς οι περισσότεροι από εμάς μόνο σε ταινίες. Το ίδιον ήμισυ επιστρέφει απροειδοποίητα στο σπίτι, για να πιάσει επ’ αυτοφώρω το έτερον ήμισυ, κατά τη διάρκεια σεξουαλικών γυμνασίων με τρίτο πρόσωπο. Η αλήθεια αποκαλύπτεται πέραν πάσης αμφιβολίας. Τι είναι όμως αυτό που διαλύει και το τελευταίο οχυρό της αμφιβολίας στον εγκέφαλο του απατημένου; Μα φυσικά τα τεκμήρια, οι αποδείξεις, "τα ίδια μου τα μάτια" και "τα μπλεγμένα σας τα μπούτια".

Πως θα χαρακτηρίζατε αλήθεια κάποιον ο οποίος θα κατάπινε αμάσητα την ατάκα "Δεν είναι αυτό που νομίζεις"; Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε πιθανώς προσβλητικά τον τυπάκο, θα σπεύσω να τον χαρακτηρίσω εγώ ως εύπιστο, ή ακόμα καλύτερα ως πιστό!

Η Αόρατη Ασπίδα Της Θρησκευτικής Παράνοιας

Η επίμονη άρνηση των αποδείξεων και της πραγματικότητας έχει ως τυπική συνέπεια, να αποτελεί ο εύπιστος αντικείμενο έντονης κοροϊδίας και χλεύης. Και το βαθύτερο ψυχολογικό αίτιο γι αυτήν τη συνέπεια είναι η σοβαρή ανακολουθία μεταξύ της ηλικίας του ανθρώπου και της συμπεριφοράς του. Για να το αποσαφηνίσουμε καλύτερα, μιλάμε συνήθως για ένα ενήλικο άτομο, το οποίο θα έπρεπε μέσα από την εμπειρία των χρόνων να μπορεί να αναγνωρίσει πλήρως τις σχέσεις αιτίου και αιτιατού, να έχει δηλαδή τη δυνατότητα μέσα από συνεχώς επαληθευόμενα πρότυπα να  αναγνωρίζει την πραγματικότητα και να απορρίπτει κάθε ισχυρισμό ο οποίος δεν συμφωνεί με αυτήν. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε ακολουθεί εκείνο. Όταν η σύζυγος σου βρίσκεται γυμνή στο κρεβάτι με κάποιον άλλον, τότε σε απατάει.

Αντί αυτού, έχουμε ένα ενήλικο άτομο με έντονα χαρακτηριστικά ανηλικιότητας, ένα άτομο το οποίο δεν μπορεί να σκεφτεί και να κρίνει από μόνο του, αλλά περιμένει την απάντηση εξ’ αποκαλύψεως.  Το άτομο αυτό δεν μπορεί να διανοηθεί με κανέναν τρόπο ότι η οποιαδήποτε αλήθεια, που του αποκαλύπτεται, μπορεί να έχει άνετα παραποιηθεί από δόλο ή άγνοια (συνήθως το πρώτο). Και φυσικά, οποιαδήποτε πίστη σε αστείες δικαιολογίες και δοξασίες απλώς γεννάει κωμικές καταστάσεις (π.χ.  A Guide for the Married Man στο εναρκτήριο παράδειγμα του απατημένου συζύγου).

Οποιαδήποτε πίστη; Μπααα! Υπάρχει μια κατηγορία εξωφρενικών ισχυρισμών η οποία απολαμβάνει απόλυτης ασυλίας. Και αυτή η κατηγορία δεν είναι άλλη από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Οι πάσης φύσεως ισχυρισμοί για: αυτοαναφλεγόμενες βάτους, παρθενογενέσεις, τυφλούς που βλέπουν, αναστάσεις νεκρών, μοναχούς που ξέρουν τα πάντα για τους επισκέπτες τους, θαυματουργά αγγίγματα και προσωπικές συζητήσεις με το θεό, γίνονται μονομιάς αποδεκτές όταν εντάσσονται στα πλαίσια μιας θρησκείας. Μιας θρησκείας η οποία ομολογεί πίστη σε κάποιον υπερφυσικό φορέα και σε μια αλήθεια εξ’ αποκαλύψεως. Και στην πορεία, όσες φορές κι αν διαψευσθεί η αποκαλυπτική αυτή αλήθεια από τα γεγονότα, τόσο χειρότερο για τα γεγονότα. Ο σεβασμός στην απόδειξη, απλά πάει περίπατο!

Η μέθοδος, με την οποία εδραιώνεται αυτή η αδιανόητη ανοχή στη θρησκεία, είναι γνωστή και χιλιοδοκιμασμένη. Ο συνεχής και αδιάκοπος βομβαρδισμός του παιδικού μυαλού, ενός παρθένου μυαλού και δεκτικού σε κάθε είδους αποκαλυπτικές αλήθειες από τον ειδήμονα γονιό και τον αξιοσέβαστο δάσκαλο, έχει ως φυσική συνέπεια την απόλυτη εξοικείωση του μετέπειτα ενήλικα ανθρώπου με κάθε λογής απίθανα δόγματα.

- Είμαι άθεος, γιατί ο θεός μου είπε ότι δεν υπάρχει!

Χαα! Λήξη της κουβέντας. Η ανωτέρω εξήγηση είναι καταλυτική στην αντιμετώπιση των οποιονδήποτε ενστάσεων από την πλευρά των πιστών. Αντιμετωπίζει δε τη θρησκεία με τα ίδια της τα όπλα. Προφανώς δεν είπε τίποτα ο θεός σε κανέναν, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι στην ιστορία έχουν ισχυριστεί ότι μίλησαν με τον θεό. Έτσι και ο άθεος επικαλείται την προσωπική μαρτυρία του παντοδύναμου, τη μοναδική μαρτυρία δηλαδή που δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει ο πιστός, για να στηρίξει την ανυπαρξία του ίδιου του παντοδύναμου. Παράνοια.

Το ενδιαφέρον όμως ξεκινά αν θεωρήσουμε ως αληθή την υπόθεση "ο θεός μου είπε ότι δεν υπάρχει". Εδώ παρουσιάζεται  μια άκρως περίεργη δυναμική σχετικά με τα αποτελέσματα που θα είχε μια τέτοια υπόθεση σε θρήσκους και άθρησκους. Τι γίνεται λοιπόν αν λοιπόν υποθέσουμε ότι ο θεός όντως, και πέρα από κάθε αμφιβολία, εμφανίζεται στους ανθρώπους, και σε παγκόσμια εμβέλεια ώστε να μην υπάρχουν διχογνωμίες και αμφισβητήσεις, και δηλώνει ότι δεν υπάρχει;

Για να προλάβω πιθανές ενστάσεις σχετικά με το αυθαίρετο της υπόθεσης μου, θα στηριχθώ στο Επιχείρημα εκ του Βαθμού, περί της ύπαρξης του θεού, από τον Θωμά τον Ακινάτη, το οποίο λέει:

1. Τα πράγματα στο κόσμο διαφέρουν μεταξύ τους. Έχουν διαφορετικούς βαθμούς αγαθότητας ή τελειότητας.
2. Αλλά οι εκτιμήσεις μας γι’ αυτούς τους βαθμούς βασίζονται στη σύγκριση με κάποιο μέγιστο.
3. Οι άνθρωποι είναι ταυτόχρονα καλοί και κακοί, άρα αποκλείεται να ενυπάρχει μέσα μας η μέγιστη αγαθότητα.
4. Συνεπώς, πρέπει να υπάρχει κάποιο άλλο μέγιστο, το οποίο θέτει το μέτρο της τελειότητας, και ονομάζουμε αυτό το μέγιστο, Θεό.

Στα ίδια πλαίσια, υπάρχουν τεράστιες διαβαθμίσεις του χιούμορ στους ανθρώπους. Για να μπορέσουμε να συντάξουμε σωστά την παγκόσμια κατάταξη χιούμορ, θα πρέπει να διαθέτουμε το αντίστοιχο μέγιστο. Ο παντοδύναμος δημιουργός, ο οποίος προϋπήρχε, και ισχυρίζεται στα δημιουργήματα του ότι δεν υπάρχει, είναι σίγουρα μέγιστος πλακατζής και απλά δεν παίζεται! Εεε αυτόν τον μέγιστο πλακατζή τον ονομάζουμε θεό. Και συνεπώς, άμα εμφανιζόταν, θα μπορούσε άνετα να δηλώσει κάτι τόσο απίθανα αστείο!

Όταν λοιπόν ο ίδιος ο θεός δηλώνει ότι δεν υπάρχει , τότε ξεκινούν οι ακόλουθες λογικές διεργασίες:

Ο Άθεος

1. Πως μπορώ να διαπιστώσω αν κάτι είναι αληθές; Χρειάζομαι αποδείξεις.
2. Ο θεός εμφανίστηκε μπροστά μου! Το βεβαιώνουν τα μάτια μου, τα αυτιά μου, οι αισθήσεις μου όλες και ταυτόχρονα οι αισθήσεις των υπολοίπων επτά δις ανθρώπων πάνω στη γη.
3. Μέχρι σήμερα όλα όσα έχουν τέτοια καθολική αποδοχή, επαληθεύονται πάντα. Τέτοια είναι π.χ. η εναλλαγή μέρας και νύχτας, οι εποχές, η ανάγκη του ανθρώπου για τροφή, η βαρυτική έλξη της γης κλπ. 
4. Χμμμ, τον ήπιαμε. Ο θεός υπάρχει και η μέχρι τώρα κοσμοθεώρηση μου ήταν λανθασμένη.
5. Από την άλλη, δεν δείχνει και τόσο άκαρδος και κακός. Έχει τρομερό χιούμορ, άκου "Δεν υπάρχω"! ΧΑΧΑΧΑ...
6. Από εδώ και μπρος θα εφαρμόζω τις εντολές του και, μάλλον, θα τα πάμε πολύ καλά.

Ο Θρήσκος

1. Πως μπορώ να διαπιστώσω αν κάτι είναι αληθές; Πρέπει να το γράφει μέσα στην Αγία Γραφή, η οποία περιέχει την απόλυτη αλήθεια όπως μας αποκαλύφθηκε. Ποιος χρειάζεται άλλες αποδείξεις;
2. Ο θεός υπάρχει και ο λόγος του είναι πάντα αληθινός, γιατί το γράφει η Αγία Γραφή και η Αγία Γραφή είναι πέρα για πέρα αληθινή γιατί είναι ο λόγος του θεού.
3. Άκουσα τον θεό με τα ίδια μου τα αυτιά να λέει ότι δεν υπάρχει(Τζζζ…)! Τι; Άκουσαν και άλλοι; Τι σημασία έχει, αφού τον άκουσα ΕΓΩ με τα ίδια μου τα αυτιά.
4. Ο λόγος του είναι πάντα αληθινός, άρα ο θεός δεν υπάρχει (Τζζζζ…. φσσσσς… τζζίιιιτ… ).
5. Ναι, αλλά τι γίνεται με την Αγία Γραφή τότε (Τζζζζζζζζζζ… τζζζζζζζζζζζζζζζζζζ…);;;;
6. Ααα, το βρήκα! Ανθρώπινο λάθος. Ο Ψαλμός 14 το έλεγε καθαρά: ούκ έστι Θεός. Και κάποιοι το ερμήνευαν λάθος…
7. Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο. Ο θεός δεν υπάρχει! Το είπε ο ίδιος, και ότι λέει είναι πάντα αληθινό. Το γράφει σαφώς και μέσα στην Αγία Γραφή και η Αγία Γραφή είναι πέρα για πέρα αληθινή γιατί είναι ο λόγος του θεού.

Ο Θεός

- I created a monster!

Συνέχεια στο άρθρο...

Το αγροτικό ζήτημα και τα μενίρ!

Γεια σας, με λένε Οβελίξ…
…και κατοικώ στο γνωστό Γαλατικό Χωριό! Αυτό που αντιστέκεται εδώ και χρόνια στον Ρωμαίο κατακτητή! Έπεσα μέσα στο μαγικό φίλτρο όταν ήμουν μικρός, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσω υπερφυσική δύναμη. Το μυαλό, οι γνώσεις και οι τρόποι συμπεριφοράς δεν μου είναι απαραίτητα, αφού, οτιδήποτε κι αν χρειαστώ, μπορώ να το αποκτήσω ρίχνοντας φάπες. Αυτά που ξέρω να κάνω μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ξέρω να κοιμάμαι, να τρώω, να κηνυγάω αγριογούρουνα, να ρίχνω φάπες στους Ρωμαίους και να κατασκευάζω μενίρ. Εμείς οι Γαλάτες γενικότερα είμαστε περίεργη ράτσα. Είμαστε τρελοί, είμαστε απειθάρχητοι και καβγατζήδες, αλλά είμαστε παράλληλα ολιγαρκείς και αυτάρκεις και αγαπάμε τους συντρόφους μας!

Σχεδόν όλοι γνωρίζουν αυτήν την αξιοθαύμαστη και συμπαθέστατη παρέα που κατοικεί στο Γαλατικό Χωριό. Εμείς οι Έλληνες ειδικότερα θεωρούμε ότι έχουμε πολλά κοινά με τους ανυπότακτους Γαλάτες και με τον Οβελίξ ειδικότερα. Είμαστε λαός απείθαρχος (το έχει πει άλλωστε κι ο Κίσινγκερ, όπως πολλοί συνεχίζουν να πιστεύουν), είμαστε έξω καρδιά και αγαπάμε τα τσιμπούσια, οι άλλοι (Ρωμαίοι, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία…) μας επιβουλεύονται και θέλουν να μας εκμεταλλευτούν, είμαστε de facto στο πλευρό κάθε αυτοθεωρούμενου καταπιεσμένου και τέλος… κατασκευάζουμε μενίρ!  Τι σημαίνει αυτό;;; Λίγη υπομονή!!!

Οι αγρότες και η θλιβερή πραγματικότητα.
Οι αγρότες αποτελούν δίχως άλλο το καλύτερο παράδειγμα της κατά φαντασία οβελίκιας νοοτροπίας. Αγωνίζονται ανελλιπώς εδώ και 15 χρόνια για τα δίκαια τους, παρατάσσοντας κάθε χρόνο, κάπου στο τέλος του Ιανουαρίου, τα τρακτέρ τους σε μια επίδειξη ωμής και μη αντιμετωπίσιμης δύναμης και κλείνοντας τους δρόμους. Δεν λογαριάζουν κανέναν κατακτητή, είτε αυτός λέγεται ανάλγητη κυβέρνηση, είτε λέγεται κουτόφραγκος, και επιβάλλουν με το έτσι θέλω τα αιτήματα τους.

Χμμμ! Το παρόν άρθρο έχει να αποκαλύψει στους αγρότες κάποια σημαντικά νέα. Μπορεί να ζουν εντός της δικής τους εικονικής πραγματικότητας, κατά την προσφιλή νεοελληνική συνήθεια, αλλά ο πραγματικός κόσμος είναι λιγάκι διαφορετικός:

• Δεν υπάρχει απέναντι τους κανένας κατακτητής! Αντιθέτως υπάρχει ένας μεγάλος δανειστής και χρηματοδότης που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση. Και υπάρχει και ένα ασθενικό κράτος – πατερούλης, του οποίου οι αγρότες δεν είναι τίποτα άλλο από το πλέον κακομαθημένο του παιδί.
• Οι Γαλάτες αγαπάνε τους συντρόφους τους. Οι αγρότες δεν αγαπάνε κανέναν παρά μόνο τον εαυτούλη τους. Μεταφέρουν μονίμως τα προβλήματα τους στους ώμους των άλλων ομάδων, και τις γονατίζουν οικονομικά κάτω από το βάρος της ισχύος και του δέους που τους προσδίδουν τα τρακτέρ.
• Οι Γαλάτες είναι ολιγαρκείς και αυτάρκεις. Αντιθέτως ο νεοέλληνας αγρότης δεν είναι ολιγαρκής. Ο νεοέλληνας αγρότης είναι ένας κακομαθημένος γκρινιάρης, που σουλατσάρει μπροστά στις κάμερες με μπουφανάκια Nautica και πανάκριβα τρακτέρ και αγροτικά μηχανήματα. Ο νεοέλληνας αγρότης δεν είναι ούτε αυτάρκης. Είναι απόλυτα εξαρτημένος από τις συνήθεις άβουλες κυβερνήσεις, προκειμένου να εισπράττει το χαρτζιλίκι του υπό μορφή αποζημιώσεων και επιδοτήσεων!

Για την ακρίβεια το μοναδικό κοινό μεταξύ αγροτών και του συμπαθούς Οβελίξ είναι ακριβώς η ενασχόληση τους· και οι δύο κατασκευάζουν μενίρ!!! Ααα ξέχασα να αναφέρω ότι οι αγρότες, αν και πεινάνε, είναι επίσης ιδιαίτερα ευτραφείς όπως και το γαλατικό πρότυπο τους...

Επάγγελμα Μενιροποιός
- Δε μου λες φίλε μου, με τι ασχολείσαι;
- Κατασκευάζω μενίρ!
- Και υπάρχει κανένας που αγοράζει μενίρ;;;
- Όχι, αλλά εμένα, αυτό είναι το επάγγελμα μου!
- Υο malakas, you lookin good, όπως είπε και ο Ντέιβιντ Κρόκετ στους πειρατές!

Εννοείται ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να δοθεί κάποια πιο σοβαρή απάντηση από την τελευταία. Ο νεοέλληνας αγρότης, όσον αφορά την εργασία του, δεν διαφέρει σε τίποτα από τον νεοέλληνα γενικότερα. Παράγει μενίρ! Το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει δύο τινά. Δεν παράγει τίποτα, ή παράγει άχρηστα προϊόντα για τα οποία δεν υπάρχει κανένα αγοραστικό ενδιαφέρον. Για να το κάνουμε πιο λιανά, οι αγρότες στο μεγαλύτερο τους ποσοστό υπάγονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που για σειρά ετών δεν έχουν να παρουσιάσουν παραγωγή και σε αυτούς που παράγουν προϊόν, το οποίο όμως δεν έχει ζήτηση, είτε λόγω υπερπαραγωγής είτε λόγω μη ανταγωνιστικής τιμής σε σχέση με το αντίστοιχο εισαγόμενο προϊόν. Και το πρόβλημα ξεκινάει ακριβώς από αυτό το δεδομένο!

Τι γίνεται λοιπόν όταν δεν παράγει κάποιος ή αυτά που παράγει είναι άχρηστα; Στις υπόλοιπες εργασιακές ομάδες συμβαίνει το αυτονόητο, δηλαδή το μαγαζάκι κλείνει. Σίγουρα δεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλά, με την πλέον ορθολογιστική αντιμετώπιση, δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να σε πληρώνει για το τίποτα ή για κάτι που δεν θέλει. Στην περίπτωση του αγροτικού ζητήματος βέβαια η ορθολογιστική αντιμετώπιση πάει περίπατο, αφού ο τσαμπουκάς του ισχυρού θριαμβεύει χρόνια τώρα. Παράνομα, αυθάδικα, καταπιεστικά, φασιστικά! Επαγγελματίες κινητοποιοί και νεαροί λαϊκοί μπροστάρηδες, αναγορεύουν ως εθνικής σημασίας θέμα το προσωπικό τους δίκιο, αγνοώντας προκλητικά το Σύνταγμα της Ελλάδος και τις υπόλοιπες ανίσχυρες κοινωνικές ομάδες.

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για τον οποίον θα έπρεπε να ανέχονται οι υπόλοιποι νομοταγείς πολίτες τους αγρότες ως συνταγματικά προνομιούχους; Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάποιον!

"Μα δεν έχουμε άλλον μέσο πίεσης..." και άλλα φαιδρά!
Δεν έχουν οι αγρότες άλλο μέσον πίεσης από το κλείσιμο των δρόμων; Η αλήθεια είναι πως δεν μας καίγεται καρφί! Όπως καλό θα ήταν να παραδεχτούν και οι αγρότες ότι δεν θα τους καίγεται καρφί, αν αύριο – μεθαύριο π.χ. οι ταξιτζήδες υιοθετήσουν ως μέσον πίεσης τον αποκλεισμό των χωραφιών των αγροτών με τα ταξί τους. Τα τεράστια αγροτικά μηχανήματα θα περάσουν, την επόμενη κιόλας μέρα,  πάνω από κάθε παρατεταγμένο ταξί, μετατρέποντας το σε άμορφο σιδηροπολτό!

- Το κράτος δεν μας ακούει…
Το κράτος ακούει μια χαρά, και γνωρίζει από πρώτο χέρι τα αιτήματα των αγροτών. "Ακούω" όμως δεν σημαίνει αυτόματα και "Συμφωνώ". Το κράτος ακούει αλλά δεν συμφωνεί με τα αιτήματα των αγροτών! Και φυσικά δεν εξετάζεται αυτή τη στιγμή το σωστό η μη της στάσης της εκάστοτε κυβέρνησης (υπάρχουν σίγουρα διάφορες απόψεις) αλλά ο εκβιαστικός εξαναγκασμός σε συμφωνία από μέρους των αγροτών.

- Αν γίνονται απάτες και παρανομίες από κάποιους συνάδελφους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τις επιδοτήσεις, αυτοί να τιμωρηθούν!
Μάλιστα! Η αστειότητες πρέπει να έχουν και όρια. Το κλείσιμο των δρόμων δεν είναι δηλαδή παρανομία;;; Και δεν γίνεται ακριβώς για την εξασφάλιση των αποζημιώσεων και των επιδοτήσεων; Δυστυχώς όμως η ατιμωρησία στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει πλέον παγιωθεί για πολλά χρόνια και αποτελεί κατεστημένο στην χώρα του "Δε βαριέσαι".

Δίκιο είναι το δίκιο του αγρότη!
Είναι άκρως βολικές αυτές οι συνθηματοποιημένες φράσεις κλισέ προκειμένου να υπνωτίζεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος και να διατηρείται σε λήθαργο, έτσι ώστε να δικαιολογεί αβίαστα τον κάθε παραλογισμό, αλλά κάπου εδώ έρχεται η ώρα να υπενθυμίσουμε την έννοια της λέξης δίκιο σύμφωνα με τα λεξικά. Για να ακριβολογούμε λοιπόν, και σύμφωνα με το λεξικό του Τριανταφυλλίδη:
Δίκιο: το δίκαιο και το δικαίωμα που είναι σύμφωνο με το δίκαιο.
και
Δίκαιο: σύνολο κανόνων που ρυθμίζουν με την ισχύ νόμου τις σχέσεις των μελών μιας συγκεκριμένης κοινωνίας.

Ωωω, έκπληξη! Πουθενά στον ορισμό ο αγρότης και πουθενά στον ορισμό ο εργάτης! Για την ακρίβεια τα λεξικά της νεοελληνικής είναι τόσο τραγικά ώστε με τον ορισμό τους, αφήνουν περιθώρια και σε άλλες κοινωνικές ομάδες να έχουν δίκιο. Από τη στιγμή λοιπόν που οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους, πράγμα ασύμφωνο προς το νομικά θεσπισμένο σύνολο κανόνων της κοινωνίας μας, το δίκιο που παραβιάζεται ασύστολα είναι όλων των υπολοίπων. Και βλέποντας την απραξία της εκάστοτε κυβέρνησης και την αδυναμία της να εφαρμόσει τους νόμους, αναπολώ πολλές φορές τις σκηνές του Pulp Fiction στις οποίες ο Jules απαγγέλλει σε κάποια κακομαθημένα το εδάφιο Ιεζεκιήλ 25:17!!!

Συνέχεια στο άρθρο...

Συμπυκνωμένη Θρησκευτική Γνώση

[εκτιμώμενος χρόνος ανάγνωσης: 3.5 λεπτά]
[εκτιμώμενος χρόνος ανάγνωσης για Χρυσαυγίτες: 14 λεπτά]

Τα ψυχρά ιστορικά γεγονότα έχουν ως εξής:

:: Ο Θεός πάσχει από διάφορα υπαρξιακά (- Εμένα ποιος Με έφερε στον κόσμο;) και κάτω από το βάρος της δικής Του μοναξιάς (και συνεπώς ατέλειας), λυγίζει και κατασκευάζει τον άνθρωπο Αδάμ, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση Του!

:: Ο ατελής Θεός πετάει το δημιούργημα Του στον Παράδεισο, ένα ατελές μέρος όπου απουσιάζουν τα μπαχαρικά, τα κοψίδια, το γαλακτομπούρεκο και η μπύρα, και όπου ο ατελής άνθρωπος καλείται να τρέφεται μόνο με φρούτα. Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, του απαγορεύει ο Θεός να τρώει και τα μήλα!

:: Η ακόμα πιο ατελής γυναίκα Εύα (κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση παϊδακίου) σαλεύει από την πείνα, καθ' ότι θέλει και να διατηρεί τη σιλουέτα της, και ορμάει ξαφνικά πάνω σε ένα μήλο. Επειδή όμως είναι ξεροκέφαλη, δεν παραδέχεται το λάθος της και αρχίζει να κατηγορεί τα φίδια!

:: Ο ατελής Θεός, καθότι δεν προνόησε να μην υπάρχει στον Παράδεισο του η έννοια της αμαρτίας, αναγκάζεται να δημιουργήσει τη Γη, πριν από περίπου 6000 χρόνια, ως τόπο εξορίας για τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα.

:: Ο κατήφορος της ατελούς Εύας δεν έχει τελειωμό, αφού γεννάει προβληματικά παιδιά με δολοφονικά ένστικτα και ασθενική μνήμη, λόγω γονιδιακής ανεπάρκειας. Αυτό έχει ως συνέπεια μετά από τρεις γενιές να υπάρχουν απόγονοι που δεν θυμούνται γρι από τις ιστορίες του προπάππου Αδάμ και της προγιαγιάς Εύας και οι οποίοι καταλήγουν να λατρεύουν κεραυνούς, βουβάλια και άλλα ετερόκλητα!

:: Μετά από καμιά εικοσαριά γενιές, ο ατελής άνθρωπος έχει φτάσει πλέον σε τέτοια παράνοια ώστε, κάτω από την αδυναμία του να εξηγήσει τα πάντα (για τα κοάλα έχει βρει ήδη απαντήσεις), αρχίζει και κατασκευάζει και άλλους ατελείς θεούς.

:: Ο ατελής Θεός όχι μόνο δεν έχει απαντήσει στα υπαρξιακά Του, αλλά βασανίζεται και από τύψεις για τον απίστευτο κατήφορο του ανθρώπου και σκίζεται για να βρει επιτέλους λύση. Σκίζεται όμως στην κυριολεξία και έτσι προκύπτει η εξής Αγία Τριάδα: Ο Ίδιος ο ατελής Θεός, ένα ανώτερο από Αυτόν πλάσμα Το οποίο απαγορεύεται ακόμα και να βρίσεις, το γνωστό και τέλειο Άγιο Πνεύμα, και ένα κατώτερο πλάσμα, ο ατελής Ιησούς, Τον οποίον και στέλνει στη Γη για τη βρομοδουλειά· να φοράει βρόμικα ρούχα, να κουβαλήσει σταυρούς και να θανατωθεί βάναυσα για την σωτηρία των ανθρώπων.

:: Ο θάνατος όμως του ατελούς Ιησού προήλθε από ανθρώπους, και επειδή ο ατελής Θεός ξέχασε (καθ’ ότι μιας κάποιας ηλικίας πλέον) για μια ακόμη φορά να καταργήσει την έννοια της αμαρτίας, αποδεικνύεται ότι η θυσία έγινε για το τίποτα, αφού τα νεογνά των ατελών ανθρώπων γεννιούνται μέσα στην αμαρτία (βρίζουν και τζογάρουν ασύστολα, βιάζουν και μερικά τραβάνε και πιστόλι)!!!

:: Ο ατελής Θεός αναγκάζεται να πάρει έκτακτα μέτρα. Ανασταίνει τον ατελή Ιησού και υποχρεώνει όσους θέλουν να επιστρέψουν στον Παράδεισο, να βαπτίζονται για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες τους. Ξεχνάει όμως για τρίτη φορά να εξαλείψει την έννοια της αμαρτίας, οπότε και παρατηρείται το φαινόμενο, βαπτισμένοι άνθρωποι, μόλις μεγαλώνουν να κάνουν σαν μωρά, δηλαδή να βιάζουν, να σκοτώνουν κλπ.

:: Στο μεταξύ οι υπόλοιποι ατελείς θεοί αποκτούν σημαντικό κύκλο επιρροής, σε σημείο να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις.

:: Ο ατελής Θεός αναπτύσσει τάχιστα τις επιστήμες, ώστε να ξεφύγουν οι ατελείς άνθρωποι από την άγνοια και να πάψουν να λατρεύουν ότι να’ ναι και ανύπαρκτους άλλους θεούς. Η τεχνογνωσία όμως διαρρέει σε όλον τον πλανήτη και οι, σε διάφορους θεούς ταγμένοι, ατελείς άνθρωποι την χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν όπλα και να κάνουν γενικευμένους πόλεμους.

:: Προκειμένου πλέον να αντιμετωπίσει τους άλλους θεούς, ο ατελής Θεός προσφέρει στην ανθρωπότητα την έννοια της αθεΐας, αλλά κάποιοι ατελείς άνθρωποι προχωράνε έναν θεό παραπέρα και απορρίπτουν ακόμα και τον ίδιο τον ατελή Δημιουργό τους.

:: Τα προβλήματα γιγαντώνονται με γεωμετρική πρόοδο και δεν αφήνουν τον ατελή Θεό να προχωρήσει σε υποδομές στον Παράδεισο (γευστικότερα πιάτα, ροκ συναυλίες, γρήγορο internet, βραζιλιάνες βολεϊμπολίστριες και χώρους ασκήσεων ηρεμίας), ώστε να αποφευχθούν παραβατικές συμπεριφορές και περιστατικά τύπου Εύας στο μέλλον. Έτσι η Δευτέρα Παρουσία αναβάλλεται διαρκώς και ο ατελής Θεός χάνει καθημερινά την αξιοπιστία Του, οπότε αναγκάζεται να κλειδώσει την ημερομηνία της Δευτέρας Παρουσίας για τις 21 Δεκεμβρίου 2012, στις 17:50 το απόγευμα.

[UPDATE]
:: WTF? Όσο εύκολα κλείδωσε η Δευτέρα Παρουσία, άλλο τόσο εύκολα ξεκλείδωσε μιας και δεν προέβλεψε ο ατελής Θεός ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει στην Συντέλεια και να τα κάνει γιάμπαλο, χωρίς πρώτα να ξεπληρώσει η Ελλάδα το χρέος της στους εταίρους. Χρέος το οποίο, βεβαίως βεβαίως, πολλαπλασιάζεται εκθετικά και με ταχύτερους ρυθμούς από τα προβλήματα του υπόλοιπου κόσμου.

Παρά την οριστικοποίηση εκ νέου αναβολή της Δευτέρας Παρουσίας, το αρχικό υπαρξιακό ερώτημα παραμένει: - Ποιος ατελής νους έφερε στον κόσμο τελικά αυτόν τον ατελή Θεό, ο οποίος κυβερνάει λίγο χειρότερα κι από τις ελληνικές κυβερνήσεις;

Συνέχεια στο άρθρο...

Το Βέλος Της Πράξης

Σε πόσους από εμάς δεν έχει τύχει, να καθίσουμε μπροστά στον υπολογιστή μας, για να διαβάσουμε ειδήσεις από κάποιον RSS reader, και μέσα στη ροή των ειδήσεων να βρούμε μαζεμένες τέτοιες ειδήσεις όπως οι παρακάτω:

1. Με 5.000 ευρώ επικήρυξε ο δήμος Σταυρούπολης Ξάνθης τους ασυνείδητους που δολοφόνησαν και ακρωτηρίασαν ένα μικρό αρκουδάκι στην οροσειρά της Ροδόπης. (αναλυτικά...)
2. Τέσσερα στα πέντε παιδιά που βρίσκονται σε ορφανοτροφεία, σε όλο τον κόσμο, δεν είναι ορφανά, σύμφωνα με την ανθρωπιστική οργάνωση "Save The Children". (αναλυτικά...)
3. Δεκατρία επιπλέον πτώματα εντοπίστηκαν την Τρίτη, στο νησί Μιντανάο των Φιλιππίνων, ανακοίνωσε η αστυνομία. Ο αριθμός των θυμάτων που δολοφονήθηκαν από ομάδα ενόπλων στην επαρχία Μαγκουιντανάο ανήλθε πλέον σε 35. (αναλυτικά...)

Φυσικά και δεν επιχειρώ να δείξω με αυτό ότι είναι όλα μαύρα και άραχνα! Αυτές είναι απλώς 3 από τις 44 νέες ειδήσεις που βρήκα στον δικό μου reader, σήμερα στις 27/11/2009. Το μενού της ειδησεογραφίας περιελάμβανε από ουσιαστικές οικονομικές αναλύσεις μέχρι και ανούσιες αθλητικές παραπομπές. Εκεί που τελικά θέλω να καταλήξω όμως είναι ότι, δυστυχώς το κακό υπάρχει, είναι πάντα εκεί, και συμμετέχει ενεργά στην καθημερινότητα των ανθρώπων και όχι μόνο!

Ο άνθρωπος του πολιτισμού βέβαια, ως ένα ον που έχει ξεφύγει προ πολλού από την μαζική αρένα της επιβίωσης και έχει καταφέρει να ορίζει στο μέτρο του δυνατού το περιβάλλον του και τη μοίρα του, έχει όλη την πολυτέλεια να αναρωτιέται γιατί υπάρχει τελικά το κακό. Και στην προσπάθεια του αυτή, είναι έτοιμος, φιλοσοφώντας επιθετικά, να προσπεράσει εύκολα το οφθαλμοφανές και να στραφεί προς τις πλέον απίθανες εξηγήσεις, όπως η κακοτυχία, ο σατανάς και ο θεός που σέβεται την ελευθερία βούλησης του ανθρώπου! Ποιο ακριβώς είναι το οφθαλμοφανές; Μα φυσικά το γεγονός ότι η εξέλιξη μέσω φυσικής επιλογής (όπως την έχει εξηγήσει πολύ παραστατικά ο Dawkins στο βιβλίο του Το Εγωιστικό Γονίδιο) είναι μια αμείλικτη διαδικασία επιβίωσης και σύγκρουσης συμφερόντων και αυτά τα συμφέροντα κάνουν τους συμμετέχοντες να θέλουν πολλές φορές το κακό των αντιπάλων τους! Και ας μην ξεχνάμε ότι στη φύση, πολλές φορές το κακό του ενός συμπίπτει με το καλό του άλλου.

Μήπως Αστοχία του Δημιουργού;
Τι συμβαίνει όμως τελικά στην κοσμοθεώρηση εκείνη σύμφωνα με την οποία υπάρχει θεός, και αυτός καθορίζει τα πάντα; Γιατί υπάρχει τελικά το κακό στον κόσμο, σε έναν κόσμο μάλιστα τον οποίον ο θεός εν σοφία εποίησε; Σε τι τραγική αστοχία έχει υποπέσει τελικά ο δημιουργός;;;
- Δεν θέλει ή δεν μπορεί να εξαλείψει το κακό ο θεός; Ή με άλλα λόγια τι από τα δύο δεν είναι ο θεός, πανάγαθος ή παντοδύναμος;
...αναρωτιούνται οι σκεπτικιστές, για να εισπράξουν την πολυφορεμένη απολογητική απάντηση:
- Και θέλει και μπορεί να εξαλείψει το κακό, αλλά δεν το κάνει από σεβασμό προς την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου!

Οι απολογητικές απαντήσεις βέβαια έχουν την κακιά συνήθεια να μπάζουν από παντού. Έτσι οι κόντρα - ερωτήσεις του στιλ "Και γιατί εξ' αρχής δημιούργησε το κακό;" ή "Αν ο άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση και μπορεί πραγματικά να επιλέγει τις ενέργειες του, τότε πως μπορεί ο θεός να γνωρίζει τα πάντα, άρα και το μέλλον;" μένουν μονίμως αναπάντητες. Ο σκοπός του παρόντος άρθρου πάντως είναι να σταθεί λίγο περισσότερο στο ζήτημα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου και να το εξετάσει με όλη την καλή διάθεση, μέσα από το πρίσμα της έννοιας του Βέλους της Πράξης.

Η ελευθερία βούλησης του ανθρώπου, όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, εντοπίζεται στη δυνατότητα επιλογής του, κάθε φορά που αυτός αυτενεργεί. Ο άνθρωπος σύμφωνα με τη χριστιανική θεώρηση κρίνεται με βάση τις πράξεις του. Και η πράξη ισοδυναμεί πάντοτε με ενέργεια. Δηλωτικό της ενέργειας στη γλώσσα μας είναι το ρήμα. Και στην πλέον θεμελιώδη δομή της μια πρόταση έχει πάντοτε υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο... Έλα μεγάλε, τελείωνε με το κήρυγμα, μας ζάλισες, έχουμε τελειώσει το δημοτικό εδώ και μερικές δεκαετίες!!! Που θέλεις να καταλήξεις;

Θέλω να καταλήξω απλώς στο γεγονός ότι μια πράξη δεν είναι ποτέ σημείο στον ιδεατό χώρο των ενεργειών, αλλά αντιθέτως μια νοητή ευθεία με αρχή και τέλος, ένα βέλος με συγκεκριμένη φορά! Στην αρχή του βέλους βρίσκεται πάντοτε το υποκείμενο Α και στο τέλος του υπάρχει πάντα κάποιο αντικείμενο Β! Η πράξη σίγουρα δεν είναι σημειακό κουμπάκι πάνω σε μια κονσόλα παιχνιδιών! Η πράξη του Α χαρακτηρίζεται από ένα βέλος, το οποίο δείχνει σε κάποιον Β, ο οποίος θα υποστεί τις συνέπειες αυτής της πράξης. Η χριστιανική θεωρία της ελεύθερης βούλησης εμμένει παρανοϊκά στη χρήση του Β μόνο για τον χαρακτηρισμό μιας πράξης. Ωφελείται ο Β; Καλή η πράξη! Ζημιώνεται ο Β; Κακή η πράξη! Και κάπου εκεί ο θεός ξεχνάει τον Β. Στη συνέχεια ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει, αν θα κάνει το καλό ή το κακό! Ελεύθερη βούληση!

Με τα Μάτια του Αντικειμένου
Το Βέλος της Πράξης μας δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε μέσα από ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα την τριπλέτα των τραγικών ειδήσεων της εναρκτήριας παραγράφου. Υπενθυμίζοντας λοιπόν ότι η πράξη περιλαμβάνει ένα υποκείμενο το οποίο ενεργεί και ένα αντικείμενο το οποίο υφίσταται τις επιπτώσεις της ενέργειας του υποκειμένου, ας διατυπώσουμε μερικά ρητορικά ερωτήματα:

1. Ασυνείδητοι δολοφόνησαν και ακρωτηρίασαν ένα αρκουδάκι!!! Ειδεχθής πράξη! Προσωπικά, αν και απεχθάνομαι τη βία, θα ευχαριστιόμουν ιδιαίτερα το θέαμα του βασανισμού των συγκεκριμένων δολοφόνων. Το ζήτημα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είμαι εγώ αλλά ο θεός! Ήταν ο θεός παρών στο συμβάν; Ζζζζζζζζζζ, ερώτηση παγίδα με μοναδική αποδεκτή απάντηση το ΝΑΙ! Σεβάστηκε την ελευθερία βούλησης των δολοφόνων; Σίγουρα ναι! Μπορείς να σκοτώσεις ή να μη σκοτώσεις και μπορείς να ακρωτηριάσεις ή να μην ακρωτηριάσεις. Και βέβαια να κριθείς ανάλογα! Τι γίνεται όμως με το φουκαριάρικο το αρκουδάκι; Του έδωσε ο πανάγαθος επιλογές, ή απλά, ως πανταχού παρών, κάθισε άπρακτος και το παρακολούθησε να λιώνει μέσα στην αγωνία και τον πόνο;
2. Ορφανοτροφεία - επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο παραπλανούν ή εξαναγκάζουν γονείς φτωχών οικογενειών να δώσουν τα παιδιά τους. Και σ' αυτήν την περίπτωση ο πανάγαθος έδωσε την δυνατότητα επιλογής! Θα βγάζει κάποιος το ψωμί του τίμια, ή θα πλουτίζει με τις αγοραπωλησίες παιδιών των οποίων οι οικογένειες εξαναγκάστηκαν να τα πουλήσουν! Και όσο για τον γονιό, έχει και αυτός τη δυνατότητα επιλογής (αν και όχι απόλυτα στις πλέον εξαθλιωμένες γωνιές του πλανήτη). Θα δώσει το παιδί του ή δεν θα το δώσει! Έλα όμως που το Βέλος της Πράξης έχει και μύτη εκτός από ουρά... Και εκεί βρίσκονται τα κακόμοιρα τα παιδάκια στα οποία δεν δόθηκε δυνατότητα επιλογής. Ως συνήθως δηλαδή, κάποιοι επέλεξαν και κάποιοι όχι!
3. Ομάδα ενόπλων δολοφόνησε δεκατρία άτομα στις Φιλιππίνες, πολιτικούς και δημοσιογράφους στην πλειοψηφία τους, πιθανόν προς αποδυνάμωση συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης! Και τι ήταν τελικά οι δεκατρείς δολοφονηθέντες; Τα αναλώσιμα στη διεξαγωγή της δίκης για την υπέρτατη κρίση των ενόπλων;

Ελεύθερη βούληση; Ναι, αλλά τίνος;;;
Η παροχή της ελευθερίας βούλησης από τον θεό ως εξήγηση της ύπαρξης του κακού, είναι μακράν το πιο σαθρό απολογητικό επιχείρημα. Οι πράξεις δεν είναι ποτέ αυτόνομες, τουλάχιστον αυτές βάσει των οποίων κρινόμαστε!
- Ο Μάκης έφαγε τη σούπα του! Εεε, χμμμ! Καλά, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία...
- Ο Νίκος πυροβόλησε και σκότωσε ένα σπουργιτάκι! Είχε την επιλογή να μην το κάνει, και όμως το έκανε, και κάποιος έχασε τη ζωή του! Ο Νίκος κρίνεται κακός. Ας μην ξεχνάμε όμως και το σπουργιτάκι, το οποίο δεν ρωτήθηκε καν! Αβλεψία του δημιουργού; Ή μήπως κατηγοριοποίηση των πλασμάτων του σε παιδιά που επιλέγουν και αποπαίδια που βγάζουν το σκασμό;

Συνέχεια στο άρθρο...

Η Αμάθεια και η Ανέχεια Φέρνουν τη Θρησκεία (ή μήπως το αντίστροφο;)

Ας ξεκινήσουμε με μια πραγματική ιστορία. Γυμναστής διορισμένος στη μέση εκπαίδευση, πηγαίνει με μετάθεση από τη Θεσσαλονίκη στην Άνδρο. Ο συγκεκριμένος τύπος είναι γνωστός στους φιλικούς του κύκλους για τις ανελέητες ατάκες εις βάρος της θρησκείας. Στο καινούριο νησί όμως δεν τον γνωρίζουν, οπότε και ο Δημήτρης, την πρώτη φορά που βγαίνει με τους συνάδελφους του για φαγητό, αποφασίζει να κρατήσει μια εντελώς συγκαταβατική στάση στην κουβέντα θρησκευτικού περιεχομένου που έχει "σκάσει" στο τραπέζι. Το πάθος όμως, με το οποίο υπερασπίζεται η καθηγήτρια θρησκευτικών (ΚΘ) τις μοναδικές αποκαλυπτικές αλήθειες του Χριστιανισμού, αγνοώντας επιδεικτικά το ξεμπρόστιασμα τους από την επιστήμη, έχει ως αποτέλεσμα τη δυναμική παρέμβαση του Δημήτρη στον παρακάτω διάλογο:

Δημήτρης: - Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ψυχικά οφέλη από την πίστη, γιατί τουλάχιστον δεν παραδέχεστε ότι η θρησκεία "μπάζει" από χίλιες μεριές; Συνεχίζετε, για παράδειγμα, να διδάσκετε στα παιδιά ότι προερχόμαστε από τον Αδάμ και την Εύα, ενώ η Θεωρία της Εξέλιξης έχει δείξει ότι ο μακρινός μας πρόγονος είναι ο πίθηκος...
ΚΘ: - Αυτά είναι απλές εικασίες κάποιων φαντασμένων επιστημόνων, απλώς μια θεωρία η οποία δεν έχει απολύτως καμία βάση!
Δημήτρης: - Καμία βάση;;; Μάλιστα! Εδώ επιμένετε ότι ο θεός δημιούργησε τη γη, ενώ στην πραγματικότητα έχει πλέον αποδειχτεί ότι όλα ξεκίνησαν από το Big Bang…
ΚΘ: - Ναιαιαιαιαιαιαιαιαι...! Αλλά εσύ που τα ξέρεις όλα, τι υπήρχε τελικά πριν από το Big Bang;
Δημήτρης (μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου): - Θα σου πω αμέσως! Ο Σάκης ο υδραυλικός!!!
ΚΘ: Τι;;;;
Δημήτρης: Ο Σάκης ο υδραυλικός!!!!
ΚΘ: Εεε τώρα λες βλακείες!
Δημήτρης: Βλακείες λες εσύ! Θέλεις σώνει και καλά να μας πείσεις ότι ο θεός προϋπήρξε του Big Bang. Που το ξέρεις; Εδώ δεν τον έχεις δει καν και βασίζεσαι αποκλειστικά σε διηγήσεις τρίτων, για να μην πω χιλιοστών!!! Ενώ εγώ τον ξέρω προσωπικά τον Σάκη τον υδραυλικό, όλα αυτά μου τα είπε ο ίδιος και τον εμπιστεύομαι γιατί είναι "και γαμώ" τα παιδιά.

Διακοπή για διαφημίσεις στο τραπέζι των καθηγητών!!!

Τι μας δείχνει ο παραπάνω διάλογος; Κατ’ αρχήν, χαριτολογώντας, επιβεβαιώνει την άποψη του Carl Sagan ότι "Οι ασυνήθιστοι ισχυρισμοί χρειάζονται ασυνήθιστα πειστήρια". Ο εξωφρενικός ισχυρισμός ότι ο Σάκης ο υδραυλικός προϋπήρχε του Big Bang, στηρίχθηκε πάνω στη ασυνήθιστη, για το αντικείμενο, δήλωση ότι ο Σάκης είναι γνωστός και αξιόπιστος. Αν το καλοσκεφτούμε, καμία ουσιαστική διαφορά από το ότι κάποιο βιβλικό πρόσωπο της εβραϊκής μυθολογίας κάποτε ισχυρίστηκε ότι ο ποιητής των πάντων του παρέδωσε τον ηθικό κώδικα των ανθρώπων ή από τον ισχυρισμό κάποιας γυναίκας ότι γέννησε τον γιο του θεού, και μάλιστα... χωρίς ποτέ να έρθει σε συνουσία.

Το σημαντικότερο όμως που διαφαίνεται στον παραπάνω διάλογο, είναι το διαρκές άγχος της καθηγήτριας των θρησκευτικών να υπερασπίσει το θεό της, να τον χωρέσει κάπου! Οπουδήποτε! Στο πρώτο προσωρινό κενό γνώσης της επιστήμης. Αναρωτιέμαι γιατί; Χρειάζεται υπεράσπιση ένα τέτοιο παντοδύναμο ον; Δεν έχει τη δυνατότητα από μόνο του να μας αποδείξει, ότι σκεπτόμαστε λανθασμένα όσοι σκεπτόμαστε ορθολογιστικά;

Η Χρησιμότητα Του Θεού
Ας παραβλέψουμε για αρχή τις ανθρωπολογικές μελέτες, που θέλουν τις θρησκείες εξελικτικά απομεινάρια, και ας εξετάσουμε από λογική σκοπιά τη χρησιμότητα του θεού. Τι προβλήματα λύνει αλήθεια ο θεός; Τι απαντήσεις δίνει; Αν θεωρήσουμε ως χρήσιμες απαντήσεις αυτές πάνω στις οποίες μπορούμε να στηρίξουμε και να καθορίσουμε τις ενέργειες μας και τη ζωή μας, τότε ο θεός δίνει αντικειμενικά άχρηστες απαντήσεις. Την ώρα που η επιστήμη απαντάει με το αυτοκίνητο στις μετακινήσεις, με τα εμβόλια στις θανάσιμες αρρώστιες και με το αλεξικέραυνο στους κεραυνούς του Δία, η θρησκεία επιμένει να δίνει υποσχέσεις για μεταθανάτιες ανταμοιβές, τις οποίες ποτέ κανένας δεν είδε!
- Θεέ μου ζω μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, και έχασα τους γονείς μου από καρκίνο! Τι να κάνω;
- Μετανόησε (ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ;;;), κάνε υπομονή, έχε πίστη και θα κερδίσεις τη Βασιλεία των Ουρανών!
Φανταστείτε τη χρησιμότητα ενός αντίστοιχου γιατρού!
- Γιατρέ μου, το πόδι μου πονάει αφόρητα. Τι να κάνω;
- Να κουτσαίνεις! Και κάποτε θα σου περάσει...
- Γιατρέ μου, είσαι θεός!!!

Ο Ακαμάτης Γιος Της Οικογένειας
Πέραν της ανύπαρκτης υποστήριξης και των ανύπαρκτων απαντήσεων προς τον άνθρωπο, παρατηρείται από την άλλη το φαινόμενο, να ζουν οι πιστοί σε μια διαρκή επαγρύπνηση προκειμένου να υπερασπίσουν με κάθε τρόπο τον θεό τους, από το βλάσφημο ανέκδοτο και την κουβέντα με φίλους, μέχρι τις δημόσιες εκδηλώσεις και την εξωτερική πολιτική της χώρας! Καταλήγουμε έτσι στο παράδοξο να υπερασπίζεται ο αδύνατος τον δυνατό, για να μην πούμε τον παντοδύναμο!!! Η απόλυτη αντιστροφή ρόλων!!! Ο επουράνιος κηδεμόνας, από τον οποίον θα έπρεπε να περιμένουμε παρηγοριά και λύσεις στα προβλήματα μας, καθίσταται πλέον προστατευόμενο μέλος, με του οποίου τη φροντίδα επιφορτιζόμαστε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Σύμφωνα με τις ανθρωπολογικές επιστήμες και την εξελικτική βιολογία (Η Εξέλιξη στην Πολιτισμική Διάδοση των Θρησκειών (ή παίζει ο χριστιανικός θεός ζάρια;)), η έννοια του θεού προέκυψε κυρίως από την ανάγκη του ανθρώπου να αποδίδει τις, χωρίς εμφανή αίτια συνεχείς μεταβολές και κινήσεις του περιβάλλοντος του, σε όντα με προθέσεις. Η συγκεκριμένη πρακτική στα πρώτα χρόνια του ανθρώπου πάνω στο αφιλόξενο, τότε γι αυτόν, περιβάλλον τον προίκισε με σημαντικά εξελικτικά πλεονεκτήματα αφού, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, καλύτερα να τρέξεις άδικα να κρυφτείς χίλιες φορές, αποδίδοντας το θρόισμα των φύλλων πίσω σου σε κάποιο ον με κακές προθέσεις, παρά να αγνοήσεις ένα θρόισμα του θάμνου που κρύβει το θηρευτή σου. Ο φόβος μέσα σε ένα γενικευμένο περιβάλλον αβεβαιότητας είναι καλός σύμβουλος. Ο φόβος προς έναν εμπρόθετο λοιπόν φορέα με κακές προθέσεις, μετατράπηκε σταδιακά, σε φόβο και δέος για έναν φανταστικό και ανθρωπόμορφο εξουσιαστή των πάντων, του οποίου την εύνοια θα (ήθελε να) μπορούσε να αποκτήσει ο κάθε άνθρωπος. Η συνεχής όμως και αμείλικτη πρόοδος της επιστήμης είχε ως συνέπεια τη βαθμιαία εξήγηση των προαναφερθέντων μεταβολών και φαινομένων του περιβάλλοντος και την απόκτηση τέτοιας γνώσης, η οποία στις μέρες μας έχει εκτοπίσει πλήρως την ανάγκη για ύπαρξη του θεού. Επαναλαμβάνω, όχι το θεό (αυτό προσωπικά το θεωρώ δεδομένο), αλλά την ανάγκη για την ύπαρξη του θεού!

Φυσική συνέπεια των ανωτέρω είναι ότι ο θεός στις μέρες μας καθίσταται "άνεργος" και οι περιοχές τις οποίες διαφεντεύει ολοένα και στενεύουν. Πέρα από τις απαντήσεις που ο θεός δεν δίνει, η ενασχόληση με τα της θρησκείας είναι μια υπόθεση αρκετά δαπανηρή. Αντί να καρπωνόμαστε τα οφέλη της αφοσίωσης μας, καλούμαστε να πληρώσουμε επιπλέον. Σε χρόνο, σε χρήμα και σε ψυχικές δυνάμεις! Μυστήρια τελετουργικά, περίπλοκοι και ακατανόητοι ηθικοί κώδικες, τύψεις, προσευχές, νηστείες, σωματικές αυτοτιμωρίες, δωρεές περιουσιών, είναι μόνο μερικές ενδεικτικές δαπάνες από αυτές που καλούνται να πληρώσουν οι πιστοί. Με κανένα αποδεδειγμένο αντάλλαγμα στην παρούσα ζωή. Και φυσικά, μέσα σε όλα, η με κάθε τρόπο υπεράσπιση του πιθανού ανώτατου αφέντη αλλά σίγουρα προστατευομένου μέλους, η οποία οδηγεί τις περισσότερες φορές στη διχόνοια, τη μισαλλοδοξία, έως και σε πολέμους.

Ο "άνεργος" αυτός θεός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του τεμπέλη και ακαμάτη γιου μιας οικογένειας. Πρέπει να σπαταλάμε χρόνο και χρήμα για την πάρτη του, πρέπει να ασχολούμαστε γενικότερα μαζί του, λυπόμαστε για το γεγονός ότι δεν συνεισφέρει και δεν ενδιαφέρεται καν να συνεισφέρει στα του σπιτιού και της οικογένειας, ψάχνουμε να του βρούμε ενασχόληση και είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε από αυτόν διάφορα μεγαλόστομα ΘΑ (Θα δουλέψω... θα κάνουμε μια επιχειρηματική κίνηση με κάτι φιλαράκια... θα... θα... θα...). Τον αγαπάμε και τον πονάμε, επειδή μεγαλώσαμε μαζί του, και θα τον υπερασπιστούμε με πάθος, όταν κάποιος τρίτος θα αμφισβητήσει την προσφορά του. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος κακομαθημένος τύπος είναι ένα μεγάλο βάρος για την οικογένεια, τα μέλη της οποίας δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως θα ήθελαν και όπως δικαιούνται! Η οικογένεια που θα έχει ένα τέτοιο αδιάφορο μέλος στις τάξεις της, δύσκολα θα ορθοποδήσει (όπως θα δούμε και παρακάτω).

Οι θεϊστές, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν και δεν έχουν κάποιες άμεσες και απτές απολαβές από τον παντοδύναμο άρχοντα τους, ως ανταμοιβή για τους αυτοπεριορισμούς στους οποίους υπόκεινται, εντούτοις αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν το αντικείμενο της λατρείας τους, κάθε φορά που αυτό εκτοπίζεται. Σε αύξουσα ιστορική σειρά, από το βλάσφημο ηλιοκεντρικό σύστημα στην αστρονομία, από τις λιθοσφαιρικές πλάκες στην περίπτωση των σεισμών, από τα φάρμακα και τους γιατρούς στα θέματα υγείας (μέχρι και σήμερα θεωρείται από πολλούς ιαματική η προσευχή), από την εξελικτική βιολογία στο θέμα της προέλευσης του ανθρώπου και από το κοσμικό κράτος στις εκφράσεις της δημόσιας ζωής. Και υπερασπίζονται σθεναρά αυτό το υπερφυσικό ον, γιατί μεγάλωσαν με αυτό, από την ευαίσθητη παιδική τους ηλικία ακόμα, και έμαθαν να το αγαπάνε και να μην βλέπουν τα ελαττώματα του. Έμαθαν να ζούνε με το βάρος και παράλληλα να το δικαιολογούν. "Ναιαιαιαιαιαιαιαιαι...! Αλλά εσύ που τα ξέρεις όλα, τι υπήρχε πριν από το Big Bang;"

Μια Σχετική Έρευνα
Το δυσβάσταχτο βάρος της δαπανηρής θρησκευτικής ζωής, θα μπορούσε να εκτιμηθεί, με μια πρώτη ματιά, στο παρακάτω γράφημα από την έρευνα της Gallup σε 143 χώρες (Religion Provides Emotional Boost to World’s Poor).



Στο ερώτημα "Είναι η θρησκεία σημαντική στην καθημερινή σας ζωή;", η έρευνα αποκαλύπτει ότι μεταξύ των χωρών στις οποίες το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι 2.000 $ ή λιγότερο, το 92% των κατοίκων υποστηρίζουν ότι η θρησκεία αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της καθημερινής τους ζωής. Αντίθετα, μεταξύ των ερωτηθέντων στις πλουσιότερες χώρες – χώρες με μέσο ετήσιο εισόδημα 25.000 $ ή περισσότερο - το ποσοστό αυτό πέφτει στο 44%. Αυτό είναι λίγο πολύ αναμενόμενο, αφού η πρόσβαση στη μόρφωση και στις παροχές ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου, αφαιρεί προοδευτικά αρμοδιότητες από το θεό και τον καθιστά "άνεργο".

Οι ανθρωπολογικές και κοινωνικές επιστήμες πάντως αναφέρουν ότι η διαφαινόμενη αντιστρόφως ανάλογη σχέση θρησκευτικής πίστης και υψηλού βιοτικού επιπέδου είναι αμφίδρομη. Δηλαδή η προσκόλληση στις, από πολλές απόψεις, δαπανηρές θρησκευτικές πρακτικές (Θα συστήσω για μια ακόμη φορά το "Και Ο Άνθρωπος Έπλασε Τους Θεούς") αποτελεί τροχοπέδη στο κυνήγι της μόρφωσης και του υψηλού βιοτικού επιπέδου. Ο Ινδός που πεθαίνει από την πείνα, αρνούμενος να φάει την ιερή αγελάδα, είναι ένα τραβηγμένο αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Και ο θιασώτης του (παρερμηνευόμενου κατά τους χριστιανούς απολογητές) "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι..." ένα δεύτερο.

Άλλα σημαντικά πορίσματα από την έρευνα:

• Η θρησκευτική προσήλωση είναι μεγαλύτερη στις χώρες εκείνες όπου η ανθρώπινη ζωή διακυβεύεται καθημερινά. Προσωπικό σχόλιο, ίσως στις χώρες αυτές να αποτελεί ακόμα εξελικτικό πλεονέκτημα το να φοβάσαι ακόμα και τη σκιά σου!
• Η θρησκεία φαίνεται να έχει καλύτερα ψυχολογικά αποτελέσματα στους ανθρώπους, στις περιοχές με υψηλά επί του πληθυσμού ποσοστά θρήσκων. Αυτό ερμηνεύεται από τους ειδικούς κυρίως από την μεγάλη αποδοχή και αναγνώριση των πεποιθήσεων του ατόμου από το σύνολο, καθώς και από την αίσθηση ασφάλειας που παρέχει η ένταξη σε πολυπληθείς ομάδες.

Αντί Επιλόγου
Από τα δεδομένα της παραπάνω έρευνας, ο Δράκος του Schrodinger καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Οι άνθρωποι γενικά στρέφονται στη θρησκεία, όχι τόσο για απαντήσεις, όσο γιατί όταν κάποιος βρίσκεται στα υπόγεια του ανθρώπινου οικοδομήματος, η ένταξη σε μια θρησκεία τον κάνει να αισθάνεται σημαντικός. Μετά την ένταξη αυτή, η θρησκεία θα τον κρατήσει για πάντα στα υπόγεια! Δυστυχώς...

Συνέχεια στο άρθρο...

Υπάρχει Τελικά Θεός; (Μια Σκληροπυρηνική Παρουσίαση)

Το ερώτημα της περί θεού ύπαρξης είναι, όπως και να το κάνουμε ένα ερώτημα βασανιστικό για πάρα πολύ κόσμο. Είναι το έσχατο ερώτημα, στην απάντηση του οποίου καλείται ο άνθρωπος να θεμελιώσει και στηρίξει τα αισθήματα του, τη συμπεριφορά του, την πορεία της ζωής του και γενικότερα τη συνολική του κοσμοθεώρηση. Οι συνέπειες ή μη της ύπαρξης ενός τέτοιου ανώτατου όντος θα μπορούσαν να αλλάξουν τόσο δραματικά το μετά-επίγειο μέλλον μας. Από την αδιάστατη και γαλήνια, ανυπαρξία των σκληροπυρηνικών άθεων, μέχρι τους αντιδιαμετρικούς πόλους της μονοδιάστατης θρησκευτικής ευθείας, η οποία εκτείνεται από τον μαγευτικό παράδεισο μέχρι την τρομακτική κόλαση.

Ξεκαθαρίζοντας εδώ ότι αναφέρομαι στον χριστιανικό θεό, διαπιστώνουμε ότι μια σημαντική συνέπεια των ανωτέρω είναι η έντονη διαβάθμιση στα επίπεδα πίστης, που εμφανίζεται σε όλους τους ανθρώπους, από τους φανατικά θρήσκους μέχρι τους έντονα άθεους. Η διαβάθμιση δε αυτή εμφανίζεται να υπάρχει ακόμη και μεταξύ των ίδιων των άθεων, αν θεωρήσουμε ως άθεο αυτόν για τον οποίον η έννοια θεός, δεν παίζει κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση των πράξεων και των σκέψεων του. Έτσι οι άθεοι εμφανίζονται να κατέχουν εκείνο το τμήμα του άξονα της πίστης, το οποίο εκτείνεται από την αγνωστικιστική θέση του "Είναι αδύνατον να αποδείξω ότι δεν υπάρχει θεός" μέχρι την πλήρως αδιάλλακτη και σκληροπυρηνική θέση του "Είμαι 100% σίγουρος ότι δεν υπάρχει θεός".

100% σίγουρος για τη μη ύπαρξη του θεού; Το 100% είναι μια βαριά έκφραση και δεν πρέπει να το εκστομίζουμε αβασάνιστα, χωρίς την κατάλληλη συνοδευτική επιχειρηματολογία. Ας εξετάσουμε λοιπόν αν έχει πραγματική βάση μια τέτοια απόλυτη υπόθεση.

Η Προϋπόθεση Της Υπόστασης
Ποιο είναι το βασικό (των ανθρώπων) χαρακτηριστικό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο και να αναρωτιόμαστε για τα πάσης φύσεως υπαρξιακά προβλήματα και να δημιουργούμε θεούς και δαίμονες. Μα φυσικά η γλώσσα! Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι όλες οι έννοιες αποκτούν κάποια λεκτική ταμπέλα μόλις αποκτήσουν υπόσταση. Δηλαδή όταν απλά υπάρχουν! Η ύπαρξη χωρίζεται αυτόματα σε δύο υποπεριπτώσεις:

• Υπάρχει κάτι σαν ύλη!
• Υπάρχει κάτι αφηρημένα, σαν ιδέα (αν και η ιδέα βιολογικά υπάρχει σαν υλικό εγκεφαλικό ερέθισμα)!

Photo Credits: Sho Hatakeyama

Έστω τώρα η έννοια που εκφράζεται μέσω της λεκτικής ταμπέλας φάλαινα. Τι ακριβώς είναι η φάλαινα; Είναι ένα πολύ μεγάλο θηλαστικό που ζει στη θάλασσα, έχει τα τάδε και τάδε χαρακτηριστικά (αναπαράγεται, κολυμπάει, τρέφεται με πλαγκτόν, ζυγίζει κάμποσους τόνους κ.α.). Εντάσσεται στην οντολογική κατηγορία ζώο. Πως προέκυψε η συγκεκριμένη λεκτική ταμπέλα; Μα από την ίδια την ύπαρξη αυτού του ζώου. Βλέπουμε τις φάλαινες, ακούμε τις φάλαινες, κάποιοι από εμάς έχουν χαϊδέψει φάλαινες! Έχουμε διαπιστώσει την υλική ύπαρξη τους μέσω των πέντε βασικών αισθήσεων μας, άρα υπάρχουν και πρέπει να τις ονομάσουμε ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας, όποτε συναντάμε φάλαινες.

Ας εξετάσουμε τώρα την λεκτική ταμπέλα αλτρουισμός. Τι είναι ο αλτρουισμός; Τα περισσότερα λεξικά αναφέρονται σε ανιδιοτελή φροντίδα. Βλέπουμε, ακούμε ή γευόμαστε τον αλτρουισμό; Σίγουρα όχι! Ο αλτρουισμός δεν είναι μια λεκτική ταμπέλα της οποίας η έννοια μπορεί να διαπιστωθεί μέσω των πέντε βασικών αισθήσεων. Άρα δεν υπάρχει σαν ύλη. Ο αλτρουισμός όμως έχει αδιαμφισβήτητη ύπαρξη στον κόσμο των ιδεών και είναι μια έννοια μέσω της οποίας χαρακτηρίζουμε συγκεκριμένα είδη συμπεριφορών.

Η Βαθύτερη Ανάγκη Του Υλισμού
Οι αφηρημένες έννοιες, έχουν όλες ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν αναφέρονται σε κάτι πραγματικό ή συγκεκριμένο και αποτελούν μάλλον ιδιότητες κάποιου πράγματος παρά το ίδιο το πράγμα. Π.χ. ο αφηρημένος αλτρουισμός είναι μια ιδιότητα ενός συγκεκριμένου και υλικού προσώπου.

Ο θεός, αν και πνεύμα άυλο, παρουσιάζει εντούτοις μια σημαντική ιδιομορφία συγκριτικά με τις υπόλοιπες αφηρημένες έννοιες, Ακόμα και οι πλέον αυθεντικοί πιστοί ζουν κάτω από την κρυφή προσδοκία της μελλοντικής υλικής επαλήθευσης του θεού. Η χριστιανική θρησκεία (όπως και οι περισσότερες θρησκείες) βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό στην ανταμοιβή του πιστού για την εγκεκριμένη, από κάποιον ανώτατο υπερφυσικό φορέα, στάση ζωής του. Και η ανταμοιβή, καλώς ή κακώς προϋποθέτει υλικές και χειροπιαστές απολαβές, προϋποθέτει επαλήθευση! Από το αιώνιο φως (όραση) και την ανάσταση νεκρών (επαναφορά και των πέντε βασικών αισθήσεων) για τον νικητή μέχρι τον αφόρητο πόνο μέσα στις φωτιές και τα καζάνια της κόλασης (αφή) για τον ηττημένο. Η επαλήθευση είναι αμείλικτα συνδεδεμένη με την ύλη και ο πιστός περιμένει ανυπόμονα την επαλήθευση των προσδοκιών του στο μέλλον. Η βαθύτερη υποσυνείδητη σκέψη του πιστού είναι:
- Ο θεός υπάρχει στο μυαλό μου, και για να μην πάνε στράφι όλα όσα κάνω σύμφωνα με τις υποδείξεις του, πρέπει να υπάρχει και πραγματικά!

Υπάρχει Καπνός Χωρίς Φωτιά;
Η απάντηση είναι ένα ξερό ΟΧΙ. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, αλλά η αλήθεια αυτού του συλλογισμού βασίζεται πρώτον στην πέρα πάσης αμφιβολίας ύπαρξη και του καπνού και της φωτιάς και δεύτερον στην επαλήθευση της φωτιάς ως αίτιο δημιουργίας καπνού.

Ισχύει το ίδιο για την ύπαρξη του θεού; Ή για να το θέσω όπως το προηγούμενο ερώτημα, υπάρχει η έννοια θεός σε τόσους ανθρώπους χωρίς να υπάρχει πραγματικά θεός; Η απάντηση είναι ένα ξερό ΝΑΙ. Ποιες απτές αποδείξεις έχουμε ότι υπάρχει θεός και αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους; Καμία. Οι αποδείξεις ύπαρξης του θεού είναι πάντοτε αμφιλεγόμενες και πάντοτε απρόσιτες για επιστημονικό έλεγχο, είτε τοπικά είτε χρονικά. Συνεπώς ο έλεγχος του ισχυρισμού "Υπάρχει Θεός" είναι το ίδιο αδύνατος όπως και ο έλεγχος του ισχυρισμού "Υπάρχει Το Παντοδύναμο Ταραφαντανάκι". Δεν γνωρίζετε το παντοδύναμο ταραφαντανάκι; Μα είναι ένα συμπαθέστατο και αόρατο πλάσμα, το οποίο έφτιαξα εγώ, και το οποίο πήρε στα χέρια του τις τύχες αυτού του κόσμου!

Που μπορούμε να βασιστούμε για την επαλήθευση των ανωτέρω ισχυρισμών, αν όχι στις απτές αποδείξεις; Και που μπορούμε να βασιστούμε για να θεωρήσουμε τις ανωτέρω έννοιες άξιες συζήτησης και διερεύνησης; Στον αριθμό των υποστηρικτών του ισχυρισμού; Στην πειθώ των υποστηρικτών; Απουσία αποδείξεων, είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι αν το υποστηρίζουν πολλοί ή αν φαίνεται πειστικό (θεός) και να μην υπάρχει κάτι αν το υποστηρίζουν λίγοι ή φαίνεται παράλογο (το αγαπημένο μου ταραφαντανάκι); Αστεία πράγματα.

Εξ’ Ορισμού!
Επειδή είναι καλό να ορίζουμε πάντα το αντικείμενο της συζήτησης μας, κατά τους Τεγόπουλο και Φυτράκη:

Θεός = (ο) ουσ. κατά τη θρησκευτική σκέψη, άναρχο και αιώνιο πνεύμα που δημιούργησε και κυβερνά τον κόσμο.

Άναρχο επειδή δεν υπόκειται σε αρχές. Αρχές οι οποίες γενικά καθορίζουν το πώς συμπεριφέρεται η ύλη. Επομένως έχει ο θεός κάποια υλική υπόσταση; Σίγουρα όχι. Και φυσικά η φράση κλειδί είναι το "κατά τη θρησκευτική σκέψη". Συνεπώς στο ερώτημα αν υπάρχει θεός, απαντώ: Στον κόσμο των ιδεών υπάρχει. Γιατί; Γιατί απλώς υπάρχει. Υπάρχει σαν ιδέα στα κεφάλια πολλών πιστών, είναι μια υπαρκτή δηλαδή έννοια και γι αυτό χρειάστηκε να την ονοματίσουμε. Πρέπει με κάποιον τρόπο να μπορούμε να περιγράψουμε το αντικείμενο του δέους, απέναντι στα αναπάντητα ερωτήματα, που νιώθουν και αισθάνονται κάποιοι άνθρωποι.

Αν υπάρχει ο θεός κάπου αλλού πέρα από το ανθρώπινο μυαλό; ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Αν ποτέ βρούμε, με απτά στοιχεία που να εξηγούν την αλληλεπίδραση του με την ύλη και όχι με αλαφροΐσκιωτες διηγήσεις, κάποιον παντοδύναμο τύπο ο οποίος ελέγχει το σύμπαν και κινεί τα νήματα του, μάλλον θα χρειαστεί να βρούμε και μια άλλη λεκτική ταμπέλα για να τον περιγράψουμε, γιατί ο τύπος αυτός θα έχει μια ουσιώδη διαφορά από τον θεό. Θα υπάρχει! Γενικά και πέρα από τη θρησκευτική σκέψη…

Συνέχεια στο άρθρο...

21/09/2009: Debate των έξι πολιτικών αρχηγών. (Μια Ασόβαρη Ματιά)

Βασικότερο Συμπέρασμα
Οι δύο μεγάλοι έδειξαν με κάθε τρόπο ότι δεν ξέρουν και δεν μπορούν να υπακούσουν σε εντολές.
Εντολή Πρώτη: Να ολοκληρώνετε τις τοποθετήσεις σας μέσα στα χρονικά όρια!
Ναι, καλά! Οι τύποι ξέφευγαν μόνιμα εκτός χρόνου και αγνοούσαν συστηματικά τις παραινέσεις του συντονιστή να σταματήσουν.
Εντολή Δεύτερη: Να απαντάτε σε αυτά που σας ρωτούν!
Χαχαχα! ΚΑΚ και ΓΑΠ, δεν απάντησαν σχεδόν ποτέ σε αυτό που τους ρωτούσαν.

Ειδοποίηση: Όποιον θεωρήσει ότι το νταηλίκι του να γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου τις εντολές είναι συνυφασμένο με τη μαγκιά του πρώτου, θα του σπάσω το κεφάλι αν τον ακούσω να κλαίγεται μετά τις εκλογές για την πολιτική της κυβέρνησης, ύστερα από την δική του λαϊκή εντολή!!!

Ποιοι Ανέβηκαν Στο Βάθρο (Της Αστειότητας);
Οι διάλογοι που θα ακολουθήσουν θα δίνονται περιληπτικά και σε ελεύθερη (αλλά πολύ ελέυθερη) μετάφραση ώστε να μένουμε στο ζουμί των λεγόμενων!

ΧΑΛΚΙΝΟ
Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Χάλκινο μετάλλιο στον ΓΑΠ. Ο συμπαθέστατος Γιωργάκης απλά έχει μια δαιμονισμένη ικανότητα να πέφτει μόνος του! Με το ποδήλατο – σε αντιφάσεις – σε εγκεφαλική δίνη! Βγάζει βέβαια συμπάθεια, ανάλογη προς νήπιο (γι αυτό και δύσκολα θα ξεφορτωθεί το "Γιωργάκης"), τα νήπια όμως τουλάχιστον παίζουν και δεν ασχολούνται με την πολιτική. Προφανώς άμα έμενε στα παιχνίδια με το ποδήλατο, κανένας δεν θα είχε πρόβλημα! Κορυφαία του στιγμή, η ασταμάτητη πτώση μέσα στην εγκεφαλική δίνη που αναφέραμε, όταν κλήθηκε να κάνει ερώτηση, επέλεξε τον ΚΑΚ, άρχισε να μιλάει και έληξε ο χρόνος του χωρίς να κάνει την ρημάδα την ερώτηση!!! Πολύ δυνατά σημεία του επίσης οι ακόλουθοι διάλογοι:
-----
ΚΑΚ: - Θα προχωρήσετε σε ενιαίο φορολογικό συντελεστή; Και ποιος θα είναι αυτός;
ΓΑΠ: - Θα προχωρήσουμε σε ενιαίο φορολογικό συντελεστή, αλλά δεν θα αλλάξουμε τους συντελεστές (οι οποίοι όμως δεν είναι ενιαίοι)!!!
-----
ΓΑΠ: - Όλα αυτά τα παράλογα που αναφέρουμε είναι βασισμένα στους δικούς σας αριθμούς. Είναι αληθείς αυτοί οι αριθμοί κύριε ΚΑΚ ή ψευδείς; (νηπιακή αντίδραση του στιλ «αφού τα δικά σας είναι σωστά τότε θέλουμε να είναι και τα δικά μας»).
-----

ΑΣΗΜΕΝΙΟ
Ασημένιο μετάλλιο στην Παπαρήγα. Μπορεί να μην παρακολούθησαν πολλοί τι είπε, αφού αυτά που λέει προκύπτουν πάντα από την τυχαία αναδιανομή μιας λίστας με 132 περίπου επιτρεπτές λέξεις, αλλά η κοκκινοκαρδίτσα ξέφυγε πλέον εντελώς! Κορυφαίες ατάκες στους παρακάτω διάλόγους:
-----
Δημοσιογράφος: - Επειδή μπορεί να θεωρήσετε ότι την έχετε απαντήσει την ερώτηση, να την κάνω πιο σαφή. Αν έρθει μια επιχείρηση στην Πτολεμαΐδα, όπου βάσει στατιστικών κάθε οικογένεια έχει και από έναν καρκίνο, και θελήσει να επενδύσει σε πράσινες πολιτικές και βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος στην συγκεκριμένη περιοχή, εσείς θα πείτε όχι;
Παπαρήγα: - Εμείς δεν θέλουμε το κέρδος... αν οι πολιτικές αυτές γινόταν από το δημόσιο, δεν θα είχαμε τέτοια διλήμματα (Δίλημμα η επιλογή μεταξύ καρκίνου ή κέρδους κάποιου ο οποίος θα καταπολεμήσει τον καρκίνο; ΔΙΛΗΜΜΑ:::)... Θα απαντούμε Όχι!
-----
Δημοσιογράφος: - Στην Ελλάδα το 30% των κτισμάτων είναι αυθαίρετα. Αν έρθετε στην εξουσία, θα τα γκρεμίσετε;
Παπαρήγα: - Θα γκρεμίσουμε μόνο τις βίλες (υποθετική αντερώτηση: - και βάσει ποιων προδιαγραφών θα αποφασίζετε ποια σπίτια είναι βίλες; Παπαρήγα: - δια βοής στο φεστιβάλ της ΚΝΕ).
Δημοσιογράφος: - Δηλαδή στο ζήτημα των αυθαιρέτων, οι πλούσιοι είναι παράνομοι και οι φτωχοί νόμιμοι;
Παπαρήγα: Ναι! Δίκιο(23) είναι(12) το(7) δίκιο(23) του(2) εργάτη(48)! (σε παρένθεση ο αύξων αριθμός της λέξης στη λίστα με το επιτρεπτό λεξιλόγιο του ΚΚΕ)
-----

ΧΡΥΣΟ
Το χρυσό δικαιωματικά πηγαίνει στον Αντώνη Σρόιτερ. Οι παρακάτω διάλογοι είναι ενδεικτικοί:
-----
Χούκλη: - Ρωτήστε για την δημόσια διοίκηση!
Σρόιτερ: - Τι έχετε να πείτε για τις θέσεις του Τρεμόπουλου για το σκοπιανό;
-----
Χούκλη: - Ρωτήστε για το πρωτάθλημα!
Σρόιτερ: - Κύριε Χρυσόγελε, γνωρίζετε τι ομάδα είναι ο κύριος Τρεμόπουλος;
-----
Χούκλη: - Ρωτήστε για τον κόσμο που δεν έχει να φάει!
Σρόιτερ: - Κύριε Χρυσόγελε , συμφωνείτε με τον κύριο Τρεμόπουλο που βάζει και μπούκοβο στο πιτόγυρο του; Ο κόσμος θέλει να ξέρει...
-----
Σρόιτερ: - Κύριε Καρατζαφέρη, θα φορολογήσετε την εκκλησία σε αυτήν την δύσκολη περίοδο για τον τόπο;
Καρατζαφέρης: - Ναι!
Σρόιτερ: - Άχααα, σας έπιασα! Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη δήλωση σας, πριν από μια εβδομάδα σε περιοδικό, ότι θα προχωρήσετε σε φορολόγηση της εκκλησίας!
Καρατζαφέρης: - ΓΚΟΟΟΟΟΝΝΝΝΝΝΝ! Wake up little Antonis! Ναι, το ίδιο ακριβώς είπα και τώρα!!!
-----

Γενικές Εντυπώσεις
Οι δύο χοντροί είναι οι πλέον προσηλωμένοι σ’ αυτά που θέλουν να πουν. Η τακτική προπόνηση τους στην προσήλωση ως προς το φαΐ, μάλλον τους έχει βοηθήσει πολύ! Μόνο που ο ένας από τους δύο είναι εξαιρετικά έξυπνος (και επικίνδυνος) και φαίνεται και στην φάτσα του. Μην ρωτήσετε ποιος, απλά κοιτάξτε φάτσες!!!
Ενδεικτικοί προσήλωσης οι ακόλουθοι μονόλογοι του ΚΑΚ:
-----
ΚΑΚ: - Ήρθε η ώρα για καθαρές κουβέντες! Οι νεφελώδεις πολιτικές προτάσεις του κύριου ΓΑΠ δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν. Δεν θα συρθούμε κι εμείς στο λαϊκισμό!
... για να ακολουθήσει η μέγιστη ντρίμπλα, δύο ενότητες μετά:
ΚΑΚ: - Ήρθε η ώρα για καθαρές κουβέντες! Οι νεφελώδεις πολιτικές προτάσεις του κύριου ΓΑΠ δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν. Δεν θα συρθούμε κι εμείς στο λαϊκισμό!
... και τότε όλοι θυμήθηκαν τα λόγια του ίδιου το 2007 όταν είπε:
ΚΑΚ: - Ήρθε η ώρα για καθαρές κουβέντες! Οι νεφελώδεις πολιτικές προτάσεις του κύριου ΓΑΠ δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν. Δεν θα συρθούμε κι εμείς στο λαϊκισμό!
-----

Ο ελληνικός λαός επιβιώνει πολλά χρόνια τώρα, παρά το αδιαμφισβήτητο (!!!) γεγονός ότι τον εχθρεύονται όλοι (μην ξεχνάμε, το είπε και ο Κίσσιγκερ). Μόλις χτες κατάλαβα το γιατί! Είναι ζήτημα Φυσικής Επιλογής! Είμαστε προικισμένοι από τη φύση μας στο να εντοπίζουμε τους εχθρούς μας!!! Και ο Νεοέλληνας έχει καταλάβει ότι ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας και μέγιστος υπεύθυνος για την αδιαφάνεια, το ασφαλιστικό, τις μίζες και το δημόσιο έλλειμμα είναι ο Τρεμόπουλος. Ο Νεοέλληνας λοιπόν θα τα καταφέρνει πάντα, όσο θα κρατάει τον Τρεμόπουλο και τους φίλους του έξω από τη Βουλή. Χαααα, σιγά που θα ξεγελαστούμε εμείς!!!

Μια Σοβαρή Μικρή Παρένθεση
Η μεγάλη διαφορά στον πολιτικό λόγο φάνηκε στους κύριους Χρυσόγελο και Τσίπρα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη μόρφωση και το ήθος, αλλά και με το συνολικό μορφωτικό επίπεδο των ψηφοφόρων, με το οποίο συναναστρέφεται ο καθένας. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, υπάρχουν κάποια κόμματα, των οποίων το μέσο μορφωτικό επίπεδο των οπαδών τους είναι υπερβολικά ανώτερο από αυτό των υπολοίπων. Κατά την αυστηρώς προσωπική άποψη του συγγραφέως, ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι Πράσινοι, Φιλελεύθερη Συμμαχία και Δράση έχουν το μέγιστο ποσοστό συνειδητοποιημένων οπαδών, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τα οποία φιλοξενούν τους ποδοσφαιρικούς οπαδούς. Είναι κρίμα πάντως να βλέπεις πολιτικούς τύπου Τσίπρα, με νεανικά μυαλά και δυνατότητες, στρατευμένους σε παλαιολιθικές ιδέες, ενώ θα μπορούσαν να είναι φορείς μιας σύγχρονης αριστερής πολιτικής. Τέλος, αν το μόνο που έχει να προσάψει κάποιος στους Οικολόγους Πράσινους είναι οι θέσεις του Τρεμόπουλου, ίσως οι ΟΠ να είναι μια πολύ καλή επιλογή για ψήφο.

Με Τα Μάτια Του Εξωγήινου
Ο Tango Zoulou, ο εξωγήινος από τον Α Κενταύρου, παρακολουθώντας το χτεσινό debate, εξέφρασε την εξής απορία:
- Πως τους είπαμε αυτούς τους δύο; ΚΑΚ και ΓΑΠ! Αυτοί τόση ώρα τσακώνονται για το ποιος έχει κάνει το μεγαλύτερο κακό στον τόπο!!! Γιατί τους αφήνετε να κατεβούν ως υποψήφιοι στις εκλογές;;;

Τι να του απαντήσεις τώρα του τύπου; Εξωγήινος είναι ο καημένος, δεν ξέρει...

Συνέχεια στο άρθρο...

Η Ποδοσφαιροποίηση Της Πολιτκής

Μάλιστα! Σε έναν μήνα από τώρα εκλογές. Τα πράγματα στη χώρα μας, κατά κοινή ομολογία πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και το κλασικό ερώτημα που διατυπώνεται από όλο και περισσότερους, μόλις διαβούν την είσοδο της προεκλογικής περιόδου, είναι:
- Μπορούμε να ελπίζουμε δηλαδή σε κάτι καλύτερο;
Σχεδόν αυθόρμητα, πάλι οι περισσότεροι, απαντούν με ένα ξερό ΟΧΙ!!!

Τι συμβαίνει ακριβώς; Πως είναι δυνατόν να καλείται κάποιος να αυτενεργήσει, να επιλέξει, να απορρίψει και παρόλα αυτά να είναι σίγουρος για το ατυχές του συνολικού εγχειρήματος; Και πάνω απ’ όλα πως είναι δυνατόν να πηγαίνει κάποιος να ψηφίζει, ενώ είναι σίγουρος για την ανικανότητα του να επηρεάσει θετικά το αποτέλεσμα (για να μην μιλήσω για τη σιγουριά του, να το επηρεάσει αρνητικά!); Σε οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής μας, όταν είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε μαντάρα σε κάποιο εγχείρημα, απλά δεν το επιχειρούμε καν!

Το πρόβλημα ξεκινάει από το λάθος ερώτημα που διατύπωσα παραπάνω! Δηλαδή την φράση "καλείται κάποιος να αυτενεργήσει". Στην πραγματικότητα, οι εκλογές στην Ελλάδα δεν έχουν να κάνουν με αυτενέργεια, αλλά με προαποφασισμένη ενέργεια υποστήριξης κάποιων γονικών θέσεων, τις οποίες μπορούμε να αναλύσουμε εισάγοντας έννοιες από το ποδόσφαιρο! Οι έννοιες αυτές είναι, οπαδός, ομάδα, ΠΡΟΠΟ και γήπεδο.

Το Κόμμα Μου (όπως λέμε Η Ομάδα Μου, είμαι οπαδός, πως να το κάνουμε;)
Αν κοιτάξουμε λίγο τα πράγματα από τη σκοπιά του οπαδού, για τον Νεοέλληνα, το κόμμα του δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά από την ομάδα του! Το κόμμα δεν επιλέχθηκε ποτέ και από κανέναν. Κληρονομήθηκε απευθείας από κάποιου είδους γονική παροχή. Δεν θα ακούσετε ποτέ κανέναν να λέει "Ψήφισα ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)". Θα ακούσετε όμως πολλούς που να λένε "είμαι ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)" ή "ψηφίζω (συνεχόμενοι χρόνοι και όχι στιγμιαίοι) ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)". Το κόμμα μου δεν το επέλεξα, αλλά το ψήφιζε κι ο μπαμπάς μου και ο παππούς μου και ο διστρισπρόγονος τους! Επίσης αυτοί επέλεξαν και τον ομάδα που είμαι σήμερα, δεν την επέλεξα εγώ. Και γι αυτό το κόμμα δεν αλλάζει ποτέ, όπως ακριβώς δεν αλλάζει και η ομάδα γιατί πολύ απλά "είμαι Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ ή Άρης)"!

Δεν υπάρχει καμία απολύτως μεταβολή, το οποίο, αν κάνουμε ένα βήμα πιο πίσω, και με δεδομένο ότι όλοι είναι δυσαρεστημένοι, σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους αυτενέργεια. Δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει διάθεση για ενημέρωση, δεν υπάρχει πρωτοβουλία τέλος πάντων!

Οι Στιγμές Του Θριάμβου (Η Ομάδα πάει καλά...)
Από τη σκοπιά της ομάδας τα πράγματα έχουν ως εξής: Ο Νεοέλληνας ζει και αναπνέει για τη στιγμή της επικράτησης, αλλά και την επερχόμενη ευκαιρία για καζούρα στους αντιπάλους. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναρωτιόμαστε γιατί οι κυβερνήσεις δεν προσφέρουν ποτέ τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο! Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι για τους ψηφοφόρους ότι ακριβώς και η ομάδα για τους οπαδούς. Καθήκον της είναι να κερδίσει στις εκλογές! Και μόνο αυτό!!! Ο οπαδός - ψηφοφόρος, ο οποίος έχει σοβαρά προβλήματα οικονομικής στενότητας, χάνει το σπίτι λόγω δανείων τα οποία δεν δύναται να αποπληρώσει, υποχρεώνεται να πληρώνει εισφορές σε ταμεία τα οποία δεν θα του δώσουν ποτέ σύνταξη και γνωρίζει ότι το δημόσιο σύστημα υγείας καθώς και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας του καταρρέει... εεε λοιπόν αυτός ο ψηφοφόρος έχει πλέον ως μοναδική απαίτηση από το κόμμα του, όχι την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά την επικράτηση του κόμματος στις εκλογές!!! Αποτυχημένος δεν είναι ποτέ ο πρόεδρος ο οποίος θα αυξήσει το δημόσιο έλλειμμα και θα στελεχώσει την κυβέρνηση του με απατεώνες, αλλά μόνο αυτός που θα χάσει στις εκλογές!

ΠΡΟγνωστικά ΠΟλιτικής (ΠΡΟΠΟ)
- Εεε και ποιον να ψηφίσεις ρε μεγάλε; Όλοι ίδιοι είναι!
Στην απόπειρα να απαντήσει κάποιος σοβαρά στο ανωτέρω εκπληκτικό ερώτημα, με παράθεση στοιχείων σχετικά με πολιτικά προγράμματα, ιδεολογικά υπόβαθρα και πρόσωπα τα οποία στελεχώνουν κάποια μικρά αλλά καθ' όλα αξιόλογα κόμματα, είναι βέβαιο ότι θα πέσει με τα μούτρα στο επόμενο άκρως παρανοϊκό ερώτημα:
- Και δηλαδή τι; Άμα ψηφίσω την A.ΝΑ.ΠΤΥ.ΞΗ (ελπίζω να μην υπάρχει τέτοιο κόμμα, ώστε να αποφύγω την αβάντα), θα βγει;

ΕΛΕΟΣ! Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, μιλάμε για εκλογές! Δεν μιλάμε για ΠΡΟΠΟ!!! Άμα προβλέψεις τον νικητή... λυπάμαι πολύ αλλά δεν θα κερδίσεις κάτι! Δεν με πιστεύετε; Ας ανατρέξουμε λοιπόν στα μόνα αντικειμενικά βιβλία που δεν θα μας προδώσουν ποτέ, τα λεξικά (για να ξέρουμε και για ποιο πράγμα μιλάμε). Αντιγράφω από τους Τεγόπουλο και Φυτράκη:
ψήφος: (η κ. ο) ουσ.

1. μολύβδινο σφαιρίδιο που έριχναν παλαιότερα οι εκλογείς σε ειδική κάλπη
2. κάθε άλλο μέσο που χρησιμοποιείται σε ψηφοφορία, όπως το ψηφοδέλτιο
3. γνώμη που εκφράζεται με το ψηφοδέλτιο, ιδ. ευνοϊκή
4. το δικαίωμα να ψηφίζει κανείς: δόθηκε ψήφος στα 18, τώρα πάμε για τα 16

Προσπερνώντας τα 1 και 2, τα οποία αναφέρονται, στο υλικό μέσο έκφρασης, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι η ψήφος είναι γνώμη και δικαίωμα. Η ψήφος δεν είναι προγνωστικά! Και ποιο είναι η βασική προϋπόθεση του ανθρώπου που θέλει να έχει γνώμη και δικαιώματα; Μα φυσικά η ουσιαστική του ενηλικίωση! Και η ουσιαστική ενηλικίωση επέρχεται μόνο όταν είμαστε σε θέση να αυτενεργούμε! Να ενημερωνόμαστε, να παίρνουμε αποφάσεις, να στηρίζουμε αυτές τις αποφάσεις μας με επιχειρήματα σε έναν πιθανό διάλογο, να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας!

Πολιτική Συγκέντρωση (όπως λέμε Γήπεδο)
Προκειμένου να μιλήσουμε για την πολιτική συγκέντρωση, θα είναι για μια ακόμη φορά χρήσιμη η παραπομπή σε κάποιο λεξικό για να ορίσουμε την έννοια της πολιτικής:
πολιτική: (η) ουσ.

1. η τέχνη, η επιστήμη της διακυβέρνησης κράτους
2. ο τρόπος διεξαγωγής των κρατικών υποθέσεων, το πρόγραμμα που εφαρμόζει μία κυβέρνηση σε κάθε κρατική λειτουργία
3. τρόπος χειρισμού ορισμένης υπόθεσης
4. η ενεργός ανάμειξη στην πολιτική ζωή μιας χώρας
5. (μτφ.) επιτήδειος τρόπος ενέργειας, συμπεριφοράς: για να επιτύχεις, χρειάζεται πολιτική

Θα μπορούσε κάποιος, με το χέρι στην καρδιά, να αναγνωρίσει κάποια από τις παραπάνω πέντε ερμηνείες ως μέρος θεματολογίας μιας συγκέντρωσης πολιτικής, εκτός ίσως από την μεταφορική; Δεν νομίζω! Συνθηματολογία, φανατισμός και αγελαία συμπεριφορά μέσα στο μίξερ μαζί με μια απροσδιόριστη έκρηξη υπερηφάνειας, σχεδόν εθνικής εμβέλειας! Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής συγκέντρωσης. Σκοπός; Ανύπαρκτος... Διάταξη; Συνήθως περιμετρική, με ασφυκτική πυκνότητα σε όλο της το εύρος, εκτός από το κέντρο όπου δίνει παράσταση το πολιτικό ίνδαλμα! Ένα μεγάλο ποσοστό δε, στα άκρα της περιμετρικής συγκέντρωσης, αδυνατεί να παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση.

Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω εικόνα; Σωστά, είναι το γνώριμο μας ποδοσφαιρικό γήπεδο! Μας προσφέρει θέαμα, συγκινήσεις και τρόπους εκτόνωσης από την καθημερινότητα μας, σίγουρα όμως δεν συνεισφέρει σε λύσεις γύρω από τα καθημερινά μας προβλήματα! Ο σε εγρήγορση αναγνώστης πιθανότατα θα απαντήσει:
- Μα μήπως αδικείς το ποδόσφαιρο; Δεν είναι δουλειά του ποδοσφαίρου να λύσει τα προβλήματα μας! Το ποδόσφαιρο για τους θεατές είναι διασκέδαση και ψυχαγωγία και απόδραση από τα προβλήματα!
Συμφωνώ! Με τη διαφορά ότι στο παρόν άρθρο μιλάμε για πολιτική συγκέντρωση, το αντιαισθητικό κακέκτυπο του ποδοσφαίρου!!! Όποιοι συμμετέχουν, κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, είναι το λιγότερο υπερβολικά μπερδεμένοι...

Ενενηκοστό Λεπτό
Όταν πλησιάζουμε στο τέλος και με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, είναι λογικό να υπολειτουργούμε πνευματικά! Τα αντανακλαστικά μας μάλλον, παρά η λογική μας, είναι αυτά που καθοδηγούν και την ψήφο μας. Η δυνατότητα χαλιναγώγησης των αντανακλαστικών μας και αυτοελέγχου πάνω στα συναισθήματα μας και τις γονικές μας πεποιθήσεις, είναι βασικό χαρακτηριστικό ανθρώπων με πραγματική ενηλικίωση, ανθρώπων που έχουν βγει από το γήπεδο τουλάχιστον σε ότι αφορά τα κοινά!

- Φιλαράκι, ο Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Άρης) είναι θρησκεία!
- Καλά εεε, ο Ζοάο Εουρέλιο Ντα Σόζα που πήραμε είναι θεός!
- Όχι ρε συ!!! Τι γκολ έβαλε το άτομο;;; Προσκυνώ...

Ο Καρλ Μαρξ είχε διατυπώσει την άποψη ότι οι θρησκείες είναι το όπιο των λαών! Η έκφραση αυτή, λόγω εμφανών ομοιοτήτων, έχει επεκταθεί στη χρήση της πολλές φορές με το ποδόσφαιρο στη θέση του οπιούχου! Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο, λόγω εμφανών ομοιοτήτων και πάλι, να γίνεται η πολιτική το όπιο των λαών, εεε τότε κάτι έχει πάει ιδιαίτερα τραβά!

Συνέχεια στο άρθρο...

Ακούσιος Ορθολογισμός VS Επίκτητη Πίστη

Με τον ιό της γρίπης Α προ των πυλών και με την ανελέητη κινδυνολογία των τηλεοράσεων, έχουμε πλέον ένα καλό παράδειγμα για να φέρουμε στην επιφάνεια ένα ψυχολογικό φαινόμενο το οποίο είναι ευρύτατα γνωστό στην φιλοσοφική και εξελικτική κοινότητα. Για την επιστήμη το όλο φαινόμενο έχει να κάνει με την αμφιταλάντευση του ατόμου πάνω στο δίπολο Ορθολογισμός – Πίστη. Ενώ για τους σκληροπυρηνικούς πιστούς το ζήτημα τίθεται σε εντελώς διαφορετική βάση, αντοχή της πίστης στην υπονόμευση της από πειρασμούς, κακόβουλες σκέψεις, κολάσιμες συμπεριφορές κ.α.

Να κάνω μια μικρή παρένθεση για να ξεκαθαρίσω μια και καλή ότι είμαι κατά της κινδυνολογίας της τηλεόρασης. Είμαι και κατά της συνομωσιολογίας που θέλει τη γρίπη Α μη υπαρκτό πρόβλημα. Θεωρώ ως μοναδικό τρόπο σοβαρής αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων την επιλεγμένη ενημέρωση από τους εκάστοτε ειδικούς. Πως εντοπίζεις έναν ειδικό; Πολύ απλά!!! Τον ρωτάς με ποια ιδιότητα σου μιλάει επί του θέματος. Ένα σύντομο βιογραφικό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν· το πολύ – πολύ να ενισχύσει σημαντικά τις θέσεις του ομιλούντος. Η προκλητική αδιαφορία, από την άλλη, για την ιδιότητα του ομιλητή ειδήμονα, αναπαράγει συστηματικά την άγνοια και τους περιαστικούς μύθους.

Έτσι όταν βλέπουμε να διατυπώνονται απόψεις όπως αυτές του Άνθιμου Θεσσαλονίκης (Η θρησκεία σκοτώνει τα μικρόβια) και του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής (Ο δεσπότης της NASA τα λέει έξω απ’ τα δόντια για τη γρίπη των χοίρων και τη Θεία Κοινωνία), δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος θα επιλέξει να αδιαφορήσει για τις παραινέσεις των ειδικών (Πώς να προφυλαχτείτε από τη νέα γρίπη) σχετικά με την μετάδοση του ιού με το συνωστισμό και με το σάλιο, και να πιστέψει τα λεγόμενα των, παντελώς άσχετων με το αντικείμενο, ιερέων!!! Όπως είπε και ο Μαυρογιαλούρος κάποτε στους αυτοδίδακτους θεραπευτές χωρικούς: - Καπνό; Πάνω στην πληγή;;; Εεε όχι βρε παιδιά, στις πληγές βάζουμε ιώδιο! Πως θα το κάνουμε τώρα; Θα αρχίσουμε να βάζουμε στις πληγές καπνό και θα φουμάρουμε το ιώδιο...; Μόνο που εκείνοι οι φουκαράδες οι χωρικοί δεν είχαν γιατρούς στο ξεχασμένο χωριό τους και η ταινία γυρίστηκε το 65. Στην σημερινή εποχή της πληροφόρησης, επιτρέπεται να πάρουν κάποιοι στα σοβαρά τους θέλω-να-γίνω-γιατρός ιερείς;

Οπότε το ερώτημα προς τους πιστούς είναι αρκετά ξεκάθαρο! Η επιστήμη (την οποία ιδίως σε θέματα υγείας τείνουμε να εμπιστευόμαστε) λέει ότι ο συνωστισμός στις εκκλησίες και η χρήση του ίδιου ποτηριού και κουταλιού κατά τη διάρκεια της θείας κοινωνίας, ευνοεί τη μετάδοση του ιού της γρίπης Α (Η1Ν1). Θα κοινωνούν λοιπόν στο εξής οι πιστοί, αφήνοντας τον εαυτό τους στο έλεος του θεού, ή θα ακούσουν τους ειδικούς και θα απέχουν; Πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα απέχουν! Κι αν όχι από την αρχή, πιθανόν μετά τα πρώτα βεβαιωμένα κρούσματα. Ας δούμε και πως ερμηνεύει η επιστήμη την παραπάνω πιθανή συμπεριφορά. Θα προσπαθήσω να κάνω μια ανάλυση μέσω των εννοιών Πίστη στην Πίστη και Θεολογική Ορθότητα.

Μια μικρή εισαγωγή
Στις κοινωνίες των πιστών, η πίστη είναι το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει. Για να έρθουμε στα της χώρας μας, η μύηση του ανθρώπου ξεκινάει από πολύ νωρίς. Σταυροκοπήματα και λαμπάδες στο εκκλησάκι της κλινικής κατά την ώρα του τοκετού, "Όλα καλά, δόξα τω θεώ" μετά τη γέννα, παναγίτσα στο κρεβάτι του μωρού, σαραντισμός και ευχή του παπά, βάπτιση, διδασκαλία της βραδινής προσευχής, "έλα να σου μάθω να κάνεις το σταυρό σου" κλπ. Όλα αυτά δε, θεωρούνται τόσο πολύ σημαντικά, ώστε ακόμα και το στενό οικογενειακό περιβάλλον τηρεί άγρυπνη στάση για την εφαρμογή τους, στην περίπτωση απείθαρχων γονέων. Η πίστη κατ’ αυτήν την έννοια, αποτελεί για τον άνθρωπο μια επίκτητη ιδιότητα.

Ο ορθολογισμός από την άλλη, είτε σε κοινωνίες πιστών, είτε σε κοινωνίες αδιάφορες για τα θέματα πίστης, είναι πάντα εκεί και αποτελεί μια έμφυτη και ακούσια ιδιότητα! Είτε διδαχτεί είτε όχι σε ένα παιδάκι, θεμελιώνεται με, είτε γρήγορα είτε αργά, αλλά σταθερά βήματα μέσα στο νεανικό μυαλό, μέσω της καθημερινής εμπειρίας, των αποδείξεων και της επαλήθευσης. Η Εξέλιξη του Δαρβίνου επιβάλλει αθόρυβα την ύπαρξη ορθολογιστικού κέντρου σε κάθε εγκέφαλο. Η ύπαρξη κάποιας υπερφυσικής πίστης μπορεί να φρενάρει τον ορθολογισμό σε αλληλεπικαλυπτόμενες περιπτώσεις, αλλά σε γενικές γραμμές, ο εγκέφαλος μας αποκτάει ολοένα και περισσότερο τη δυνατότητα να εξάγει συμπερασμούς.

• Άμα φάω πολύ, θα πονάει μετά η κοιλιά μου.
• Άμα δεν φορέσω μπουφάν όταν έχει κρύο, θα αρρωστήσω.
• Άμα κάποιος είναι άρρωστος, δεν τον πλησιάζω γιατί θα κολλήσω κι εγώ.

Πως γνωρίζουμε όλες αυτές τις συνεπαγωγές; Μέσω της επαλήθευσης. Όποτε συμβαίνει το πρώτο σκέλος, κατά κανόνα ακολουθεί και το δεύτερο. Αν μας εξηγήσει κάποιος τον μηχανισμό από νωρίς, τόσο το καλύτερο. Θα έχουμε αποκτήσει μια σημαντική γνώση. Αν πάλι δεν μας τα εξηγήσει κανείς, θα αναλάβει να μας τα εξηγήσει η εμπειρία με τον δύσκολο τρόπο.

Η Πίστη στην Πίστη (Daniel Dennett) 
Η μετάβαση από την προγενέστερη λαϊκή θρησκεία, με πλήθος φαντασιακών ιστοριών, μύθων και δεισιδαιμονιών, στη μεταγενέστερη οργανωμένη θρησκεία των κοσμικών κρατών, χαρακτηρίζεται, κατά τον φιλόσοφο Daniel Dennett, από τα εξής δύο εξελικτικά χαρακτηριστικά:

Πρώτον, το σύνολο των θρησκευτικών πεποιθήσεων υπόκειται σε ισχυρό φιλτράρισμα και παραμένουν μόνο αυτές οι πεποιθήσεις που δεν διαψεύδονται συστηματικά και που δεν έχουν σημαντικές και δυσάρεστες συνέπειες στη ζωή μας. Γι αυτόν τον λόγο, και με την πάροδο του χρόνου, εγκαταλείπονται οι ανθρωποθυσίες και κάθε λογής θυσίες, το κάψιμο μαγισσών και άλλα φαιδρά (έχουν δυσάρεστες συνέπειες στη ζωή μας). Γι αυτόν τον λόγο παραμένουν σταθερές πεποιθήσεις σχετικά με την μετά θάνατον ζωή (δεν διαψεύδονται ποτέ, άσχετα με το γεγονός ότι είναι και ανάξιες πίστης). Γι αυτόν το λόγο το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των πιστών κάνουν προγαμιαίο σεξ (η αποχή δεν θα είχε ευχάριστες συνέπειες στη ζωή μας).

Δεύτερον, και ως συνέπεια του πρώτου, το ψαλίδισμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων που συγκροτούσαν ένα σύστημα πίστης σε κάποιον υπερφυσικό φορέα, έχει ως συνέπεια την αποδυνάμωση του υπερφυσικού φορέα αυτού. Αυτό που απομένει πλέον είναι η διάχυτη αίσθηση για τη σημαντικότητα της πίστης, η Πίστη στην Πίστη, και όχι πλέον στο αντικείμενο της πίστης αυτό καθ’ αυτό. Στα ενδόμυχα του μυαλού του πιστού, δεν είναι πλέον τόσο σημαντικός ο θεός, αλλά σημαντικό είναι να πιστεύει ο άνθρωπος στο θεό! Ή έστω και κάπου αλλού, οπουδήποτε! Γι αυτό και ο άθεος είναι δακτυλοδεικτούμενος σε αντίθεση με τον αλλόθρησκο ο οποίος "τουλάχιστον κάπου πιστεύει και αυτός...".

Το παράδειγμα του Dennett για την Πίστη στην Πίστη είναι αφοπλιστικό: "Αν πραγματικά πιστεύεις ότι ο θεός σου σε βλέπει και δεν θέλει να αυνανίζεσαι, δεν θα αυνανίζεσαι. (Θα αυνανιζόσουν ποτέ ενώ θα σε έβλεπε η μάνα σου. Φυσικά όχι! Πολύ περισσότερο δεν θα αυνανιζόσουν ενώ θα σε έβλεπε ο θεός!!! Πιστεύεις λοιπόν ότι σε βλέπει ο θεός;;; Μάλλον όχι...)".

Η αποδυνάμωση αυτή λοιπόν του υπερφυσικού προστάτη, έρχεται να κλονίσει όμως την συνεπή θρησκευτική στάση απέναντι σε ζητήματα που μας αφορούν άμεσα, και στα οποία η λογική στέκεται απέναντι στη θρησκεία. Να αποφύγεις το προγαμιαίο σεξ; Σώπα ρε φίλε. Μα ο θεός δεν θέλει προγαμιαίες σχέσεις! Εεε πως, άμα υπάρχει αγάπη. Μα η θρησκεία μας το λέει ξεκάθαρα! Εμένα ο παπά-Δημήτρης μου είπε (δικαιολογιών συνέχεια)...

Η Αγγλικανική Εκκλησία λοιπόν έρχεται να επιβεβαιώσει το τόσο ανθρώπινο και επιστημονικά αποδεδειγμένο "καλή η πίστη, ας κοιτάξουμε όμως τώρα να σώσουμε και το τομάρι μας" (η πίστη είναι εδώ, ο θεός όμως που είναι τώρα;;;). Και αυτό σε μια χώρα που δεν βρίσκεται έξω από το χορό (31 θάνατοι μέχρι τώρα), όπως προς το παρόν η Ελλάδα με τους λαλίστατους ιερείς. Επειδή λοιπόν η πίστη στην πίστη, για το μεγαλύτερο ποσοστό των θρησκευόμενων είναι βεβαιωμένη, περιμένουμε να δούμε από τους Έλληνες αν θα υποκύψουν στο ενδόμυχο ορθολογιστικό τους ερέθισμα και θα αποφύγουν την θεία κοινωνία.

Θεολογική Ορθότητα (Justin L. Barrett)
Ο πειραματικός ψυχολόγος Justin L. Barrett έχει διαπιστώσει πειραματικά μια ιδιότητα του μυαλού, παρεμφερή ιδιότητα της πίστης στην πίστη, για την οποία έχει προτείνει τον όρο Θεολογική Ορθότητα. Σύμφωνα με αυτήν, ο άνθρωπος διατηρεί για τα θρησκευτικά του πιστεύω του δύο έννοιες. Μια πρόδηλη έννοια του θεού και των θρησκευτικών εννοιών στον χώρο της μνήμης άμεσης ανάκλησης (κάτι σαν το RAM των υπολογιστών), και μια υπόδηλη και επεξεργασμένη αντίστοιχη έννοια στον εγκέφαλο (ο αντίστοιχος σκληρός δίσκος πληροφοριών του ανθρώπου). Η πρώτη έννοια είναι προσαρμόσιμη στο εκάστοτε περιβάλλον, ώστε να παρουσιάζεται το άτομο ως θεολογικά ορθό σύμφωνα με τον θρησκευτικό του περίγυρο. Η δεύτερη έννοια διαμορφώνεται και πάλι εξελικτικά από την καθημερινή μας εμπειρία και το φυσικά ορθό, και κάθε άνθρωπος την κρατάει για τον εαυτό του.

Ο Barrett με σειρά πειραμάτων σε μεγάλο δείγμα ανθρώπων απέδειξε την ισχύ της Θεολογικής Ορθότητας. Σε ένα από τα πειράματα του π.χ. ρωτούσε αρχικά τους συμμετέχοντες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του θεού τους. Η άμεση ανάκληση πληροφοριών οδηγούσε τους ανθρώπους σε δημόσια δήλωση των εννοιών "πανταχού παρών", "παντοδύναμος", "βλέπει τα πάντα" κλπ. Στη συνέχεια με βάση αυτές τις έννοιες κατασκεύασε ιστορίες όπως π.χ. ότι ο θεός έσωσε κάποιον από πνιγμό στη μέση του ωκεανού ενώ ταυτόχρονα βοηθούσε μια γυναίκα στην κορυφή ενός βουνού να ξεφύγει από μια πελώρια αρκούδα. Όταν στο τέλος του πειράματος έβαλε τους συμμετέχοντες να ξαναγράψουν μια προς μια τις ιστορίες που τους διηγήθηκε, διαπίστωσε με έκπληξη ότι σε ποσοστό κοντά στο 100%, αυτοί, στο προηγούμενο παράδειγμα, ανέφεραν ότι ο θεός έσωσε κάποιον από πνιγμό και μετά έσωσε και μια γυναίκα από τα νύχια μιας αρκούδας. Με άλλα λόγια, το μη δημόσιο "πιστεύω" τους αφαίρεσε από την ιστορία έννοιες που στερούνται λογικής, όπως την έννοια "πανταχού παρών".

Βάσει των παραπάνω θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις των θρησκευόμενων στο θέμα του της επικινδυνότητας της θείας κοινωνίας στον καιρό της γρίπης των χοίρων. Και δεν εννοώ τις λεκτικές αντιδράσεις! Αυτές θα ακολουθήσουν το δημόσιο "πιστεύω".

Κάθε καλός χριστιανός, όταν θα ερωτηθεί, θα απαντήσει ότι δεν μεταδίδεται καμία αρρώστια με τη θεία κοινωνία. Όταν θα έρθει όμως η ώρα να πάει να κοινωνήσει, όπου δεν θα εξετάζεται ενώπιον άλλων ως προς τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, αλλά θα έχει να λογοδοτήσει μόνο στον εαυτό του και να σκεφτεί το γεγονός ότι κινδυνεύει σοβαρά ο ίδιος και έχει και μικρά παιδιά τα οποία πρέπει να κρατήσει μακριά από την αρρώστια, εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Θα σκεφτεί άραγε ορθολογιστικά, ή αδυνατώντας να αναγνωρίσει τους κινδύνους γύρω του, θα γίνει έρμαιο της φυσικής επιλογής;;; Ίδωμεν...

Συνέχεια στο άρθρο...

Η παραβατικότητα στον Παράδεισο

Ποιες είναι οι προσδοκίες σας για οτιδήποτε ακολουθεί την επίγεια ζωή σας; Το έχετε σκεφτεί; Πιστεύω ότι πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να αναφέρουν ότι θα έδιναν τα πάντα για μια θέση στον Παράδεισο! Ναι, αυτόν τον ακριβοθώρητο τόπο, τον οποίον έχουμε ακούσει πολλές φορές, μέσα από, χριστιανικές και μη, διηγήσεις να περιγράφουν ως ένα μέρος κατάφυτο, με μόνιμη καλοκαιρία, με πολύ φως, με ζουμερούς καρπούς, και με παντοτινή ευτυχία. Και κάποιοι μάλιστα ρυθμίζουν όλη τους την επίγεια ζωή (επίγεια ζωή, τι πλεονασμός!!!) με βάση τους κανόνες ενός παιχνιδιού το οποίο έχει ως έπαθλο μια πολυτελή σουίτα στο καταπληκτικό αυτό μέρος. Κάποιοι άλλοι βέβαια (ανάμεσα τους κι εγώ) αποστρέφονται αυτήν την ιδέα, συμμεριζόμενοι πλήρως τη γνώμη ότι:
- Κόλαση μάλλον θα είναι να πρέπει να περάσεις την αιωνιότητα σε έναν Παράδεισο μαζί με εκείνους που είναι σίγουροι πως θα πάνε εκεί!

Μια μικρή απορία...
Ένα πρώτο ερώτημα που έχω να θέσω προς όλους τους επίδοξους ελληνορθόδοξους κατακτητές του Παραδείσου είναι το εξής. Με εξαίρεση τον καιρό, τον οποίον δεν μπορούν να ελέγξουν, για ποιον ακριβώς λόγο αποστρέφονται τόσο πολύ δύο βασικές έννοιες, τις οποίες παλεύουν να αποκτήσουν μετά θάνατον;

Το ΦΩΣ
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι, ιδίως αυτοί που σέβονται το πιστεύω τους, δεν συμπαθούν το φως. Η ψυχική τους ηρεμία και γαλήνη επιτυγχάνεται με την παρουσία τους, για ένα σημαντικό μέρος του χρόνου τους, μέσα σε σκοτεινούς και καταθλιπτικούς ναούς και περιλαμβάνει την παρακολούθηση της θείας λειτουργίας κάποια ηλιόλουστα κυριακάτικα πρωινά, κατά τα οποία εμείς οι υπόλοιποι προτιμούμε να αθλούμαστε, να πίνουμε καφέ με φίλους στην παραλία (ναι, είμαι από τη Θεσσαλονίκη) ή απλώς να ρεμβάζουμε ατενίζοντας τον ορίζοντα. Επίσης οι πιστοί έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια στο αχνό φως από το καντηλάκι και τα κεριά, οι διαχειριστές της πίστης τους είναι μόνιμα μαυροφορεμένοι, όπως άλλωστε και οι ηλικιωμένες γυναίκες και οι εικόνες τους χαρακτηρίζονται από απουσία χρώματος και μουντίλα!

Η ΕΥΤΥΧΙΑ
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα, ή τουλάχιστον δεν καίγονται για την ευτυχία. Υπερβολή; Δεν νομίζω, αφού σύμφωνα με τους Τεγόπουλο και Φυτράκη, ευτυχία: (η) ουσ.

1. καλή τύχη, ευδαιμονία. Καλά όλα αυτά αλλά και οι κακοτυχίες είναι καλές, αφού έρχονται ως δοκιμασίες για να ενισχύσουν την πίστη μας. Το πουλέν τον πιστών, ο γέροντας Παΐσιος, έχει διδακτορικό πάνω στην εξύμνηση του πόνου και της δυστυχίας.
2. αφθονία ιδ. υλικών αγαθών, ευημερία. Υλικά αγαθά;;; Εεε όχι κι έτσι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον τρισκατάρατο υλισμό. Χαριτολογώντας πάντα "Ουουουουου 666"!
3. καλή έκβαση, επιτυχία. Η καλή έκβαση και η επιτυχία είναι επιθυμητά, αλλά όχι ιδιαίτερα για το άμεσο μέλλον! Θα τα έχουμε ούτως ή άλλως μετά θάνατον...

Προσθέστε και τις ενοχές, τις τύψεις και την ταπεινοφροσύνη στις περιπτώσεις που βιώνουμε την ευτυχία (ιδίως όταν μιλάμε για έρωτα) και θα δείτε ότι η ευτυχία για τον πιστό είναι όπως το επιτραπέζιο φιδάκι. Όσο ανεβαίνουμε στη σκάλα της ευτυχίας, τόσο καραδοκεί το φιδάκι που θα μας στείλει πολύ χαμηλότερα. Αχ αυτό το φίδι! Μέχρι και από τον Παράδεισο μας έδιωξε κάποτε...

...και μια μεγάλη απορία!
Έστω τελικά ότι ο Παράδεισος είναι αυτοσκοπός! Είναι ο κήπος στον οποίον κατοίκησαν οι πρωτόπλαστοι καθώς και ο ουράνιος τόπος διαμονής των δικαίων (κατά τη θρησκεία) μετά θάνατον. Είναι όμως τελικά ο τέλειος τόπος διαμονής;;;

Απ’ όσα γνωρίζουμε, ο Παράδεισος δεν είναι ένα μέρος χωρίς νόμους. Τουναντίον, οι νόμοι στον Παράδεισο εφαρμόζονται αυστηρά. Θυμηθείτε τι έγινε με τον απαγορευμένο καρπό από το δέντρο της γνώσης! Και ερχόμαστε στο ζητούμενο. Υπάρχει παραβατικότητα στον Παράδεισο; Η απάντηση μπορεί να σοκάρει κάποιους, αλλά είναι δεδομένο ότι υπάρχει παραβατικότητα στον Παράδεισο! Υπάρχει και δεδικασμένο. Οι πρωτόπλαστοι δεν σεβάστηκαν τον κανόνα που τους έθεσε ο δημιουργός, έφαγαν το μήλο, και τιμωρήθηκαν για την παράβαση τους με την εκδίωξη τους (και συνακόλουθα όλου του ανθρώπινου γένους) από τον κήπο της Εδέμ! Ένα τρισευτυχισμένο ζευγάρι λοιπόν, χωρίς κανένα πρόβλημα καθημερινότητας, με το μέλλον του ευοίωνο, για να μην πω, εξασφαλισμένο, τα έχασε όλα, επειδή υπέπεσε σε ένα ατόπημα, το οποίο, για τα δικά μας δεδομένα, δεν θα άξιζε καν συζήτησης ("Έφαγες το μήλο μου; Χμμμ, καλά, μην το ξανακάνεις όμως")! Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ο ύψιστος δεν προνόησε να εξαλείψει την έννοια της παραβατικότητας!

Αφού λοιπόν, φίλοι του χριστιανισμού, υπάρχει αποδεδειγμένα παραβατικότητα στον Παράδεισο, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν θα υπάρξουν παραβάσεις και στο μέλλον; Και δεν συζητάμε για απλές παραβάσεις τύπου "Ο Πόλης έφαγε την απαγορευμένη καραμέλα" και "Η Μαλάμω έκανε ζαβολιά στο κρυφτό". Συζητάμε για βρισιές, αντιδικίες, ξυλοδαρμούς, μέχρι και για φόνο. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν θα υπάρξουν τέτοια κρούσματα; Αδύνατο να υπάρξουν;;; Για να δούμε...

Για σκεφτείτε την περίπτωση ευλαβούς χριστιανού, ο οποίος έζησε όλη του τη ζωή μέσα στην αρετή και έχασε το μοναχογιό του, όταν τον μαχαίρωσε ένας χούλιγκαν της αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Υπέμεινε τη δοκιμασία του καρτερικά. Και φτάνει ο εν λόγω κύριος στον Παράδεισο, για να διαπιστώσει ότι ο δολοφόνος, ο οποίος μετά το συμβάν άλλαξε στάση ζωής και μετανόησε ειλικρινά, βρίσκεται και αυτός εκεί!!! Του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και σκοτώνει επί τόπου τον πρώην χούλιγκαν!

Για να δούμε την περίπτωση της μάνας της οποίας το εξάχρονο αγοράκι της παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από τριαντάχρονο άτομο του εγχώριου star system, ο οποίος τελούσε υπό την επήρεια αλκοόλ και ο οποίος άφησε αβοήθητο το θύμα του! Η οικονομική άνεση του σταρ του επέτρεψε να τη βγάλει καθαρή, αφού προσέλαβε έναν γνωστό μεγαλοδικηγόρο, και βγήκε αμέσως με αναστολή, συνεχίζοντας να ζει προκλητικά μέσα στην πολυτέλεια και το ζαμανφού. Η πιστή μάνα απέθεσε τις ελπίδες της για δικαιοσύνη στο θεό. Και μόλις έφτασε στον Παράδεισο, αντίκρισε φάτσα φόρα τον πρώην σταρ, ο οποίος, μετά από σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγείας, μετανόησε ειλικρινά στα γεράματα του και επιδόθηκε σε διάφορες αγαθοεργίες! Εξοργισμένη η μάνα, σκοτώνει τον δολοφόνο του παιδιού της.

Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι οι προαναφερθείσες περιπτώσεις είναι εξαιρετικά πιθανές. Ο Παράδεισος σαν κεκτημένο, εξ' ορισμού χάνεται όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι του θεού. Και αν δεν τα κατάφεραν να μείνουν στον Παράδεισο μόνοι τους δύο ερωτευμένοι άνθρωποι, θα τα καταφέρουν να μείνουν εκατομμύρια ανθρώπων, με τραυματικά βιώματα και προσωπικούς γογλοθάδες, και πολλοί από αυτούς όντας σεξουαλικά στερημένοι;;; Δεν νομίζω! Ο θεός αποδεδειγμένα (το αποδεδειγμένα χρησιμόποιείται καταχρηστικά) δεν πρόκειται να παρέμβει στις ανωτέρω πράξεις, γιατί όπως έδειξε και με τους πρωτόπλαστους, απλώς θέτει τους νόμους, και οι άνθρωποι πρέπει να τους τηρήσουν. Επίσης, και με βάση πάντα το γνωστό μας παράδειγμα του Αδάμ και της Εύας, ο θεός δεν θα παρέμβει στην ίδια την ανθρώπινη βούληση γιατί την σέβεται! Εκτός και αν όποιος κατακτήσει τη βασιλεία των ουρανών, πάψει με κάποιον θεϊκό τρόπο να έχει βούληση, πράγμα που δεν έχει καμία σχέση με το πως λειτουργούσε αρχικά ο Παράδεισος, με τον ίδιο του τον ορισμό δηλαδή. Οπότε άκυρο...

Και φτάνουμε στο ζουμί! Ξέρουν όντως οι πιστοί, που θέλουν να καταλήξουν; Τους αρέσει όντως ο Παράδεισος;

• Αν τους αρέσει, γιατί δεν γεύονται οι πιστοί από τώρα, αυτά που επιθυμούν για τη μετά θάνατον ζωή; Θα τα συνοψίσω στα, υλικές απολαύσεις, έρωτας, φως και ευτυχία!
• Ποια διαφορά έχει ένας τέτοιος Παράδεισος, με την ύπαρξη κακών πράξεων και παραβατικότητας, από την επίγεια ζωή, πέρα από ένα αρχικό ξεσκαρτάρισμα των κακών ανθρώπων; Μήπως στερούνται οι πιστοί όλα όσα απολαμβάνουμε οι υπόλοιποι, σχεδόν τα πάντα, για ένα απλό διαμέρισμα σε μια πιο αναβαθμισμένη γειτονιά, ή οποία αναμένεται να αποκτήσει και αυτή προβλήματα (προσωπικά δεν μου φαίνεται για κάτι παραπάνω ο Παράδεισος);
• Το χειρότερο όλων, ποια τιμωρία προβλέπεται για όσους κατακτήσουν τον Παράδεισο, σε περίπτωση που κάποιος απ' αυτούς ολισθήσει σε ένα πολύ πιο σοβαρό παράπτωμα από τη βρώση ενός απαγορευμένου καρπού;;; (Η ανθρωπότητα θα μπορεί να αναφωνήσει εν χορώ "Τον ήπιαμε").

Σε πόσο αυτοαναιρούμενα πράγματα μπορεί να πιστεύει κάποιος τελικά;

Προς όλους τους ανθρώπους, πιστούς και μη: Κάνετε μια χάρη στον εαυτό σας και χαρείτε τη ζωή σας όσο το δυνατόν περισσότερο! Βοηθείστε και όσους περισσότερους μπορείτε να χαρούν και αυτοί! Είναι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε! Και δεν εννοώ το συγκαταβατικά καλύτερο, αλλά το τέλειο!!!

Συνέχεια στο άρθρο...