Αποχαιρετισμός στη Θρησκευτική Πίστη

Συνεχίζοντας στο μοτίβο που ξεκίνησε το φιλικό ιστολόγιο SFrang

Μεγάλωσα σε οικογένεια (μπαμπάς και μαμά) πλήρως ορθολογιστική μεν, η οποία δεν εκδηλώνονταν δε! Η μητέρα μου ιδίως, όπως την κρίνω ως ενήλικος, έδειχνε ανέκαθεν έναν αδικαιολόγητο σεβασμό στην πίστη των άλλων, όπου ο πραγματικά πιστός ήταν κάτι το πολύ καλό, αν και η ίδια δεν πίστευε στο αντικείμενο της πίστης του. Ο πατέρας μου ήταν απλώς ο ήρεμος άνθρωπος ο οποίος ποτέ δεν συγκινήθηκε από το υπερφυσικό οποιασδήποτε μορφής, αλλά και ποτέ δεν το χλεύασε ανοικτά. Το ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν μάλλον ήπια θρησκευόμενο.

Ο πατέρας μου και η μητέρα μου, καθηγητές φυσικοί στη μέση εκπαίδευση και οι δύο, προσπάθησαν από πολύ νωρίς να μου εμφυσήσουν το σεβασμό απέναντι στους δασκάλους μου και την αγάπη για την απόκτηση γνώσεων. Γνώσεις τις οποίες μάλιστα έβλεπα να εφαρμόζονται με τη μορφή παιχνιδιού μπροστά στα παιδικά μου μάτια από τον πατέρα μου, ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία να μου δείχνει στην πράξη αυτά τα οποία συζητούσαμε στη θεωρία. Όταν για παράδειγμα ρώτησα πώς πετούν τα αεροπλάνα, στην ηλικία περίπου των έξι ετών, η όλη εξήγηση έλαβε χώρα πάνω σε μια κόλλα χαρτί με κάποια απλούστατα σχέδια αεροδυναμικής και στη συνέχεια με την κατασκευή ενός αυτοσχέδιου ελικόπτερου. Ένα σύρμα διπλωμένο σε πλεξούδα, μία έλικα – κομμένο έλασμα από τον πάτο ενός τενεκέ, η οποία τρυπήθηκε στη μέση ώστε να ανεβοκατεβαίνει στριφογυρίζοντας πάνω στη συρμάτινη πλεξούδα, το κατάλληλο βήμα στην έλικα με την αντίστοιχη φυσική εξήγηση και στη συνέχεια η εκτόξευση της έλικας από το δικό μου χέρι, καθώς την τραβούσα με δύναμη προς τα πάνω από τη συρμάτινη βάση του! Μαθησιακός οργασμός!!!

Ο συνδυασμός βέβαια του σεβασμού στους δασκάλους από τη μία, και της μη διάθεσης των γονιών μου να με προϊδεάσουν για τα της θρησκείας απ' την άλλη, είχε ως συνέπεια να περάσω από μια χαλαρή φάση πίστης στο θεό, αφού το μάθημα των θρησκευτικών, όπως και τα υπόλοιπα μαθήματα, προέρχονταν από την αξιοσέβαστη πλευρά των εκπαιδευτικών. Τα θρησκευτικά για τον Δράκο του Schrodinger αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό φαντασιακό διήγημα, και ιδίως τα περιεχόμενα της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία κουβαλάνε λιγάκι από την περιπέτεια και την παραδοξολογία των παιδικών παραμυθιών. Κατακλυσμοί από τους οποίους σώζονται τα ζωάκια (η γαζέλα παρέα με το λιοντάρι) που φορτώθηκαν σε ένα πλοίο, θάλασσες που ανοίγουν στα δύο για να περάσουν οι κυνηγημένοι, προφήτες οι οποίοι ταξίδευαν μέσα στην κοιλιά ενός κήτους προσευχόμενοι και σώθηκαν, ένας παντοδύναμος τύπος στον ουρανό ο οποίος εξολοθρεύει τους κακούς και διάφορα άλλα τα οποία θα μπορούσαν να γυριστούν κάλλιστα σε ταινία (χμμ, γυρίστηκαν τώρα που το σκέπτομαι). Η εικόνα πάντως αυτού του παντοδύναμου τύπου κάπου εκεί ψηλά άρχισε να στοιχειώνει ορισμένες φορές την παιδική ανεμελιά...

Σε Βλέπω

Ψέματα! Ποιο παιδάκι δεν έχει μπει στη διαδικασία να πει ψέματα μια στο τόσο, έστω για πλάκα; Κανένα. Και ο Δράκος του Schrodinger δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Αταξίες! Ααα, η πεμπτουσία της παιδικής διασκέδασης, τόσο φυσιολογικό και τόσο αναγκαίο. Ζήλεια! Αυτή η καινούρια μπάλα του Νικηφόρου ήταν καταπληκτική και την ήθελα για την πάρτη μου αλλά… Πώς να τη θελήσεις; Πως; Είναι και αυτός ο παντοδύναμος τύπος που κοιτάει τα πάντα από ψηλά και τιμωρεί ανάλογα! Είναι ο θεός ή μάλλον, ο Θεός (πρέπει να τον γράφουμε με κεφαλαίο Θήτα γιατί αλλιώς εκνευρίζεται) που μας βλέπει ό,τι και αν κάνουμε αλλά και ό,τι κι αν δεν κάνουμε. Ακόμα και να σκεφτούμε κάτι, εκείνος το γνωρίζει. Και όχι μόνο θα μας τιμωρήσει, αλλά θα τα φανερώσει όλα, και τα σώψυχα μας ακόμα, κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Εεε καλά, θα είμαι καλό παιδί μέχρι τότε αλλά και πάλι… δύσβατος ο δρόμος για την ευτυχία. Πολλά εμπόδια, ανεξήγητα εμπόδια αλλά η πληροφορία ασφαλής. Αφού προέρχεται από τους αξιοσέβαστους δάσκαλους!!! Και ο Θεός βλέπει, βλέπει αδιάκοπα αλλά δεν επιτρέπεται να δυσφορήσεις γιατί και αυτό θα το καταλάβει!

Συμπυκνωμένο το βραχυκύκλωμα του παιδικού μυαλού στην προηγούμενη παράγραφο, οπότε μπορεί και να φαίνεται λιγάκι βαρύ. Αλλά δεν ήταν! Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν η επαφή σου με τη θρησκεία εξαντλείται μονάχα στις ώρες των θρησκευτικών και δεν συνοδεύεται από τη γονική επαλήθευση, η παιδική ξεγνοιασιά κερδίζει τις περισσότερες μάχες. Απλά υπάρχουν πάντοτε στιγμές αμφιβολίας, στιγμές μη γόνιμης αμφιβολίας. Τι είναι η γόνιμη αμφιβολία; Δεν πρέπει να πλησιάσω το χέρι μου στο μάτι της κουζίνας! Γιατί; Μα γιατί θα καώ. Και φυσικά η αίσθηση του καψίματος μόνο ευχάριστη δεν είναι. Παράδειγμα μη γόνιμης αμφιβολίας; Δεν πρέπει να ζηλεύω την μπάλα του Νικηφόρου! Γιατί; Έτσι, το απαγορεύει ο Θεός! (χαμηλόφωνα: ναι, αλλά είναι υπέροχη!)

Κατακρήμνιση

Και έτσι, ένα ωραίο απογευματάκι, μετά από το σχολείο και τον μεσημεριανό ύπνο, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά στον πατέρα μου να διηγούμαι την καινούρια ιστοριούλα που μάθαμε στα θρησκευτικά για τη φλεγόμενη βάτο (ένα ακόμα παντελώς άχρηστο θαύμα). Και όπως ανέλυα ενθουσιωδώς όλες τις καταπληκτικές πτυχές αυτής της ιστορίας, ξαφνικά άκουσα τον πατέρα μου, ήπια και μάλλον αδιάφορα, να εκστομίζει το απίθανο:

- Χμμ, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά!

Δεν τα πιστεύει; Απίστευτο! Μα τότε…

- Δεν τα πιστεύεις; Δηλαδή δεν πιστεύεις στον Θεό;

(ήρεμα, σταθερά και σίγουρα)

- Όχι!

Όχι;;; Ο μπαμπάς μου; Αυτός ο παντοδύναμος τύπος μέσα στην οικογένεια, αυτός που γνωρίζει και μου εξηγεί τόσα πράγματα, αυτός στον οποίον γνωρίζω ότι μπορώ να στραφώ ανά πάσα στιγμή για τις επιθυμίες μου, τα παράπονα μου, τις ανάγκες μου, την αγάπη και τη στοργή, το γέλιο και για τη χαρά, αυτός ο οποίος δεν είναι απλώς μια εικασία αλλά εδώ μπροστά μου ολοζώντανος και συνεχώς επαληθευόμενος, δεν πιστεύει στον θεό (με μικρό πλέον το θήτα);

Έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν μπορώ να είμαι και 100% σίγουρος για τη χρονική διάρκεια μέσα στην οποία συντελέστηκε η μεταστροφή μου, αλλά θυμάμαι αχνά πως διήρκεσε μονάχα κάποια δευτερόλεπτα μετά από εκείνο το ήρεμο "Όχι" του πατέρα μου. Και η μετάβασή μου από την χαλαρή πίστη στον ορθολογισμό και την αθεΐα έλαβε χώρα όχι μέσα από την κατήχηση, αλλά μέσα από μια ευρύτερη και συνεπή στάση ζωής! Ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ο μπαμπάς μου, ο οποίος θεμελίωνε σταθερά πάνω στην κεκτημένη γνώση οτιδήποτε μου μάθαινε, άφησε για πρώτη φορά ακάλυπτη κάποια αξιοσέβαστη διδασκαλία, τη διδασκαλία που δεν αποδεικνύει, αλλά διατυπώνει αρλούμπες απαιτώντας πίστη. Ο θεός κατακρημνίστηκε από τον ουράνιο θρόνο του υποκύπτοντας στη βαρύτητα, όχι με πάταγο, αλλά με ένα υπόκωφο και κωμικό "μπουφ", όπως αυτό που ακούγεται όταν το κογιότ της Warner Bros καταλήγει στον πάτο του κάνυον μετά από κάθε αποτυχημένη του ενέδρα.

Οι ηλίθιες ερωτήσεις απαντώνται με ηλίθιες απαντήσεις!

Από εκείνη τη μέρα και μετά, πολλά πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Οι σκέψεις και οι πράξεις δεν ποινικοποιήθηκαν ποτέ ξανά, παρά μόνο όταν το αποτέλεσμά τους προδιαγράφονταν αποδεδειγμένα κακό! Το κακό απέκτησε υπόσταση βάσει του αποτελέσματος και όχι εξαιτίας των προσταγών κάποιας παρανοϊκής ανώτερης δύναμης, η οποία αποφάσισε να δώσει στο αμάρτημα της προφοράς του ονόματος του θεού την ίδια βαρύτητα με το αμάρτημα του φόνου. Η θλίψη, η οργή, η απελπισία, η στεναχώρια και η απογοήτευση είναι συναισθήματα αρνητικά. Όποια δική μας πράξη προκαλεί τέτοια συναισθήματα είναι κακή. Και αυτό οδηγεί στην έννοια της προσωπικής ευθύνης. Όταν οι πράξεις μας από την άλλη προκαλούν χαρά, γέλιο, ευχαρίστηση, γενικότερη ευφορία, τότε οι πράξεις μας είναι καλές. Τόσο απλά. Όταν κάποιες πράξεις μας προκαλούν σε κάποιους χαρά και σε κάποιους λύπη, τότε είναι η ώρα για σκέψη, γιατί ακριβώς στη ζωή τα πράγματα δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα. Σκέψη, σεβασμός, προσπάθεια, αυτενέργεια, διάθεση για γνώση! Απτές εγγυήσεις για μια καλύτερη ζωή.

Κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε ο δικός μου αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη. Και φυσικά εγείρεται το ερώτημα, γιατί θα έπρεπε να ενδιαφέρει αυτό τους πιστούς; Χμμ, τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Θα βρουν σημαντικό ενδιαφέρον οι πιστοί, αρκεί να θέσουν για μια φορά στον εαυτό τους τις σωστές ερωτήσεις. Αν η ηλίθια ερώτηση, μέσα στον θαυμαστό και πολύπλοκο κόσμο μας, είναι:

Ποια είναι η μονολεκτική απάντηση στη ζωή, το σύμπαν και γενικότερα τα πάντα;

…τότε η απάντηση γι' αυτούς είναι σίγουρα ο θεός! Αν και το 42 του Douglas Adams τυγχάνει πλέον και επίσημης στήριξης: the answer to life the universe and everything.

Αν όμως η αντίστοιχη ερώτηση γίνει:

Βελτιώθηκε καθόλου η ζωή σας από την πίστη σας στο θεό; (Χαρήκατε περισσότερα πράγματα στη ζωή σας; Κάνατε περισσότερους φίλους; Χαμογελάσατε περισσότερο; Αποκτήσατε περισσότερες γνώσεις; Απαλλαγήκατε από την αρρώστια; Απαλλαγήκατε από το φόβο του θανάτου; Ερωτευθήκατε; Χαρήκατε τον έρωτα;)

Χεχε! Τότε νομίζω ότι οι αποχαιρετισμοί στη θρησκευτική πίστη θα είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση!!!

Συνέχεια στο άρθρο...

Μια Ιστορία Επένδυσης

[Δευτέρα, κεντρικό υποκατάστημα της Cock de Sucker. Ώρα 12:20.]

O Τζόναθαν εισέρχεται με λαχτάρα στο κατάστημα για να βρεθεί αντιμέτωπος με το αφοπλιστικό και υποσχετικά εξυπηρετικό χαμόγελο του διευθυντή πωλήσεων Χένρι Λίροϋ. Θερμή και εγκάρδια χειραψία!

Χένρι: - Καλησπέρα Τζόναθαν! Χαίρομαι που είσαι από τους πρώτους πελάτες μας που θα έχουν την ευκαιρία να τεστάρουν το τελευταίο αριστούργημα της εταιρίας μας, το θαύμα του 21ου πρώτου αιώνα!

Τζόναθαν: - Μην με κρατάτε άλλο σε αγωνία Λίροϋ, τι είναι τέλος πάντων;

Χένρι: - Μίλα μου στον ενικό Τζόναθαν! Η Cock de Sucker βγάζει επίσημα πλέον στην κυκλοφορία το νέο μοντέλο μας, το smart car Otsi, και επειδή είσαι από τους καλύτερους μας πελάτες τόσα χρόνια, επιλέχθηκες να είσαι στους πρώτους 100 κατόχους. Η τιμή του είναι $10000. Και είναι το προϊόν του 21ου αιώνα και σκοπεύουμε να πουλήσουμε από ένα σε κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη!

Τζόναθαν: - Καρότσι; Αυτοκίνητο των $10000;;; Και γιατί να πάρω κάτι τόσο φτηνό;

Χένρι: - Τζόναθαν, δεν είναι καρότσι, είναι το smart car Otsi! Το αυτοκίνητο στο οποίο μπαίνεις μέσα, βάζεις μπρος, και στη συνέχεια του υπαγορεύεις το ημερήσιο πρόγραμμα που θέλεις να ακολουθήσει! Μπορείς π.χ. να του πεις να σε πάει στη δουλειά σου, στη συνέχεια να πάει τα παιδιά σου στον παιδικό σταθμό, μετά να πάει στο σούπερ μάρκετ και να κάνει τα ψώνια της ημέρας, να πάει μόνο του για πλύσιμο, να επιστρέψει τα παιδιά σου στο σπίτι, να κάνει έρευνα στο ίντερνετ για την καλύτερη επιλογή ξενοδοχείου για το σαββατοκύριακο, να έρθει να σε παραλάβει από τη δουλειά και να σε πάει στην γκόμενα σου ενώ ταυτόχρονα θα πραγματοποιήσει βίντεο-κλήση στη γυναίκα σου στην οποία θα σε δείχνει σε φόντο γραφείου σε ώρα συνάντησης, στη συνέχεια να έρθει να σε παραλάβει από τη γκόμενα και να σε επιστρέψει στο σπίτι, και τέλος να πάει να παρκάρει στο κλειστό σου πάρκιγνκ! Έχει ενσωματωμένο ίντερνετ, προπληρωμένη κάρτα αγορών, αυτόματη εκτύπωση εντύπων εξουσιοδότησης και καθίσματα μασάζ! Εντυπωσιακό, έτσι;

Τζόναθαν: - Με κοροϊδεύεις, έτσι Χένρι; Αποκλείεται…

Χένρι: - Δεν αποκλείεται καθόλου Τζόναθαν. Σε μισή ώρα θα είναι δικό σου.

Τζόναθαν: - Και το πουλάτε μόνο $10000; Δεν είναι δυνατόν, κάτι δεν πάει καλά. Θέλω να το κάνω τεστ-ντράιβ τώρα…

Χένρι: - Κοίταξε Τζόναθαν, έχουμε τα 100 πρώτα κομμάτια για τους εκλεκτότερους μας πελάτες. Το δίνουμε μόνο $10000 γιατί όπως σου εξήγησα θέλουμε να φτιάξουμε το υπερπροϊόν του 21ου αιώνα. Τεστ-ντράιβ δεν γίνεται όμως για κανέναν. Άμα το θέλεις θα το πάρεις και θα πας να απολαύσεις την καινούρια σου ζωή από την Πέμπτη γιατί οι υπηρεσίες του ενεργοποιούνται μέσα σε ένα διάστημα από 48 έως 72 ώρες. Άμα δεν το θέλεις πάλι, υπάρχουν άλλοι που περιμένουν στη σειρά.

Τζόναθαν: - Μα αυτά που λες ότι κάνει είναι απίστευτα, ή για να ακριβολογώ, και να τα δω ακόμα θα δυσκολευτώ να τα πιστέψω! Ποιος με εξασφαλίζει για την ορθή λειτουργία του προϊόντος;

Χένρι: - Το smart car Otsi, συνοδεύεται από αποκλειστική εγγύηση της Cock de Sucker για εύρυθμη λειτουργία και απόδοση του αυτοκινήτου με πλήρη επιστροφή χρημάτων! Ασφάλεια CDS. Ορίστε τα χαρτιά. Να πω με γεια;;;

[Πέμπτη, μεζονέτα του Τζόναθαν στα προάστια. Ώρα 07:30 το πρωί, ακριβώς μετά την ενεργοποίηση των υπηρεσιών.]

Τζόναθαν (βάζει μπρος)

Otsi: - ΒΡΟΥΟΥΟΥΟΥΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ…

Τζόναθαν: - Τι ήχος;;; Λοιπόν, θέλω να με πας γωνία 58ης και Σάουθ Μπιτς στο γραφείο, στη συνέχεια να επιστρέψεις εδώ και να πάρεις τα παιδιά…
…
… και τέλος να πάς να παρκάρεις στο κλειστό πάρκιγνκ!

Otsi: - ΒΡΟΥΟΥΟΥΟΥΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ…

Τζόναθαν: - Μααα σου είπα, θέλω να με πας γωνία 58ης και Σάουθ Μπιτς στο γραφείο, στη συνέχεια να επιστρέψεις εδώ και να πάρεις τα παιδιά…
…
… και τέλος να πάς να παρκάρεις στο κλειστό πάρκιγνκ.

Otsi: - ΒΡΟΥΟΥΟΥΟΥΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ…

Τζόναθαν: - Φακ!

Banks

[Πέμπτη, κεντρικό υποκατάστημα της Cock de Sucker. Ώρα 07:55 το πρωί, ακριβώς μετά την ενεργοποίηση των υπηρεσιών.]

Τζόναθαν: - ΧΕΝΡΙ, ΘΑ ΣΕ ΣΚΙΣΩ ΑΠΑΤΕΩΝΑ…

Ράντι: - ΑΝΟΙΞΤΕ! ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ…

Κλάρενς: - ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΟΤΙ ΛΕΦΤΑ ΣΑΣ ΕΔΩΣΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΣΩ ΙΣΟΒΙΑ, ΑΚΟΥΤΕΕΕΕΕΕ;

Μανού: - ΘΑ ΣΑΣ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΟΥΜΕ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ…

Μπερτράν (από το απέναντι πεζοδρόμιο): - Μα τι καραγκιόζηδες; Πως μπόρεσαν να πιστέψουν κάτι τέτοιο; Εγώ δηλαδή γιατί δεν αγόρασα;

Χένρι (ανοίγοντας την πόρτα): - Κύριοι, καταλαβαίνω την ταραχή σας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε τα λεφτά σας. Είχαμε ένα χρέος $1000000 το οποίο και εξοφλήσαμε χτες με τα Otsi που πουλήσαμε. Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχει μία! Λυπούμαι πολύ μεν, θα σας παρακαλούσα δε να μην φέρεστε έτσι απολίτιστα. Τι πράγματα είναι αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ σας έστειλε;

Πιθανές Συνέχειες

Σε μια πολιτισμένη κοινωνία
Πρωτοσέλιδο στο Θράσος της Κυριακής: Οι ιδιοκτήτες της Cock de Sucker κρίθηκαν υπεύθυνοι για εξαπάτηση κατά συρροή. Καταδικάζονται σε εικοσαετή κάθειρξη, οι περιουσίες τους κατάσχονται και θα αποδοθούν αποζημιώσεις στους εξαπατημένους όπου αυτό καταστεί δυνατό.

Σε μια ακόμα πιο προηγμένη κοινωνία
Πρωτοσέλιδο στο Θράσος της Κυριακής: Οι κύριοι Τζόναθαν, Ράντι, Κλάρενς, Μανού και όλοι οι υπόλοιποι που κινήθηκαν δικαστικά ενάντια στην Cock de Sucker κρίθηκαν ανίκανοι εγκεφαλικής λειτουργίας και επικίνδυνοι για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Υποχρεώνονται σε επανεξέταση στις σπουδές του δημοτικού, σε πρόστιμο $50000 έκαστος για προσβολή της δημόσιας νοημοσύνης και σε μεγάλωμα των παιδιών τους κάτω από επίβλεψη. Οι ιδιοκτήτες της Cock de Sucker κρίθηκαν υπεύθυνοι για εξαπάτηση κατά συρροή. Καταδικάζονται σε εικοσαετή κάθειρξη και ισόβιο αποκλεισμό από τον χώρο της κατασκευής και εμπορίας αυτοκινήτων, οι περιουσίες τους κατάσχονται και θα αποδοθούν αποζημιώσεις στους εξαπατημένους όπου αυτό καταστεί δυνατό.

Στη θλιβερή και απολίτιστη σημερινή πραγματικότητα
Πρωτοσέλιδο στο Θράσος της Κυριακής: Οι ιδιοκτήτες της Cock de Sucker κρίθηκαν υπεύθυνοι για εξαπάτηση κατά συρροή αλλά ο πρωθυπουργός απεφάνθη ότι το κλείσιμο μια τέτοιας επιχείρησης, η οποία είναι ο βασικότερος προμηθευτής αυτοκινήτων για τη χώρα, θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομία! Επίσης η ασφάλεια CDS θα πρέπει οπωσδήποτε να πληρωθεί στους κατόχους της. Κατόπιν τούτου, αποφασίστηκε η κρατική επιχορήγηση της Cock de Sucker με $1000000 με την υποχρέωση να επιστραφούν αυτά στους εξαπατημένους.

Μπερτράν: - Μααα, για στάσου! Αυτά είναι και δικά μου λεφτά! Από τους δικούς μου φόρους πληρώθηκαν…


ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΡΩΝ

• Cock de Sucker = Οι τράπεζες.
• Τζόναθαν = Τυπικός άπληστος και ηλίθιος επενδυτής.
• Smart car Otsi = Στεγαστικό δάνειο των $350000 σε υπάλληλο φαστφουντάδικου.
• Εγγύηση της Cock de Sucker ή Ασφάλεια CDS = Ασφάλιστρα Κινδύνου CDS (playing as himself).
• Πρωθυπουργός = Το κράτος το οποίο έχουμε μυστηριωδώς και παγκοσμίως αποδεχτεί (ΓΙΑΤΙ;;;) ότι θα μπαίνει εγγυητής σε συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών, όσο παράλογες και αν είναι αυτές, αρκεί στο ένα άκρο της συναλλαγής να βρίσκεται μια τράπεζα.
• Μπερτράν = Ένας από αυτούς που ψηφίζουν.

Υ.Γ.: Το 2011, ψάχνωντας στα Google Images για τη λέξη banks, οι τράπεζες ηττήθηκαν κατά κράτος από την Tyra Banks. Μια θέση στο συγκεκριμένο post της ανήκει δικαιωματικά!

Συνέχεια στο άρθρο...

Από Τιτάνας, Λαντζέρης

Και όπως είπε και ο γέρων Πορφύριος:

Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία? να μη σκέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λέεις τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ…» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

Όταν είσαι εν προσευχή όλα γίνονται όπως πρέπει. Παραδείγματος χάριν, πλένεις πιάτα και δεν σπάζεις κανένα, δεν κάνεις ζημιές. Έρχεται μέσα σου η χάρις του Θεού. Όταν έχεις την χάρι, όλα γίνονται με χαρά, χωρίς κόπο.

Δύο μόνο σχόλια! Πρώτον όντως η προσευχή βοηθάει (λέμε τώρα) και στα πιο απλά, ή για την ακρίβεια, μόνο στα πιο απλά. Προσευχή για να κοιμηθείς; Προσευχή για να μη σπάσεις πιάτα;;; Σαφέστατα. Για δοκίμασε όμως να προσευχηθείς π.χ. για την εξάλειψη του καρκίνου! Όπως έχει εξηγηθεί ήδη στο "Εεε και;", οι πιστοί χαρακτηρίζονται από τη ευλαβική εμμονή τους να εστιάζουν στον τρόπο και όχι στο αποτέλεσμα, για κάθε φαινόμενο του οποίου τα δεδομένα αγνοούν! Και αυτό γιατί για τον τρόπο επίτευξης μπορούμε να ισχυριστούμε οτιδήποτε, το αποτέλεσμα όμως είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Αν το αποτέλεσμα είναι εφικτό λόγω ανθρώπινων δυνατοτήτων, τότε μπορούμε εύκολα να το αποδώσουμε στον ευνοούμενο μας με τον πλέον ακαταλαβίστικο τρόπο. Αν το αποτέλεσμα όμως δεν είναι εφικτό;;; Τότε και ο τρόπος επίτευξης, όπως είναι λογικό, γίνεται πλήρως αδιάφορος. Ποιας επίτευξης δηλαδή;

Δεύτερον, η καταπολέμηση της αϋπνίας είναι σίγουρα εφικτή με την προσευχή, αλλά με την προϋπόθεση ότι προσεύχεσαι για οτιδήποτε άλλο σοβαρό. Κάνε την προσευχή σου και περίμενε μέχρι την υλοποίηση της. Θα σε πάρει σίγουρα ο ύπνος!

Για ποιον λόγο όμως τελικά είναι τόσο σημαντική και σεβαστή η προσευχή; Γιατί απολαμβάνει τέτοιας ασυλίας από τη χλεύη; Τα αποτελέσματα της ως γνωστόν είναι αποδεδειγμένα ανύπαρκτα, αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε στην παρούσα ανάρτηση. Το "Η δύναμη της προσευχής είναι, αποδεδειγμένα, μηδενική", του φιλικού ιστολογίου του εξαιρετικού SFrang είναι μια πολύ καλή αρχή! Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ είναι η φύση της προσευχής και η ασυμβατότητα της με την ευφυΐα και την πίστη.

Οι Προτροπές

Κατά Ματθαίον
7:7 Αιτείτε, και θέλει σας δοθή• ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.
17:20 Διότι αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή• και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς.
21:21 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς• Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει•

Κατά Ιωάννην
14:14 Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω κάμει αυτό.

Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι, σύμφωνα με το θεόπνευστο βιβλίο, η δύναμη της προσευχής είναι ανυπολόγιστη! Τα μοναδικά δύο εφόδια που χρειάζεται να έχει κάποιος είναι κάποια ψήγματα πίστης και το θάρρος να απευθύνεται στο θεό, και στη συνέχεια μπορεί να καταφέρει τα πάντα! Χεχεχε, και γιατί τότε δεν προστάζουν οι πιστοί τα βουνά να κυλήσουν μέσα στις θάλασσες; Μπααα, η παρούσα ανάρτηση δεν σκοπεύει να φιλοξενήσει τέτοιους φτηνούς εξυπνακισμούς! Εγείρεται όμως σίγουρα το ερώτημα, ποια είναι αυτά τα πάντα που μπορεί να καταφέρει κάποιος, αν δεν ψεύδεται ασύστολα το θεόπνευστο βιβλίο; Και γιατί π.χ. στη χριστιανική νέο-Ελλάδα που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, δεν απευθύνεται κάποιος στο θεό ώστε να πέσουν άμεσα τα spread, να εξαλειφθεί η ανεργία και να επικρατήσει γενικευμένη ευμάρεια; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ με κανέναν τρόπο ότι κανένας στην Ελλάδα δεν απευθύνεται στις προσευχές του στο θεό! Χμμμ, μάλλον θα λείπει το πρώτο συστατικό που ακούει στο όνομα πίστη• πραγματική πίστη! Και όπως διδασκόμαστε βέβαια και στο σχολείο, η προσευχή έχει αποτέλεσμα όταν προσευχόμαστε ειλικρινά, ανιδιοτελώς και μη υλιστικά.

Συνέχεια συλλογισμού. Είναι τελικά εφικτή η πραγματική πίστη; Απάντηση: Σαφώς! Όλοι οι άγιοι γέροντες της χριστιανοσύνης δεν χρίστηκαν άγιοι χωρίς να έχουν υπάρξει τουλάχιστον πραγματικά πιστοί. Οπότε και φτάνουμε στο προκείμενο. Συγνώμη για το βλάσφημο της διατύπωσης, αλλά όλοι όσοι κατά καιρούς είχαν πραγματική πίστη, ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είχαν έμπνευση, δεν τους έκοβε και πολύ τέλος πάντων! Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η συνεχιζόμενη, μετά από δύο χιλιάδες χρόνια ύπαρξη της αρρώστιας; Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τους πολέμους, αλλά εκεί, στο ένα άκρο που ονομάζεται αίτιο, μπορεί να κρύβεται ο άνθρωπος και η ελεύθερη βούληση που του χάρισε ο θεός. Η αρρώστια όμως; Τόσοι πιστοί και άγιοι και θαυματουργοί άνθρωποι πέρασαν από τον κόσμο μας που θεωρητικά μπορούσαν να μετακινήσουν βουνά, προσευχήθηκαν μερόνυχτα ολόκληρα ειλικρινά, ανιδιοτελώς και μη-υλιστικά, κανένας δεν σκέφτηκε να εξαφανίσει τον καρκίνο;;; Το αποτέλεσμα προβάλλει ξανά και ξανά ως αξεπέραστο ντουβάρι. Όποιο αποτέλεσμα δεν έχει επιτευχθεί ήδη από τον άνθρωπο, είναι απρόσιτο και στην προσευχή. Γιατί άραγε…;

Ο Παραλογισμός
Φυσικά ο παραλογισμός της προσευχής ξεκινάει αρκετά νωρίτερα, στην ίδια την ασεβή φύση της προσευχής. Ασεβής η προσευχή; Φυσικά. Η προσευχή δεν παύει να είναι μια παράκληση, μια ικεσία προς την ανώτερη θεϊκή δύναμη για ίδιον όφελος. Λαμβάνοντας δε υπ’ όψιν τα κύρια χαρακτηριστικά του χριστιανικού θεού (πανάγαθος, πανταχού παρών, παντογνώστης και παντοδύναμος), η προσευχή αμφισβητεί ξεκάθαρα τα δύο από τα τέσσερα. Για να το δούμε αναλυτικά:

From Religious Fun

Ο θεός είναι παντοδύναμος και πανταχού παρών, συνεπώς μπορεί να ακούσει τις προσευχές μας αλλά και να τις πραγματοποιήσει! OK, αυτές οι δύο ιδιότητες τη γλύτωσαν, για να δούμε και τις υπόλοιπες! Ο θεός είναι πανάγαθος και παντογνώστης. Με τις δύο ιδιότητες του αυτές είναι δεδομένο ότι ξέρει ποιο είναι το καλό μας και το συμφέρον μας, και έχει σχεδιάσει ανάλογα την πορεία μας μέσα στη ζωή, από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε! Γνωρίζει τι θα μας συμβεί ανά πάσα στιγμή. Και φτάνει η ώρα της προσευχής. Όπου ο άνθρωπος απευθύνει το αίτημα του προς το θεό. Αίτημα; Στην πράξη, την ώρα της προσευχής υποδεικνύει στο θεό κάποια εναλλακτική η οποία, κατά την ταπεινή του άποψη, είναι καλύτερη του ευφυούς προαποφασισμένου σχεδίου του. Πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη εναλλακτική της θεϊκής η ανθρώπινη πρόταση; Δύο πιθανές εξηγήσεις! Είτε ο θεός δεν το σκέφτηκε τόσο καλά (παντογνώστης αγνοείται) είτε ο θεός δεν σχεδίασε την πορεία μας με βάση το καλό και το συμφέρον μας (πανάγαθος αγνοείται). Στη δεύτερη δε περίπτωση, και ιδίως αν η προσευχή γίνει αποδεκτή, καταστρατηγούνται και οι δύο ιδιότητες. Ο θεός δεν είχε σχεδιάσει με βάση το καλό μας (πανάγαθος αγνοείται) και τροποποίησε την απόφαση του σύμφωνα με την έκκληση μας οπότε το μέλλον μας όπως το γνώριζε πριν την προσευχή μας είναι στεγνά λάθος (παντογνώστης αγνοείται). Προσεύχεσαι; Μάλλον είσαι κομματάκι ασεβής…

Από Δήμαρχος, Κλητήρας
Αυτή είναι φυσικά μια ήπια διατύπωση. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου περίεργο που οι πιστοί προσεύχονται και βρίσκουν ανταπόκριση, όχι ως Τιτάνες που θα μετακινήσουν βουνά, αλλά ως λαντζέρηδες που φοβούνται μη σπάσουν κανένα πιάτο. Ας μην έχουμε και υπερβολικές απαιτήσεις από την προσευχή. Ή αν θέλουμε να έχουμε υψηλές απαιτήσεις, ας σταθούμε στο ζουμί της προσευχής, όπως αυτό διατυπώνεται στην ακόλουθη προτροπή:

Κατά Μάρκον
11:24 Διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς.

Η ουσία της επιτυχημένης λοιπόν προσευχής δεν είναι να πραγματοποιηθεί, αλλά να πιστέψεις ότι πραγματοποιήθηκε!

Συνέχεια στο άρθρο...

Απαντώντας στα Αυτονόητα (και στους Αρεοπαγίτες)

Απάντηση στην επιστολή του Αρεοπαγίτη Ευ. Ανδριανού στην Καθημερινή, 28/5/2011!

Ευχαριστώ θερμά τον S.Frang για την πάσα!

Και καθώς οι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί συνεχίζουν να αναπαράγουν τετριμμένους παραλογισμούς προσπαθώντας να αντικρούσουν ασυνήθιστες (κατά τη γνώμη τους) αλήθειες, η συγκεκριμένη ανάρτηση θα παρουσιάσει μερικές εξαιρετικά απλές απαντήσεις που έχουν ως στόχο, όχι φυσικά να υπερασπιστούν τον Stephen Hawking (δεν το έχει ανάγκη), αλλά απλώς να καταδείξουν το παράλογο του εγχειρήματος της ομολογιακής πίστης να προσπαθεί να αναχαιτίσει την πρόοδο της επιστήμης και τον ρου της ιστορίας. Οι παρατηρήσεις του κ. Ανδριανού θα αναφέρονται κατά σύμβαση με πλάγια γράμματα. Ξεκινάμε…

"Kύριε διευθυντά

Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε μερικές παρατηρήσεις επί των δηλώσεων περί μετά θάνατον ζωής και περί Θεού του κορυφαίου φυσικού επιστήμονος κ. Στίβεν Xόκινγκ που δημοσιεύθηκαν και στην εφημερίδα σας.

1. H δήλωση ότι η πίστη στη μετά θάνατον ζωή «είναι παραμύθια για όσους φοβούνται το σκοτάδι» είναι προσβλητική για τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν αυτή την πίστη. Θα περίμενα από τον κ. Xόκινγκ να σέβεται όσους έχουν μία πίστη που ο ίδιος δεν συμμερίζεται."

Κύριε Ανδριανέ, η προσβολή είναι όντως κάτι το μη ευχάριστο από όποιον και αν προέρχεται και σε όποιον και αν κατευθύνεται. Προκύπτουν όμως δύο βασικά ερωτήματα επί του θέματος.

Πρώτον, είναι όντως προσβλητικές οι δηλώσεις του Hawking; Η προσβολή έχει πάντα την έννοια υβριστικής συμπεριφοράς ή πράξης απέναντι σε πρόσωπο. Και η διατύπωση του Hawking είναι ξεκάθαρο πως έχει στο στόχαστρο του μια ιδέα και όχι ένα πρόσωπο. Η ιδέα του θεού είναι εκτεθειμένη σε κριτική και δεν θα μπορούσε να χρήζει προνομιακής μεταχείρισης συγκριτικά με τις υπόλοιπες ιδέες, απλά και μόνο επειδή έτσι επιθυμούν οι οπαδοί της συγκεκριμένης ιδέας. Είναι αυτονόητο, φαντάζομαι, το γιατί (σατανιστές, ποδοσφαιρικοί οπαδοί, πολιτικοί εξτρεμιστές αλλά και λιγότερο λαοπληθείς ομάδες θα μπορούσαν να έχουν παρόμοιες απαιτήσεις)!

Δεύτερον, αν δεχτούμε ότι είναι προσβλητική η θέση του Hawking (που δεν είναι όπως εξηγήθηκε ήδη), τότε ας μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε ότι οι κακές πράξεις μπορούν εύκολα να ιεραρχηθούν ανάλογα με τη σοβαρότητα της επιπτώσεως τους στον άνθρωπο. Με απλά λόγια, κακό πράγμα η προσβολή, χειρότερο όμως η ληστεία, δις χειρότερο η ψυχική βλάβη, ακόμα χειρότερο πράγμα η σωματική βλάβη και τραγικό και μη αναστρέψιμο πράγμα ο φόνος. Οπότε σας ρωτάω, με ποιο δικαίωμα πληρώνονται στην Ελλάδα οι διαχειριστές της πίστης, άτομα δηλαδή άνευ αντικειμένου για οποιονδήποτε μη πιστό ή αλλόθρησκο, από τα κρατικά λεφτά στα οποία συνεισφέρουν και μη πιστοί αλλά και αλλόθρησκοι. Με ποιο δικαίωμα καλλιεργεί η θρησκεία χρόνια τώρα τον φόβο στις ψυχές των ανθρώπων; Με ποιο δικαίωμα, και στο όνομα του θεού πάντα, εκτίθενται παγκοσμίως παιδάκια στις ορέξεις στερημένων ιερέων; Συνοψίζοντας, ο θεσμός της πίστης φοβίζει, δημιουργεί ενοχές, ληστεύει και πολλές φορές κακοποιεί σεξουαλικά, αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί προσβολές;;;

"2. Tα εκατομμύρια των μαρτύρων της πίστεώς μας προτίμησαν να υποστούν τον θάνατο με φρικτά βασανιστήρια επειδή είχαν διά της πίστεως αισθανθεί ψηλαφητή την πραγματικότητα της μετά θάνατον ζωής και δεν κατέφυγαν σε ένα «παραμύθι» επειδή τον εφοβούντο, όπως υποστηρίζει ο κ. Xόκινγκ. Aν δεν είχαν την εμπειρία της πίστεως, θα τους έμενε ο φόβος του θανάτου και θα τον απέφευγαν με το να αρνηθούν την πίστη αυτή."

Επαναλαμβάνω το "Aν δεν είχαν την εμπειρία της πίστεως, θα τους έμενε ο φόβος του θανάτου και θα τον απέφευγαν με το να αρνηθούν την πίστη αυτή". Μας λέτε ότι πολλοί θα απέφευγαν τον θάνατο αλλά τους βοήθησε η πίστη να αποφασίσουν διαφορετικά; Και καυχιέστε και από πάνω για τα επιτεύγματα της πίστης;;; Δεν χρήζει περαιτέρω σχολιασμού...

"3. O κ. Xόκινγκ δίδει απαντήσεις επί των μεταφυσικών θεμάτων της μετά θάνατον ζωής και της υπάρξεως του Θεού μεταχειριζόμενος τα μέσα των φυσικών επιστημών, που είναι ατελή και δεν μπορούν να δώσουν επιστημονικές απαντήσεις για τα θέματα αυτά."

Τα μεταφυσικά πράγματα ορίζονται από τα λεξικά ως πράγματα έξω από την εμπειρία. Ο Hawking μιλάει περί υπάρξεως η οποία εμπίπτει σαφώς μέσα στα πλαίσια της εμπειρίας αφού η ύπαρξη ξεκινάει με την εμπειρία. Πως αλλιώς καθορίζουμε ότι κάτι υπάρχει; Αν ο θεός "επέλεξε" να βρίσκεται εκτός εμπειρίας, αυτό είναι μάλλον πρόβλημα του θεού και σίγουρα όχι του Hawking!!!

"4. Όταν τα μέσα των φυσικών επιστημών δεν είναι πρόσφορα να μας δώσουν απαντήσεις στα θέματα της μετά θάνατον ζωής και της υπάρξεως του Θεού, αλλά εμείς πιστεύουμε σε αυτά, μπαίνουμε στον χώρο της μεταφυσικής γιατί δίνουμε απαντήσεις διά της πίστεως. Όσοι με τα υπάρχοντα μέσα της Eπιστήμης δεν μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο και δεν περιορίζονται σε μια θεωρία, αλλά λένε «δεν πιστεύω», κινούνται και αυτοί στον χώρο της μεταφυσικής, έξω από τα όρια της Eπιστήμης. Όταν ο κ. Xόκινγκ λέει ότι δεν «πιστεύει» και ειρωνεύεται όσους πιστεύουν, έχει εξέλθει από τα όρια της επιστήμης του και κινείται και αυτός στον χώρο της μεταφυσικής."

Μάλιστα! Εγώ δηλαδή που δεν πιστεύω στην μοχθηρή μελιτζάνα, κινούμαι κατά την άποψη σας κύριε Ανδριανέ μέσα στο πλαίσιο της μεταφυσικής; Γιατί δεν πιστεύω ότι μπορείτε με κάποιον ευφάνταστο τρόπο να αποδείξετε τη μη ύπαρξη μιας τέτοιας μοχθηρής μελιτζάνας ακριβώς γιατί η μη ύπαρξη, για όλα τα πράγματα, δεν αποδεικνύεται! Άρα, συνεχίζοντας, μήπως σκέπτεται μεταφυσικά και όποιος δεν πιστεύει στον Πινόκιο, στις νεράιδες, στους Gormiti και στον Superman;;;

"5. O κ. Xόκινγκ για να αποκρούσει την πίστη στην ύπαρξη του Θεού ως πρωταρχική αιτία των όλων υποστηρίζει ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε μόνο του, με την ενέργεια της βαρύτητας και ότι από το τίποτα είναι δυνατόν να δημιουργηθούν και άλλα σύμπαντα. H άποψη αυτή είναι αντίθετη προς τη φιλοσοφική και επιστημονική πείρα κατά την οποία τίποτα δεν μπορεί να προέλθει από το τίποτα, αλλά και στη λογική."

Επιπλέον η άποψη του Hawking δεν είναι αντίθετη στη λογική, αλλά στην καθημερινή μας αντίληψη. Η λογική μας εξελικτικά έχει προικιστεί με τη δυνατότητα της αναδιαμόρφωσης ανάλογα με την κεκτημένη γνώση και εμπειρία. Η καθημερινή μας αυτή αντίληψη ήταν τέτοια ώστε κάποτε μας έκανε να θεωρούμε τη γη επίπεδη! Η καθημερινή μας αντίληψη ήταν αυτή που κάποτε μας έκανε να θεωρούμε τους κεραυνούς ως φωτιές που πέφτουν από τον ουρανό, από κάποιο υπερφυσικό ον με πρόθεση. Συνεχίζετε να υποστηρίζετε ότι κακώς η λογική είναι ανοικτή στη μάθηση και στην αναδιαμόρφωση βάσει της κατεκτημένης γνώσης;;;

"6. Πολλοί επιστήμονες, ιδίως των φυσικών επιστημών, μεταξύ των οποίων και ο κ. Xόκινγκ, νομίζουν ότι μπορούν να δώσουν απαντήσεις επί μεταφυσικών θεμάτων στηριζόμενοι στα πράγματι εντυπωσιακά επιτεύγματα της Επιστήμης, παραβλέποντας το γεγονός ότι και αυτή έχει τα όριά της πέρα από τα οποία επικρατεί άγνοια και έτσι επιβεβαιώνουν την παρατήρηση του Σωκράτη για τους συγχρόνους του «ειδικούς», ότι δεν έχουν επίγνωση της αγνοίας τους, ότι «δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν»."

Αρχικά, γεννιέται η εξής απορία! Γιατί επικαλείστε κ. Ανδριανέ τώρα την επιστημονική γνώση για να στηρίξετε την άποψη σας; Μόλις στα προηγούμενα επιχειρήματα σας την απορρίψατε; Δεύτερον, και επειδή είναι ξεκάθαρο ότι αγνοείτε παντελώς τα περί κβαντομηχανικής, έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι υπάρχει γένεση εκ του μηδενός. Και η απόδειξη, όσο και αν μπορεί να μη βολεύει κάποιους αυτό, δεν είναι απλώς ισχυρισμός αλλά απόδειξη!

"Eυάγγελος Aνδριανός, Eπίτιμος Aρεοπαγίτης"

Ένα τελευταίο σχόλιο κύρια Ανδριανέ. Η διαφορά του Hawking με τους διαχειριστές της πίστης είναι ότι τον Hawking ψάχνουν να τον βρουν για να μιλήσει, επειδή έχει αποδείξει την αξία του. Εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως διαβάζουν τα βιβλία του και περιμένουν τα πορίσματα του επειδή αυτό που προσφέρει στον κόσμο είναι εγνωσμένης αξίας προϊόν. Λέγεται εκλαϊκευμένη γνώση, γνώση δηλαδή προσιτή στον καθέναν. Συνεπώς ο Hawking διδάσκει αυτούς που θέλουν! Οι διαχειριστές της πίστης αντίθετα δεν έχουν και ιδιαίτερη ζήτηση. Ψάχνουν να βρουν τον κόσμο, από την κολυμβήθρα ακόμα, επειδή δεν έχουν αποδείξει καν το αντικείμενο της ενασχόλησης τους. Και τελικά προσπαθούν να κατηχήσουν αυτούς που δεν θέλουν. Θλιβερό κατάντημα...

Συνέχεια στο άρθρο...

Στον Andy πάντως έπιασε...

Andy: ΔΟΥ Η' Θεσσαλονίκης! Εδώ είμαστε, ίσως εδώ να έχει όντως λιγότερη κίνηση από της Καλαμαριάς. Τρεις φορές φάγαμε πόρτα εκεί, γαμώ τον κλειδάριθμο μου!!!

[Ώρα 9:04, εσωτερικό πλάνο ακολουθεί τα βήματα του Andy]
Με θαρραλέο βήμα ο Andy διέσχισε το διάδρομο και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά τα οποία από κάποια μαεστρική αρχιτεκτονική έμπνευση, δεν είναι ίσια αλλά νιώθεις ότι αδειάζουν κάθε βήμα σου στο προηγούμενο σκαλί. Συνεπώς μετά από 54 σκαλιά, μεταφυσικά μεταφραζόμενα σε 108 δρασκελιές, ο Andy βρέθηκε στον 3^ο όροφο να αντικρίζει για ακόμα μια φορά το μυθικό τέρας. Ουρά σε ελληνική δημόσια υπηρεσία. Αριθμός απόστασης από την πόρτα 21 άτομα.

Ελληνάρας: Τι θα γίνει ναούμ; Τρεις ώρες περιμένουμε! Τι κάνει η άλλη μέσα; Τα νύχια της βάφει;;;

Όλοι μαζί (ακούγονται διάσπαρτες λέξεις που δεν κολλάνε): Εεε καλά την... μόνο να... ναι... είχα δει... τι σου... και... όλοι οι αργόσχολοι... ξύνουν... έτσι κάνουν καλέ... την περασμένη Δευτέρα.. έφταιξε ρε συ... εδώ μέσα μαζεύτηκαν... τη μουν(έλα τώρα, δεν είναι σωστό)άρα τους... η κοπελίτσα... όλο στη ζούλα... ο Χριστός κι η Παναγίτσα καλέ... στη ζούλααααα... πως μιλάτε έτσι... τη δουλειά της... εσείς οι νέοι... κάνει!

Ελληνάρας: Ποιος κάνει τη δουλειά της ρε μεγάλε; Κι εμείς δουλειές έχουμε ναούμ! Εγώ τώρα χάνω φράγκα εδώ...

Μετριοπαθής: Φίλε μου, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε! Απλώς αν σταματήσουμε να φωνάζουμε και κρατήσουμε και τη σειρά μας, θα τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα.

Ελληνάρας: Άντε τώρα μη βιδώσω με τις άχρηστες πρωί πρωί! Την κρατάμε τη σειρά μας μη στεναχωριέσαι...

Θείτσα: Εγώ πάντως ήμουν μετά από τον κύριο με τα γυαλιά!

Παπάς: Ωπ, σας την έφερα! Δεν παίζει να δείτε παπά σε εφορία, είμαι μυθικό πρόσωπο!!! (σουρεαλιστική παρένθεση)

...

...

[Ώρα 9:18, εσωτερικό πλάνο]
Αριθμός απόστασης από την πόρτα 14 άτομα. Η πόρτα του μητρώου ανοίγει και εξέρχεται η ξανθιά φτιασιδωμένη δημόσια υπάλληλος.

Δημόσια Υπάλληλος: Όσοι είστε για κλειδάριθμο, να περάσετε απέναντι στην πόρτα στα δεξιά.

[Ώρα 9:18, εσωτερικό πλάνο, συνέχεια]
Ο τύπος που βρίσκεται στο τέρμα της ουράς, με αύξοντα αριθμό κοντά στο 30 plus, πραγματοποιεί εκκίνηση Usain Bolt και φτάνει στην πόρτα των κλειδάριθμων με το χαιρέκακο χαμόγελο του Elmo Blatch (δείτε το στο Youtube μετά το 0:40). Οι υπόλοιποι, μαζί και ο Andy, ακολουθούνε ανάμεσα σε ιπτάμενους αλλά αόρατους ("άκουσα αλλά δεν είδα") Χριστούς και Παναγίες, σχηματίζοντας νέα σειρά έξω από την πόρτα απέναντι. Αριθμός απόστασης από την πόρτα 7 άτομα. Ο Andy αρχίζει να διασκεδάζει με την όλη φάση, ιδίως αφού είδε τη σειρά μπροστά του να μειώνεται στο μισό. Ο ήχος βουητό παραμένει μακριά, στην εμβέλεια της προηγούμενης πόρτας και στη νέα σειρά επικρατεί ησυχία και συγκρατημένη αισιοδοξία, μαζί και με ένα αδιόρατο πλην διάχυτο συναίσθημα φθόνου για τον Elmo Blatch ο οποίος μιλάει στο τηλέφωνο...

Elmo Blatch: Έλα... Τιιιιιι;;;... Στην εφορία, σε κανένα πεντάλεπτο θα έχω τελειώσει...

[Ώρα 9:28, εσωτερικό πλάνο]
Ο Elmo Blatch έχει φύγει από ώρα και η σειρά έξω από την πόρτα των κλειδάριθμων παραμένει ήρεμη. Αριθμός απόστασης από την πόρτα 4 άτομα. Ένας δημόσιος υπάλληλος έχει εξέλθει πριν από λίγο και υπάρχουν υποψίες ότι δεν υπάρχει άλλος μέσα, αλλά το 4 είναι αριθμός αρκετά καταπραϋντικός. Η αναμονή συνεχίζεται...

[Ώρα 9:31, εσωτερικό πλάνο]
Η πόρτα ανοίγει και ξεπροβάλλει ξανθιά δημόσια υπάλληλος. Κοίταξε να δεις! Υπήρχε τελικά κάποιος μέσα.

Δημόσια Υπάλληλος: Όσοι είστε από άλλη ΔΟΥ, δεν μπορώ να σας δώσω εγώ κλειδάριθμο! Θα πάτε να περιμένετε στο μητρώο...

[Ώρα 9:31, εσωτερικό πλάνο, συνέχεια, το πλάνο περιστρέφεται ταχύτατα 180 μοίρες με αποτέλεσμα τη διαδοχή θολών εικόνων]
O Andy κινείται αστραπιαία προς τα πίσω, ανάμεσα σε ιπτάμενους αλλά αόρατους ("άκουσα αλλά δεν είδα") Χριστούς και Παναγίες, για να καταλήξει και πάλι στο μυθικό τέρας, ουρά σε ελληνική δημόσια υπηρεσία!!! Αριθμός απόστασης από την πόρτα... χμμμ... με έναν πρόχειρο υπολογισμό 60 plus.

Andy (από μέσα του): Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή = Wednesday Thursday Friday = WTF = What the Fuck??? Έτσι ανταμείβεται η υπομονή; Ποια συνάρτηση προβλέπει αρνητική κίνηση στη σειρά ως προς το χρόνο;

Θείτσα: Εγώ είμαι δεύτερη μετά από τον κύριο και μετά είναι η κυρία με το παλτό. Και μετά είστε εσείς, σας είχα δει από πριν!

Λουσάτη γκόμενα (με διαπεραστική φωνή Παπακώστα): Ναι, αλλά ο κύριος με τη μπλε μπλούζα δεν ήταν εκεί μπροστά, ήρθε μετά από εμένα.

Κύριος με μπλε μπλούζα: Πας καλά; Ξες από πότε περιμένω; Εγώ ήρθα εδώ από το πρωί; Εσένα δεν σε είχα δει όταν ήρθα...

Λουσάτη γκόμενα (με διαπεραστική φωνή Παπακώστα): Εεε καλά, άμα είναι να λέμε ότι θέλουμε τώρα...

[Ώρα 9:37, εσωτερικό πλάνο]
Μεσήλικας κουστουμάτος προσπερνάει τη σειρά, ανοίγει την πόρτα του μητρώου, ρωτάει "Να περάσω;" και περνάει. Ακολουθούν ιπτάμενοι Χριστοί και Παναγίες και διάσπαρτες λέξεις που δεν κολλάνε...

Όλοι μαζί: Εεεεε τι κάνεις... Έεεελαααα... Εεε αυτό πια... Μα καλά, τι κάνουν... δηλαδή τι;... ρε, εμείς τι είμαστε... οι φραγκάτοι!... οι μαλ(έλα τώρα, δεν είναι σωστό)άκες της υπόθεσης;... με το έτσι θέλω;... αφήνουν να περνάει όποιος θέλει;

Ελληνάρας (σε συχνότητες Άδωνι): Άμα έβγω και τον πάρω καροτσάκι τον τύπο... να σας πω εγώ μετά!

[Ώρα 9:42, εσωτερικό πλάνο]
Αριθμός απόστασης από την πόρτα 50 plus. Η πόρτα ανοίγει, βγαίνει κατσουφιασμένος κύριος και ακούγεται από μέσα η φωνή της δημόσιας υπαλλήλου!

Φωνή: Για κλειδάριθμο μόνο. Περάστε για κλειδάριθμο!

[Ώρα 9:42, εσωτερικό πλάνο, συνέχεια]
Ο Andy διαπιστώνει με έκπληξη ότι μόνο τρία άτομα κινούνται προς την πόρτα! Γκαζώνει ανάμεσα στους παρευρισκόμενους και καταφτάνει στην πόρτα δεύτερος!!!

Μάλλον Ρωσοπόντιος: Γκια κλεινταριά εδώ είναι;

Andy: Για κλειδαριά, στο δρόμο απέναντι, στου Θανάση! Εσύ όμως κάτσε εδώ.

Ψηλός: Χαχαχαχαχαχαχα, τι κλειδαριά ρε φίλε; Χαχαχαχαχα...

[Ώρα 9:44, εσωτερικό πλάνο]
Ανοίγει η πόρτα και ακούγεται και πάλι η φωνή της δημόσιας υπαλλήλου.

Φωνή: Για κλειδάριθμο μόνο. Ο επόμενος!

[Ώρα 9:44, εσωτερικό κοντινό πλάνο στο στο πρόσωπο της δημόσιας υπαλλήλου]
Η μελαχρινή δημόσια υπάλληλος βαριέται αφόρητα και μιλάει αποκλειστικά με μονολεκτικά.

Δημόσια Υπάλληλος: Ταυτότητα!

Δημόσια Υπάλληλος: Άφιμί!

[Ώρα 9:44, εξωτερικό πλάνο]
Ταξιτζής σταματάει δίπλα σε προπορευόμενο οδηγό και του μιλάει σε άπταιστα νεοελληνικά!

Ταξιτζής: Αλάρμ, γαμώ την Μπαναΐα μ’ ΑΛΑΡΜ! Η μεγαλύτερη εφεύρεση του κόσμου!

Προπορευόμενος: Ααα πάγαινε ρε καραγκιόζη...

Ταξιτζής: Μετά λέμε γιατί βουλιάζει το κράτος! Γίδι! ΕΕΕ ΓΙΔΙ...

[Ώρα 9:45, εσωτερικό κοντινό πλάνο στο πρόσωπο της δημόσιας υπαλλήλου]
Η μελαχρινή δημόσια υπάλληλος ενοχλείται φανερά από τη φασαρία στο δρόμο, που την εμποδίζει να αποδώσει τα μέγιστα στο έργο της.

Δημόσια Υπάλληλος: Τι γίνεται πάλι έξω ρε Κατερίνα; Νεύρα, νεύρα, όλο νεύρα. Όλοι νευριασμένοι είναι. Χμμμ, ανήκετε στη ΔΟΥ Καμαμαριάς κύριε, δεν μπορώ να σας δώσω εγώ κλειδάριθμο...

Andy (μετά από στιγμιαία σιωπή): Βγάλε μου τον κλειδάριθμο τώρα, ΠΡΙΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΩ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΚΤΗΝΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΩ!!!

Δημόσια Υπάλληλος (μετά από στιγμιαία σιωπή): Σας παρακαλώ κύριε, τι είναι αυτά; Κανονικά πρέπει να σας εξυπηρετήσει η άλλη συνάδελφος, γιατί εγώ ασχολούμαι μόνο με τη δική μας ΔΟΥ. Πρέπει να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας, καταλαβαίνετε; Τέλος πάντων όλοι μέσα στην αγριάδα είσαστε, μισό λεπτό...

[Ώρα 9:47, εσωτερικό πλάνο]
Η μελαχρινή δημόσια υπάλληλος παραδίδει τον κλειδάριθμο στον Andy. Αλήθεια, γιατί δεν το έκανε εξ’ αρχής αφού ήταν τόσο απλό; Γιατί μεταφέρθηκε κόσμος από τη μία σειρά στην άλλη και τούμπαλιν; Κανένας δεν θα μάθει!!! Και ο Andy βαδίζει προς την έξοδο χαρούμενος. Ώρα για κρουασάν με σοκολάτα...

Υ.Γ.: Στον Andy πάντως έπιασε η χρήση της συγκεκριμένης φοβέρας, οπότε την αφήνει παρακαταθήκη στους επόμενους δυνητικούς επισκέπτες εφοριών ή και άλλων δημόσιων υπηρεσιών:

(αντικαταστήστε με το αίτημα σας) πριν μεταμορφωθώ σε ανθρωπόμορφο κτήνος και σε κατασπαράξω!

Συνέχεια στο άρθρο...

Στον Νίκο Παπάζογλου

Διαβάζω από το λεξικό του Τριανταφυλλίδη!

παρέα:

1. ομάδα προσώπων που συνδέονται με σχέσεις φιλίας ή γνωριμίας, συντροφιά
2. σχέση φιλίας ή γνωριμίας, κοινωνική συναναστροφή, συντροφιά
3. πρόσωπο με το οποίο συνδέεται κανείς με σχέση φιλίας ή στενής γνωριμίας, φίλος, σύντροφος

Χμμμ, σέβομαι απόλυτα τα λεξικά και τα χρησιμοποιώ ευλαβικά για να ξεδιαλύνω διαφωνίες σχετικά με έννοιες και ορισμούς. Παρ’ όλα αυτά όμως θεωρώ ότι ο ορισμός αυτός είναι, ψυχολογικά τουλάχιστον ελλιπής. Καθώς και ο αντίστοιχος ορισμός των Τεγόπουλου και Φυτράκη, του Μπαμπινιώτη κλπ. Και αυτό γιατί όλοι αυτοί οι ορισμοί απέτυχαν να συμπεριλάβουν τον πιο κομψό και σύντομο ορισμό της παρέας. Συγχωρήστε μου την συναισθηματική μου φόρτιση, αλλά ο ορισμός αυτός είναι ο άρτι αποχωρήσας από τη ζωή Νίκος Παπάζογλου! Ο Νίκος ήταν η μορφή εκείνη στην αύρα της οποίας μπορούσες να εισάγεις κάποιον που δεν γνωρίζει την έννοια της παρέας και, χωρίς άλλα λόγια, να αισθανθεί αυτός ο κάποιος στο μέγιστο την συναναστροφή, τη συντροφικότητα, τη στενή φιλία!!!

Το ελληνικό τραγούδι είναι φτωχότερο από σήμερα. Τετριμμένο. Ακούγεται συχνά σε τέτοιες στιγμές, αλλά κατά την προσωπική άποψη του Δράκου η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν είναι το τραγούδι φτωχότερο αλλά αυτό που το τραγούδι του Παπάζογλου αντιπροσώπευε. Η ίδια η Ελλάδα είναι φτωχότερη από σήμερα και αυτά είναι λόγια που δεν κοπιάρονται στα πλαίσια ενός καθωσπρεπισμένου άρθρου μιας εφημερίδας που ανακοινώνει το θάνατο ενός καλλιτέχνη! Είναι τα λόγια που περιγράφουν αυτό που ένιωσαν άθελα τους οι περισσότεροι που πληροφορήθηκαν σήμερα τα δυσάρεστα! Και θα εξηγήσω αμέσως. Τον Νίκο Παπάζογλου τον γνώρισαν λίγο πολύ όλοι μέσα από τα τραγούδια του. Και πάντα μέσα σε ένα παρεΐστικο κλίμα. Κάποιοι τα τραγούδησαν μισοσουρωμένοι. Κάποιοι ερωτεύτηκαν με αυτά και κάποιοι τα χρησιμοποίησαν σαν ατάκες. Κάποιοι έκλαψαν και κάποιοι κούρνιασαν μέσα σε μια γλυκιά ευφορία ακούγοντας τα! Κάποιοι, πολλοί σε αριθμό, ένιωσαν πιο Έλληνες. Όχι με την εθνικιστική έννοια. Αλλά με αυτήν την απροσδιόριστη παρεΐστική αίσθηση που ξεπηδούσε μέσα από κάθε φράση, κάθε αυτοσχεδιασμό και κάθε λαϊκή λέξη των στίχων του Νίκου. Στην ομήγυρη των τραγουδιών του Παπάζογλου δεν υπήρχαν ποτέ γκόμενες, δεν υπήρξαν ποτέ απώτερες σκέψεις. Υπήρξε μόνο η καθαρή στιγμή! Υπήρξε αυτή η κοινή ικανοποίηση ότι αυτό είναι ένα προνόμιο που μόνο εμείς οι Έλληνες μπορούμε να ζήσουμε. Υπήρχε μόνο παρέα, συμμετοχή και ένωση! Και αυτό, έχω την αίσθηση ότι το νιώσαμε όλοι!!!

Ο Νίκος Παπάζογλου

Μερικοί από εμάς είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε κι από κοντά. Άλλοι λίγο και άλλοι πολύ. Τραγουδήσαμε μαζί του και γελάσαμε μαζί του. Πειράγματα της παρέας. Διασκεδάσαμε ακούγοντας τον να αυτοσχεδιάζει στιχουργικά με υπόκρουση το μπαγλαμαδάκι του για να ξορκίσει το κακό, όταν βρισκόμασταν αποκλεισμένοι στην Άνδρο με τα μποφόρια έξω να λυσσάνε. Ήπιαμε και χαλαρώσαμε μαζί του, νιώθοντας παράλληλα ότι οι μόνοι που δεν χαλάρωναν ούτε στιγμή ήταν οι δεσμοί μέσα στην παρέα μας. Και οι στιγμές αυτές της παρέας παραμένουν ανεξίτηλες στο νου και την καρδιά μας. Στιγμές απέραντης συντροφικότητας με πόλο τον Νίκο με το αιώνιο κόκκινο φουλάρι του, το σκισμένο τζινάκι του, το χαμόγελο του και την μουσικά παραπονιάρικη φωνή του. Λέξεις ξεχασμένες ανάμεσα σε ψαροκάικα και αρχαίους φιλόσοφους. Νύχτες γεμάτες άνεμο και αλμύρα. Και μέρες γεμάτες ξενοιασιά και αγάπη. Στιγμές για πάντα!

Ο Παπάζογλου λάτρευε την Ελλάδα και δεν σταματούσε να την εξερευνά· τοπικά, λεκτικά και συναισθηματικά. Η Ελλάδα, ανεξαρτήτως προτιμήσεων και πεποιθήσεων, τον λάτρεψε κι αυτή! Αν και δεν θα είναι πια κοντά μας, η πουρούδα, το γκαγκάν και το σαούλι του θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν και να μας ενώνουν! Η αύρα του όμως θα λείψει σε όλους.

Καλό σου ταξίδι Νίκο! Και όπου κι αν βρίσκεσαι, το τσουκάλι πάντα γεμάτο με καλούδια…

Συνέχεια στο άρθρο...

Πωωω ρεεε, ποιος ξέρει τι πήρε το άτομο;

Κεραυνός εν αιθρία για τον ελληνικό αθλητισμό, αφού σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ η Χρυσοπηγή Δεβετζή τιμωρείται από τη διεθνή ομοσπονδία στίβου με διετή αποκλεισμό, για την άρνηση της να παραστεί σε έλεγχο ντόπινγκ. Συνεχίζεται λοιπόν η αποκαθήλωση των ελλήνων πρωταθλητών του στίβου, οι οποίοι συνεχίζουν να πληγώνουν με τη στάση τους τα αισθήματα ενός λαού που τους αναγόρευσε κάποτε σε ήρωες. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα κωμικοτραγικά γεγονότα των Κεντέρη και Θάνου παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 τα οποία έπληξαν βαριά το γόητρο της Ελλάδας, της χώρας που καθιέρωσε τα ολυμπιακά ιδεώδη, στο παγκόσμιο στερέωμα.

Μα για μισό λεπτό…
… μήπως έχετε την αίσθηση ότι έχετε ξαναδιαβάσει το παραπάνω απόσπασμα; Αν έχετε τέτοια αίσθηση, είναι γιατί το διαβάζετε, και το ξαναδιαβάζετε, και το ξαναδιαβάζετε, και το ακούτε, και το ξαναακούτε… Ονομάζεται δε ξύλινη γλώσσα! Και χρησιμοποιείται ευλαβικά από οποιονδήποτε δεν έχει να πει τίποτα απολύτως πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα, οπότε αναγκάζεται να καταφεύγει σε στερεότυπες και χιλιοειπωμένες εκφράσεις προκειμένου να δείξει ότι ξέρει. Ότι νιώθει το πρόβλημα, ότι αισθάνεται και κατανοεί την αύρα της κοινά αποδεκτής γνώμης, ότι τέλος πάντων θα διατυπώσει μια άποψη που θα ακουστεί με την δέουσα προσοχή. Και τελικά το κόλπο πιάνει! Γιατί η δέουσα προσοχή που αξίζει σε τέτοιου είδους ειδήμονες είναι μόνο η προσοχή με την οποία υποδέχεται κάθε σκεπτόμενος εγκέφαλος το βουητό της φωνής και τη θολούρα της εικόνας από την τηλεόραση.

Για να σταθούμε λίγο περισσότερο στα γεγονότα της 19ης Μαρτίου, όπου και μάθαμε για την ποινή της Δεβετζή, η αλήθεια είναι πως ούτε κεραυνός εν αιθρία υπήρξε (είπαμε, τρελάθηκε ο καιρός αλλά όχι κι έτσι) ούτε πληγώθηκαν τα αισθήματα κανενός ευαισθητούλη απ’ αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο και θαυμάζουν τους πάσης φύσεως διαπλανητικούς αθλητές ούτε φυσικά επλήγη το γόητρο της Ελλάδας από τον αποκλεισμό ενός αθλητή στίβου! Έλεος πια με αυτές τις πομπώδεις εκφράσεις παρεξήγησης σε μια χώρα στην οποία οι περισσότεροι δεν δείχνουν τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό στην κοινωνία τους, παρκάροντας όπου να ‘ναι, καπνίζοντας στα μούτρα του άλλου, κλείνοντας τους δρόμους για την περιφορά της θαματουργής εικόνας και σπάζοντας το μαγαζί της γωνίας επειδή "δεν μας δώσανε καθαρό πέναλτι στο 89 ναούμ..."! Η πικρή αλήθεια είναι πως όλες οι διαμαρτυρίες και οι αφορισμοί αθλητών για τα σκάνδαλα ντόπινγκ είναι παιδιάστικες αντιδράσεις απενοχοποίησης της δικής μας άρρωστης νοοτροπίας και των κίβδηλων ιδανικών και προτύπων μας, τα οποία παρεμπιπτόντως ελάχιστα διαφέρουν από τις νοοτροπίες και τα ιδανικά των θεατών του αθλητισμού παγκοσμίως.

Ποιος ξέρει τι πήρε το άτομο…
- Πώπω, τι καλάθι έβαλε το άτομο;
- Πσσςς, τι είπε το άτομο;
Το μόνο που καταδείχτηκε με τις παραπάνω εκφράσεις είναι ότι η κατάληξη το άτομο είναι δηλωτική θαυμασμού! Και, θα τρομάξετε αν παρατηρήσετε καλύτερα, αλλά κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της αθλητικής επίδοσης κάποιου με λόγια είναι στην πραγματικότητα κεκαλυμμένη διατύπωση θαυμασμού. Τι πήρε το άτομο; Το έχουμε ακούσει τόσες φορές που μας έχει γίνει βίωμα και σε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ ή θεαματική νίκη το εκστομίζουμε με αυθόρμητο θαυμασμό, ενώ στην πραγματικότητα διατυπώνουμε μια κατηγορία! Και τι συμβαίνει δηλαδή; Θαυμάζουμε τον κατηγορούμενο; Είναι δυνατόν; Με ποιον τα έχουμε βάλει στην πραγματικότητα;

Σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουμε λίγο καλύτερα τον εχθρό μας, αυτόν δηλαδή που μας πληγώνει, θα πρέπει να κάνουμε έναν σημαντικό διαχωρισμό! Διαχωρίζουμε λοιπόν αυτήν τη στιγμή την επίδοση και το ρεκόρ σε αθλητή και άθλημα. Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα. Όταν τελικά αποκαλύπτεται ότι το ρεκόρ δεν ήταν ρεκόρ, ποιος είναι ο φταίχτης; Ο αθλητής ή το άθλημα;;; Όποιος βιαστεί να απαντήσει, θα στείλει αδικαιολόγητα στο ανάθεμα σπουδαίους αθλητές όπως ο Κεντέρης, η Θάνου, η Χαλκιά και η Δεβετζή. Αιρετική άποψη, ναι, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να αιτιολογηθεί επαρκώς.

Η Μάστιγα του Ντόπινγκ
Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα είναι ότι φταίει πάντα το άθλημα. Γιατί; Διότι έτσι είναι πλέον τα αθλήματα! Ο πρωταθλητισμός κατά την ταπεινή άποψη του Δράκου είναι μια βιομηχανία παραγωγής ειδώλων και υπερανθρώπων. Παράγει πρότυπα μέσα σε κοινωνίες μη λειτουργικές και βιώσιμες, ώστε να δίνει στον απλό κόσμο το απαραίτητο θέαμα αποβλάκωσης. Αυτός ο στίβος λοιπόν που λατρεύουμε, αυτό το ποδόσφαιρο διαστημικών ταχυτήτων και απόδοσης και αυτό το μπάσκετ με αθλητές οι οποίοι πηδάνε πάνω από δίμετρους συναθλητές τους και καρφώνουν με μανία τη μπάλα στο καλάθι, είναι αθλήματα τα οποία κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού όσον αφορά τις φυσικές ανθρώπινες δυνατότητες! Τι συμβαίνει λοιπόν και απολαμβάνουμε στην εποχή μας τέτοιο υψηλό θέαμα; Σσσσσσσςςςς, ησυχία γιατί θα σκάσει μια μικρή βόμβα… ΟΛΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ!!! Ναι, ξέρω, αυτό είναι εντελώς αφοριστικό για μερικούς και για κάποιους άλλους γνωστό, απλά όλοι αποφεύγουμε να το πούμε δυνατά. Οπότε για μια ακόμη φορά, ΟΛΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ και ΟΛΟΙ ΝΤΟΠΑΡΟΝΤΑΙ!!!

Και ποιος είναι τελικά ο καλύτερος; Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ο Κεντέρης μεταξύ ντοπαρισμένων ήταν ο καλύτερος!!! Τόσο απλά. Αν κανένας δεν έπαιρνε ντόπες, ο Κεντέρης θα ήταν και πάλι ο καλύτερος και οι μαύροι πάνθηρες θα έβλεπαν την πλάτη του. Ο Μπολτ, αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο ντοπάρεται! Είτε όμως ντοπάρονται όλοι, είτε κανένας, ο Μπολτ θα τερματίζει πάντα περπατώντας τη στιγμή που οι υπόλοιποι θα ξερνάνε από την υπερπροσπάθεια. Οι αστέρες του ποδοσφαίρου που βγάζουν μάτια για πολλές διαδοχικές σεζόν, ντοπάρονται! Αλλιώς δεν θα άντεχαν να παίζουν σε τέτοιους ρυθμούς και ανταγωνισμό με τέτοια διάρκεια. Οι ανθρώπινες δυνατότητες έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Οι καλύτεροι λοιπόν είναι όντως αυτοί που βλέπουμε να πρωτεύουν. Και η δουλειά των αναβολικών; Προκαλούν απλώς μια μετατόπιση στις επιδόσεις! Τις μετατοπίζουν προς τα επάνω, προς τον κόσμο που έχουμε πλάσει μέσα στο μυαλό μας και λατρεύουμε, προς το υπερφυσικό. Τις μετατοπίζουν προς εμάς· τυπικό Blueshift!!! Γιατί, άμα θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, κανένας δεν θα παρακολουθούσε μια Ολυμπιάδα με κανένα παγκόσμιο ρεκόρ και κανένας δεν θα έβλεπε σήμερα ποδόσφαιρο με ταχύτητες μιας εικοσαετίας πίσω. Τι ειν’ τούτοι ρε, σούρνονται...

Και υπεύθυνοι φυσικά δεν είναι οι αθλητές αλλά οι κοινωνίες μας ευρύτερα. Φυσικά δεν εννοώ με αυτό ότι οι αθλητές είναι τίποτα ανήλικα τα οποία ξεγελάστηκαν και πήραν αναβολικά, χωρίς να το γνωρίζουν, μέσα στην πορτοκαλάδα τους! Απλώς, το μοτίβο  πάει κάπως έτσι:

Από την Αυγή ως το Σούρουπο
Ο μπαμπάς δουλεύει δώδεκα ώρες την ημέρα και τελικά φέρνει στο σπίτι ψίχουλα. Η μαμά ξεκινάει τις δουλειές του σπιτιού από το πρωί, με ανοικτή την τηλεόραση σε ότι χειρότερο και άνευ νοήματος μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Ο γιος ονόματι Αλέξης, ο οποίος από τα δέκα του χρόνια πασχίζει να χωρέσει κάπου μέσα στην προσοχή του πατέρα του, τον βλέπει να γυρνάει αποκαμωμένος από τη δουλειά, και να στήνεται μπροστά στην τηλεόραση για να απολαύσει τον Μέσι. Ο Μέσι είναι εκείνη τη στιγμή πιο σημαντικός από τον Αλέξη στα μάτια του μπαμπά, ο οποίος θέλει να ξεσκάσει λιγάκι βλέποντας αυτήν την Μπάρτσα που είναι από άλλο πλανήτη. Διάλλειμα για διαφημίσεις! Σήμερα στις 23:00 ο Δικηγόρος του Διαβόλου. (Αλ Πατσίνο): Never lost a case! Why? Because you ‘re so fuckin good??? Haa... Συνεχίζεται η μετάδοση από το γήπεδο. Η Μπάρτσα δεν χάνει ποτέ από κανέναν. Γιατί; Επειδή είναι τόσο καλοί οι παίκτες;;; Είναι, σίγουρα, και παίζουν και μαζί από τις ακαδημίες και βρίσκονται με κλειστά μάτια και μπορούν να σουτάρουν τη μπάλα από την προβλήτα μέσα στο φινιστρίνι από κινούμενο ιστιοπλοϊκό στα εκατό μέτρα. Χμμμ… δεν κουράζονται όμως ποτέ; Χααα… Ο μπαμπάς ξέρει, αλλά θέλει να απολαύσει, να ξεσκάσει λιγάκι ρε αδερφέ!

Ο Αλέξης από τότε που ξεκίνησε στο δημοτικό, ήταν μόνιμα ο καλύτερος με πολλή διαφορά από τους υπόλοιπους στη μπάλα και έτσι προοδευτικά ασχολήθηκε ενεργά με το άθλημα. Έπαιξε σε ομάδες, πέρασε από την εφηβεία και έφτασε στο σημείο της μη επιστροφής, όπου κάποιοι πολύ υποδεέστεροι του, ύστερα από προετοιμασίες με κάποιους αναγνωρισμένους προπονητές και γυμναστές, άρχισαν να κινούνται σε άλλα στάνταρ ταχύτητας και δύναμης. Και αυτό γιατί βοηθήθηκαν από κάποια θαυματουργά σκευάσματα. Ο Αλέξης ζυγίζει τις επιλογές του και διαπιστώνει ότι το μέλλον του μπορεί να επιφυλάσσει μια θέση στον κόσμο της αναγνωρισιμότητας, της επαγγελματικής αποκατάστασης, του πιθανού πλούτου αλλά και του θαυμασμού του πατέρα του, αρκεί να πάρει σκευάσματα. Η άλλη επιλογή, στα ανώριμα του μάτια, είναι ο πατέρας του. Το μέλλον του το βλέπει ζωντανά μπροστά του! Πολύωρη και κακοπληρωμένη εργασία, αβέβαιο μέλλον, μιζέρια. Η ζυγαριά γέρνει επικίνδυνα με μοναδικό αντιστάθμισμα κάποιους κίνδυνους της υγείας. Κίνδυνοι της υγείας; Ας γελάσω. Η συντριπτική πλειοψηφία του περιβάλλοντος του Αλέξη περιφρονεί προκλητικά τα πιθανά προβλήματα της υγείας είτε ανήκει στους καπνιστές, είτε στους παχύσαρκους, είτε στους επικίνδυνους οδηγούς! Η ζυγαριά είναι πλέον ξεκάθαρη. Θυμάστε μήπως και τη μαμά με την προσοχή της κλειδωμένη στα τηλεσκουπίδια; Κάπου εδώ ακολουθεί και η αδερφή του Αλέξη, η όμορφη μικρή Κωνσταντίνα, της οποίας η ζυγαριά δείχνει προς τον κόσμο των πλαστικών εγχειρήσεων, της ηλίθιας ελαφρότητας και της παρτούζας με τους ευκατάστατους κύριους του εγχώριου τηλεοπτικού στάτους, άμα θέλει και αυτή μερίδιο στην αναγνωρισιμότητα, την επαγγελματική αποκατάσταση, τον πιθανό πλούτο αλλά και το θαυμασμό της μαμάς!

Και τώρα η ώρα της ευθύνης! Ποιοι παρακολουθούν ανελλιπώς τους υπεραθλητές του σήμερα και ξέρουν λεπτομέρειες από την ηλικία τους μέχρι το όνομα της γκόμενας τους και το αγαπημένο τους φαγητό; Εμείς! Ποιοι ξοδεύουν από το υστέρημα τους για το διαρκείας της σαιζόν, για τη φανέλα του αστέρα του μπάσκετ και για τα παπούτσια του ταχύτερου ανθρώπου στον κόσμο; Εμείς! Ποιοι προτιμούν να δουν Champions League παρά να παίξουν σκάκι, να συζητήσουν ή να διαβάσουν ένα βιβλίο με τα παιδιά τους; Εμείς!!!

- Δράκε, χαλάρωσε λίγο που θα χάσουμε το Champions League για να παίξουμε σκάκι! Χάθηκαν οι άλλες μέρες;
- I rest my case...

Αναγνωρισιμότητα, πλούτος, θαυμασμός!!! Στην αρένα της προσφοράς και της ζήτησης, επιλέγουμε που θα τα προσφέρουμε, αυξάνοντας τη ζήτηση. Σε αυτήν την αυξημένη ζήτηση έρχονται τα παιδιά μας να προσφέρουν. Κάποια είναι ιδιαίτερα ικανά και, όταν παίζουν με τους κανόνες του παιχνιδιού που εμείς θεσπίσαμε, διακρίνονται στο εθνικό ή και το παγκόσμιο στερέωμα. Τέτοια παιδιά είναι οι Έλληνες πρωταθλητές. Κάποια τέτοια παιδιά δήθεν πιάνονται ντοπαρισμένα, σε μια επίδειξη πλαστής εξυγίανσης του σαθρού συστήματος. Θα τα στοχοποιήσουμε και θα μηδενίσουμε τις ανοχές μας σ' αυτά; Εμείς οι ίδιοι που "φουσκώναμε από περηφάνια" και φωτογραφιζόμασταν μαζί τους; Εμείς οι ίδιοι που θα ακολουθούσαμε τον δρόμο τους αν μπορούσαμε;;; Άντε πάγαινε από δω ρε…

Συνέχεια στο άρθρο...